ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ

Με τη λέξη βλασφημία του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου εννοείται κατά βάση η επιβλαβής, δυσφημιστική ή υβριστική ομιλία που στρέφεται είτε εναντίον του Θεού είτε εναντίον ανθρώπων. (Παράβαλε Απ 16:11· Ματ 27:39.) Σήμερα, όμως, η λέξη «βλασφημία» έχει συνήθως πιο περιορισμένη έννοια, αναφερόμενη σε ανευλαβή ή υβριστική ομιλία εναντίον του Θεού και ιερών πραγμάτων. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, είναι το αντίθετο των λόγων λατρείας που απευθύνονται στο Θεϊκό Ον.—Βλέπε ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ.

Παρ’ όλο που τα υβριστικά λόγια του Κορέ, του Δαθάν και του Αβιρών στρέφονταν στην πραγματικότητα εναντίον των εκπροσώπων του Θεού, του Μωυσή και του Ααρών, εντούτοις, προτού εκτελέσει ο Θεός αυτούς τους άντρες και τα μέλη του σπιτικού τους μπροστά στις σκηνές τους, ο Μωυσής είπε στους παρισταμένους: «Τότε θα γνωρίσετε σίγουρα ότι αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρθηκαν στον Ιεχωβά χωρίς σεβασμό», περιφρονώντας τους θεοκρατικούς διορισμούς του.—Αρ 16:1-3, 30-35.

Ακόμη και αν κάποιος δεν εκφραζόταν εναντίον του Θεού λεκτικά, αλλά ενεργούσε αντίθετα προς τους νόμους της διαθήκης του Θεού, τότε ήταν σαν να “μιλούσε υβριστικά για τον Ιεχωβά” ή σαν να τον βλασφημούσε. Έτσι λοιπόν, ενώ στον ακούσιο παραβάτη του νόμου του Θεού εκδηλωνόταν ελεήμον στοχαστικό ενδιαφέρον, όποιος διέπραττε εσκεμμένα, εκούσια αδικήματα, είτε ήταν αυτόχθων Ισραηλίτης είτε πάροικος, έπρεπε να θανατωθεί επειδή είχε μιλήσει υβριστικά για τον Ιεχωβά και επειδή είχε περιφρονήσει το λόγο του και την εντολή του.—Αρ 15:27-31· παράβαλε Δευ 31:20· Νε 9:18, 26.

Η «Βλασφημία» στις Ελληνικές Γραφές. Ο απόστολος Παύλος έδειξε ποια είναι η κύρια έννοια της λέξης βλασφημία του πρωτότυπου κειμένου, χρησιμοποιώντας το ρήμα βλασφημέω στο εδάφιο Ρωμαίους 2:24 όπου παραθέτει από τα εδάφια Ησαΐας 52:5 και Ιεζεκιήλ 36:20, 21 τα οποία αναφέρθηκαν πιο πάνω.

Η βλασφημία περιλαμβάνει την αξίωση για κατοχή ιδιοτήτων ή προνομίων του Θεού, ή την απόδοσή τους σε άλλο πρόσωπο ή αντικείμενο. (Παράβαλε Πρ 12:21, 22.) Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες κατηγόρησαν τον Χριστό Ιησού για βλασφημία επειδή αυτός είπε για ορισμένα άτομα ότι οι αμαρτίες τους είχαν συγχωρηθεί (Ματ 9:2, 3· Μαρ 2:5-7· Λου 5:20, 21), και προσπάθησαν να τον λιθοβολήσουν ως βλάσφημο λόγω του ότι δήλωνε ότι ήταν Γιος του Θεού. (Ιωα 10:33-36) Όταν ο Ιησούς στο Σάνχεδριν αναφέρθηκε στο σκοπό του Θεού για αυτόν και στην υψηλή θέση που θα του παραχωρούνταν, ο αρχιερέας έσκισε τα ρούχα του και κατηγόρησε τον Ιησού για βλασφημία, για την οποία και καταδικάστηκε ο Ιησούς ως άξιος θανάτου. (Ματ 26:63-66· Μαρ 14:61-64)

Εφόσον ο Ιησούς ήταν Γιος του Θεού και άμεσος εκπρόσωπός του, όσα λέχθηκαν εναντίον του μπορούν και αυτά να οριστούν εύλογα ως βλασφημία. (Λου 22:65) Επίσης, εφόσον το άγιο πνεύμα, ή η ενεργός δύναμη, εκπορεύεται από τον Θεό και συνδέεται στενά με το πρόσωπο του Θεού, ο Ιησούς έκανε λόγο για «βλασφημία εναντίον του πνεύματος». Η βλασφημία αυτή χαρακτηρίζεται ως η ασυγχώρητη αμαρτία. (Ματ 12:31· Μαρ 3:28, 29· Λου 12:10) Η βλασφημία παρουσιάζεται να προέρχεται μέσα από την καρδιά. (Ματ 15:19· Μαρ 7:21, 22) Επομένως, η κατάσταση της καρδιάς, που γίνεται έκδηλη από τον εσκεμμένο χαρακτήρα της πράξης, πρέπει να συνδέεται με τη βλασφημία εναντίον του πνεύματος. Το περιστατικό που υποκίνησε τον Ιησού να χαρακτηρίσει μια τέτοια αμαρτία ασυγχώρητη καταδεικνύει ότι η συγκεκριμένη αμαρτία συνδέεται με εναντίωση στην επενέργεια του πνεύματος του Θεού. Η εναντίωση αυτή δεν οφειλόταν σε εξαπάτηση, ανθρώπινη αδυναμία ή ατέλεια, αλλά ήταν εκούσια και εσκεμμένη. Οι Φαρισαίοι έβλεπαν ξεκάθαρα ότι το πνεύμα του Θεού επενεργούσε στον Ιησού καθώς αυτός επιτελούσε το καλό, αλλά για ιδιοτελείς λόγους απέδωσαν αυτή τη δύναμη στον Βεελζεβούλ, τον Σατανά τον Διάβολο, βλασφημώντας έτσι το άγιο πνεύμα του Θεού.—Ματ 12:22-32· παράβαλε Εβρ 6:4-6· 10:26, 27.