Το κάρβουνο ήταν απαραίτητο για την τήξη και τον καθαρισμό των μετάλλων, γιατί χωρίς αυτό ήταν ουσιαστικά αδύνατον να δημιουργήσει και να διατηρήσει κανείς τις υψηλές θερμοκρασίες που απαιτούνταν για να αναχθούν τα μεταλλεύματα σε καθαρά μέταλλα. (Ησ 44:12· 54:16· βλέπε ΧΩΝΕΥΤΗΣ.) Όπως γίνεται περίπου και σήμερα κατά την τροφοδοσία μιας υψικαμίνου για την παραγωγή σιδήρου, έτσι και τότε το μετάλλευμα τοποθετούνταν ανάμεσα σε στρώματα κάρβουνου. Από αυτή τη συνήθεια προήλθε προφανώς η παροιμία: Η καλοσύνη προς τον εχθρό είναι σαν πυρωμένα κάρβουνα πάνω στο κεφάλι του, διότι μαλακώνει το θυμό του και φέρνει στην επιφάνεια το καλό που έχει μέσα του. (Παρ 25:22· Ρω 12:20) Η «σοφή γυναίκα» της Θεκωέ χρησιμοποίησε τα πυρωμένα κάρβουνα που σιγόκαιγαν ως σύμβολο των εν ζωή απογόνων.—2Σα 14:1-7.

Σε πολλές Γραφικές περικοπές η λέξη «κάρβουνα» χρησιμοποιείται με κάπως μεταφορική ή αλληγορική σημασία, υποδηλώνοντας κάθε είδους πυρωμένη, καυτή, φλεγόμενη ουσία. (2Σα 22:9· Ιωβ 41:21· Ψλ 18:8, 12, 13· 140:10· Ησ 6:6· Ιεζ 1:13· 10:2· 24:11) Τα καυτά «αναμμένα κάρβουνα από σπάρτα» χρησιμοποιήθηκαν για να συμβολίσουν την ανταπόδοση εναντίον κάποιου που έχει «δόλια γλώσσα».—Ψλ 120:2-4.