Όταν Άγνωστοι Απάγουν τα Παιδιά

«ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΗ ΣΑΡΑ!»

Αυτή η σπαραχτική κραυγή δύο αναστατωμένων γονέων μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια προσπάθεια ανεύρεσης της 12χρονης κόρης τους, της Σάρα Αν Γουντ. Αυτή είχε πέσει θύμα απαγωγής τρεις εβδομάδες νωρίτερα καθώς επέστρεφε στο σπίτι με το ποδήλατο ακολουθώντας έναν επαρχιακό δρόμο.

ΜΙΑ μεγάλη ομάδα αναζήτησης χτένισε τα δάση, τα χωράφια και τις γειτονικές λίμνες ψάχνοντας για ίχνη του αγνοούμενου κοριτσιού. Τον ίδιο καιρό περίπου, η Τίνα Πιράινεν, άλλη μια αναστατωμένη γονέας σε κάποια γειτονική πολιτεία, εμφανίστηκε επίσης στην τηλεόραση κάνοντας έκκληση για την κόρη της που είχε εξαφανιστεί. Η δεκάχρονη Χόλι περιπλανήθηκε κατά μήκος ενός μονοπατιού μέσα στο δάσος και σε λιγότερο από μια ώρα είχε εξαφανιστεί. Αργότερα, βρήκαν το πτώμα της σε κάποιο χωράφι.

Η ζωή για τους γονείς των αγνοούμενων παιδιών αποτελεί οδυνηρό μαρτύριο. Καθημερινά παλεύουν με την αβεβαιότητα για το αν το παιδί τους είναι ζωντανό, αν ίσως έχει υποστεί σωματική βλάβη ή σεξουαλική κακοποίηση, ή αν είναι νεκρό, όπως συνέβη με τη μικρή Άσλι. Η Άσλι πήγε με την οικογένειά της για να δουν τον αδελφό της να παίζει σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Επειδή βαρέθηκε να παρακολουθεί, πήγε με τα πόδια μέχρι την παιδική χαρά—και εξαφανίστηκε. Αργότερα, το πτώμα της Άσλι βρέθηκε σε ένα γειτονικό χωράφι. Την είχαν στραγγαλίσει.

Τρομακτικός Εφιάλτης

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε χρόνο, 200 με 300 οικογένειες θα ζήσουν τον τρομακτικό εφιάλτη να τους απαγάγουν το παιδί τους και έπειτα ίσως να μην το ξαναδούν ποτέ ζωντανό. Ενώ οι αριθμοί φαίνονται μικροί αν συγκριθούν με τα άλλα βίαια εγκλήματα που διαπράττονται, ο φόβος και ο τρόμος που απλώνονται σε ολόκληρες κοινότητες επηρεάζουν χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί αναρωτιούνται συγκλονισμένοι: ‘Πώς μπορεί μια τέτοια τραγωδία να συμβαίνει εδώ; Μήπως θα είναι το παιδί μου το επόμενο θύμα;’

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αριθμός των περιπτώσεων απαγωγής παιδιών που αναφέρονται κάθε χρόνο κυμαίνεται από 3.200 ως 4.600 παιδιά. Τα δύο τρίτα ή και περισσότερα από αυτά πέφτουν θύματα σεξουαλικής επίθεσης. Ο Έρνεστ Ε. Άλεν, πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου για την Εξαφάνιση και την Εκμετάλλευση Παιδιών, παρατήρησε: «Ο πρωταρχικός λόγος είναι σεξουαλικός, και κατόπιν ακολουθεί η δολοφονική πρόθεση». Επίσης, σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, πάνω από 110.000 επιπλέον απόπειρες απαγωγής γίνονται κάθε χρόνο, κυρίως από οδηγούς αυτοκινήτων, συνήθως άντρες, οι οποίοι προσπαθούν να παρασύρουν κάποιο παιδί στο αυτοκίνητό τους. Και σε άλλες χώρες επίσης υπάρχει κύμα βίας εναντίον των παιδιών.

Μήπως Ευθύνεται και η Κοινωνία;

Σχετικά με τις παιδοκτονίες, ένας Αυστραλός ερευνητής έδειξε ότι αυτές «δεν αποτελούν τυχαίο γεγονός». Στο βιβλίο του Δολοφονία των Αθώων—Οι Παιδοκτόνοι και τα Θύματά Τους (Murder of the Innocents—Child-Killers and Their Victims), ο Πολ Γουίλσον δηλώνει ότι «τόσο οι δολοφόνοι όσο και τα θύματα είναι παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο τον οποίο έχει δημιουργήσει η ίδια η κοινωνία».

