Δες τι Έχει Κάνει ο Ιεχωβά για Εμάς!

«ΣΥΝΗΘΙΖΑΜΕ να προσευχόμαστε για μια τέτοια περίσταση», είπε ένας άντρας. Κάποιος άλλος σηκωνόταν κάθε πρωί στις τέσσερις για να προσευχηθεί. Για ποιο πράγμα; «Προσευχόμασταν ώστε κάποια μέρα να έχουμε την ελευθερία να λατρεύουμε τον Ιεχωβά φανερά», είπε. Τον Ιανουάριο του 1992, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αιθιοπία συναθροίστηκαν στην Αντίς Αμπέμπα για τη Συνέλευσή τους Περιφερείας «Άνθρωποι που Αγαπούν την Ελευθερία», ήταν σαφές ότι αυτές οι ταπεινές, ειλικρινείς προσευχές είχαν απαντηθεί.

Εκείνη η συνέλευση στην Αιθιοπία ήταν μια ένδειξη για το πώς αλλάζουν τα πράγματα στην Αφρική. Τα πρόσφατα χρόνια, ο λαός του Ιεχωβά σε 13 χώρες έχει χαρεί που έλαβε νομική ελευθερία εκεί όπου προηγουμένως βρισκόταν υπό απαγόρευση ή περιορισμό. Στην Αιθιοπία, 34 χρόνια επίσημης απαγόρευσης έληξαν στις 11 Νοεμβρίου 1991, όταν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι χορήγησαν αναγνώριση και επαναλήφτηκε η επίσημη καταχώρηση. Αμέσως, οι Μάρτυρες έκαναν διευθετήσεις για τη διεξαγωγή μιας διεθνούς συνέλευσης. Όμως, το να δουν ένα πλήθος 7.573 συγκεντρωμένων στο Στάδιο της Πόλης της Αντίς Αμπέμπα ξεπερνούσε ό,τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί κανείς. Για τους περισσότερους στο ακροατήριο, ήταν σαν να ονειρεύονταν. Ξανά και ξανά έλεγαν ο ένας στον άλλον: «Αδελφέ, δες τι έχει κάνει ο Ιεχωβά ο Θεός μας για εμάς!»—Παράβαλε Ψαλμός 66:1-5· 126:1.

Το ότι βρίσκονταν υπό απαγόρευση επί 34 χρόνια δημιούργησε μερικά απρόσμενα προβλήματα. Οι περισσότεροι δεν ήταν εξοικειωμένοι με τους όμορφους ύμνους της Βασιλείας. Πώς θα μάθαιναν να τους ψέλνουν πριν από τη συνέλευση; Σαράντα ύμνοι, περιλαμβανομένων και των 17 που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα της συνέλευσης, μεταφράστηκαν στην αμχαρική γλώσσα. Κατόπιν, μια ειδική χορωδία οργανώθηκε ώστε να γίνει ηχογράφηση των ύμνων σε κασέτες. Κάθε εκκλησία στην πρωτεύουσα έλαβε ένα αντίγραφο της κασέτας, και ολόκληρη η εκκλησία δαπανούσε 30 λεπτά πριν και μετά τις συναθροίσεις για να εξασκηθεί στους ύμνους. Το αποτέλεσμα; Το στάδιο γέμισε από ολόκαρδη και χαρούμενη υμνολογία στη διάρκεια της συνέλευσης.

Εξαιτίας των ταραχών στο ανατολικό μέρος της χώρας, ο δρόμος προς την πρωτεύουσα από την Ντιρεντάουα και τη Χαράρ είχε αποκλειστεί. Το μόνο μέσο για να ταξιδέψει κανείς από εκεί ήταν το αεροπλάνο. Χωρίς να έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν αεροπορικό εισιτήριο, αλλά αποφασισμένοι να παρευρεθούν στη συνέλευση, οχτώ αδελφοί από τη Χαράρ πήγαν σε μια στρατιωτική βάση και ζήτησαν να τους μεταφέρουν με στρατιωτικό αεροπλάνο. Προς έκπληξή τους, το αίτημά τους έγινε δεκτό. Τους παρασχέθηκε δωρεάν μεταφορά στη συνέλευση!

Το ότι είδαν τις προσευχές τους να απαντιούνται έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια αυτών των αδελφών από την Αιθιοπία, οι οποίοι στις προηγούμενες τρεις δεκαετίες είχαν υπομείνει κακουχίες και διωγμούς και είχαν μάλιστα δει φίλους τους να εκτελούνται λόγω της πίστης τους. Ένας εκπρόσωπος είπε: «Κλαίω από τη στιγμή που άρχισε η συνέλευση». Κάποιος άλλος είπε: «Αν είχατε τη δυνατότητα να διαβάζετε καρδιές, θα βλέπατε πόσο ευτυχισμένος είμαι». Ναι, πόσο θαυμάσια πράγματα έκανε ο Ιεχωβά για χάρη αυτών των πιστών Μαρτύρων!—Ψαλμός 66:16, 19.

