Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ άκουσαν να διασπείρεται μεταξύ των Ιουδαίων η φήμη ότι ο Παύλος κήρυττε «αποστασία από τον Μωυσή». Τέτοιες ιστορίες θα μπορούσαν να κάνουν μερικούς Ιουδαίους που είχαν μεταστραφεί προσφάτως στη Χριστιανοσύνη να σκεφτούν ότι ο Παύλος δεν σεβόταν τις διευθετήσεις του Θεού. Επίσης, το Σάνχεδριν θα μπορούσε να αποφανθεί ότι η Χριστιανοσύνη ήταν αποστασία από τον Ιουδαϊσμό. Αν συνέβαινε αυτό, οι Ιουδαίοι που ήταν συνταυτισμένοι με τους Χριστιανούς κινδύνευαν να τιμωρηθούν. Θα γίνονταν απόβλητοι της κοινωνίας και θα τους απαγορευόταν να δίνουν μαρτυρία στον ναό ή στις συναγωγές. Έτσι λοιπόν, οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας συμβούλεψαν τον Παύλο να αποδείξει ότι αυτές οι φήμες ήταν ψευδείς πηγαίνοντας στον ναό και κάνοντας κάτι που ο Θεός δεν απαιτούσε από αυτόν αλλά δεν ήταν και κατακριτέο.—Πράξ. 21:18-27.

Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν ο νόμος της χώρας στον Ισραήλ, και αποτελούσε ηθικό κώδικα για τους ευλαβείς Ιουδαίους παντού. Μετά την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., οι αληθινοί λάτρεις δεν ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν τον Μωσαϊκό Νόμο. (Πράξ. 15:28, 29· Γαλ. 4:9-11) Ωστόσο, ο Παύλος και οι άλλοι Χριστιανοί δεν μιλούσαν με έλλειψη σεβασμού για τον Νόμο, και μπόρεσαν να δώσουν ανεμπόδιστα μαρτυρία σε πολλές Ιουδαϊκές κοινότητες. (1 Κορ. 9:20) Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις ο Παύλος πήγαινε σε συναγωγές, όπου μπορούσε να δίνει μαρτυρία σε ανθρώπους που ήξεραν για τον Θεό του Αβραάμ και με τους οποίους μπορούσε να συζητάει λογικά με βάση τις Εβραϊκές Γραφές.—Πράξ. 9:19, 20· 13:5, 14-16· 14:1· 17:1, 2.