Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. έλαβε χώρα η προειπωμένη έκχυση του πνεύματος του Θεού στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα “να προφητεύουν και να βλέπουν οράματα”. Αυτό το έκαναν γνωστοποιώντας «τα μεγαλεία του Θεού» και αποκαλύπτοντας υπό θεϊκή έμπνευση τη γνώση σχετικά με τον Γιο του Θεού, καθώς και το τι σήμαινε αυτή για τους ακροατές τους. (Πρ 2:11-40) Και πάλι, πρέπει να θυμόμαστε ότι προφητεία δεν σημαίνει αποκλειστικά ή κατ’ ανάγκην πρόβλεψη του μέλλοντος. Ο απόστολος Παύλος δήλωσε ότι «αυτός που προφητεύει εποικοδομεί και ενθαρρύνει και παρηγορεί ανθρώπους με τα λόγια του», θεωρούσε δε την προφητεία κατάλληλο και ιδιαίτερα επιθυμητό στόχο για όλους τους Χριστιανούς. Ενώ η ομιλία σε ξένες γλώσσες αποτελούσε σημείο για τους απίστους, η προφητεία ήταν για τους πιστούς. Εντούτοις, ακόμη και ο άπιστος που παρακολουθούσε μια Χριστιανική συνάθροιση θα ωφελούνταν από την προφητεία, καθώς θα ελεγχόταν και θα εξεταζόταν προσεκτικά από αυτήν, με αποτέλεσμα “να γίνουν φανερά τα μυστικά της καρδιάς του”. (1Κο 14:1-6, 22-25) Και αυτό επίσης υποδεικνύει ότι η Χριστιανική προφητεία δεν συνίστατο κυρίως σε προρρήσεις, αλλά απεναντίας ασχολούνταν συχνά με πράγματα που σχετίζονταν με το παρόν, αν και σαφώς προερχόταν από πηγή πέραν των συνηθισμένων, εφόσον γινόταν υπό θεϊκή έμπνευση. Ο Παύλος έδωσε συμβουλές ως προς την ανάγκη για ευταξία και αυτοέλεγχο στις προφητείες που λέγονταν μέσα στην εκκλησία, ώστε να μαθαίνουν και να ενθαρρύνονται όλοι.—1Κο 14:29-33.

Ασφαλώς, υπήρχαν συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία είχαν επιλεχθεί ειδικά ή στα οποία είχε δοθεί το χάρισμα να υπηρετούν ως προφήτες. (1Κο 12:4-11, 27-29) Ο ίδιος ο Παύλος είχε το χάρισμα της προφητείας, αλλά είναι κυρίως γνωστός ως απόστολος. (Παράβαλε Πρ 20:22-25· 27:21-26, 31, 34· 1Κο 13:2· 14:6.) Εκείνοι που προσδιορίζονταν ειδικά ως προφήτες, όπως ο Άγαβος, ο Ιούδας και ο Σίλας, φαίνεται ότι ήταν εξέχοντες εκπρόσωποι της Χριστιανικής εκκλησίας, δεύτεροι μόνο μετά τους αποστόλους. (1Κο 12:28· Εφ 4:11) Όπως οι απόστολοι, έτσι και οι προφήτες δεν υπηρετούσαν μόνο τοπικά, αλλά επίσης ταξίδευαν σε διάφορα μέρη, εκφωνούσαν ομιλίες, καθώς επίσης προέλεγαν ορισμένα μελλοντικά γεγονότα. (Πρ 11:27, 28· 13:1· 15:22, 30-33· 21:10, 11) Όπως και κάποιες γυναίκες στο παρελθόν, μερικές Χριστιανές είχαν λάβει το χάρισμα της προφητείας, αν και υπόκειντο πάντοτε στην ηγεσία των αντρών της εκκλησίας.—Πρ 21:9· 1Κο 11:3-5.

Η προφητεία συγκαταλεγόταν στα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος τα οποία χορηγήθηκαν στη νεοσύστατη Χριστιανική εκκλησία. Ορισμένες Χριστιανές, όπως οι τέσσερις παρθένες κόρες του Φιλίππου, προφήτευαν με την ώθηση του αγίου πνεύματος του Θεού. (Πρ 21:9· 1Κο 12:4, 10) Αυτό συνέβη σε εκπλήρωση των εδαφίων Ιωήλ 2:28, 29, τα οποία προέλεγαν ότι «οι γιοι σας και οι κόρες σας θα προφητεύσουν». (Πρ 2:14-18) Ένα τέτοιο χάρισμα, όμως, δεν απάλλασσε μια γυναίκα από την υποταγή στην ηγεσία είτε του συζύγου της είτε των αντρών μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Ως σύμβολο της υποταγής της έπρεπε να φοράει κάλυμμα στο κεφάλι όταν προφήτευε (1Κο 11:3-6) και δεν έπρεπε να διδάσκει μέσα στην εκκλησία.—1Τι 2:11-15· 1Κο 14:31-35.