Επιτέλους Αφρική!

Επιστρέψαμε στη Γαλλία, και έπειτα από ενάμιση μήνα, η Εταιρία μάς έδωσε ένα νέο διορισμό—το Μπενίν, στη Δυτική Αφρική. Θέλαμε να πάμε στην Αφρική πριν από 13 χρόνια, και έτσι χαρήκαμε πολύ.

Φτάσαμε στο Μπενίν στις 3 Νοεμβρίου 1990, και ήμασταν ανάμεσα στους πρώτους ιεραποστόλους οι οποίοι έφτασαν εκεί έπειτα από την άρση της 14χρονης απαγόρευσης που είχε επιβληθεί στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Ήταν πολύ συναρπαστικό. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα προσαρμογής επειδή ο τρόπος ζωής μοιάζει με εκείνον των νησιών του Ειρηνικού. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και φιλόξενοι. Μπορείς να σταματήσεις και να μιλήσεις με οποιονδήποτε στο δρόμο.

Λίγες μόνο εβδομάδες μετά την άφιξή μας στο Μπενίν, η Μπαμπέτ παρατήρησε κάποιο εξόγκωμα στο στήθος της. Έτσι, πήγαμε σε ένα μικρό ιατρείο που υπήρχε κοντά στο γραφείο τμήματος το οποίο είχε ιδρυθεί πρόσφατα. Ο γιατρός την εξέτασε και είπε ότι χρειαζόταν εγχείρηση πολύ σύντομα. Την επομένη πήγαμε σε κάποιο άλλο ιατρείο όπου μιλήσαμε με μια Ευρωπαία γιατρό, μια γυναικολόγο από τη Γαλλία. Και αυτή επίσης είπε ότι έπρεπε να πάμε γρήγορα στη Γαλλία για να κάνει η Μπαμπέτ εγχείρηση. Έπειτα από δυο μέρες βρισκόμασταν στο αεροπλάνο για τη Γαλλία.

Λυπόμασταν που φύγαμε από το Μπενίν. Με την ανανεωμένη θρησκευτική ελευθερία που υπήρχε στη χώρα, οι αδελφοί ήταν ενθουσιασμένοι για το γεγονός ότι είχαν καινούριους ιεραποστόλους και εμείς ήμασταν χαρούμενοι για το γεγονός ότι βρισκόμασταν εκεί. Έτσι, στενοχωρηθήκαμε που χρειάστηκε να φύγουμε από τη χώρα έπειτα από λίγες μόνο εβδομάδες.

Εντούτοις, ανησυχούσαμε για το μέλλον μας. Διακρίνοντάς το αυτό, ο Μισέλ και η Ζανέτ Σελεριέ μας πήγαν για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο.

Τους είπαμε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε την ιεραποστολική υπηρεσία και ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να επιστρέψουμε στην Αφρική. Ωστόσο, ο αδελφός Σελεριέ είπε: «Τι; Ποιος είπε ότι πρέπει να την εγκαταλείψετε; Το Κυβερνών Σώμα; Οι αδελφοί στη Γαλλία; Ποιος το είπε;»

«Κανένας δεν το είπε», απάντησα. «Εγώ το λέω».

«Όχι, όχι!» αποκρίθηκε ο αδελφός Σελεριέ. «Θα επιστρέψετε!»

Μετά τη χημειοθεραπεία έγιναν ακτινοβολίες, οι οποίες τελείωσαν στα τέλη Αυγούστου του 1991. Οι γιατροί είπαν ότι δεν έβλεπαν κάποιο πρόβλημα στο να επιστρέψουμε στην Αφρική, με την προϋπόθεση ότι η Μπαμπέτ θα πήγαινε τακτικά στη Γαλλία για εξετάσεις.

Επιστροφή στο Μπενίν

Έτσι γράψαμε στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, και ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην ιεραποστολική υπηρεσία. Ανυπομονούσαμε να λάβουμε την απάντησή τους. Οι μέρες κυλούσαν αργά. Τελικά, ο Μισέλ δεν μπορούσε να περιμένει άλλο, και τηλεφώνησε στο Μπρούκλιν για να ρωτήσει αν έλαβαν το γράμμα μας. Είπαν ότι το είχαν εξετάσει—μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο Μπενίν! Πόσο ευγνώμονες ήμασταν στον Ιεχωβά!

Η οικογένεια Μερντ διοργάνωσε μια μεγάλη συγκέντρωση για να γιορτάσουμε τα νέα. Το Νοέμβριο του 1991, επιστρέψαμε στο Μπενίν, και οι αδελφοί μάς καλωσόρισαν με ένα μεγάλο γεύμα!

Η Μπαμπέτ φαίνεται καλά τώρα. Πηγαίνουμε στη Γαλλία από καιρό σε καιρό για γενικές εξετάσεις, και οι γιατροί δεν διαπιστώνουν ίχνη καρκίνου. Χαιρόμαστε πολύ που βρισκόμαστε και πάλι στον ιεραποστολικό μας διορισμό. Αισθανόμαστε χρήσιμοι στο Μπενίν, και ο Ιεχωβά ευλογεί το έργο μας. Από τότε που επιστρέψαμε, έχουμε βοηθήσει 14 άτομα να βαφτιστούν. Πέντε από αυτά είναι τώρα τακτικοί σκαπανείς, και ένας διορίστηκε διακονικός υπηρέτης. Έχουμε δει επίσης τη μικρή μας εκκλησία να μεγαλώνει και να γίνεται δύο εκκλησίες.