Αφού έκανε λόγο για πολλά πράγματα που φαίνεται να έχουν “προσδιορισμένο καιρό”, ο Σολομών έγραψε: «Είδα τις ασχολίες τις οποίες έδωσε ο Θεός στους γιους των ανθρώπων για να ασχολούνται με αυτές. Όλα τα έκανε ωραία, το καθένα στον καιρό του».​—Εκκλησιαστής 3:10, 11.

Ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους πολλές ασχολίες​—ο Σολομών απαρίθμησε αρκετές από αυτές. Ο Θεός μάς έχει δώσει επίσης την ελεύθερη βούληση να επιλέγουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Εντούτοις, για κάθε έργο, υπάρχει κατάλληλος, δηλαδή ενδεδειγμένος, καιρός που αποφέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Λόγου χάρη, εξετάστε τη δήλωση του Σολομώντα «καιρός να φυτεύει [κανείς] και καιρός να ξεριζώνει αυτό που ήταν φυτεμένο», η οποία βρίσκεται στο εδάφιο Εκκλησιαστής 3:2. Ο γεωργοί γνωρίζουν ότι για το καθετί που καλλιεργούν, υπάρχει κατάλληλος καιρός να το φυτέψουν. Τι γίνεται αν κάποιος γεωργός αγνοήσει αυτό το απλό γεγονός και ασχοληθεί με το φύτεμα λάθος καιρό ή λάθος εποχή; Πρέπει να ρίξει το φταίξιμο στη μοίρα αν δεν έχει καλή σοδειά, παρότι εργάστηκε σκληρά; Φυσικά όχι! Απλώς δεν ασχολήθηκε με το φύτεμα στον κατάλληλο καιρό. Ο γεωργός θα μπορούσε να τα είχε καταφέρει αν είχε ακολουθήσει τη φυσική τάξη των πραγμάτων την οποία όρισε ο Δημιουργός.

Συνεπώς, αυτό που έχει καθορίσει ο Θεός δεν είναι η μοίρα των ατόμων ούτε η κατάληξη όλων των γεγονότων, αλλά ορισμένες αρχές που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο λαβαίνουν χώρα οι ανθρώπινες υποθέσεις και είναι σε αρμονία με το σκοπό του. Για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι το αποτέλεσμα των όσων επιχειρούν, πρέπει να διακρίνουν ποιος είναι ο σκοπός και ο καιρός του Θεού και να εργάζονται σε αρμονία με αυτούς τους παράγοντες.

«Άρχισε ο Θεός να δημιουργεί τον άνθρωπο κατά την εικόνα του· κατά την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε· αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε».​—Γένεση 1:27.

ΑΥΤΑ τα γνωστά λόγια που εμφανίζονται στις αρχικές σελίδες της Αγίας Γραφής παρουσιάζουν ένα από τα πιο μεγαλειώδη πράγματα τα οποία ο Θεός «έκανε ωραία, το καθένα στον καιρό του»​—το ότι έφερε σε ύπαρξη ένα τέλειο ανθρώπινο ζευγάρι, τον Αδάμ και την Εύα. (Εκκλησιαστής 3:11)