Η Βίβλος (της Χριστιανοσύνης), το Κοράνιο (του Ισλαμισμού), το Ταλμούδ (του Ιουδαϊσμού), οι Βέδες (του Ινδουισμού) και τα Τριπίτακα (του Βουδισμού) είναι τα επίσημα ιερά συγγράμματα ορισμένων μεγάλων θρησκειών.a

Ο Ινδουισμός, από την άλλη μεριά, κάνει διάκριση ανάμεσα στον αποδεκτό κανόνα και στην υπόλοιπη ύλη η οποία θεωρείται ημιιερή. Η κατηγορία Ινδουιστικών συγγραμμάτων που ονομάζεται Σρούτι—λέξη η οποία σημαίνει «μάθηση μέσω ακοής»—αναφέρεται στην πρωταρχική αποκάλυψη και περιλαμβάνει τις Βέδες και τις Ουπανισάδες. Το Σμρίτι, που σημαίνει «επανασυλλογή», συμπληρώνει το Σρούτι, το εξηγεί και αναπτύσσει εκτενέστερα τα περιεχόμενά του. Το Σμρίτι λοιπόν θεωρείται δευτερεύον και ημικανονικό μολονότι στην πραγματικότητα οι Ινδουιστές παίρνουν απ’ αυτό τα περισσότερα πράγματα που ξέρουν σχετικά με τη θρησκεία τους.

Σε αντίθεση μ’ αυτό, σύμφωνα με την The Encyclopedia of Religion, οι Ουπανισάδες—που αποτελούν επέκταση των Βεδών, χρονολογούνται από τον όγδοο ως τον τέταρτο αιώνα π.Χ. και συντάχτηκαν στη σανσκριτική—«απέκτησαν για πρώτη φορά γραπτή μορφή το 1656 μ.Χ.» Αλλά αυτό δεν οφειλόταν σε αμέλεια. Έγινε σκόπιμα. Ο ιστορικός Γουίλ Ντουράν εξηγεί: «Αι Βέδαι και τα μεγάλα έπη, ηυξάνοντο εις έκτασιν ύστερα από κάθε γενεάν, και προωρίζοντο δια το αυτί και όχι δια το μάτι».

Μερικοί Ινδουιστές και Βουδιστές εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι μόνο η απαγγελία των συγγραμμάτων δίνει σ’ αυτά τη μέγιστη σημασία και σπουδαιότητα. Αυτοί έδιναν μεγάλη έμφαση στα μάντρα, δηλαδή σε λέξεις ή φράσεις που υποτίθεται ότι είχαν έμφυτες δυνάμεις για σωτηρία. Σύμφωνα με τη The New Encyclopædia Britannica, «πιστεύεται πως απαγγέλλοντας ένα μάντρα με το σωστό τρόπο μπορεί κανείς να πείσει ή ακόμη και να αναγκάσει τους θεούς να χορηγήσουν στον πιστό μαγικές και πνευματικές δυνάμεις τις οποίες δεν μπορεί να αποκτήσει αλλιώς».

Τίνος Λόγος, και για Πόσους;

Δεν αξιούν όλα τα ιερά συγγράμματα ότι είναι γραμμένα από τον θεό ούτε ζητούν όλα να διανεμηθούν πλατιά και να είναι διαθέσιμα σ’ όλους τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, οι Ινδουιστικές Ουπανισάδες (λέξη που σημαίνει «κάθομαι κοντά») ονομάστηκαν έτσι επειδή οι θρησκευτικοί δάσκαλοι συνήθιζαν να εμπιστεύονται μυστικές δοξασίες στους καλύτερους και αγαπημένους τους μαθητές, σ’ εκείνους που ‘κάθονταν κοντά’. «Ο όρος λοιπόν ουπανισάδα αφήνει να εννοηθεί ότι πρόκειται για κάτι αποκλειστικό για μερικούς», εξηγεί η The Encyclopedia of Religion και προσθέτει: «Στην πραγματικότητα, οι Ουπανισάδες δηλώνουν απερίφραστα ότι τέτοια μαθήματα δεν απευθύνονται στο λαό γενικά . . . [αλλά] επρόκειτο να τα ακούσουν μονάχα τα εκλεκτά αφτιά».

ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ: Βέδα, από τη σανσκριτική λέξη που σημαίνει «γνώση»

Υπολογίζεται ότι μια και μόνο συλλογή Ινδουιστικών ιερών έργων, που ονομάζεται Σαμχίτα, περιέχει πάνω από ένα εκατομμύριο στροφές.