Μεγαλύτερη Ελευθερία στη Δυτική και στην Κεντρική Αφρική

Το Μπενίν είναι άλλη μια χώρα όπου το έργο του λαού του Ιεχωβά έχει πρόσφατα νομιμοποιηθεί. Πώς αισθάνονται οι Μάρτυρες για αυτό; Ένας ομιλητής σε μια Χριστιανική σύναξη που έγινε εκεί παραδέχτηκε: «Η ελευθερία λατρείας σε αυτή τη χώρα είναι πραγματικά ένα δώρο από τον Ιεχωβά». Ναι, οι δούλοι του Ιεχωβά εκεί είναι βαθιά ευγνώμονες καθώς τώρα μπορούν να απολαμβάνουν απεριόριστη ελευθερία να συναθροίζονται για λατρεία και να μιλούν στους γείτονές τους σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά—ελευθερίες τις οποίες τόσο πολλοί από εμάς παίρνουμε ως δεδομένες.

Πώς θα δείξουν τη χαρά τους; Ο ομιλητής που αναφέρθηκε παραπάνω έστρεψε την προσοχή σε κάποιον τρόπο, όταν είπε: «Η συμμετοχή μας στο έργο κηρύγματος—ιδιαίτερα το να πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι με τα καλά νέα—αντανακλά την εκτίμησή μας για αυτή την ελευθερία». Στο Μπενίν, σίγουρα έτσι έχει η κατάσταση. Ως απόδειξη, απλώς δείτε τους αριθμούς των σκαπανέων. Στη διάρκεια του Ιανουαρίου του 1990, το μήνα που άρθηκε η 14χρονη απαγόρευση, 77 ευαγγελιζόμενοι ασχολούνταν με την τακτική ολοχρόνια υπηρεσία. Δυο χρόνια αργότερα, ο αριθμός είχε υπερτριπλασιαστεί, φτάνοντας τους 244!

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Μάρτυρες στο Μπενίν δεν ήταν δραστήριοι πριν από την άρση της απαγόρευσης. Πράγματι, η υπομονή τους είχε βαθιά επίδραση σε έναν αξιωματικό του στρατού, ο οποίος είχε διοριστεί σε κάποιο στρατόπεδο όπου τους πήγαιναν όταν συλλαμβάνονταν. Εφόσον η αποφασιστικότητά τους να υπηρετούν τον Ιεχωβά οδήγησε σε συχνές συλλήψεις, αυτός ερχόταν σε σχεδόν συνεχή επαφή μαζί τους. Αλλά αυτό του θύμιζε τις ευχάριστες Γραφικές συζητήσεις που έκαναν μαζί παλιότερα, όταν αυτοί απολάμβαναν νομική ελευθερία.

Τελικά, η ισχυρή πίστη τους ξύπνησε μέσα του ένα αίσθημα πνευματικής πείνας. Ήρθε σε επαφή με διάφορες εκκλησίες και αιρέσεις, αλλά δεν κατάφερε να ικανοποιήσει αυτή την πείνα. Μόνο όταν άρθηκε η απαγόρευση, τον Ιανουάριο του 1990, μπόρεσε να συζητήσει ελεύθερα με τους Μάρτυρες γύρω από την Αγία Γραφή και να βρει την απάντηση που ικανοποίησε την πνευματική του ανάγκη. Αυτός είναι τώρα βαφτισμένος και υπηρετεί ως σκαπανέας. Κατά μια έννοια, η αλλαγή του υπενθυμίζει στους αδελφούς στο Μπενίν αυτό που συνέβη με τον Σαούλ από την Ταρσό: ‘Ο άνθρωπος που προηγουμένως μας δίωκε τώρα διακηρύττει τα καλά νέα για την πίστη’.—Γαλάτας 1:23, ΜΝΚ.

Το Δεκέμβριο του 1991, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε μια άλλη χώρα της Δυτικής Αφρικής, το Νίγηρα, καταχωρήθηκαν ως νομικά αναγνωρισμένο σωματείο, και οι περιορισμοί στο έργο τους πήραν τέλος. Και εδώ επίσης υπήρξε χαρούμενη αντίδραση. Το τμήμα της Νιγηρίας, το οποίο φρόντιζε για το έργο στο Νίγηρα, αναφέρει για την ανταπόκριση στη διάρκεια κάποιας συνέλευσης: «Μετά τη βασική ομιλία της Παρασκευής στη συνέλευση στο Μαράντι, ανακοινώθηκε στους αδελφούς ότι τώρα έχουμε νομική αναγνώριση στο Νίγηρα. Κατενθουσιάστηκαν και χειροκροτούσαν επί αρκετά λεπτά. Στο τέλος του προγράμματος, οι αδελφοί ήταν πολύ εκδηλωτικοί, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και δείχνοντας τη χαρά τους για αυτά τα τόσο καλά νέα». Μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή και χαιρόμαστε μαζί τους.

