«Επί αρκετούς μήνες, ομάδες από καταβεβλημένους, ισχνούς, πεινασμένους αδελφούς έφταναν στο Μπέθελ του Φρίταουν», λέει ο Μπίλι Κάουαν, ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος εκείνον τον καιρό. «Πολλοί είχαν παραστεί μάρτυρες απερίγραπτων κτηνωδιών και είχαν αποφύγει τη λιμοκτονία τρώγοντας αγριόχορτα. Τους δίναμε γρήγορα φαγητό και ρούχα και φροντίζαμε για τους συγγενείς και τα ενδιαφερόμενα άτομα που τους συνόδευαν. Οι τοπικοί αδελφοί και αδελφές άνοιξαν την καρδιά τους και τα σπίτια τους στους πρόσφυγες. Οι Μάρτυρες πρόσφυγες άρχισαν αμέσως να ασχολούνται με την υπηρεσία αγρού, βοηθώντας τις τοπικές εκκλησίες. Αργότερα, οι περισσότεροι από αυτούς μετακόμισαν, αλλά ενόσω βρίσκονταν εδώ, μας ενίσχυαν!»

Παροχή Παρηγοριάς και Ελπίδας

Το γραφείο τμήματος έστειλε τρόφιμα, φάρμακα, οικοδομικά υλικά, εργαλεία και σκεύη στους Μάρτυρες που βρίσκονταν στα στρατόπεδα προσφύγων στη νότια Γουινέα. Επίσης έστειλε μια μεγάλη ποσότητα ρούχων που είχαν προσφερθεί από τη Γαλλία. «Τα παιδιά μου χόρευαν, τραγουδούσαν και αινούσαν τον Ιεχωβά», έγραψε ένας πατέρας. «Είχαν καινούρια ρούχα να φορέσουν στις συναθροίσεις!» Μερικοί αδελφοί και αδελφές είπαν ότι ποτέ δεν είχαν ντυθεί καλύτερα!

Οι πρόσφυγες, όμως, δεν χρειάζονταν μόνο υλική βοήθεια. Ο Ιησούς είπε: «Ο άνθρωπος πρέπει να ζει, όχι μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Ιεχωβά». (Ματθ. 4:4) Γι’ αυτό, το γραφείο τμήματος έστειλε Γραφικά έντυπα στην περιοχή και οργάνωσε κανονικά τις συνελεύσεις. Στάλθηκαν επίσης εκεί σκαπανείς και περιοδεύοντες επίσκοποι.

Οικοδόμηση εν Μέσω Σύρραξης

Λίγο μετά την έναρξη του εμφύλιου πολέμου, οι αδελφοί στο Φρίταουν αγόρασαν ένα οικόπεδο έξι στρεμμάτων στην οδό Γουίλκινσον 133, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω από το γραφείο τμήματος. «Θέλαμε να οικοδομήσουμε έναν καινούριο οίκο Μπέθελ στο χώρο αλλά ανησυχούσαμε λόγω του πολέμου», λέει ο Άλφρεντ Γκαν. «Εφόσον εκείνον τον καιρό μάς επισκεπτόταν ο Λόιντ Μπάρι από το Κυβερνών Σώμα, εκφράσαμε τις ανησυχίες μας σε αυτόν. Εκείνος απάντησε: “Αν αφήνουμε τους πολέμους να μας εμποδίζουν, δεν θα κάνουμε ποτέ τίποτα!” Τα υποκινητικά του λόγια μάς έδωσαν το θάρρος να προχωρήσουμε».

Εκατοντάδες αδελφοί μόχθησαν για αυτό το έργο, συμπεριλαμβανομένων 50 και πλέον εθελοντών από 12 διαφορετικές χώρες, καθώς και πολλών αδελφών από τις τοπικές εκκλησίες που ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Οι εργασίες ξεκίνησαν το Μάιο του 1991. «Όσοι μας παρατηρούσαν εντυπωσιάζονταν από τους υψηλής ποιότητας τσιμεντόλιθους που φτιάχνονταν στο εργοτάξιο. Λόγω του χαλύβδινου σκελετού τους, τα συγκεκριμένα κτίρια διέφεραν πολύ από τα τοπικά κτίρια», λέει ο Τομ Μπολ, ο επίσκοπος οικοδόμησης. «Αλλά ο κόσμος εντυπωσιάστηκε περισσότερο βλέποντας λευκούς ξένους και μαύρους ντόπιους να συνεργάζονται ενωμένα και χαρούμενα στο οικοδομικό έργο».

Στις 19 Απριλίου 1997, ένα πολυεθνικό πλήθος συγκεντρώθηκε χαρούμενα για την αφιέρωση των εγκαταστάσεων του καινούριου γραφείου τμήματος. Έναν μήνα αργότερα, έπειτα από πέντε χρόνια άγριων συγκρούσεων στην ύπαιθρο, το Ενωμένο Επαναστατικό Μέτωπο επιτέθηκε στο Φρίταουν.