Ίσως φαίνεται παράξενο το να σκεφτεί κάποιος ότι η κοινωνία μπορεί να ευθύνεται για αυτή την τραγωδία, ή τουλάχιστον να συμβάλλει σε αυτήν, εφόσον οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν την εκμετάλλευση και το φόνο παιδιών φρικτές πράξεις. Εντούτοις, οι βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, ακόμα και πολλές λιγότερο αναπτυγμένες κοινωνίες, κατακλύζονται από ταινίες, τηλεοπτικές παραγωγές και αναγνωστική ύλη που εξυμνούν το σεξ και τη βία.

Υπάρχουν τώρα ολοένα και περισσότερες ταινίες σκληρού πορνό στις οποίες εμφανίζονται παιδιά ή ακόμα και ενήλικοι μεταμφιεσμένοι ώστε να μοιάζουν σαν παιδιά. Αυτές παρουσιάζουν απερίφραστο σεξ και βία που περιλαμβάνει παιδιά. Ο Γουίλσον παρατηρεί περαιτέρω στο βιβλίο του ότι υπάρχουν τίτλοι κινηματογραφικών ταινιών όπως Θάνατος ενός Παιδιού (Death of a Young One), Αργά Βασανιστήρια (Lingering Torture) και Διαμελισμός για Αρχάριους (Dismembering for Beginners). Σε πόσο μεγάλο ακροατήριο απευθύνεται η σαδιστική βία και η πορνογραφία; Είναι μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων!

Η παραστατική βία και η πορνογραφία έχουν τρομερή επίδραση στη ζωή εκείνων που εκμεταλλεύονται παιδιά. Ένας κατάδικος που είχε διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα, ο οποίος δολοφόνησε πέντε νεαρά αγόρια, ομολόγησε: «Είμαι ομοφυλόφιλος παιδόφιλος καταδικασμένος για φόνο, και η πορνογραφία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο κατρακύλισμά μου». Ο καθηγητής Μπέριτ Ας, από το Πανεπιστήμιο του Όσλο, εξηγεί τις συνέπειες που έχει η παιδική πορνογραφία: «Κάναμε ένα μεγάλο λάθος στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Πιστεύαμε ότι η πορνογραφία θα αντικαθιστούσε τα σεξουαλικά εγκλήματα παρέχοντας κάποια διέξοδο στους ενόχους σεξουαλικών εγκλημάτων, και καταργήσαμε τους περιορισμούς. Τώρα ξέρουμε ότι κάναμε λάθος: η πορνογραφία ‘νομιμοποιεί’ τα σεξουαλικά εγκλήματα. Κάνει τον ένοχο να σκεφτεί: ‘Αν μπορώ να το βλέπω, τότε μπορώ και να το κάνω’».

Η επιθυμία κάποιου ενηλίκου για διέγερση κλιμακώνεται καθώς αυτός εθίζεται στην πορνογραφία. Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν είτε εξαναγκασμό είτε βία προκειμένου να βρουν παιδιά και να τα χρησιμοποιήσουν για τις διαστροφές τους, οι οποίες περιλαμβάνουν βιασμό και φόνο.

Υπάρχουν και άλλες αιτίες για τις απαγωγές παιδιών. Σε μερικές χώρες αυτές έχουν σημειώσει αύξηση εξαιτίας των άσχημων οικονομικών συνθηκών. Δελεασμένοι από τα μεγάλα χρηματικά ποσά που πληρώνουν ως λύτρα εύπορες οικογένειες, οι απαγωγείς έχουν ως στόχο τους τα παιδιά. Κάθε χρόνο πολλά βρέφη τα κλέβουν και τα πουλάνε σε σπείρες που ασχολούνται με υιοθεσίες και οι οποίες τα μεταφέρουν έξω από τη χώρα.

Ποια αποτελούν το κύριο μέρος των αγνοούμενων παιδιών; Τι συμβαίνει σε αυτά τα παιδιά; Τα επόμενα δύο άρθρα θα εξετάσουν αυτό το ζήτημα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 6]

Εκατομμύρια Παιδιά Ασκούν Πορνεία

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, περίπου δέκα εκατομμύρια παιδιά, πολλά από τα οποία είχαν πέσει θύματα απαγωγής, έχουν εξωθηθεί στην πορνεία κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτό το απαίσιο επάγγελμα έχει αποκτήσει περισσότερα μέλη στην Ασία, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική σε συνδυασμό με την αύξηση του ξένου τουρισμού. Σε ορισμένες περιοχές, περίπου τα δύο τρίτα από τα εκατομμύρια των τουριστών, ιδιαίτερα εκείνων που προέρχονται από πιο εύπορες χώρες, είναι «τουρίστες με σκοπό το σεξ». Αλλά θα υπάρξει μια μέρα απόδοσης λογαριασμού, εφόσον τα εγκλήματα του ανθρώπου είναι «τελείως εκτεθειμένα στα μάτια εκείνου στον οποίο έχουμε να δώσουμε λογαριασμό», του Ιεχωβά Θεού.—Εβραίους 4:13.