Πώς πρόκειται να χρησιμοποιήσουν οι αδελφοί που βρίσκονται εκεί, τη νεοαποκτημένη ελευθερία τους; Μια σκαπάνισσα από το Νίγηρα δεν έχει αμφιβολίες σχετικά με την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Γράφει: «Τα γεγονότα δείχνουν ότι στην περιοχή μας, στο Νίγηρα, εκείνοι που θα βγουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη πριν έρθει το τέλος είναι πολυάριθμοι. Ως απόδειξη για αυτό, κατάφερα να αναφέρω από 80 ως 85 επανεπισκέψεις κάθε μήνα και να διεξάγω 13 ή 14 Γραφικές μελέτες, παρά το γεγονός ότι έχω δώσει σε άλλους ευαγγελιζομένους πολλές από τις επισκέψεις μου». Αυτή η πιστή αδελφή προσθέτει: «Εξαιτίας των προβλημάτων που έχω με την υγεία μου, δεν μπορώ να κάνω όσα θα ήθελα στην υπηρεσία αγρού, αλλά ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί».

Στη Ρουάντα, στην Κεντρική Αφρική, η κατάσταση των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει επίσης αλλάξει δραστικά. Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε ένα έγγραφο σύμφωνα με το οποίο αυτοί επιτέλους αποτελούσαν νόμιμη οργάνωση. Έλαβαν το έγγραφο την εβδομάδα της Ανάμνησης, και οι 1.526 ευαγγελιζόμενοι στη Ρουάντα ενθουσιάστηκαν καθώς είδαν 6.228 άτομα να παρευρίσκονται σε αυτό το γεγονός. Θα δείξουν αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί τη χαρά και την εκτίμησή τους με περισσότερη δραστηριότητα στη διακήρυξη των καλών νέων; Αυτό είναι ολοφάνερο! Στη διάρκεια του ίδιου εκείνου μήνα, του Απριλίου, οι ευαγγελιζόμενοι έφτασαν, κατά μέσο όρο, τις 27,7 ώρες στο έργο κηρύγματος και τις 17 επανεπισκέψεις, διεξάγοντας κατά μέσο όρο 2,4 Γραφικές μελέτες. Και περίπου το 40 τοις εκατό από αυτούς ήταν σε κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας.

Νομιμοποίηση στο Νότιο Τμήμα της Αφρικής

Προς τα κάτω, στο νότιο τμήμα της Αφρικής, οι δροσεροί άνεμοι της ελευθερίας φύσηξαν σε δυο όμορφες χώρες, τη Μοζαμβίκη και την Ανγκόλα. Στη Μοζαμβίκη η νομιμοποίηση παραχωρήθηκε το Φεβρουάριο του 1991. Καθώς η κατάσταση έγινε πιο εύκολη εκεί, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έστειλε ιεραποστόλους στη χώρα, η οποία είχε υποστεί οικτρή ερήμωση από τον εμφύλιο πόλεμο. Οι ιεραπόστολοι βρήκαν γόνιμο έδαφος. Τα Γραφικά έντυπα—ιδιαίτερα το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν—Αποτελεσματικές Απαντήσεις—έχουν μεγάλη ζήτηση. Μια ιεραπόστολος αναφέρει ότι διέθεσε 50 βιβλία σε λιγότερο από δυόμισι ώρες.

Τα ενδιαφερόμενα άτομα ανταποκρίνονται γρήγορα. Ένας ιεραπόστολος έκανε επίσκεψη σε κάποια διεύθυνση που είχε δοθεί στην Εταιρία, και αποδείχτηκε ότι αυτή ανήκε σε έναν στρατιωτικό. Μια καλή συζήτηση πραγματοποιήθηκε με αυτόν τον ίδιο και δυο από τους συγγενείς του. Σε κάποια επανεπίσκεψη, άλλη μια καρποφόρα συζήτηση έλαβε χώρα με αυτόν τον άνθρωπο και πέντε άλλους. Κατόπιν, δέχτηκαν την πρόσκληση να παρακολουθήσουν τη δημόσια ομιλία και τη Μελέτη Σκοπιάς—και όλα αυτά μέσα σε τέσσερις μέρες.

