«ΤΟ ΠΙΟ δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσω», ομολόγησε η Λόλα, «ήταν η ενοχή που ένιωθα επειδή αισθανόμουν απελπισμένη, εφόσον, ως δούλη του Ιεχωβά, νόμιζα ότι δεν έπρεπε να αισθάνομαι έτσι». Αυτή η διαδεδομένη παρανόηση είναι συχνά ο πρώτος εχθρός τον οποίο πρέπει να νικήσει ο κάθε Χριστιανός που υποφέρει από κατάθλιψη.

Αλλά ακόμη κι αν η αιτία δεν είναι σωματική, δεν είναι ρεαλιστικό να αναμένει κανείς ότι ο δούλος του Θεού δεν θα είναι ποτέ λυπημένος ή αποθαρρημένος. Αναλογιστείτε μόνο το γεγονός πως η πιστή Άννα ήταν ‘καταπικραμένη στην ψυχή, κι έκλαιγε υπερβολικά’. (1 Σαμουήλ 1:7, 10) Ο Νεεμίας επίσης ‘έκλαυσε και επένθησε ημέρας’ και είχε ‘λύπη της καρδιάς’. (Νεεμίας 1:4· 2:2) Ο Ιώβ είχε βαρεθεί τη ζωή του και πίστευε ότι ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει. (Ιώβ 10:1· 29:2, 4, 5) Ο Βασιλιάς Δαβίδ είπε πως το πνεύμα μέσα του ήταν ‘κατατεθλιμμένον’ και η καρδιά του ήταν ‘τεταραγμένη’. (Ψαλμός 143:4) Και ο απόστολος Παύλος είπε ότι είχε ‘φόβους έσωθεν’ και ότι ήταν ‘ταπεινός [εξαντλημένος, ΜΝΚ]’ ή ‘καταβεβλημένος’ συναισθηματικά.—2 Κορινθίους 4:9· 7:5, 6.

Μολονότι όλοι αυτοί υπήρξαν πιστοί δούλοι του Θεού, διάφορες στενοχώριες, ανησυχίες ή πικρές απογοητεύσεις τούς προκαλούσαν λύπη για κάποια περίοδο. Ο Θεός, όμως, δεν τους είχε εγκαταλείψει ούτε είχε αποσύρει το άγιο πνεύμα του. Η κατάθλιψη που ένιωθαν δεν οφειλόταν σε πνευματική αποτυχία. Όταν κάποτε ο Δαβίδ υπέφερε, προσευχήθηκε ικετευτικά: «Εύφρανον την ψυχήν του δούλου σου». Ο Θεός παρηγόρησε τον Δαβίδ στη διάρκεια εκείνης της ‘ημέρας θλίψεως’ και τον βοήθησε να ευφρανθεί, με την πάροδο του χρόνου. (Ψαλμός 86:1, 4, 7)