«Σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον που θύμιζε πάρκο, μακριά από τον θόρυβο του παλιού κόσμου, βρισκόμασταν όντως στον παράδεισο», είπε αργότερα ένας αδελφός.

Σε όλη αυτή την περίοδο δοκιμασιών, οι πιστοί Σπουδαστές της Γραφής «έβλεπαν τον Κύριο να τους οδηγεί, . . . και προσεύχονταν συνέχεια για την καθοδηγία του Πατέρα». Τώρα είχαν ενωθεί και πάλι στη χαρωπή συνέλευση εδώ στο Σίνταρ Πόιντ. Μια αδελφή εξέφρασε τα αισθήματα πολλών λέγοντας ότι είχαν αναρωτηθεί πώς θα κατάφερναν να «ξαναβάλουν μπροστά τη μηχανή της δραστήριας υπηρεσίας». Πάνω από καθετί άλλο, ήθελαν να στρωθούν στη δουλειά!

Έπειτα, «με τη θέρμη και τον ζήλο που χαρακτηρίζουν μόνο εκείνους που ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού», έψαλαν: «Απόστειλε το φως και την αλήθεια, Κύριε». «Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς τραντάζονταν τα δέντρα», αφηγήθηκε ο Τζ. Μ. Νόρις.

Μετά το πρόγραμμα, οι εκπρόσωποι περίμεναν επί ώρες στην ουρά για να είναι από τους πρώτους συνδρομητές του περιοδικού. Πολλοί ένιωθαν όπως η Μέιμπελ Φίλμπρικ, η οποία είπε: «Ήταν πολύ συναρπαστικό να ξέρουμε ότι είχαμε και πάλι ένα έργο να κάνουμε!»

«Όταν επιστρέψαμε στα σπίτια μας, όλοι μας ξεκινήσαμε αμέσως την εκστρατεία συνδρομών», είπε ο Χέρμαν Φίλμπρικ. Οι αδελφοί έβρισκαν παντού ευήκοα αφτιά. «Φαινόταν ότι, έπειτα από τον πόλεμο και την τόση θλίψη, όλοι καλοδέχονταν ακόμα και την ιδέα ενός χρυσού αιώνα», ανέφερε η Μπιούλα Κόβι. Ο Άρθουρ Κλάους έγραψε: «Ολόκληρη η εκκλησία είχε μείνει κατάπληκτη από το τεράστιο πλήθος των συνδρομών».