Να Αποβλέπετε στον Ιεχωβά για Παρηγοριά

«Είθε . . . ο Θεός, που χορηγεί υπομονή και παρηγοριά, να σας επιτρέψει να έχετε ανάμεσά σας την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς».—ΡΩΜΑΙΟΥΣ 15:5.

1. Γιατί φέρνει η κάθε ημέρα μεγαλύτερη ανάγκη για παρηγοριά;

ΚΑΘΕ ημέρα που περνάει φέρνει μαζί της ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη για παρηγοριά. Όπως παρατήρησε ένας Βιβλικός συγγραφέας πριν από 1.900 χρόνια και πλέον, «όλη η δημιουργία εξακολουθεί να στενάζει μαζί και να πονάει μαζί μέχρι τώρα». (Ρωμαίους 8:22) Στην εποχή μας, ο ‘στεναγμός’ και ο ‘πόνος’ είναι μεγαλύτεροι από ποτέ άλλοτε. Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα, η ανθρωπότητα περνάει τη μια κρίση μετά την άλλη, με τη μορφή πολέμων, εγκλήματος και φυσικών καταστροφών οι οποίες συχνά συνδέονται με τον άσχημο τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται ο άνθρωπος τη γη.—Αποκάλυψη 11:18.

2. (α) Ποιος φταίει περισσότερο για τα τωρινά «αλίμονο» που υφίσταται η ανθρωπότητα; (β) Ποιο γεγονός μάς παρέχει βάση για παρηγοριά;

² Γιατί υπάρχουν τόσα παθήματα στην εποχή μας; Περιγράφοντας το ρίξιμο του Σατανά από τους ουρανούς μετά τη γέννηση της Βασιλείας το 1914, η Αγία Γραφή απαντάει: «Αλίμονο στη γη και στη θάλασσα, επειδή ο Διάβολος κατέβηκε σε εσάς, έχοντας μεγάλο θυμό, καθώς γνωρίζει ότι έχει μικρό χρονικό διάστημα». (Αποκάλυψη 12:12) Η ξεκάθαρη απόδειξη της εκπλήρωσης εκείνης της προφητείας σημαίνει ότι έχουμε σχεδόν φτάσει στο τέλος της πονηρής διακυβέρνησης του Σατανά. Πόσο παρηγορητικό είναι να γνωρίζουμε ότι η ζωή στη γη θα επανέλθει σύντομα στην ειρηνική κατάσταση που υπήρχε προτού ο Σατανάς οδηγήσει τους πρώτους μας γονείς στο στασιασμό!

3. Πότε δεν είχαν ανάγκη παρηγοριάς οι άνθρωποι;

³ Στην αρχή, ο Δημιουργός του ανθρώπου προμήθευσε ένα πανέμορφο πάρκο ως σπίτι για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Αυτό το πάρκο βρισκόταν σε ένα μέρος το οποίο ονομαζόταν Εδέμ, που σημαίνει «Απόλαυση» ή «Ευχαρίστηση». (Γένεσις 2:8, υποσημείωση στη ΜΝΚ) Επιπλέον, ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν τέλεια υγεία, με την προοπτική να μην πεθάνουν ποτέ. Απλώς σκεφτείτε τους πάμπολλους τομείς στους οποίους θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις ικανότητές τους—την κηπουρική, την τέχνη, τις κατασκευές, τη μουσική. Σκεφτείτε, επίσης, όλα τα δημιουργικά έργα τα οποία θα μπορούσαν να μελετήσουν καθώς θα εκπλήρωναν την αποστολή που είχαν να καθυποτάξουν τη γη και να την κάνουν παράδεισο. (Γένεσις 1:28) Πράγματι, η ζωή του Αδάμ και της Εύας θα ήταν γεμάτη, όχι με στεναγμό και πόνο, αλλά με ευχαρίστηση και απόλαυση. Είναι φανερό ότι δεν θα είχαν ανάγκη παρηγοριάς.

