ΤΟ 1941, ο Δρ Τζον Σ. Λάντι καθόρισε ένα σταθερό κανόνα για τις μεταγγίσεις αίματος. Προφανώς χωρίς καμιά κλινική απόδειξη η οποία να επαληθεύει τα λεγόμενά του, είπε ότι αν η αιμοσφαιρίνη ενός ασθενή, δηλαδή το συστατικό του αίματος που μεταφέρει το οξυγόνο, πέσει στο επίπεδο των δέκα γραμμαρίων ή λιγότερο ανά δεκατόλιτρο αίματος, τότε ο ασθενής χρειάζεται μετάγγιση. Από τότε κι έπειτα, ο αριθμός αυτός έγινε κανόνας για τους γιατρούς.

Αυτός ο κανόνας των δέκα γραμμαρίων αμφισβητείται εδώ και 30 σχεδόν χρόνια. Το 1988, Το Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The Journal of the American Medical Association) δήλωσε κατηγορηματικά ότι οι αποδείξεις δεν υποστηρίζουν αυτή την απαίτηση. Ο αναισθησιολόγος Χάουαρντ Λ. Ζόντερ λέει ότι αυτή η απαίτηση «υπαγορεύεται από την παράδοση, είναι τυλιγμένη με ασάφεια και δεν βασίζεται σε κλινικές ή πειραματικές αποδείξεις». Άλλοι την αποκαλούν απλώς μύθο.

Παρά την έντονη απομυθοποίηση, αυτόν το μύθο εξακολουθούν να τον αναγνωρίζουν πολλοί ως βάσιμη απαίτηση. Πολλοί αναισθησιολόγοι και άλλοι γιατροί, μόλις πέσει η αιμοσφαιρίνη κάτω από το δέκα, κάνουν αμέσως μετάγγιση αίματος για να αντιμετωπίσουν την αναιμία. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια αυτόματη ενέργεια.

Κι όμως, πολλοί χειρουργοί έχουν κάνει επιτυχημένες εγχειρήσεις σε Μάρτυρες με επίπεδο αιμοσφαιρίνης πέντε, δύο ή και ακόμη χαμηλότερο. Όπως λέει ο χειρουργός Ρίτσαρντ Κ. Σπενς: «Αυτό που διαπίστωσα από τις περιπτώσεις των Μαρτύρων είναι ότι το χαμηλό επίπεδο αιμοσφαιρίνης δεν έχει καμιά σχέση με τη θνησιμότητα».