Υπάρχει Μεγάλη Ανάγκη για Παρηγοριά!

«Ορίστε! τα δάκρυα των καταδυναστευμένων, οι οποίοι όμως δεν είχαν παρηγορητή· και στο πλευρό εκείνων που τους καταδυνάστευαν υπήρχε δύναμη, και έτσι αυτοί δεν είχαν παρηγορητή».​—ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ 4:1.

ΜΗΠΩΣ ζητάτε παρηγοριά; Ποθείτε μια αχτίδα ανακούφισης που να διαλύσει τα μαύρα σύννεφα της απελπισίας; Λαχταράτε για λίγο βάλσαμο που θα γλυκάνει μια ζωή γεμάτη πικρά παθήματα και δυσάρεστες εμπειρίες;

Κάποιες στιγμές, όλοι έχουμε μεγάλη ανάγκη παρηγοριάς και ενθάρρυνσης. Αυτό συμβαίνει επειδή στη ζωή υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που φέρνουν λύπη. Όλοι χρειαζόμαστε σκέπη, ζεστασιά και θαλπωρή. Μερικοί από εμάς γεράσαμε και δεν χαιρόμαστε για αυτό. Άλλοι νιώθουν βαθιά απογοήτευση επειδή η ζωή δεν είναι έτσι όπως την περίμεναν. Άλλοι πάλι είναι αναστατωμένοι από τα αποτελέσματα κάποιας ιατρικής εξέτασης.

Επιπλέον, λίγοι θα αμφισβητούσαν το ότι τα γεγονότα της εποχής μας έχουν δημιουργήσει τεράστια ανάγκη για παρηγοριά και ελπίδα. Τον περασμένο αιώνα και μόνο, πάνω από εκατό εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν σε πολέμους.a Σχεδόν όλοι άφησαν πίσω τους μια θλιμμένη οικογένεια​—μητέρες και πατέρες, αδελφές και αδελφούς, χήρες και ορφανά—​οικογένεια που είχε απελπιστική ανάγκη παρηγοριάς. Σήμερα, ένα δισεκατομμύριο και πλέον άνθρωποι ζουν σε υπερβολική φτώχεια. Ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός δεν έχει τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη και τα αναγκαία φάρμακα. Στους δρόμους των μολυσμένων μεγαλουπόλεων περιπλανιούνται εκατομμύρια εγκαταλειμμένα παιδιά, πολλά από τα οποία παίρνουν ναρκωτικά και επιδίδονται στην πορνεία. Εκατομμύρια πρόσφυγες αργοπεθαίνουν σε φοβερά στρατόπεδα.

Ωστόσο, οι αριθμοί​—όσο συγκλονιστικοί και αν είναι—​δεν εκφράζουν τον πόνο και τα παθήματα που περνούν μερικοί στην προσωπική τους ζωή. Σκεφτείτε, λόγου χάρη, τη Σβετλάνα, μια νεαρή από τα Βαλκάνια που γεννήθηκε μέσα σε άθλια φτώχεια.b «Για να βρω χρήματα», λέει, «οι γονείς μου με έστελναν να ζητιανεύω ή να κλέβω. Η οικογενειακή ζωή χειροτέρεψε μέχρι του σημείου να γίνω θύμα αιμομειξίας. Βρήκα εργασία ως σερβιτόρα, και η μητέρα μου, η οποία έπαιρνε τα χρήματα που έβγαζα, έλεγε ότι αν έχανα ποτέ την εργασία μου, θα αυτοκτονούσε. Όλα αυτά με οδήγησαν στην πορνεία. Ήμουν μόνο 13 χρονών. Αργότερα, έμεινα έγκυος και έκανα έκτρωση. Σε ηλικία 15 χρονών έμοιαζα με 30χρονη».