4, 5. (α) Γιατί απέτυχε ο Αδάμ και η Εύα στη δοκιμή της υπακοής; (β) Πώς έφτασε η ανθρωπότητα στο σημείο να έχει ανάγκη παρηγοριάς;

⁴ Αυτό που είχαν ανάγκη, όμως, ο Αδάμ και η Εύα ήταν να καλλιεργήσουν βαθιά αγάπη και εκτίμηση για τον καλοσυνάτο ουράνιο Πατέρα τους. Αυτή η αγάπη θα τους υποκινούσε να υπακούν στον Θεό κάτω από όλες τις περιστάσεις. (Παράβαλε Ιωάννης 14:31.) Δυστυχώς, και οι δύο αρχικοί μας γονείς δεν υπάκουσαν στον δικαιωματικό τους Κυρίαρχο, τον Ιεχωβά. Αντίθετα, επέτρεψαν στον εαυτό τους να περιέλθει στην πονηρή εξουσία ενός ξεπεσμένου αγγέλου, του Σατανά του Διαβόλου. Ο Σατανάς ήταν εκείνος που έβαλε σε πειρασμό την Εύα να αμαρτήσει και να φάει από τον απαγορευμένο καρπό. Κατόπιν, ο Αδάμ αμάρτησε όταν έφαγε και αυτός από τον καρπό του δέντρου σχετικά με το οποίο ο Θεός είχε ξεκάθαρα προειδοποιήσει: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει».—Γένεσις 2:17.

⁵ Με αυτόν τον τρόπο, το αμαρτωλό ζευγάρι άρχισε να πεθαίνει. Όταν εξέφερε τη θανατική καταδίκη, ο Θεός είπε επίσης στον Αδάμ: «Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού». (Γένεσις 3:17, 18) Έτσι, ο Αδάμ και η Εύα έχασαν την προοπτική να μετατρέψουν την ακαλλιέργητη γη σε παράδεισο. Εφόσον είχαν εκδιωχτεί από την Εδέμ, έπρεπε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα να παράγουν τροφή από μια γη που βρισκόταν υπό κατάρα. Οι απόγονοί τους, έχοντας κληρονομήσει αυτή την αμαρτωλή, θνήσκουσα κατάσταση, έφτασαν στο σημείο να έχουν μεγάλη ανάγκη παρηγοριάς.—Ρωμαίους 5:12.

Εκπληρώνεται μια Παρηγορητική Υπόσχεση

6. (α) Ποια παρηγορητική υπόσχεση έδωσε ο Θεός μετά την πτώση της ανθρωπότητας στην αμαρτία; (β) Ποια προφητεία σχετικά με την παρηγοριά διατύπωσε ο Λάμεχ;

⁶ Όταν καταδίκασε τον υποκινητή του στασιασμού του ανθρώπου, ο Ιεχωβά αποδείχτηκε ότι είναι ‘ο Θεός που χορηγεί παρηγοριά’. (Ρωμαίους 15:5) Το έκανε αυτό υποσχόμενος να στείλει ένα ‘σπέρμα’ το οποίο θα απελευθέρωνε τελικά τους απογόνους του Αδάμ από τα καταστροφικά αποτελέσματα του στασιασμού του Αδάμ. (Γένεσις 3:15) Αργότερα, ο Θεός παρείχε επίσης προαναλαμπές αυτής της απελευθέρωσης. Λόγου χάρη, ενέπνευσε τον Λάμεχ, ένα μακρινό απόγονο του Αδάμ μέσω του γιου του τού Σηθ, να προφητέψει σχετικά με το τι θα έκανε ο γιος τού Λάμεχ: ‘Ούτος θέλει ανακουφίσει ημάς από του έργου ημών, και από του μόχθου των χειρών ημών, εξ αιτίας της γης την οποίαν κατηράσθη ο Ιεχωβά’. (Γένεσις 5:29) Σε αρμονία με αυτή την υπόσχεση, το αγόρι ονομάστηκε Νώε, που θεωρείται ότι σημαίνει «Ανάπαυση» ή «Παρηγοριά».

