Αλλά εγώ ποτέ δεν έτρωγα εμού. Στην οικογένειά μας, μόνο εγώ απαγορευόταν να το τρώω επειδή ήταν το προσωπικό μου τοτέμ. Σύμφωνα με μια παράδοση των Αβορίγινων, την «Εποχή του Ονείρου», κάθε μέλος της φυλής έχει το δικό του τοτέμ, και η απαγόρευση για αυτό το είδος καθοριζόταν από την οικογένεια και τη φυλή.

Αν και ο τοτεμισμός έχει τις ρίζες του στη δεισιδαιμονία, η ύπαρξη αυτού του ταμπού υπενθύμιζε την ιερότητα της ζωής.

Είχαμε πολλές δεισιδαιμονίες. Για παράδειγμα, αν ένας ριπίδουρος (ένα μικρό πουλί) έπαιζε κοντά στον καταυλισμό μας, αυτό σήμαινε άσχημα νέα· ή αν μια κουκουβάγια καθόταν στη ρίζα ενός κοντινού δέντρου τη μέρα, πιστεύαμε ότι κάποιος θα πέθαινε. Ορισμένα όνειρα τα θεωρούσαμε επίσης οιωνούς. Για παράδειγμα, τα λασπόνερα σε ένα όνειρο σήμαιναν ότι κάποιος στην οικογένεια ήταν άρρωστος. Αλλά αν ανάβλυζε λάσπη από το νερό, τότε υπέθεταν ότι κάποιος είχε πεθάνει. Είναι αλήθεια ότι ήμασταν Καθολικοί, αλλά αυτό δεν εξάλειψε όλες τις φυλετικές μας δεισιδαιμονίες.