Φέρνουν το Φως σε Απομακρυσμένες Περιοχές στη Βολιβία

ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ των ψηλών βουνών της Βολιβίας βρίσκονται χαμηλές τροπικές πεδιάδες με οργιώδη βλάστηση. Τις διασχίζουν ταραγμένα ποτάμια που σχηματίζουν μαιάνδρους καθώς περνούν μέσα από τις ζούγκλες και τις στέπες. Πώς είναι το να κηρύττεις τα καλά νέα της Βασιλείας σε τέτοιες απομακρυσμένες περιοχές;

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σ’ ένα μεγάλο κανό, φτιαγμένο από λαξευμένο κορμό δέντρου, το οποίο κινείται με μια μηχανή που υπάρχει στο πίσω μέρος. Αυτή ήταν η εμπειρία έξι ολοχρόνιων διακόνων από το Τρινιδάδ, μια πόλη στην περιοχή του Ελ Μπένι της Βολιβίας. Είχαν σχεδιάσει αυτό το ταξίδι έτσι ώστε να μπορέσουν να δώσουν μαρτυρία στους οικισμούς που βρίσκονταν κατά μήκος του ποταμού, στους οποίους ποτέ πριν δεν είχαν φτάσει ‘τα καλά νέα της Βασιλείας’. (Ματθαίος 24:14, ΜΝΚ) Αφού διέσχισε μια μεγάλη έκταση από νερό που λαμπύριζε, το πλοιάριό τους άρχισε να πλέει μέσω ενός στενού χειμάρρου προς τον ποταμό Μαμορέ.

Ένα άτομο από την ομάδα αφηγείται: «Είχαμε σχεδόν φτάσει στον Μαμορέ όταν ανακαλύψαμε ότι το τελευταίο τμήμα του χειμάρρου ήταν ξερό. Βγαίνοντας από τη βάρκα, βρεθήκαμε βυθισμένοι στη λάσπη μέχρι τους μηρούς μας! Η σύζυγός μου έχασε το παπούτσι της στην προσπάθειά της να ελευθερωθεί. Αλλά με τη βοήθεια κάποιων περαστικών μπορέσαμε να τραβήξουμε το βαρύ κανό μας έξω από τη λάσπη και να το μεταφέρουμε σε πιο σταθερό έδαφος. Έπειτα από κοπιαστικές προσπάθειες που διήρκεσαν δυο ώρες φτάσαμε στον Μαμορέ.

»Κατόπιν είχαμε καλό ταξίδι καθώς ανεβαίναμε το ποτάμι, το οποίο κι από τις δυο πλευρές του είχε υπερυψωμένες όχθες με άφθονη τροπική βλάστηση. Στον ήχο της μηχανής, μεγάλες χελώνες, οι οποίες βρίσκονταν πάνω σε κούτσουρα που επέπλεαν, γλιστρούσαν στο ποτάμι, ενώ πού και πού χαριτωμένα δελφίνια πηδούσαν πάνω από τα νερά. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να κάνουμε την πρώτη μας στάση όταν είδαμε ένα σύννεφο καπνού που προερχόταν από μια φωτιά αναμμένη στην όχθη για να κρατάει μακριά τα έντομα. Αφού δέσαμε το κανό μας ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά, συζητήσαμε με τους φιλικούς ανθρώπους για τις επερχόμενες ευλογίες της Βασιλείας. Από εκτίμηση, εκείνοι μας φόρτωσαν με φρούτα και αβγά.

»Καθώς περνούσε η μέρα, κάναμε κι άλλες στάσεις για να φυτέψουμε περισσότερους σπόρους της αλήθειας. Μέχρι να φτάσουμε στο Σαν Αντόνιο είχε σκοτεινιάσει. Οι χωρικοί είχαν πάει για ύπνο. Αλλά καθώς διαδόθηκε η είδηση ότι θα παρουσιαζόταν κάποια ταινία, οι λάμπες άρχισαν να ανάβουν. Ένα κάρο που το οδηγούσε ένα άλογο χρησιμοποιήθηκε για να φέρει τον εξοπλισμό μας στην πόλη. Πολλοί άνθρωποι γνώρισαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και από την ταινία και προσωπικά.

»Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε για να επισκεφτούμε καινούρια μέρη. Σε μια υπερυψωμένη όχθη οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα τους, έπλεναν ακόμα κι ένα μωρό, σε γιγαντιαία καβούκια από χελώνες. Ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει το Γραφικό μας άγγελμα. Σε κάποιο μέρος μικρά ψάρια πηδούσαν ψηλά πάνω από το νερό δίπλα στη βάρκα και πολλά προσγειώνονταν μέσα σ’ αυτήν. Έτσι, αφού δείξαμε την ταινία, φάγαμε τηγανητά ψάρια πριν πέσουμε για ύπνο. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, πολλά έντυπα είχαν διατεθεί σ’ αυτή την απομακρυσμένη περιοχή, και ήμασταν ικανοποιημένοι που μπορέσαμε να βοηθήσουμε πολλά άτομα να ακούσουν τα καλά νέα πρώτη φορά».—Παράβαλε Ρωμαίους 15:20, 21.

Απόδειξη Αγγελικής Κατεύθυνσης

Τώρα, φανταστείτε ότι εσείς έχετε αναλάβει την αποστολή να εντοπίσετε ένα άτομο σε μια πόλη 12.000 κατοίκων, την οποία επισκέπτεστε πρώτη φορά. Γνωρίζετε πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτήν που ψάχνετε εκτός από το όνομά της. Αυτή ήταν η πρόκληση που αντιμετώπισαν δυο ολοχρόνιοι διάκονοι που έφτασαν στην Γκουαγιαραμέριν ελπίζοντας να βρουν ένα άτομο το οποίο στο παρελθόν είχε μελετήσει την Αγία Γραφή και παρακολουθούσε συναθροίσεις σε μια άλλη πόλη, αλλά κατόπιν μετακόμισε σε αυτή την πόλη. Αφού τακτοποιήθηκαν, το ζευγάρι των σκαπανέων αποφάσισαν να πάνε βόλτα στην κεντρική πλατεία, όπου πλήθη ανθρώπων έτρωγαν ή απλώς συζητούσαν. Σχεδόν αμέσως, ένας άντρας πλησίασε το ζευγάρι και άρχισε μια συζήτηση. Τον ρώτησαν αν γνώριζε τη γυναίκα που γύρευαν. «Όχι», είπε, «αλλά η πεθερά μου είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά». Εφόσον δεν γνώριζαν να υπάρχουν Μάρτυρες στην πόλη, νόμιζαν πως ο άντρας είχε μπερδευτεί.

Ωστόσο, την επόμενη μέρα επισκέφτηκαν αυτή την ηλικιωμένη κυρία, η οποία ήταν κατάκοιτη επειδή είχε σπάσει το πόδι της. «Εγώ είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά δεν έχω βαφτιστεί ακόμα», είπε. Όταν τη ρώτησαν ποιος της δίδαξε την αλήθεια, έδειξε μια φωτογραφία της εγγονής της που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο και είπε: «Αυτή». Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους! Ήταν η νεαρή γυναίκα που έψαχναν να βρουν! «Γιατί ο γαμπρός σας αρνήθηκε ότι τη γνωρίζει;» ρώτησαν. «Ω, είναι παντρεμένη τώρα, κι αυτός γνωρίζει μόνο το επίθετο του συζύγου της», αποκρίθηκε εκείνη. Η εγγονή της έλειπε εκείνον τον καιρό, αλλά έπειτα απ’ αυτό άρχισε Γραφική μελέτη δι’ αλληλογραφίας. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Και αυτή και η γιαγιά της προόδευσαν και βαφτίστηκαν. Το σπίτι τους χρησιμοποιήθηκε ως Αίθουσα Βασιλείας για μια εκκλησία που γνώρισε αυξήσεις, και ως ολοχρόνια διάκονος η νεότερη γυναίκα έχει κατευθύνει πολλούς στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Κήρυγμα στην Καρδιά των Τροπικών Περιοχών

Τώρα, φανταστείτε ότι το αεροπλάνο σας προσγειώνεται σ’ ένα χορταριασμένο διάδρομο προσγείωσης στο Σαν Χοακίν, βαθιά μέσα στην καρδιά των βολιβιανών τροπικών περιοχών. Έχετε ένα συναίσθημα ανησυχίας όταν σκέφτεστε τη μυστηριώδη επιδημία η οποία δυο χρόνια νωρίτερα είχε εξαφανίσει το ένα πέμπτο του πληθυσμού αυτής της πόλης.