Στην Ανγκόλα οι Μάρτυρες έχουν απολαύσει αυξανόμενη ελευθερία που αποκορυφώθηκε με τη νομιμοποίηση του έργου τους τον Απρίλιο του 1992. Πώς χρησιμοποιούν την αυξημένη ελευθερία τους; Συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού! Υπάρχουν περίπου 17.000 ευαγγελιζόμενοι στην Ανγκόλα, και αυτοί οι ευαγγελιζόμενοι διεξάγουν σχεδόν 60.000 Γραφικές μελέτες. Τι προοπτική για μελλοντική αύξηση!

Οι Νεαροί Συμμετέχουν στη Μαρτυρία

Σε αυτές τις χώρες όπου το έργο κηρύγματος έχει πρόσφατα νομιμοποιηθεί, ακόμη και οι νεαροί και αυτοί που δεν έχουν ακόμη βαφτιστεί δείχνουν την εκτίμησή τους με τη δραστηριότητά τους στην επίδοση μαρτυρίας. Στη Δημοκρατία του Πράσινου Ακρωτηρίου, όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά νομιμοποιήθηκαν το Νοέμβριο του 1990, σε μια συνέλευση ένα 17χρονο κορίτσι σηκώθηκε για να εκφράσει δημόσια την πίστη της. Μετά το βάφτισμα, κάποιος επισκέπτης είδε ένα πλήθος γύρω της. Πήγε να τη συγχαρεί και τη ρώτησε τι ήταν το πλήθος. «Α», απάντησε εκείνη, «αυτά είναι τα άτομα με τα οποία κάνω Γραφική μελέτη». Διεξήγε μελέτες με εφτά άτομα, και αυτά βρίσκονταν εκεί για να τη συγχαρούν για το βάφτισμά της. Είχε ήδη δώσει την αίτησή της για να υπηρετήσει ως βοηθητική σκαπάνισσα και αδημονούσε να αποκτήσει τελικά τα προσόντα για να γίνει τακτική σκαπάνισσα.

Ρώτησαν ένα δεκάχρονο κορίτσι από την Ανγκόλα αν ήταν ευαγγελιζόμενη. Απάντησε: «Ναι». Διεξήγε κάποιες Γραφικές μελέτες; «Φυσικά». Πόσες; «Εφτά», απάντησε αυτή η δεκάχρονη.

Διαβάζουμε στο βιβλίο των Πράξεων ότι κάποτε, τον πρώτο αιώνα, ‘η εκκλησία σε ολόκληρη την Ιουδαία, τη Γαλιλαία και τη Σαμάρεια μπήκε σε μια περίοδο ειρήνης, με το να εποικοδομείται· και καθώς περπατούσε με το φόβο του Ιεχωβά και με την παρηγοριά του αγίου πνεύματος, εξακολουθούσε να πληθύνεται’. (Πράξεις 9:31, ΜΝΚ) Προσευχόμαστε ώστε και για τους αδελφούς μας στην Αφρική να αποδειχτεί ότι αυτή είναι περίοδος ειρήνης. Χαιρόμαστε μαζί τους καθώς εποικοδομούνται και προσευχόμαστε το πνεύμα του Ιεχωβά να είναι πάνω τους καθώς επωφελούνται από την ελευθερία τους για να διαδώσουν τα καλά νέα και να εξακολουθήσουν να πληθύνονται.

[Χάρτης στη σελίδα 24]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χώρες Όπου Νομιμοποιήθηκαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή Αφαιρέθηκαν οι Περιορισμοί που τους Είχαν Επιβληθεί

1. Γκάμπια, Δεκέμβριος 1989

2. Μπενίν, Ιανουάριος 1990

3. Δημοκρατία του Πράσινου Ακρωτηρίου, Νοέμβριος 1990

4. Μοζαμβίκη, Φεβρουάριος 1991

5. Γκάνα, Νοέμβριος 1991

6. Αιθιοπία, Νοέμβριος 1991

7. Κονγκό, Νοέμβριος 1991

8. Νίγηρας, Δεκέμβριος 1991

9. Τόγκο, Δεκέμβριος 1991

10. Τσαντ, Ιανουάριος 1992

11. Κένυα, Μάρτιος 1992

12. Ανγκόλα, Απρίλιος 1992

13. Ρουάντα, Απρίλιος 1992

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Στο Μπενίν, ένας ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας διαδίδει τα λόγια του εδαφίου Ματθαίος 24:14 με το ταμ ταμ

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Σε πολλές αφρικανικές χώρες, οι αληθινοί Χριστιανοί κάνουν καλή χρήση της νεοαποκτημένης ελευθερίας τους

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Νέοι Μάρτυρες συμβολίζουν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα στο νερό