Τα Καλά Νέα του Παραδείσου στην Ταϊτή
ΤΑΪΤΗ! Το όνομά της μοιάζει να αποπνέει μια εξωτική σαγήνη. Απέκτησε φήμη από καλλιτέχνες και συγγραφείς όπως ο Πολ Γκογκέν, ο Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον και ο Χέρμαν Μέλβιλ, οι οποίοι με τις απεικονίσεις της τροπικής ομορφιάς και της γαλήνης των νησιών της Νότιας Θάλασσας αιχμαλώτισαν τη φαντασία πολλών ανθρώπων.
Η Ταϊτή είναι το μεγαλύτερο από τα 120 και πλέον νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας, που βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό. Μολονότι στο νου των περισσότερων ανθρώπων αυτό το νησί της Νότιας Θάλασσας είναι σχεδόν συνώνυμο του παραδείσου, οι κάτοικοι της Ταϊτής χρειάζεται να ακούσουν για έναν άλλον παράδεισο που πρόκειται σύντομα να έρθει. (Λουκάς 23:43) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, των οποίων ο συνολικός αριθμός στην Ταϊτή ανέρχεται σήμερα στους 1.918, είναι πολυάσχολοι καθώς μιλούν στους 220.000 κατοίκους για τα καλά νέα, ότι δηλαδή η Βασιλεία του Θεού πρόκειται σύντομα να φέρει πραγματικές παραδεισιακές συνθήκες όχι μόνο στην Ταϊτή αλλά και σε ολόκληρη τη γη.—Ματθαίος 24:14· Αποκάλυψη 21:3, 4.
Επί πολλά χρόνια το έργο κηρύγματος στην Ταϊτή διεξαγόταν υπό την κατεύθυνση του γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στα νησιά Φίτζι, τα οποία απέχουν 3.500 χιλιόμετρα. Η τεράστια αυτή απόσταση δημιουργούσε δυσκολίες και η πρόοδος ήταν αργή. Έτσι, την 1η Απριλίου 1975 ιδρύθηκε γραφείο τμήματος στην Ταϊτή, πράγμα που αποτέλεσε σημείο στροφής στη δραστηριότητα των αληθινών Χριστιανών εκείνης της περιοχής. Τι οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη, και πώς άρχισε το έργο κηρύγματος στην Ταϊτή;
Ένα Μικρό Ξεκίνημα
Τα καλά νέα της Βασιλείας ακούστηκαν για πρώτη φορά στην Ταϊτή στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, και πολλοί από τους νησιώτες, οι οποίοι τρέφουν υγιή σεβασμό για την Αγία Γραφή, ανταποκρίθηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον. Ωστόσο, εξαιτίας κάποιας κυβερνητικής απαγόρευσης και άλλων περιορισμών, δεν υπήρχαν στο νησί Μάρτυρες μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1950. Εκείνον τον καιρό, η Ανιές Σενκ, η οποία καταγόταν από την Ταϊτή αλλά ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ταϊτή μαζί με το σύζυγό της και το γιο της. Η ίδια εξηγεί πώς συνέβη αυτό.
«Στη συνέλευση περιφερείας του 1957 στο Λος Άντζελες, ο αδελφός Νορ [ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά] εξήγησε ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας στην Ταϊτή. Είχα βαφτιστεί πριν από ένα χρόνο και αναφώνησα: “Λοιπόν, φεύγουμε για την Ταϊτή!” Δύο οικογένειες, η οικογένεια Νιλ και η οικογένεια Καράνο, με τις οποίες είχαμε στενή φιλία, με άκουσαν που το είπα αυτό. Μας είπαν ότι θα ήθελαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μας, αλλά εμείς δεν είχαμε πολλούς πόρους. Ο σύζυγός μου ήταν αρκετό καιρό άρρωστος και ο γιος μου ήταν πολύ μικρός. Δυσκολευόμασταν, λοιπόν, να φύγουμε. Αδελφοί από γειτονικές εκκλησίες πληροφορήθηκαν το στόχο μας και μας έστειλαν χρήματα και διάφορα είδη οικιακής χρήσης. Και έτσι, το Μάιο του 1958, ξεκινήσαμε με το πλοίο για την Ταϊτή, έχοντας μαζί με άλλα πράγματα και 36 σεντόνια!
»Όταν φτάσαμε στην Ταϊτή, αισθάνθηκα τελείως ξένη επειδή έλειπα 20 χρόνια από το νησί. Αρχίσαμε να κηρύττουμε, αλλά έπρεπε να προσέχουμε επειδή το Χριστιανικό μας έργο ήταν απαγορευμένο. Έπρεπε να κρύβουμε τα περιοδικά και χρησιμοποιούσαμε μόνο τη Γραφή. Στην αρχή, δίναμε μαρτυρία μόνο σε άτομα που ήταν ήδη συνδρομητές στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!
