• Μεσαίωνας: Ορισμένοι Καθολικοί ηγέτες, εξοργισμένοι από το γεγονός ότι οι λαϊκοί κήρυτταν όσα διδάσκει η Γραφή και όχι το Καθολικό δόγμα, στιγμάτιζαν ως αιρετικούς όσους λαϊκούς είχαν στην κατοχή τους οποιοδήποτε βιβλίο της Γραφής εκτός από τους Ψαλμούς στη λατινική. Μια εκκλησιαστική σύνοδος επέβαλε αυτή την απαγόρευση αναθέτοντας σε δικούς της ανθρώπους «να αναζητούν με επιμέλεια, αφοσίωση και συνέπεια τους αιρετικούς . . . ερευνώντας όλα τα σπίτια και τα υπόγεια για τα οποία υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία. . . . Το σπίτι στο οποίο θα βρεθεί αιρετικός πρέπει να καταστραφεί».

Τον Μεσαίωνα, όσοι αγαπούσαν τη Γραφή αψήφησαν τον διωγμό και συνέχισαν να τη μεταφράζουν και να φτιάχνουν αντίγραφά της. Ακόμη και πριν από την εφεύρεση της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία στα μέσα του 15ου αιώνα, τμήματα της Γραφής ενδέχεται να ήταν διαθέσιμα σε 33 γλώσσες. Έκτοτε, η Γραφή μεταφραζόταν και παραγόταν με άνευ προηγουμένου ρυθμό.