Το ζευγάρι των σκαπανέων που ήρθαν από το Τρινιδάδ με αεροπλάνο είχαν ήδη πάρει μια γεύση του πόσο φιλόξενοι ήταν οι άνθρωποι. Ο σύζυγος αφηγείται: «Ως αποτέλεσμα μιας Γραφικής συζήτησης που είχαμε στη διάρκεια της πτήσης, μάς προσκάλεσαν να μείνουμε σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι δωρεάν. Οι οικοδεσπότες μας μάς παρείχαν ακόμα και γεύματα σε χαμηλές τιμές, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στο έργο μαρτυρίας. Σύντομα μετά την άφιξή μας, μας είπαν να παρουσιαστούμε αμέσως στο στρατώνα. Όταν ο αξιωματικός έμαθε ότι δεν είμαστε επαναστάτες αλλά Μάρτυρες του Ιεχωβά, έδειξε ασυνήθιστο ενδιαφέρον και πήρε μια Αγία Γραφή καθώς επίσης και Γραφικά έντυπα και έγινε συνδρομητής στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Μετά απ’ αυτό, σχεδόν όλοι στην πόλη άκουσαν με προσοχή την υπόσχεση που δίνει η Αγία Γραφή για τέλεια υγεία στο κοντινό μέλλον».—Αποκάλυψις 21:4.

Τέσσερις ολοχρόνιοι διάκονοι ήθελαν να πάνε από το Σαν Χοακίν στο Σαν Ραμόν, αλλά ο μόνος διαθέσιμος τρόπος μεταφοράς ήταν η βοϊδάμαξα. Χρησιμοποίησαν τα χαρτοκιβώτια με τα έντυπα σαν θέσεις. Αυτά γρήγορα έσπασαν από τα χοροπηδητά και τα τραντάγματα της σκεπαστής άμαξας με τους ψηλούς ξύλινους τροχούς. Ακόμα και τα κοτόπουλα που ήταν πάνω στην άμαξα ήταν φανερό ότι είχαν ζαλιστεί από το κούνημα.

Έπειτα από δέκα ώρες κουραστικής πορείας μέσα από θαμνώδη περιοχή, έφτασαν σ’ ένα σημείο στο οποίο δεν υπήρχε ούτε ένα μονοπάτι που να δείχνει το δρόμο, και σκοτείνιαζε κιόλας. Ο οδηγός προειδοποίησε την ομάδα λέγοντας: «Νομίζω ότι χαθήκαμε!» Οι επιβάτες είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται, ‘Πώς είναι δυνατόν να διανυκτερεύσουμε εδώ έξω ανάμεσα στους θάμνους που είναι γεμάτοι από φίδια και επικίνδυνα άγρια ζώα;’, όταν ο οδηγός πρόσθεσε: «Αλλά μην ανησυχείτε. Τα ζώα έχουν ξανακάνει αυτό το ταξίδι». Έτσι ήταν. Μέσα σε μια ώρα βγήκαν από τη θαμνώδη περιοχή ακριβώς στο Σαν Ραμόν!

Κι εδώ, επίσης, δαπανήθηκαν πολλές μέρες για να κηρυχτεί ο μελλοντικός Παράδεισος σε ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν ξανακούσει γι’ αυτόν. Κανένας Μάρτυρας δεν ζούσε εδώ· παρ’ όλα αυτά συνέβη κάτι που το άλλαξε αυτό.

Μια Καθολική ιεραπόστολος ακολουθούσε τους Μάρτυρες καθώς αυτοί πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα. Με κάποιον τρόπο συναντήθηκαν στο επόμενο σπίτι που επισκέφτηκαν. Μένοντας έκπληκτοι από τη φιλικότητά της, της έδωσαν το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Αν και η ίδια δεν έδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον, έδωσε το βιβλίο στην κουνιάδα της, η οποία καταβρόχθισε τα περιεχόμενά του, μελέτησε περαιτέρω και τελικά έγινε βαφτισμένη Μάρτυρας.

Αγωνία στα Τροπικά Ποτάμια

Τώρα φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο τιμόνι ενός πλοιάριου και ταξιδεύετε σε επικίνδυνα, ταραγμένα νερά. Κρυμμένοι βράχοι, λασπώδεις όχθες και κορμοί δέντρων, μαζί με την ξαφνική εμφάνιση μιας τεράστιας δίνης, είναι απλώς μερικοί από τους κινδύνους. Αυτά τα νερά βρίθουν από πιράνχας, ηλεκτροφόρα χέλια και σελάχια. Τέτοιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι αδελφοί στη Ριμπεράλτα, οι οποίοι είχαν αναλάβει το έργο της επίδοσης μαρτυρίας στους ανθρώπους εκείνης της περιοχής που ζούσαν κοντά στο ποτάμι.

