Διαποτισμένοι καθώς ήταν με ατράνταχτη πίστη και με καλά θεμελιωμένη ελπίδα, και υποκινούμενοι από αληθινή αγάπη, οι πρώτοι Χριστιανοί ξεκίνησαν για να ενεργήσουν με υπακοή στην τελευταία εντολή που τους έδωσε ο Ιησούς, πριν αναληφθεί στον ουρανό: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . , διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς».—Ματθαίος 28:19, 20.

Την Πεντηκοστή του 33 της Κοινής μας Χρονολογίας (Κ.Χ.), το πνεύμα του Θεού εκχύθηκε στους 120 Χριστιανούς μαθητές που ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα υπερώο, στην Ιερουσαλήμ. Η Χριστιανική εκκλησία είχε γεννηθεί!a Εκείνη την ημέρα, δόθηκε θαυματουργικά στα μέλη της η ικανότητα να μιλάνε ξένες γλώσσες, κι έτσι αυτοί μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους από άλλες χώρες που βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν μια γιορτή. (Πράξεις 2:5, 6, 41) Και με τι αποτέλεσμα! Σε μια μόνο μέρα, ο αριθμός των Χριστιανών αυξήθηκε απότομα από 120 περίπου, σε περισσότερους από 3.000!

Ο Ιησούς περιόρισε το κήρυγμά του κυρίως στους Ιουδαίους. Αλλά λίγο μετά την Πεντηκοστή, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος χρησιμοποιήθηκε για να ανοίξει ‘Την Οδό’ στους Σαμαρείτες—που έμεναν πιστοί στα πρώτα πέντε βιβλία της Αγίας Γραφής—και αργότερα, το 36 της Κοινής μας Χρονολογίας (Κ.Χ.), σε όλους τους μη Ιουδαίους. Ο Παύλος έγινε «απόστολος των εθνών» και ξεκίνησε τρία ιεραποστολικά ταξίδια. (Ρωμαίους 11:13) Έτσι σχηματίστηκαν εκκλησίες, που ανθούσαν. «Ο ζήλος τους για τη διάδοση της πίστης ήταν απεριόριστος», λέει το βιβλίο From Christ to Constantine (Από τον Χριστό στον Κωνσταντίνο) και προσθέτει: «Η Χριστιανική μαρτυρία ήταν και πλατιά διαδεδομένη και αποτελεσματική». Ο διωγμός των Χριστιανών είχε τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα, βοηθώντας στη διάδοση του αγγέλματος, όπως ο άνεμος φουντώνει τη φωτιά. Το Γραφικό βιβλίο των Πράξεων περιέχει ένα συναρπαστικό ιστορικό του ακάθεκτου Χριστιανικού έργου που έλαβε χώρα στα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης.