Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, απαντώντας σε εναντίους στο έργο του Κατ’ Απίωνος (Α΄, 38-40 [8]) περί το 100 Κ.Χ., επιβεβαιώνει ότι ο κανόνας των Εβραϊκών Γραφών είχε πάρει προ πολλού την τελική του μορφή. Έγραψε τα εξής: «Εμείς δεν έχουμε μυριάδες βιβλία, ασύμφωνα και αντιφατικά μεταξύ τους, παρά μονάχα είκοσι δύο που έχουν την ιστορία όλων των εποχών και που δικαίως θεωρούνται αξιόπιστα. Πέντε από αυτά είναι του Μωυσή και περιέχουν τους νόμους και την παραδοσιακή ιστορία από τη δημιουργία του ανθρώπου ως το θάνατο του νομοθέτη. . . . Από το θάνατο του Μωυσή μέχρι τον Αρταξέρξη, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ξέρξη ως βασιλιάς της Περσίας, οι μετά τον Μωυσή προφήτες έγραψαν την ιστορία της δικής τους εποχής σε δεκατρία βιβλία. Τα υπόλοιπα τέσσερα περιέχουν ύμνους προς τον Θεό και παραινέσεις για τη ζωή των ανθρώπων».

Ο Ιώσηπος πιστοποιεί αυτή την κοινή Ιουδαϊκή άποψη για τα Απόκρυφα, λέγοντας: «Από τον Αρταξέρξη ως τα δικά μας χρόνια έχει γραφτεί ολόκληρη η ιστορία, όμως αυτή δεν έχει κριθεί ισότιμη ως προς το κύρος με τα προηγούμενα συγγράμματα, επειδή δεν υπήρξε ακριβής διαδοχή των προφητών. Εμείς έχουμε αποδείξει στην πράξη πόσο πολύ σεβόμαστε τις Γραφές μας. Επειδή, μολονότι έχουν περάσει τόσοι αιώνες, κανένας δεν τόλμησε ούτε να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει ούτε να μεταθέσει το παραμικρό, και είναι έμφυτο σε όλους τους Ιουδαίους, από τη μέρα που γεννιούνται, να τις θεωρούν θεϊκά δόγματα και να μένουν πιστοί σε αυτές και, αν χρειαστεί, να πεθάνουν ευχαρίστως για αυτές».—Κατ’ Απίωνος, Α΄, 41, 42 (8).