Αγώνας για Νομικά Δικαιώματα

Καθώς το έργο κηρύγματος επεκτεινόταν, δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο να καλούνται οι αδελφοί να εμφανιστούν μπροστά στις τοπικές αρχές λόγω της δραστηριότητάς τους στο κήρυγμα. Στο βαθμό που ήταν ικανοί να το κάνουν, υπεράσπιζαν τον εαυτό τους. Σε μερικές περιπτώσεις είχαν και νομική βοήθεια. Αλλά οι νομικές ενέργειες δεν κατέληγαν πάντοτε προς όφελός τους.

Ωστόσο, αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη η νομική σύσταση του τοπικού τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά παρά η αποφυγή καταδικαστικών αποφάσεων. Η νομική αναγνώριση ως οργανωμένη θρησκεία απλώς δεν ήταν δυνατόν να γίνει ακόμη. Οι αδελφοί προσπάθησαν τουλάχιστον να συσταθούν νομικά ως σύλλογος, αλλά οι δημόσιες αρχές δεν το ενέκριναν αυτό προβάλλοντας το επιχείρημα: ‘Ο σκοπός σας είναι να σχηματίσετε μια θρησκευτική οργάνωση και μια οργάνωση αυτού του τύπου δεν μπορεί να συγκροτηθεί σύμφωνα με τον αυστριακό νόμο’.

Οι αδελφοί υπέβαλαν έφεση στο Συνταγματικό Δικαστήριο, διαμαρτυρόμενοι ότι δεν αναγνωριζόταν το νομικό δικαίωμα που είχαν να σχηματίσουν κάποιο σύλλογο. Η άμεση αντίδραση των μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αυστρίας ήταν να απορρίψουν την έφεση στις 7 Δεκεμβρίου 1929. Στη συνέχεια, οι αδελφοί προσπάθησαν να συστήσουν κάποιο σύλλογο για τη διανομή Άγιων Γραφών και Βιβλικών εντύπων, ο οποίος δεν θα είχε καμιά ανάμειξη σε θρησκευτικές λειτουργίες. Η αίτηση αυτή δεν απορρίφθηκε. Έτσι, στις 24 Μαΐου 1930, σχηματίστηκε ένας τοπικός σύλλογος για να χρησιμεύει στους αδελφούς ως νομικό όργανο.

Στη διάρκεια της θητείας του Δρ Ντόλφους, σημειώθηκαν σημαντικοί περιορισμοί στις πολιτικές ελευθερίες. Επωφελούμενος έξυπνα από μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης το 1933, αυτός διέλυσε τη Βουλή. Κατόπιν, κρατώντας όλα τα πολιτικά νήματα στα χέρια του, ίδρυσε αυτό που ονόμασε «Η Πρώτη Υποδειγματική Καθολική Κυβέρνηση της Ευρώπης». Οι εκκλησιαστικοί κύκλοι περιέγραψαν τον Ντόλφους ως ιδανικό Καθολικό πολιτικό.

Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, μήπως θα αποτελούσε έκπληξη αν γίνονταν προσπάθειες να απαγορευτούν οι Χριστιανικές μας συναθροίσεις; Μια τέτοιου είδους απαγόρευση τέθηκε σύντομα σε ισχύ στο Γκρατς, όπου εκατοντάδες άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις μας. Οι αδελφοί δεν πτοήθηκαν. Υπέβαλαν αμέσως έφεση, η οποία έπρεπε να γίνει δεκτή επειδή δεν υπήρχε καμιά παράβαση του νόμου από την πλευρά των αδελφών μας. Ωστόσο, οι δημόσιες αρχές ανακάλεσαν τις άδειες διαμονής μερικών σκαπανέων και τους ανάγκασαν έτσι να εγκαταλείψουν την πόλη. Σχεδόν κάθε εβδομάδα υπήρχαν ψεύτικες κατηγορίες εναντίον των αδελφών.