Ο Λάιμονις, ένας νεαρός από τη Λετονία, μιλάει σχετικά με την ανάγκη που είχε για παρηγοριά και για τις θλιβερές αναμνήσεις που του έφερναν μελαγχολία. Σε ηλικία 29 χρονών, του συνέβη ένα αυτοκινητικό δυστύχημα το οποίο τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω. Ένιωθε τελείως απελπισμένος και στράφηκε στο αλκοόλ. Πέντε χρόνια αργότερα ήταν ένα ράκος​—ένας παράλυτος αλκοολικός χωρίς μέλλον. Από πού μπορούσε να αντλήσει παρηγοριά;

Ή σκεφτείτε την Άντζι. Ο σύζυγός της υποβλήθηκε σε τρεις εγχειρήσεις στον εγκέφαλο, οι οποίες αρχικά τον άφησαν μερικώς παράλυτο. Κατόπιν, πέντε χρόνια μετά την τελευταία εγχείρηση, έπαθε ένα πολύ σοβαρό δυστύχημα που θα μπορούσε να τον είχε οδηγήσει στο θάνατο. Καθώς η σύζυγός του μπήκε στο χώρο των επειγόντων περιστατικών και είδε το σύζυγό της να κείτεται εκεί σε κώμα έχοντας ένα σοβαρότατο τραύμα στο κεφάλι, γνώριζε ότι την περίμενε μια τραγωδία. Ο δρόμος για αυτήν και την οικογένειά της θα ήταν δύσβατος. Πώς θα μπορούσε να βρει υποστήριξη και ενθάρρυνση;

Για την Πατ, μια χειμωνιάτικη μέρα πριν από μερικά χρόνια φαινόταν ότι είχε αρχίσει φυσιολογικά. Εντούτοις, οι επόμενες τρεις μέρες έχουν σβηστεί από τη μνήμη της. Ο σύζυγός της τής είπε αργότερα ότι, αφού ένιωσε έντονους πόνους στο στήθος, έπαθε πλήρη καρδιακή ανακοπή. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά πολύ γρήγορα και ακανόνιστα, και κατόπιν σταμάτησε εντελώς. Η αναπνοή της επίσης σταμάτησε. «Στην πραγματικότητα, ήμουν κλινικά νεκρή», λέει η Πατ. Αλλά με κάποιον τρόπο επέζησε. Σχετικά με τη μακρά παραμονή της στο νοσοκομείο, λέει: «Ήμουν φοβισμένη από τις πολλές εξετάσεις, ιδιαίτερα όταν προσπαθούσαν να προξενήσουν άτακτες συστολές στην καρδιά μου και κατόπιν να τη σταματήσουν, όπως συνέβη αρχικά». Τι θα μπορούσε να της προσφέρει την αναγκαία παρηγοριά και ανακούφιση εκείνη την κρίσιμη περίοδο;

Ο Τζο και η Ρεβέκκα έχασαν το 19χρονο γιο τους σε αυτοκινητικό δυστύχημα. «Ποτέ δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε μια τόσο συντριπτική εμπειρία», λένε. «Αν και στο παρελθόν πενθούσαμε μαζί με άλλους οι οποίοι είχαν χάσει κάποιον προσφιλή τους, δεν νιώθαμε πραγματικά το μεγάλο πόνο καρδιάς που νιώθουμε τώρα». Τι θα μπορούσε να καταπραΰνει αυτόν το «μεγάλο πόνο καρδιάς»​—την τεράστια θλίψη που νιώθετε όταν χάνετε κάποιον τον οποίο αγαπάτε πολύ;

Όλα αυτά τα άτομα, και εκατομμύρια άλλα, έχουν βρει μια εξαιρετική πηγή παρηγοριάς και ανακούφισης. Για να δείτε πώς μπορείτε να ωφεληθείτε και εσείς από αυτή την πηγή, παρακαλούμε διαβάστε τη συνέχεια.

[Υποσημειώσεις]

[Ευχαριστίες για την προσφορά των εικόνων στη σελίδα 3]

UNITED NATIONS/​PHOTO BY J. K. ISAAC

UN PHOTO 146150 BY O. MONSEN