7, 8. (α) Ποια κατάσταση οδήγησε στο να μεταμεληθεί ο Ιεχωβά για το ότι δημιούργησε τον άνθρωπο, και πώς σκόπευε να αντιδράσει; (β) Με ποιον τρόπο ανταποκρίθηκε ο Νώε στη σημασία του ονόματός του;

⁷ Στο μεταξύ, ο Σατανάς κέρδιζε μερικούς ακολούθους από την ομάδα των ουράνιων αγγέλων. Αυτοί υλοποιήθηκαν ως άνθρωποι και πήραν για γυναίκες τους ελκυστικές απογόνους του Αδάμ. Τέτοιου είδους αφύσικες ενώσεις διέφθειραν περαιτέρω την ανθρώπινη κοινωνία και παρήγαγαν μια ασεβή φυλή Νεφιλείμ, ή αλλιώς «καταρριπτόντων», οι οποίοι γέμισαν τη γη με βία. (Γένεσις 6:1, 2, 4, 11, ΜΝΚ· Ιούδα 6) ‘Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης . . . Και μετεμελήθη ο Ιεχωβά ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης· και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού’.—Γένεσις 6:5, 6.

⁸ Ο Ιεχωβά σκόπευε να καταστρέψει εκείνον τον πονηρό κόσμο μέσω ενός παγγήινου κατακλυσμού, αλλά πρώτα ζήτησε από τον Νώε να κατασκευάσει μια κιβωτό προκειμένου να διαφυλαχτεί η ζωή. Έτσι, η ανθρώπινη φυλή και τα διάφορα είδη ζώων σώθηκαν. Πόσο ανακουφισμένοι πρέπει να ένιωθαν ο Νώε και η οικογένειά του μετά τον Κατακλυσμό, καθώς βγήκαν από την κιβωτό σε μια καθαρισμένη γη! Πόσο παρηγορητικό θα ήταν να διαπιστώσουν ότι είχε αρθεί η κατάρα από τη γη, πράγμα που καθιστούσε τις αγροτικές εργασίες πολύ πιο εύκολες! Πράγματι, η προφητεία του Λάμεχ αποδείχτηκε αληθινή, και ο Νώε ανταποκρίθηκε στη σημασία του ονόματός του. (Γένεσις 8:21) Ως πιστός υπηρέτης του Θεού, ο Νώε συνέβαλε στο να δοθεί κάποια «παρηγοριά» στην ανθρωπότητα. Ωστόσο, η πονηρή επιρροή του Σατανά και των δαιμονικών του αγγέλων δεν τερματίστηκε με τον Κατακλυσμό, και η ανθρωπότητα συνεχίζει να στενάζει κάτω από το βάρος της αμαρτίας, της αρρώστιας και του θανάτου.

Κάποιος Μεγαλύτερος από τον Νώε

9. Πώς αποδεικνύεται ο Ιησούς Χριστός βοηθός και παρηγορητής για τους μετανοημένους ανθρώπους;

⁹ Τελικά, καθώς ολοκληρώνονταν περίπου 4.000 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας, το υποσχεμένο Σπέρμα έφτασε. Υποκινούμενος από μεγάλη αγάπη για την ανθρωπότητα, ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τον μονογενή του Γιο στη γη προκειμένου να πεθάνει ως λύτρο για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. (Ιωάννης 3:16) Ο Ιησούς Χριστός φέρνει μεγάλη ανακούφιση στους μετανοημένους αμαρτωλούς που ασκούν πίστη στο θυσιαστικό του θάνατο. Όλοι όσοι αφιερώνουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά και γίνονται βαφτισμένοι μαθητές του Γιου του απολαμβάνουν διαρκή αναζωογόνηση και παρηγοριά. (Ματθαίος 11:28-30· 16:24) Παρά την ατέλειά τους, βρίσκουν βαθιά χαρά καθώς υπηρετούν τον Θεό με καθαρή συνείδηση. Πόσο παρηγορητικό είναι για αυτούς να γνωρίζουν ότι, αν συνεχίσουν να ασκούν πίστη στον Ιησού, θα ανταμειφτούν με αιώνια ζωή! (Ιωάννης 3:36· Εβραίους 5:9) Αν λόγω αδυναμίας διαπράξουν κάποια σοβαρή αμαρτία, τότε έχουν ένα βοηθό, δηλαδή παρηγορητή, στο πρόσωπο του αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού. (1 Ιωάννη 2:1, 2) Με το να ομολογήσουν μια τέτοια αμαρτία και με το να κάνουν Γραφικά βήματα προκειμένου να αποφύγουν να είναι άτομα που πράττουν την αμαρτία, νιώθουν ανακούφιση, γνωρίζοντας ότι ‘ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει την αμαρτία τους’.—1 Ιωάννη 1:9· 3:6· Παροιμίαι 28:13.