Όταν τα Απάγουν οι Γονείς

ΑΦΟΥ υπέφερε επί χρόνια βίαιους ξυλοδαρμούς και σφοδρή συναισθηματική κακομεταχείριση από το σύζυγό της και αφού αυτός τελικά την πρόδωσε για μια άλλη γυναίκα, η Σέριλ υπέβαλε αίτηση διαζυγίου.a Εφόσον τα δικαστήρια της έδωσαν την πλήρη επιμέλεια των παιδιών της, η ηρεμία επέστρεφε σιγά σιγά καθώς εκείνη άρχιζε να ανασυγκροτεί τη ζωή της—μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο μια μέρα. Ήταν ο πρώην σύζυγός της. Εκείνος είπε: «Αν θέλεις να δεις ξανά τα παιδιά σου, πρέπει να συμφωνήσεις να με ξαναπαντρευτείς»! Τα παιδιά της Σέριλ είχαν πέσει θύματα απαγωγής εφόσον ο πατέρας τους δεν τους επέτρεψε να επιστρέψουν στη μητέρα τους αφού είχαν επισκεφτεί τη χώρα της καταγωγής του επί ένα μήνα.

Νιώθοντας συντριμμένη, η Σέριλ απευθύνθηκε στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά δεν βρήκε κανένα νόμιμο τρόπο για να πάρει πίσω τα παιδιά της που βρίσκονταν σε άλλη χώρα. Τα αισθήματα της πλήρους απόγνωσης που ένιωθε όλα εκείνα τα χρόνια των ξυλοδαρμών εμφανίστηκαν ξανά. «Είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα», εξηγεί αυτή. «Δεν ξέρεις πώς να το σταματήσεις».

‘Ψυχολογική Βία’

Η απαγωγή από κάποιο γονέα έχει χαρακτηριστεί ως «ύψιστη πράξη ψυχολογικής βίας» η οποία ασκείται εναντίον ενός γονέα και του παιδιού. Η Κάρολιν Ζογκ, γενική διευθύντρια της Οργάνωσης για την Ανεύρεση Παιδιών στην Αμερική, είπε σχετικά με αυτούς τους απαγωγείς: «Πολλοί από τους γονείς που το κάνουν αυτό παίρνουν εκδίκηση, και παίρνουν εκδίκηση με το χειρότερο δυνατό τρόπο και από τον πιο ευάλωτο τομέα. Αυτός είναι ο τομέας που βρίσκεται πιο κοντά στους [γονείς οι οποίοι έχουν τη νόμιμη επιμέλεια]—το στολίδι τους, τα παιδιά τους. . . . Αυτοί δεν σκέφτονται το παιδί, παρά μόνο τον εαυτό τους και την εκδίκηση—να ανταποδώσουν τα ίσα, να αντεκδικηθούν».

Η απαγωγή ενός παιδιού όχι μόνο προκαλεί στο γονέα αισθήματα οργής, απώλειας, απόγνωσης και ανησυχίας αλλά επίσης σχεδόν πάντα βλάπτει τη συναισθηματική ευημερία του παιδιού σε κάποιο βαθμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παιδί μπορεί να αναγκαστεί να μετακινείται διαρκώς, αποφεύγοντας τους στενούς δεσμούς και ακούγοντας παραποιημένα σχόλια και ψέματα για τον άλλο γονέα. Η εμπειρία αυτή μπορεί να προκαλέσει πλήθος διαταραχών, όπως είναι η νυχτερινή ενούρηση, η αϋπνία, η παθολογική αφοσίωση, ο φόβος για τα παράθυρα και τις πόρτες και ο υπερβολικός τρόμος. Ακόμα και σε μεγαλύτερα παιδιά, μπορεί να προκαλέσει θλίψη και οργή.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν πάνω από 350.000 περιπτώσεις κάθε χρόνο στις οποίες ο γονέας παίρνει το παιδί παραβιάζοντας τη δικαστική απόφαση για την επιμέλεια ή δεν επιστρέφει το παιδί στο χρόνο που του έχει παραχωρηθεί. Σε 100.000 και πλέον από αυτές τις περιπτώσεις, το παιδί το κρύβει κάποιο μέλος της οικογένειας με σκοπό να το εμποδίσει για πάντα να επιστρέψει στον άλλο γονέα. Μερικά παιδιά τα οδηγούν έξω από τα σύνορα της πολιτείας ή ακόμα και έξω από τη χώρα.