»Μετά τη διεθνή συνέλευση που έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1958, ο Κλάιντ Νιλ και ο Ντέιβιντ Καράνο, μαζί με τις οικογένειές τους, ήρθαν για να υπηρετήσουν μαζί μας. Κηρύτταμε μαζί και προσκαλούσαμε τους ανθρώπους να έρχονται για να ακούν ομιλίες που εκφωνούνταν στα σπίτια των αδελφών. Σιγά σιγά οργανωθήκαμε και ξεκινήσαμε έναν όμιλο μελέτης της Γραφής που αριθμούσε 15 άτομα. Έπειτα από τρεις μήνες, οι οικογένειες Νιλ και Καράνο έπρεπε να φύγουν επειδή είχαν λήξει οι τουριστικές τους βίζες. Έτσι, οι αδελφοί αποφάσισαν να βαφτίσουν πριν από την αναχώρησή τους όλους τους ενδιαφερομένους που είχαν τα κατάλληλα προσόντα. Είχα το προνόμιο να μεταφράσω την πρώτη ομιλία βαφτίσματος. Σε εκείνη την περίπτωση, οχτώ ντόπιοι νησιώτες συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Έπειτα, οι οικογένειες Νιλ και Καράνο γύρισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
»Το έργο κηρύγματος συνεχίστηκε. Οργανωθήκαμε σε μικρούς ομίλους και επισκεπτόμασταν τους ανθρώπους τα βράδια. Συχνά, οι συζητήσεις με τους ενδιαφερομένους κρατούσαν μέχρι τα μεσάνυχτα. Μερικές φορές ακόμη και Προτεστάντες διάκονοι συμμετείχαν στις συζητήσεις. Το 1959 σχηματίστηκε η πρώτη εκκλησία. Ύστερα, προς μεγάλη μας χαρά, το 1960, η κυβέρνηση αναγνώρισε επίσημα το σωματείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκείνα τα πρώτα χρόνια ήταν γεμάτα χαρά και πνευματικά αποκορυφώματα. Πράγματι, ο Ιεχωβά ευλόγησε την απόφαση που πήραμε να μετακομίσουμε εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη». Η αδελφή Σενκ είναι τώρα 87 χρονών και εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά στην εκκλησία της.
Το Έργο Προχώρησε
Το 1969 δύο Μάρτυρες από τη Γαλλία, ο Ζακ και η Πολέτ Ινοντί, διορίστηκαν στην Ταϊτή ως ειδικοί σκαπανείς. Ο Ζακ θυμάται τα εξής: «Όταν φτάσαμε στην Ταϊτή, υπήρχαν μόνο 124 ευαγγελιζόμενοι, μία εκκλησία στην Παπεετέ και δύο ειδικοί σκαπανείς στο Βαϊράο, στη χερσόνησο». Η χερσόνησος ενώνεται με την Ταϊτή με έναν ισθμό. Σύντομα επρόκειτο να διεξαχθεί η Διεθνής Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη». «Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία όσον αφορά τη διοργάνωση συνελεύσεων», συνεχίζει ο Ζακ. «Έπρεπε να οργανώσουμε ένα αγγλικό πρόγραμμα για τους επισκέπτες, να φτιάξουμε μια ορχήστρα για τους ύμνους της Βασιλείας και να παρουσιάσουμε δύο δράματα. Όλο αυτό το έργο πραγματοποιήθηκε με 126 μόνο ευαγγελιζομένους. Είμαι σίγουρος ότι ο Ιεχωβά έκανε την περισσότερη εργασία». Οι νησιώτες ενθουσιάστηκαν όταν είδαν ότι ήταν παρόντα 488 άτομα. Για πολλούς από αυτούς ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαν Μάρτυρες αδελφούς τους από άλλες χώρες.
Προτού περάσει πολύς καιρός, ο Ζακ Ινοντί διορίστηκε περιοδεύων επίσκοπος. Καθώς επισκεπτόταν τα διάφορα νησιά, έβλεπε ότι, ενώ το ενδιαφέρον ήταν πολύ, υπήρχαν λίγοι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας για να το καλλιεργήσουν. «Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ενθάρρυνα πολλές οικογένειες να μετακομίσουν σε αυτά τα νησιά για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη», εξηγεί ο Ζακ. «Σιγά σιγά λοιπόν, τα καλά νέα διαδόθηκαν σε αυτά τα αρχιπελάγη». Ο αδελφός Ινοντί υπηρέτησε ως περιοδεύων επίσκοπος από το 1969 ως το 1974 και σήμερα είναι πρεσβύτερος σε κάποια εκκλησία της Ταϊτής.