10. Τι μαθαίνουμε από τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς όταν βρισκόταν στη γη;

¹⁰ Ενόσω βρισκόταν στη γη, ο Ιησούς έφερε επίσης αναζωογόνηση απελευθερώνοντας τους δαιμονισμένους, θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια και επαναφέροντας στη ζωή τούς νεκρούς προσφιλείς ορισμένων ατόμων. Είναι αλήθεια ότι εκείνα τα θαύματα είχαν μόνο προσωρινό όφελος, εφόσον όσοι ευλογήθηκαν με αυτόν τον τρόπο ύστερα γέρασαν και πέθαναν. Εντούτοις, ο Ιησούς έστρεψε έτσι την προσοχή στις διαρκείς μελλοντικές ευλογίες που θα εκχύσει πάνω σε όλη την ανθρωπότητα. Καθώς τώρα είναι κραταιός ουράνιος Βασιλιάς, σύντομα θα κάνει πολύ περισσότερα από το να εκβάλει απλώς τους δαίμονες. Θα τους ρίξει μαζί με τον αρχηγό τους, τον Σατανά, στην άβυσσο, σε μια κατάσταση αδράνειας. Κατόπιν θα αρχίσει η ένδοξη Χιλιετής Βασιλεία του Χριστού.—Λουκάς 8:30, 31· Αποκάλυψη 20:1, 2, 6.

11. Γιατί αποκάλεσε ο Ιησούς τον εαυτό του ‘Κύριο του σαββάτου’;

¹¹ Ο Ιησούς είπε ότι ήταν «Κύριος του σαββάτου», και πολλές από τις θεραπείες που έκανε πραγματοποιήθηκαν την ημέρα του Σαββάτου. (Ματθαίος 12:8-13· Λουκάς 13:14-17· Ιωάννης 5:15, 16· 9:14) Γιατί το έκανε αυτό; Το Σάββατο αποτελούσε μέρος του Νόμου που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ και έτσι χρησίμευε ως «σκιά των καλών μελλοντικών πραγμάτων». (Εβραίους 10:1) Οι έξι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας μάς υπενθυμίζουν τα περασμένα 6.000 χρόνια δουλείας του ανθρώπου στην καταπιεστική διακυβέρνηση του Σατανά. Η ημέρα του Σαββάτου στο τέλος της εβδομάδας φέρνει στο νου την παρηγορητική ανάπαυση που θα απολαύσει η ανθρωπότητα στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Μεγαλύτερου Νώε, του Ιησού Χριστού.—Παράβαλε 2 Πέτρου 3:8.