Άλλοι Λόγοι

Είναι πάντοτε η επιθυμία για συμφιλίωση ή το εκδικητικό πνεύμα αυτό που υποκινεί τους γονείς να απαγάγουν τα παιδιά τους; Ο Μάικλ Νίπφινγκ της Οργάνωσης για την Ανεύρεση Παιδιών εξηγεί ότι μερικοί γονείς φοβούνται μήπως χάσουν τη μάχη για την επιμέλεια του παιδιού με τον πρώην σύντροφό τους και ότι «από φόβο ενεργούν βεβιασμένα». Ή όταν η επιμέλεια έχει ήδη δοθεί και ο ένας γονέας εξακολουθεί να αρνείται στον άλλον το δικαίωμα που έχει να επισκέπτεται το παιδί, αρχίζει η απογοήτευση. Ο Νίπφινγκ εξηγεί: «Αν αγαπάτε το παιδί σας και δεν σας επιτρέπουν να το δείτε, τείνετε να σκέφτεστε ότι δεν έχετε άλλη εναλλακτική λύση από το να αρπάξετε το παιδί και να φύγετε γρήγορα».

Επίσης ο ίδιος δηλώνει ότι ‘οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τι συνέπειες έχει η απαγωγή ενός παιδιού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα δυσκολευτούν να βρουν δουλειά. Εκδίδονται εντάλματα για τη σύλληψή τους. Νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι απλώς ανάμεσα σε αυτούς και στον άλλο γονέα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ανακατεύεται η αστυνομία. Χρειάζονται δύο δικηγόρους αντί για έναν, επειδή τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ποινικό αδίκημα σε συνδυασμό με την αστική υπόθεση, η οποία είναι το ποιος θα πάρει την επιμέλεια του παιδιού’.

Κάποιοι γονείς ίσως υποπτεύονται ότι ο άλλος γονέας κάνει κακό στο παιδί τους. Αν το νομικό σύστημα αργεί να αναλάβει δράση, τότε ίσως αναλάβει δράση ο απελπισμένος γονέας άσχετα από τις συνέπειες. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της πεντάχρονης Χίλαρι Μόργκαν. Ένας παιδοψυχίατρος συμβούλεψε να σταματήσουν οι συναντήσεις μεταξύ της Χίλαρι και του πατέρα της, αποκαλώντας τις αποδείξεις της κακομεταχείρισης «ξεκάθαρες και πειστικές». Τα δικαστήρια, ωστόσο, αποφάσισαν ότι η κακομεταχείριση ήταν ανεξακρίβωτη και όρισαν επισκέψεις χωρίς επίβλεψη. Η Δρ Ελίζαμπεθ Μόργκαν, η μητέρα της Χίλαρι, παραβαίνοντας την απόφαση του δικαστηρίου, έκρυψε την κόρη της. Ένας τέτοιος γονέας που απάγει το παιδί του και φεύγει για να βρει προστασία κερδίζει σε μεγάλο βαθμό τη συμπάθεια του κοινού.

Στην περίπτωση της Ελίζαμπεθ Μόργκαν, εκείνη έχασε την εργασία που είχε ως χειρουργός, πέρασε δύο και πλέον χρόνια στη φυλακή και έβαλε ιατρικά και δικαστικά χρέη που ξεπερνούσαν το 1,5 εκατομμύριο δολάρια (περ. 345 εκατ. δρχ.). Η ίδια εξήγησε στο περιοδικό Νέα των Η.Π.Α. & Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report): «Οι ειδικοί μου λένε ότι το παιδί μου θα είχε τώρα τρελαθεί εντελώς αν δεν είχα σταματήσει την κακομεταχείριση. . . . Ήμουν αναγκασμένη να κάνω εγώ αυτό που αρνήθηκε να κάνει το δικαστήριο: Να σώσω το παιδί μου».

Πράγματι είναι αληθινή η παρατήρηση που έκαναν οι ερευνητές Γκράιφ και Χέγκαρ σχετικά με τις απαγωγές από τους γονείς: «Αυτά είναι εξαιρετικά περίπλοκα γεγονότα τα οποία, σαν μια βαθιά λίμνη, φαίνονται λίγο διαφορετικά ανάλογα με την οπτική γωνία· κάθε φορά που κάποιος κοιτάει μέσα στο νερό βλέπει κάτι καινούριο».—Όταν Απαγωγείς Είναι οι Γονείς—Οι Οικογένειες Πίσω από τους Τίτλους των Εφημερίδων (When Parents Kidnap—The Families Behind the Headlines).