Παρατηρείται Αύξηση

Οι περισσότερες αυθεντίες αναφέρουν ότι υπάρχει αύξηση στις διαταραχές της διατροφής, μερικοί μάλιστα τις χαρακτηρίζουν επιδημία. Σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «Διαταραχές της Διατροφής: Συνέπειες για τη Δεκαετία του 1990», ορισμένοι ερευνητές εξήγησαν ότι αυτές οι διαταραχές «έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά σε συχνότητα από το 1970, και τώρα συναντιούνται συχνά στην κλινική πρακτική». Αναφέρεται ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν 150.000 άνθρωποι από επιπλοκές που σχετίζονται με τη νευρική ανορεξία και τη βουλιμία.

Η Άνι, πάντως, ανέρρωσε πλήρως. Ήταν τυχερή. Μέχρι και 21 τοις εκατό των ατόμων που εκδηλώνουν νευρική ανορεξία πεθαίνουν εξαιτίας αυτής της διαταραχής. Οι σκέψεις για αυτοκτονία είναι κοινές σ’ αυτούς που πάσχουν από βουλιμία, και αρκετοί γιατροί αναφέρουν ότι το ένα τρίτο των ασθενών τους έχουν προσπαθήσει να αφαιρέσουν τη ζωή τους.

Αυτές οι διαταραχές της διατροφής επηρεάζουν άτομα κάθε ηλικίας, κάθε εθνικής και φυλετικής ομάδας και αγγίζουν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η εξαπλουμένη αυτή μάστιγα έχει εισβάλει σε πολλές οικονομικά αναπτυγμένες χώρες. Στην Ιαπωνία, όπως αναφέρεται, η αύξηση «υπήρξε εντυπωσιακή» από το 1981. Στη Σουηδία, στη Βρετανία, στο Χονγκ Κονγκ, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία και στον Καναδά σημειώθηκαν αυξήσεις.

Αλλά γιατί έχουν γίνει επιδημία οι διαταραχές της διατροφής στον 20ό αιώνα, ενώ υπάρχουν αναφορές γι’ αυτές επί εκατοντάδες χρόνια;

‘Ο Βωμός της Κομψότητας’

Ύστερα από 40 χρόνια ερευνών, η Δρ Χίλντα Μπραχ εξηγεί: «Τείνω να το συσχετίζω με την τρομερή έμφαση που δίνει η Μόδα στην κομψότητα. . . . Περιοδικά και ταινίες μεταφέρουν το ίδιο μήνυμα, αλλά πιο επίμονη είναι η τηλεόραση, που λέει και ξαναλέει κάθε μέρα ότι κάποιος μπορεί να είναι αγαπητός και αξιοσέβαστος μόνο αν είναι λεπτός».

Πριν από το 1900, το ντύσιμο με ρούχα της μόδας ήταν κάτι με το οποίο ασχολούνταν κυρίως οι πλούσιοι. Αλλά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), η εμφάνιση των πολυκαταστημάτων, των γυναικείων περιοδικών και των φωτογραφιών μόδας δημιούργησε αυξημένο ενδιαφέρον για τη μόδα ανάμεσα στις γυναικείες μάζες. Κομψά ρούχα καινούριας μόδας έβγαιναν σε μαζική παραγωγή σε τυποποιημένα μεγέθη. Για να ντυθεί, όμως, μια γυναίκα μ’ αυτά, έπρεπε να έχει το «κατάλληλο» σώμα. Έτσι, οι σωματικές ατέλειες έγιναν πηγή απογοήτευσης και στενοχώριας για τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να φορέσουν τέτοια μοντέρνα ρούχα.

Κατόπιν, το 1918, το πρώτο βιβλίο με δίαιτες που έγινε μπεστ σέλερ στην Αμερική συνέδεσε τον έλεγχο του βάρους με την αυτοεκτίμηση. Το παραπανίσιο βάρος στις γυναίκες άρχισε να θεωρείται ελάττωμα του χαρακτήρα και εμπόδιο για την προσαρμογή στην κοινωνία. Στο βιβλίο της Κορίτσια που Νηστεύουν (Fasting Girls), η Τζόαν Μπράμπεργκ εξηγεί ποιο ήταν το αποτέλεσμα: «Ουσιαστικά, μέχρι τη δεκαετία του 1920 η εξωτερική εμφάνιση είχε γίνει σπουδαιότερη από τον εσωτερικό χαρακτήρα, επειδή η σεξουαλική γοητεία είχε αντικαταστήσει την πνευματικότητα ως ‘το λαμπρό στολίδι’ της γυναίκας. . . . Πολλοί υιοθετούσαν την άποψη ότι το μέγεθος και το σχήμα του σώματος αποτελεί το μέτρο με το οποίο υπολογίζεται η αξία του ατόμου».

Έτσι, δημιουργήθηκε μια ψύχωση με τις δίαιτες και τη σωματική ομορφιά. Σήμερα, υπολογίζεται ότι, σε κάθε δεδομένη στιγμή, το 50 τοις εκατό των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν δίαιτα, οι περισσότερες για λόγους εμφάνισης! Σε μια σφυγμομέτρηση που έκανε το περιοδικό Γκλάμορ (Glamour), 33.000 γυναίκες ρωτήθηκαν: «Ποιο πράγμα θα σας έδινε τη μεγαλύτερη ευτυχία;» Σαράντα δύο τοις εκατό απάντησαν «Το να χάσω βάρος». Αυτό το ποσοστό ήταν σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο ποσοστό των γυναικών που διάλεξαν κάποια άλλη από τις επιλογές που έδινε η σφυγμομέτρηση, όπως για παράδειγμα την «επαγγελματική επιτυχία».

Καθώς μπαίνουμε στη δεκαετία του 1990, το να είναι κανείς αδύνατος έχει γίνει σύμβολο δύναμης, επιτυχίας και ελκυστικότητας. «Με δεδομένη τη μακροχρόνια και εξωφρενική λατρεία που αποδίδουμε ομαδικά στο βωμό της κομψότητας, δεν είναι παράξενο που τόσο πολλές νεαρές γυναίκες σήμερα κάνουν τη δίαιτα άρθρο πίστης», εξήγησε η Μπράμπεργκ. Υπάρχει κάποιο φανερό αποτέλεσμα; Η επιδημία διαταραχών της διατροφής.

Η βουλιμία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες κρίσεις ακατάσχετης πολυφαγίας, δηλαδή, ανεξέλεγκτης κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων τροφής σε λίγο χρόνο. Κατόπιν, ένας που πάσχει από βουλιμία προσπαθεί να απαλλαγεί από τις θερμίδες, μέσω εμετού που προκαλεί ο ίδιος, μέσω χρήσης καθαρτικών και διουρητικών ή μέσω έντονης άσκησης. Η διαρκής ανησυχία του ατόμου που πάσχει από βουλιμία είναι το σώμα και το βάρος του.

Βουλιμία

Ακανόνιστη εμμηνόρροια, αδυναμία και κράμπες των μυών, αφυδάτωση, ίλιγγοι, διάβρωση και κοιλότητες στην αδαμαντίνη των δοντιών, έλλειψη αντοχής στο κρύο, κόπωση, πεπτικά προβλήματα, ακανόνιστος καρδιακός παλμός που μπορεί να οδηγήσει σε ξαφνική καρδιακή προσβολή, αμυχές και αιμορραγίες στον οισοφάγο, πόνοι στην κοιλιά.