Ψάχνοντας για να βρει την προέλευση του ιαπωνικού πολιτισμού, ο Μοτοόρι μελέτησε τα κλασικά κείμενα, ειδικά τα Σιντοϊστικά συγγράμματα που ονομάζονται Κοτζιικί.

Τα «Ιερά Συγγράμματα» του Σιντοϊσμού

22, 23. (α) Ποια δυο διατάγματα εξέδωσε ο αυτοκράτορας; (β) Γιατί θεωρήθηκαν ιερά αυτά τα διατάγματα;

²² Μολονότι ο Σιντοϊσμός είχε αρχαία υπομνήματα, τελετουργίες και προσευχές που περιλαμβάνονταν στα συγγράμματα Κοτζιικί, Νιχονγκί και Γιενγκισικί, ο Κρατικός Σιντοϊσμός χρειαζόταν ένα ιερό βιβλίο. Το 1882 ο Αυτοκράτορας Μεϊτζί εξέδωσε το Αυτοκρατορικό Διάγγελμα προς τους Στρατιώτες και τους Ναύτες. Επειδή προερχόταν απευθείας από τον αυτοκράτορα, οι Ιάπωνες το θεώρησαν ως ιερό σύγγραμμα και αυτό το κείμενο έγινε η βασική πηγή καθημερινού στοχασμού για τους άντρες των ένοπλων δυνάμεων. Το διάγγελμα τόνιζε ότι το καθήκον που είχε ένας άνθρωπος να εκπληρώνει τις οφειλές και τις υποχρεώσεις του προς το θεό-αυτοκράτορα ήταν ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο καθήκον του απέναντι σε κάποιο άλλο άτομο.

²³ Το Αυτοκρατορικό Διάγγελμα για την Εκπαίδευση, που εξέδωσε ο αυτοκράτορας στις 30 Οκτωβρίου του 1890, αποτέλεσε προσθήκη στα ιερά συγγράμματα του Σιντοϊσμού. Αυτό «όχι μόνο έθετε τις θεμελιώδεις αρχές για τη σχολική εκπαίδευση, αλλά στην ουσία έγινε το ιερό κείμενο του Κρατικού Σιντοϊσμού», εξηγεί ο Σιγκεγιόσι Μουρακαμί, ερευνητής που ασχολείται με τον Κρατικό Σιντοϊσμό. Το διάγγελμα διασαφήνιζε ότι η «ιστορική» σχέση που υπήρχε ανάμεσα στους μυθικούς προγόνους των αυτοκρατόρων και στους υπηκόους τους αποτελούσε τη βάση της εκπαίδευσης. Πώς είδαν οι Ιάπωνες αυτά τα διατάγματα;

24. (α) Δώστε ένα παράδειγμα σχετικά με το πώς έβλεπαν οι άνθρωποι τα αυτοκρατορικά διαγγέλματα. (β) Πώς οδήγησε ο Κρατικός Σιντοϊσμός στη λατρεία του αυτοκράτορα;

²⁴ «Όταν ήμουν μικρή, ο υποδιευθυντής [του σχολείου] κρατούσε στα προταγμένα χέρια του ένα ξύλινο κουτί και το ανέβαζε ευλαβικά στο βήμα», αναπολεί η Ασάνο Κοσίνο. «Ο διευθυντής έπαιρνε το κουτί και έβγαζε από μέσα το ρόλο στον οποίο ήταν γραμμένο το Αυτοκρατορικό Διάγγελμα για την Εκπαίδευση. Ενόσω διαβαζόταν το διάγγελμα, εμείς έπρεπε να κρατάμε τα κεφάλια μας σκυμμένα, μέχρι να ακούσουμε τα τελευταία λόγια ‘Το Όνομα της Αυτού Μεγαλειότητας και η Σφραγίδα Του’. Το ακούσαμε τόσες φορές που μάθαμε τα λόγια απέξω». Μέχρι το 1945 και μέσω ενός εκπαιδευτικού συστήματος που βασιζόταν στη μυθολογία, ολόκληρο το έθνος είχε διαπλαστεί έτσι ώστε να είναι αφιερωμένο στον αυτοκράτορα. Ο Κρατικός Σιντοϊσμός θεωρούνταν η υπέρτατη θρησκεία και οι άλλες 13 Σιντοϊστικές αιρέσεις που δίδασκαν διαφορετικές δοξασίες υποβαθμίστηκαν, λαβαίνοντας το χαρακτηρισμό Αιρετικός Σιντοϊσμός.