ΜΕ ΤΟ πέρασμα των ετών έχουν προταθεί διάφορες θεραπείες για την ADHD. Μερικές από αυτές έχουν επικεντρωθεί στη διατροφή. Ωστόσο, μερικές μελέτες δείχνουν ότι τα πρόσθετα των τροφών συνήθως δεν προκαλούν υπερκινητικότητα και ότι οι διατροφικές λύσεις συχνά είναι αναποτελεσματικές. Άλλες μέθοδοι για τη θεραπεία της ADHD είναι η φαρμακευτική αγωγή, η τροποποίηση της συμπεριφοράς και η γνωστική εκπαίδευση.a

Φαρμακευτική αγωγή. Επειδή η ADHD προφανώς περιλαμβάνει δυσλειτουργία του εγκεφάλου, η φαρμακευτική αγωγή για αποκατάσταση της σωστής χημικής ισορροπίας έχει βοηθήσει πολλούς.b Ωστόσο, η φαρμακευτική αγωγή δεν υποκαθιστά τη μάθηση. Απλώς βοηθάει το παιδί να συγκεντρώνεται, δίνοντάς του μια βάση πάνω στην οποία μπορεί να μάθει νέες επιδεξιότητες.

Πολλοί ενήλικοι με ADHD έχουν παρόμοια βοηθηθεί από τη φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή—τόσο για τους νέους όσο και για τους ενηλίκους—επειδή μερικά διεγερτικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της ADHD μπορεί να προκαλέσουν εθισμό.

Τροποποίηση της συμπεριφοράς. Το ότι ένα παιδί έχει ADHD δεν απαλλάσσει τους γονείς από την υποχρέωση που έχουν να το διαπαιδαγωγούν. Μολονότι το παιδί ίσως έχει ειδικές ανάγκες σε αυτόν τον τομέα, η Αγία Γραφή νουθετεί τους γονείς: ‘Εκπαίδευε το αγόρι σύμφωνα με τον τρόπο που είναι κατάλληλος για αυτό· ακόμη και όταν γεράσει, δεν θα απομακρυνθεί από αυτόν’. (Παροιμίαι 22:6, ΜΝΚ) Στο βιβλίο της Το Υπερκινητικό Παιδί Σας (Your Hyperactive Child), η Μπάρμπαρα Ίνγκερσολ σημειώνει: «Ο γονέας που απλώς παραιτείται και αφήνει ανεξέλεγκτο το υπερκινητικό παιδί του δεν κάνει καλό στο παιδί. Σαν όλα τα άλλα παιδιά, το υπερκινητικό παιδί χρειάζεται σταθερή διαπαιδαγώγηση σε συνδυασμό με σεβασμό για το παιδί ως άτομο. Αυτό σημαίνει σαφή όρια και κατάλληλες ανταμοιβές και τιμωρίες».

Είναι λοιπόν σπουδαίο να παρέχουν οι γονείς μια στερεή οικογενειακή δομή. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχει ένα αυστηρό πρόγραμμα όσον αφορά τις καθημερινές δραστηριότητες. Οι γονείς ίσως θελήσουν να αφήσουν κάποια ελευθερία στο παιδί για να φτιάξει αυτό το πρόγραμμα, το οποίο θα περιλαμβάνει χρόνο για μαθήματα, μελέτη, μπάνιο, κτλ. Έπειτα να είστε σταθεροί στην τήρησή του. Να φροντίζετε να συμμορφώνεται το παιδί με το καθημερινό πρόγραμμα. Το περιοδικό Φι Δέλτα Κάπαν (Phi Delta Kappan) παρατηρεί: «Γιατροί, ψυχολόγοι, αρμόδιοι σχολείων και δάσκαλοι έχουν υποχρέωση προς το παιδί και προς τους γονείς του παιδιού να εξηγούν ότι η ύπαρξη ADD ή ADHD δεν δίνει την άδεια στο παιδί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά είναι μια εξήγηση η οποία μπορεί να οδηγήσει στο να δοθεί κατάλληλη βοήθεια στο εν λόγω παιδί».

Γνωστική εκπαίδευση. Αυτό περιλαμβάνει το να βοηθηθεί το παιδί να αλλάξει την άποψη που έχει για τον εαυτό του και τη διαταραχή του. «Οι άνθρωποι που έχουν διαταραχή ελαττωματικής προσοχής πιστεύουν ότι είναι ‘άσχημοι, ανόητοι και κακοί’ ακόμη και αν είναι ελκυστικοί, έξυπνοι και καλόκαρδοι», παρατηρεί ο Δρ Ρόναλντ Γκόλντμπεργκ. Συνεπώς, το παιδί με ADD ή ADHD είναι ανάγκη να έχει κατάλληλη άποψη της αξίας του και να γνωρίζει ότι μπορεί να ελέγξει τις δυσκολίες προσοχής που αντιμετωπίζει. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στη διάρκεια της εφηβείας. Όταν ένα άτομο με ADHD φτάσει στα εφηβικά χρόνια, ίσως έχει δεχτεί πολλές επικρίσεις από τους συνομηλίκους, τους δασκάλους, τα αδέλφια του, και πιθανώς ακόμη και από τους γονείς του. Τώρα είναι ανάγκη να θέσει ρεαλιστικούς στόχους και να κρίνει δίκαια τον εαυτό του, όχι σκληρά.

Οι παραπάνω θεραπευτικές προσεγγίσεις μπορούν επίσης να ακολουθηθούν από ενηλίκους που έχουν ADHD. «Χρειάζονται τροποποιήσεις με βάση την ηλικία», γράφει ο Δρ Γκόλντμπεργκ, «αλλά τα βασικά στοιχεία της θεραπείας—φαρμακευτική αγωγή όπου χρειάζεται, τροποποίηση της συμπεριφοράς και γνωστική [εκπαίδευση]—παραμένουν σωστές προσεγγίσεις για κάθε χρονική περίοδο στη ζωή ενός ανθρώπου».

Ακόμη και αν συμβεί αυτό, οι γονείς θα κάνουν καλά να ζυγίσουν τα υπέρ και τα κατά της φαρμακευτικής αγωγής. Το Ριταλίν (Ritalin) μπορεί να εξαλείψει τα ανεπιθύμητα συμπτώματα, αλλά μπορεί επίσης να έχει δυσάρεστες παρενέργειες, όπως αϋπνία, αυξημένο άγχος και νευρικότητα. Γι’ αυτό, ο Δρ Ρίτσαρντ Μπρόμφιλντ προειδοποιεί να μη βιαζόμαστε πολύ να χορηγήσουμε φάρμακα στο παιδί απλώς για να εξαλείψουμε τα συμπτώματά του. «Σε πάρα πολλά παιδιά, και σε όλο και περισσότερους ενηλίκους, το Ριταλίν χορηγείται ακατάλληλα», λέει ο ίδιος. «Με βάση την πείρα μου, η χρήση του Ριταλίν φαίνεται να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα των γονέων και των δασκάλων να ανεχτούν τη συμπεριφορά των παιδιών. Γνωρίζω παιδιά στα οποία το χορηγούσαν μάλλον για να τα τιθασεύσουν παρά για να καλύψουν τις ανάγκες τους».