Από την πρώτη μέρα της ίδρυσης της Χριστιανικής εκκλησίας το έτος 33 μ.Χ., οι 3.000 νεοβαφτισμένοι προσήλυτοι ‘μοιράζονταν πράγματα ο ένας με τον άλλον, έτρωγαν μαζί, και προσεύχονταν’. Για ποιο λόγο; Για να μπορέσουν να ενισχύσουν τη νεοαποκτηθείσα πίστη τους με το να ‘συνεχίσουν να αφοσιώνονται στη διδασκαλία των αποστόλων’.—Πράξεις 2:41, 42.

Ιουδαίοι και προσήλυτοι είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ σχεδιάζοντας να μείνουν μόνο για την περίοδο της Γιορτής της Πεντηκοστής. Αλλά αυτοί που έγιναν Χριστιανοί επιθυμούσαν να παραμείνουν περισσότερο και να μάθουν πιο πολλά για να δυναμώσουν την καινούργια πίστη τους. Αυτό δημιούργησε ένα πρόβλημα τροφής και στέγης που χρειαζόταν επείγοντα χειρισμό. Μερικοί από τους επισκέπτες δεν είχαν αρκετές οικονομίες μαζί τους, ενώ άλλοι είχαν και περίσσευμα. Έτσι έγινε ένα προσωρινό κοινό ταμείο και διανομή υλικών πραγμάτων σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη.—Πράξεις 2:43-47.

Πώς έγινε δυνατό να λάβουν τροφή και στέγη; Οι απόστολοι, ενεργώντας ως κυβερνών σώμα, οργάνωσαν τη συλλογή και τη διανομή των πραγμάτων που προσφέρονταν. Έτσι, οι πρώτες εικόνες της Χριστιανικής εκκλησίας δείχνουν ότι τα μέλη της δεν θεωρούσαν τα υλικά τους πράγματα σαν κάτι δικό τους, αλλά σαν κάτι που έπρεπε να χρησιμοποιείται προς όφελος ολόκληρης της εκκλησίας. (Πράξεις 2:44· 4:32) Επιπλέον, «όσοι ήσαν κτήτορες αγρών ή οικιών, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πωλουμένων και έθετον εις τους πόδας των αποστόλων· και διεμοιράζετο εις έκαστον κατά την χρείαν την οποίαν είχε».—Πράξεις 4:34, 35.

Το πούλημα των ακίνητων και το μοίρασμα όλων των πραγμάτων ήταν κάτι αυστηρά εθελοντικό. Κανένας δεν ήταν υποχρεωμένος να πουλήσει ή να προσφέρει· ούτε αυτό προωθούσε τη φτώχεια. Η σκέψη δεν ήταν να πουλήσουν οι πλούσιοι όλη την περιουσία τους και έτσι να γίνουν φτωχοί. Μάλλον, υποκινούμενοι από συμπόνια για τους ομόπιστούς τους κάτω από τις περιστάσεις εκείνου του καιρού, πούλησαν περιουσία και συνεισέφεραν όλα τα χρήματα για να προσφέρουν ό,τι χρειαζόταν για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας.—Παράβαλε 2 Κορινθίους 8:12-15.

Το Κλειδί Είναι η Τακτικότητα

Είκοσι χρόνια περίπου μετά την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος υπενθυμίζει στην εκκλησία της Κορίνθου την ανάγκη κάποιας συνεισφοράς. «Περί δε της συνεισφοράς της υπέρ των αγίων, καθώς διέταξα εις τας εκκλησίας της Γαλατίας, ούτω κάμετε και σεις», γράφει. Κατόπιν προσθέτει την εξής συμβουλή: «Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτη παρ’ εαυτώ θησαυρίζων ό,τι αν ευπορή [ο καθένας σας στο δικό του σπίτι ας βάζει κάτι στην άκρη αποταμιεύοντας ανάλογα με τα έσοδά του (ΜΝΚ)], ώστε όταν έλθω να μη συνάγωνται τότε συνεισφοραί. Και όταν έλθω, οποίους εγκρίνητε, δι’ επιστολών τούτους θέλω πέμψει δια να φέρωσι την δωρεάν σας εις Ιερουσαλήμ». Η απόφαση για το πόσα να προσφερθούν φαίνεται ότι περιελάμβανε ολόκληρη την οικογένεια, είτε ήταν πλούσια είτε φτωχή, γιατί επρόκειτο να παρθεί στο ‘δικό τους σπίτι’.—1 Κορινθίους 16:1-3.