Μεταξύ εκείνων που ανταποκρίθηκαν στην ενθάρρυνση του αδελφού Ινοντί ήταν ο Ογκίστ Τεμαναχά, ένας από τους οχτώ που είχαν βαφτιστεί το 1958. Ο ίδιος διηγείται τι συνέβη. «Το 1972 ο επίσκοπος περιοχής Ζακ Ινοντί μάς ενθάρρυνε να σκεφτούμε αν θα μπορούσαμε να μετακομίσουμε για να υπηρετήσουμε στο Χουαχινέ, ένα από τα Υπήνεμα Νησιά της συστάδας Σοσιετέ. Ήμουν διστακτικός επειδή το μόνο που έκανα μέχρι τότε στην εκκλησία ήταν η ομιλία ανάγνωσης της Γραφής και έτσι δεν ένιωθα ικανός να αναλάβω μια τέτοια ευθύνη. Εντούτοις, ο αδελφός Ινοντί μού έλεγε συνεχώς: “Μη στενοχωριέσαι, θα τα καταφέρεις!” Έπειτα από λίγο, πήραμε την απόφασή μας. Έτσι, το 1973 πουλήσαμε ό,τι είχαμε και μετακομίσαμε με τα τρία μικρά μας παιδιά στο Χουαχινέ.
»Όταν φτάσαμε, διαπίστωσα ότι έπρεπε να οργανώσω τα πάντα—τη Μελέτη Σκοπιάς, τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, και ούτω καθεξής. Δεν ήταν εύκολο, αλλά αισθανθήκαμε την προστασία και τη βοήθεια του Ιεχωβά. Αρκετές φορές, εκείνος μας βοήθησε να βρούμε κάποιο μέρος για να μείνουμε. Κατόπιν, όταν μια ομάδα εναντιουμένων προσπάθησε να διώξει τους Μάρτυρες από το νησί, ένας πολιτικός της περιοχής ανέλαβε να μας υπερασπίσει. Πράγματι, ο Ιεχωβά μάς φρόντιζε όλο εκείνον τον καιρό». Τώρα, υπάρχουν δύο εκκλησίες στο Χουαχινέ—μια γαλλική εκκλησία με 23 ευαγγελιζομένους και μια στην ταϊτική γλώσσα με 55 ευαγγελιζομένους.
Το 1969, η Εϊλέν Μαπού διορίστηκε ειδική σκαπάνισσα για να υπηρετήσει στη χερσόνησο. «Υπήρχε πολύ ενδιαφέρον στη χερσόνησο, και σε λίγο διάστημα άρχισα πολλές Γραφικές μελέτες», λέει η Εϊλέν. Σύντομα, σχηματίστηκε μια μικρή εκκλησία στο Βαϊράο, αλλά υπήρχε ανάγκη για πρεσβυτέρους. Με τον καιρό, ο Κολσόν Ντιν ο οποίος έμενε 35 χιλιόμετρα μακριά, στο Παπαρά, ήταν σε θέση να προσφέρει βοήθεια. «Έπρεπε να είμαστε καλά οργανωμένοι για να υπηρετήσουμε στο Βαϊράο», αναφέρει ο αδελφός Ντιν. «Εργαζόμουν στη Φαά, 70 χιλιόμετρα μακριά από το Βαϊράο, στην άλλη πλευρά του νησιού. Μετά την εργασία μου, έπρεπε να βιαστώ να φτάσω στο σπίτι, να πάρω την οικογένειά μου και να πάμε στο Βαϊράο. Αργότερα, χρειάστηκε να μετακομίσουμε στη Φαά λόγω της εργασίας μου. Θα ήμασταν σε θέση να εξακολουθήσουμε να υποστηρίζουμε την Εκκλησία Βαϊράο; Θέλαμε να βοηθήσουμε τους αδελφούς εκεί, γι’ αυτό αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Τα βράδια που είχαμε συνάθροιση, σπάνια φτάναμε στο σπίτι πριν από τα μεσάνυχτα, επειδή έπρεπε να κάνουμε αρκετά δρομολόγια για να πάμε στα σπίτια τους εκείνους που δεν είχαν αυτοκίνητο. Το κάναμε αυτό επί πέντε χρόνια. Τώρα, χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε τέσσερις εκκλησίες σε αυτό το τμήμα του νησιού και έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνες τις ημέρες».