12. Σε ποιες παρηγορητικές εμπειρίες μπορούμε να αποβλέπουμε;

¹² Τι ανακούφιση θα νιώσουν οι επίγειοι υπήκοοι της διακυβέρνησης του Χριστού όταν, επιτέλους, θα διαπιστώσουν ότι έχουν απελευθερωθεί τελείως από την πονηρή επιρροή του Σατανά! Θα υπάρξει περισσότερη παρηγοριά καθώς θα γιατρεύονται από τις σωματικές, τις συναισθηματικές και τις διανοητικές τους ασθένειες. (Ησαΐας 65:17) Έπειτα, απλώς σκεφτείτε την αγαλλίαση που θα νιώθουν καθώς θα αρχίσουν να καλωσορίζουν από τους νεκρούς τα αγαπημένα τους πρόσωπα! Με αυτούς τους τρόπους, ο Θεός «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους». (Αποκάλυψη 21:4) Καθώς τα οφέλη της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού θα εφαρμόζονται προοδευτικά, οι υπάκουοι υπήκοοι της Βασιλείας του Θεού θα φτάσουν σε τελειότητα και θα απελευθερωθούν εντελώς από όλες τις κακές συνέπειες της αμαρτίας του Αδάμ. (Αποκάλυψη 22:1-5) Κατόπιν, ο Σατανάς θα ελευθερωθεί «για λίγο καιρό». (Αποκάλυψη 20:3, 7) Όλοι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν πιστά τη δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά θα ανταμειφτούν με αιώνια ζωή. Φανταστείτε την απερίγραπτη χαρά και ανακούφιση που θα νιώσουν καθώς θα ελευθερωθούν πλήρως «από την υποδούλωση στη φθορά»! Έτσι, η υπάκουη ανθρωπότητα θα απολαύσει «την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού».—Ρωμαίους 8:21.

13. Γιατί χρειάζονται όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί την παρηγοριά που χορηγεί ο Θεός;

¹³ Στο μεταξύ, εξακολουθούμε να είμαστε εκτεθειμένοι στο στεναγμό και στον πόνο που είναι κοινοί σε όλους όσους ζουν μέσα στο πονηρό σύστημα του Σατανά. Η αύξηση των σωματικών ασθενειών και των συναισθηματικών διαταραχών επηρεάζει κάθε είδους ανθρώπους, περιλαμβανομένων και πιστών Χριστιανών. (Φιλιππησίους 2:25-27· 1 Θεσσαλονικείς 5:14) Επιπλέον, ως Χριστιανοί αντιμετωπίζουμε συχνά τους άδικους εμπαιγμούς και το διωγμό που συσσωρεύει ο Σατανάς πάνω μας επειδή «υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Επομένως, για να υπομείνουμε κάνοντας το θέλημα του Θεού μέχρι το τέλος του κόσμου του Σατανά, χρειαζόμαστε την παρηγοριά, τη βοήθεια και τη δύναμη που χορηγεί Εκείνος.

Πού Μπορούμε να Βρούμε Παρηγοριά

14. (α) Ποια υπόσχεση έδωσε ο Ιησούς τη νύχτα πριν από το θάνατό του; (β) Τι χρειάζεται για να ωφεληθούμε πλήρως από την παρηγοριά του αγίου πνεύματος του Θεού;

¹⁴ Τη νύχτα πριν από το θάνατό του, ο Ιησούς κατέστησε σαφές στους πιστούς αποστόλους του ότι επρόκειτο σύντομα να τους αφήσει και να επιστρέψει στον Πατέρα του. Αυτό τους θορύβησε και τους λύπησε. (Ιωάννης 13:33, 36· 14:27-31) Αναγνωρίζοντας την ανάγκη που είχαν για συνεχή παρηγοριά, ο Ιησούς υποσχέθηκε: ‘Εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλον παρηγορητή για να είναι μαζί σας για πάντα’. (Ιωάννης 14:16, υποσημείωση στη ΜΝΚ) Ο Ιησούς αναφερόταν εδώ στο άγιο πνεύμα του Θεού, το οποίο εκχύθηκε πάνω στους μαθητές του 50 ημέρες μετά την ανάστασή του.a Μεταξύ άλλων, το πνεύμα του Θεού τούς παρηγορούσε στη διάρκεια των δοκιμασιών τους και τους ενίσχυε για να συνεχίσουν να κάνουν το θέλημα του Θεού. (Πράξεις 4:31) Ωστόσο, αυτή η βοήθεια δεν θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι που έρχεται μόνο του. Για να ωφεληθεί από αυτήν πλήρως, ο κάθε Χριστιανός πρέπει να συνεχίσει να προσεύχεται για την παρηγορητική βοήθεια που παρέχει ο Θεός μέσω του αγίου του πνεύματος.—Λουκάς 11:13.

15. Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους ο Ιεχωβά μάς χορηγεί παρηγοριά;

¹⁵ Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο ο Θεός παρέχει παρηγοριά είναι μέσω του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. Ο Παύλος έγραψε: «Όλα όσα γράφτηκαν παλιότερα γράφτηκαν για την εκπαίδευσή μας, ώστε, μέσω της υπομονής μας και μέσω της παρηγοριάς από τις Γραφές, να έχουμε ελπίδα». (Ρωμαίους 15:4) Αυτό δείχνει πόσο αναγκαίο είναι να μελετούμε τακτικά και να στοχαζόμαστε γύρω από τα όσα είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή και στα έντυπα που είναι βασισμένα σε αυτήν. Χρειάζεται επίσης να είμαστε τακτικοί στην παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων, όπου μοιραζόμαστε παρηγορητικές σκέψεις από το Λόγο του Θεού. Ένας από τους κύριους σκοπούς αυτών των συναθροίσεων είναι να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον.—Εβραίους 10:25.

16. Τι θα πρέπει να μας υποκινούν να κάνουμε οι παρηγορητικές προμήθειες του Θεού;

¹⁶ Η επιστολή του Παύλου προς τους Ρωμαίους δείχνει στη συνέχεια τα καλά αποτελέσματα που έχουμε όταν χρησιμοποιούμε τις παρηγορητικές προμήθειες του Θεού. «Είθε . . . ο Θεός, που χορηγεί υπομονή και παρηγοριά», έγραψε ο Παύλος, «να σας επιτρέψει να έχετε ανάμεσά σας την ίδια διανοητική στάση που είχε ο Χριστός Ιησούς, ώστε σύσσωμοι, με ένα στόμα, να δοξάζετε τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». (Ρωμαίους 15:5, 6) Ναι, με το να επωφελούμαστε πλήρως από τις παρηγορητικές προμήθειες του Θεού, θα μοιάζουμε περισσότερο στον θαρραλέο Ηγέτη μας, τον Ιησού Χριστό. Αυτό θα μας υποκινεί να εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε το στόμα μας για να δοξάζουμε τον Θεό με το έργο μαρτυρίας που επιτελούμε, με τις συναθροίσεις μας, με τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με ομοπίστους και με τις προσευχές μας.

Σε Καιρούς Σοβαρής Δοκιμασίας

17. Πώς παρηγόρησε ο Ιεχωβά τον Γιο του, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁷ Ο Ιησούς ένιωσε «έντονη ταραχή» και ‘λυπήθηκε βαθιά’ τη νύχτα πριν από τον οδυνηρό του θάνατο. (Ματθαίος 26:37, 38) Έτσι, αποτραβήχτηκε σε μικρή απόσταση από τους μαθητές του και προσευχήθηκε στον Πατέρα του για βοήθεια. «Εισακούστηκε χάρη στο θεοσεβή του φόβο». (Εβραίους 5:7) Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι «εμφανίστηκε [στον Ιησού] ένας άγγελος από τον ουρανό και τον ενίσχυσε». (Λουκάς 22:43) Ο θαρραλέος και γενναίος τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς αντιμετώπισε στη συνέχεια τους εναντιουμένους του αποδεικνύει ότι ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο Θεός για να παρηγορήσει τον Γιο του ήταν άκρως αποτελεσματικός.—Ιωάννης 18:3-8, 33-38.