Για να φτάσουν σ’ αυτές τις απομονωμένες περιοχές, κατασκεύασαν ένα σκάφος που το ονόμασαν Φως των Ποταμών (Luz de los Ríos). Στη διάρκεια της επίσκεψης των επισκόπων περιφερείας και περιοχής αποφασίστηκε να κάνουν μια δοκιμαστική διαδρομή με το σκάφος. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που η οροφή πιάστηκε σ’ ένα μεγάλο κλαδί που κρεμόταν πάνω από το ποτάμι. Ένα ισχυρό ρεύμα έριξε το σκάφος πάνω σ’ ένα πεσμένο δέντρο. Σαν ξίφος, ένα σπασμένο αιχμηρό κλαδί τρύπησε τη μια πλευρά της βάρκας—παραλίγο και θα κάρφωνε τη σύζυγο του επισκόπου περιφερείας! Νερό άρχισε να μπαίνει στο σκάφος, και αυτό αναποδογύρισε αδειάζοντας τους επιβάτες του μέσα στο νερό που στροβίλιζε. Και ο επίσκοπος περιφερείας και η σύζυγός του δεν ήξεραν κολύμπι! Με τη βοήθεια εκείνων που ήξεραν βγήκαν στη στεριά ασφαλείς. Αλλά το σκάφος εξαφανίστηκε εντελώς. Μέρες αργότερα, εντοπίστηκε 5 χιλιόμετρα πιο κάτω προς τις εκβολές του ποταμού. Όλα τα υπάρχοντα των αδελφών, συμπεριλαμβανομένων και 20 χαρτοκιβωτίων με έντυπα, χάθηκαν.

Το Βολιβιανό Ναυτικό βοήθησε να ανελκυστεί το σκάφος, και έπειτα από εβδομάδες επισκευών ήταν έτοιμο ακόμα μια φορά για να ολοκληρώσει το παρθενικό του ταξίδι. Το αγωνιώδες ταξίδι άρχισε με κακό καιρό και προβλήματα στη μηχανή.

Στο πρώτο μέρος που άραξαν οι αδελφοί, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια ομάδα Ευαγγελιστών, οι οποίοι κορόιδευαν: «Η μικρή σας βάρκα δεν κάνει γι’ αυτό το ποτάμι!» Μια προσπάθεια που έγινε για προβολή διαφανειών ματαιώθηκε εξαιτίας της ελαττωματικής γεννήτριας. Αφού συνέχισαν την πορεία τους στο ποτάμι, οι Μάρτυρες έμαθαν ότι άλλα σκάφη είχαν έρθει με μεγάφωνα προειδοποιώντας για την άφιξη των «ψευδοπροφητών». Σίγουρα αυτό ήταν δουλειά των Ευαγγελιστών. Εντούτοις, το μόνο που έκανε ήταν να διεγείρει την περιέργεια των ανθρώπων.

Αν και αυτή η επίσκεψη έβαλε τέλος στην ψεύτικη προπαγάνδα που προερχόταν από τους πραγματικούς ψευδοπροφήτες, οι αδελφοί αγωνιούσαν επειδή είχαν ακόμα μπροστά τους ένα ταξίδι 21 ημερών για να φτάσουν στη Φορταλέζα.

Στο δρόμο τους, έδωσαν μαρτυρία στον αρχηγό μιας απομακρυσμένης φυλής· αυτός άκουσε προσεκτικά. Μέσω μιας Γραφικής ομιλίας που έκανε ένας από τους σκαπανείς, μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι θρηνούσαν σε ένα απομονωμένο ξέφωτο παρηγορήθηκαν με την αληθινή ελπίδα για τους νεκρούς. Ένας ηλικιωμένος άντρας με μακριά άσπρη γενειάδα εξέφρασε την εγκάρδια εκτίμησή του, και ρώτησε πώς θα μπορούσε να γίνει συνδρομητής στο περιοδικό μας για δέκα χρόνια! Στη Φορταλέζα, 120 άτομα ωφελήθηκαν από το πρόγραμμα της Οργάνωσης του Θεού που περιελάμβανε προβολή διαφανειών.

Πόση ικανοποίηση ένιωσαν αυτοί οι σκαπανείς που έφεραν το φως της αλήθειας σε απομακρυσμένες περιοχές! Σίγουρα, δεν υπάρχει πιο ασφαλής και ικανοποιητικός τρόπος για να χρησιμοποιήσει κάποιος τη ζωή του από το να υπηρετεί τον Δημιουργό της ίδιας της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό.—Ψαλμός 63:3, 4.

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 26]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΒΟΛΙΒΙΑ

Γκουαγιαραμέριν

Ριμπεράλτα

Φορταλέζα

Σαν Χοακίν

Σαν Ραμόν

Τρινιδάδ

Σαν Αντόνιο