Η Ταϊτή Γίνεται Τμήμα
Το 1974, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας στην Ταϊτή έφτασε τους 199. Το επόμενο έτος, όταν επισκέφτηκαν τη Γαλλική Πολυνησία ο Ν. Ο. Νορ και ο Φ. Γ. Φρανς, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά εκείνον τον καιρό, είδαν ότι θα ήταν πιο πρακτικό να κατευθύνεται το έργο κηρύγματος στη Γαλλική Πολυνησία, όχι από τα Φίτζι που απέχουν 3.500 χιλιόμετρα, αλλά από την Ταϊτή. Έτσι λοιπόν, την 1η Απριλίου 1975 τέθηκε σε λειτουργία το τμήμα της Ταϊτής, και ο επίσκοπος περιοχής Αλέν Ζαμέ διορίστηκε επίσκοπος τμήματος.
Πριν από δύο χρόνια, ο αδελφός Ζαμέ αφηγήθηκε τις θαυμάσιες ευλογίες που τους έχει χαρίσει ο Ιεχωβά. «Από το 1975 καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να φτάσουν τα καλά νέα σε όλα τα νησιά και τα αρχιπελάγη της περιοχής μας, της οποίας η έκταση είναι τόσο μεγάλη όσο η δυτική Ευρώπη. Τα αποτελέσματα ήταν ευχάριστα. Το 1983, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων ανήλθε στους 538. Εκείνο το έτος χτίστηκε ένα κτίριο για το γραφείο τμήματος και τον Οίκο Μπέθελ στην Παέα. Τώρα, υπάρχουν περίπου 1.900 ευαγγελιζόμενοι που ανήκουν σε 30 εκκλησίες στα νησιά Σοσιετέ, μία εκκλησία και ένας απομονωμένος όμιλος στα νησιά Οστράλ, μία εκκλησία και δύο απομονωμένοι όμιλοι στα νησιά Μαρκέσας, καθώς και αρκετοί απομονωμένοι όμιλοι στα νησιά Τουαμότου και Γκαμπιέ. Πολλές νέες Αίθουσες Βασιλείας βρίσκονται υπό κατασκευή—τρεις στα νησιά Μαρκέσας και εφτά στην Ταϊτή—για να στεγαστεί ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των νέων ατόμων που έρχονται στις συναθροίσεις. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει αληθινά τις προσπάθειες που κάνουμε για να καλλιεργήσουμε τον αγρό της Ταϊτής».
Υπάρχουν Πολλά Ακόμη να Γίνουν
Οι προοπτικές για αύξηση στη Γαλλική Πολυνησία είναι εξαιρετικές. Στις 23 Μαρτίου 1997, 5.376 άτομα περίπου συγκεντρώθηκαν μαζί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη Γαλλική Πολυνησία για να παρακολουθήσουν την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού. Για να καλυφτούν οι πνευματικές ανάγκες αυτών των ενδιαφερομένων, τα Γραφικά μας έντυπα υπάρχουν τώρα διαθέσιμα σε αρκετές από τις τοπικές γλώσσες. Εκτός από την ταϊτική, ετοιμάζονται έντυπα στη γλώσσα παουμότου, η οποία μιλιέται στο Αρχιπέλαγος Τουαμότου, και στη γλώσσα που μιλιέται στα Βόρεια και Νότια Μαρκέσας.
Η σταθερή αύξηση και οι θαυμάσιες εμπειρίες έχουν βοηθήσει τους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας στην Ταϊτή να εκτιμήσουν πληρέστερα την αγάπη και την υπομονή του Ιεχωβά, «του οποίου θέλημα είναι να σωθούν κάθε είδους άνθρωποι και να έρθουν σε ακριβή γνώση της αλήθειας», ακόμη και στα μακρινά νησιά της Νότιας Θάλασσας. (1 Τιμόθεο 2:4) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ταϊτή και στα υπόλοιπα νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας πιστεύουν απόλυτα στην υπόσχεση του Ιεχωβά: «Σε εμένα θα ελπίσουν τα νησιά και το βραχίονά μου θα περιμένουν».—Ησαΐας 51:5.
[Χάρτης στη σελίδα 26]
Το τμήμα της Ταϊτής φροντίζει για τις ανάγκες της Γαλλικής Πολυνησίας
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
[Εικόνα στη σελίδα 25]
Από τα αριστερά προς τα δεξιά: Ο Αλέν Ζαμέ, η Μαρί-Αν Ζαμέ, η Ανιές Σενκ, η Πολέτ Ινοντί και ο Ζακ Ινοντί
[Εικόνα στη σελίδα 27]
Το γραφείο τμήματος της Ταϊτής