Τι Ήταν οι ‘Αγάπες’;
Η Αγία Γραφή δεν περιγράφει τις ‘αγάπες [γεύματα αγάπης, ΜΝΚ]’ ούτε και λέει κάθε πότε λάβαιναν χώρα. (Ιούδα 12) Ούτε ο Κύριος Ιησούς Χριστός ούτε οι απόστολοί του έδωσαν την εντολή γι’ αυτά τα γεύματα, και είναι φανερό ότι δεν πρέπει να θεωρούνται κάτι το υποχρεωτικό ή μόνιμο. Μερικοί λένε ότι αυτά αποτελούσαν περιστάσεις κατά τις οποίες εύποροι Χριστιανοί διοργάνωναν συμπόσια στα οποία καλούσαν τους φτωχούς ομοπίστους τους. Ορφανά, χήρες, πλούσιοι, καθώς και άτομα λιγότερο ευνοημένα από τη ζωή, απολάμβαναν μαζί ένα πλούσιο τραπέζι με πνεύμα αδελφοσύνης.
Ο Τερτυλλιανός, συγγραφέας του δεύτερου και τρίτου αιώνα, περιγράφει τα γεύματα αγάπης, λέγοντας ότι αυτοί που συμμετείχαν, πριν καθήσουν να φάνε, έκαναν προσευχή στον Θεό. Έτρωγαν και έπιναν με μετριοπάθεια, μόνο όσο χρειάζονταν για να ικανοποιήσουν την πείνα τους και τη δίψα τους, ενθυμούμενοι ότι ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας θα έπρεπε να αποδίδουν λατρεία στον Θεό. Συζητούσαν ως άτομα που γνώριζαν ότι ο Κύριος τους άκουγε. Ο καθένας τους έψελνε έναν ύμνο και το γεύμα έκλεινε με προσευχή.—Απολογητικός, XXXIX, 16-18.
Το γεγονός ότι αυτά τα γεύματα αρχικά τα τηρούσαν με καλές προθέσεις φαίνεται από τη λέξη που χρησιμοποιούσαν για να τα περιγράψουν—αγάπη. Αυτή είναι η ύψιστη μορφή αγάπης που βασίζεται σε αρχές. Τέτοιο είδος αγάπης λέει η Αγία Γραφή ότι ‘είναι ο Θεός’. (1 Ιωάννου 4:8) Στο εδάφιο Γαλάτας 5:22 αναφέρεται ως ένας από τους καρπούς του πνεύματος και περιγράφεται αναλυτικά στα εδάφια 1 Κορινθίους 13:4-7.
Δεν Είναι το Δείπνο του Κυρίου
Δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά βάση για να συνδέσουμε αυτά τα γεύματα αγάπης με το Δείπνο του Κυρίου (Ανάμνηση), όπως έχουν κάνει μερικοί, λέγοντας ότι τα γεύματα αγάπης λάβαιναν χώρα είτε πριν είτε μετά την τήρηση της Ανάμνησης. Το Δείπνο του Κυρίου είναι μια επέτειος που λαβαίνει χώρα την ίδια μέρα κάθε χρόνο, τη 14η μέρα του σεληνιακού μήνα Νισάν, ενώ τα γεύματα αγάπης φαίνεται ότι λάβαιναν χώρα συχνά και όχι κατ’ ανάγκη σε τακτά διαστήματα. Αφού καταδίκασε τις καταχρήσεις που σχετίζονταν με το γεγονός ότι έφερναν το βραδινό τους φαγητό στο μέρος όπου επρόκειτο να γιορταστεί το Δείπνο του Κυρίου, ο Παύλος έγραψε: «Μη δεν έχετε οικίας δια να τρώγητε και να πίνητε; . . . εάν δε τις πεινά, ας τρώγη εν τη οικία αυτού». (1 Κορινθίους 11:22, 34) Αυτή ήταν μια βραδιά που θα έπρεπε να τηρείται με σοβαρότητα και στοχασμό λόγω της σημασίας της, και όχι μια περίσταση για φαγητό και ποτό στον τόπο της συνάθροισης.
Ούτε και ήταν αυτά τα γεύματα αγάπης ό,τι και η ‘κλάσις του άρτου [λήψη γευμάτων, ΜΝΚ]’ που αναφέρεται στα εδάφια Πράξεις 2:42, 46· 20:7. Τον καιρό εκείνο, το ψωμί το έφτιαχναν συνήθως σε σχήμα λεπτής πίτας. Το άζυμο ψωμί, μάλιστα, ήταν τραγανό. Το ψωμί δεν το έκοβαν αλλά το έσπαγαν, πράγμα που έφερε στο προσκήνιο τη φράση ‘κλάσις του άρτου’ που πολύ συχνά χρησιμοποιούνταν αναφορικά με τη συμμετοχή σε ένα συνηθισμένο γεύμα.—Πράξεις 2:46.
Κατάχρησή τους από Μερικούς
Τα γεύματα αγάπης, ως κατά γράμμα γεύματα που ήταν, γίνονταν αντικείμενο διαφόρων καταχρήσεων από εκείνους που δεν είχαν την κατάλληλη πνευματική άποψη. Αφού δεν τηρούνταν κατ’ εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού ή των αποστόλων του, αλλά ήταν απλώς συνήθεια, η τήρησή τους αργότερα διακόπηκε. Τα λόγια του Ιούδα δείχνουν ότι μερικοί παρευρίσκονταν σ’ αυτές τις περιστάσεις έχοντας κακά κίνητρα: «Ούτοι είναι κηλίδες [βράχοι κρυμμένοι κάτω από τα νερά, ΜΝΚ] εις τας αγάπας σας, συμποσιάζοντες αφόβως, βόσκοντες εαυτούς». (Ιούδα 12) Ο Πέτρος επισημαίνει ότι θα εισχωρούσαν ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς άτομα που θα έκαναν άσχημα πράγματα και θα δίδασκαν ψεύτικες διδασκαλίες, λέγοντας: «Στοχάζονται ηδονήν την καθημερινήν τρυφήν, είναι σπίλοι και μώμοι, εντρυφώσιν εν ταις απάταις αυτών, συμποσιάζουσι [καθώς συμποσιάζουν, ΜΝΚ] με σας». (2 Πέτρου 2:13) Μολονότι οι Χριστιανοί συνέχισαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να απολαμβάνουν ευχάριστες συναναστροφές και να βοηθούν ο ένας τον άλλον από υλική άποψη στο βαθμό στον οποίο έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, δεν υπάρχει καμιά βάση για την αναβίωση των γευμάτων αγάπης ως συνήθειας στη Χριστιανική εκκλησία.—Ιακώβου 1:27· 2:15.