18. (α) Ποια περίοδος στη ζωή του αποστόλου Παύλου αποτέλεσε ιδιαίτερη δοκιμασία για αυτόν; (β) Πώς μπορούμε να είμαστε πηγή παρηγοριάς για τους σκληρά εργαζόμενους, συμπονετικούς πρεσβυτέρους;

¹⁸ Και ο απόστολος Παύλος επίσης πέρασε περιόδους σοβαρής δοκιμασίας. Για παράδειγμα, η διακονία του στην Έφεσο σημαδεύτηκε από «δάκρυα και δοκιμασίες που [του] συνέβησαν με αφορμή τις πλεκτάνες των Ιουδαίων». (Πράξεις 20:17-20) Τελικά, ο Παύλος έφυγε από την Έφεσο όταν οι υποστηρικτές της θεάς Αρτέμιδος ξεσήκωσαν σάλο στην πόλη λόγω του κηρύγματός του. (Πράξεις 19:23-29· 20:1) Καθώς ο Παύλος κατευθυνόταν βόρεια προς την πόλη της Τρωάδας, υπήρχε και κάτι άλλο που τον βασάνιζε. Λίγο καιρό πριν γίνει ο σάλος στην Έφεσο, είχε λάβει ανησυχητικές ειδήσεις. Η νεοσύστατη εκκλησία της Κορίνθου είχε πληγεί από διαίρεση και ανεχόταν την πορνεία. Έτσι, από την Έφεσο, ο Παύλος έγραψε μια επιστολή με την οποία τους έδινε ισχυρό έλεγχο ελπίζοντας να διορθώσει την κατάσταση. Αυτό δεν του ήταν εύκολο. «Από πολλή θλίψη και οδύνη καρδιάς σάς έγραψα με πολλά δάκρυα», αποκάλυψε αργότερα σε μια δεύτερη επιστολή του. (2 Κορινθίους 2:4) Όπως ο Παύλος, έτσι και οι συμπονετικοί πρεσβύτεροι δεν το βρίσκουν εύκολο να δίνουν διορθωτική συμβουλή και έλεγχο, εν μέρει επειδή γνωρίζουν πολύ καλά τις δικές τους αδυναμίες. (Γαλάτες 6:1) Είθε, λοιπόν, να είμαστε πηγή παρηγοριάς για εκείνους που αναλαμβάνουν την ηγεσία μεταξύ μας, με το να ανταποκρινόμαστε πρόθυμα στις στοργικές συμβουλές οι οποίες είναι βασισμένες στην Αγία Γραφή.—Εβραίους 13:17.

19. Γιατί έφυγε ο Παύλος από την Τρωάδα για τη Μακεδονία, και πώς βρήκε τελικά ανακούφιση;

¹⁹ Ενόσω βρισκόταν στην Έφεσο, ο Παύλος δεν αρκέστηκε στο να γράψει στους αδελφούς στην Κόρινθο, αλλά έστειλε επίσης τον Τίτο για να τους βοηθήσει, παραγγέλλοντάς του να τον ενημερώσει για την ανταπόκρισή τους στην επιστολή. Ο Παύλος έλπιζε να συναντήσει τον Τίτο στην Τρωάδα. Εκεί ο Παύλος ευλογήθηκε με θαυμάσιες ευκαιρίες για μαθήτευση. Αυτό, όμως, δεν καταπράυνε την ανησυχία που ένιωθε επειδή δεν είχε έρθει ακόμη ο Τίτος. (2 Κορινθίους 2:12, 13) Γι’ αυτό συνέχισε το ταξίδι του προς τη Μακεδονία, ελπίζοντας να συναντηθεί με τον Τίτο εκεί. Η ανησυχία του Παύλου εντάθηκε από τη σφοδρή εναντίωση που αντιμετώπισε σε σχέση με τη διακονία του. «Όταν φτάσαμε στη Μακεδονία», εξηγεί ο ίδιος, «η σάρκα μας δεν βρήκε ανακούφιση, αλλά συνεχίσαμε να ταλαιπωρούμαστε με κάθε τρόπο—υπήρχαν διαμάχες από έξω, φόβοι από μέσα. Παρ’ όλα αυτά ο Θεός, που παρηγορεί τους καταβεβλημένους, μας παρηγόρησε με την παρουσία του Τίτου». (2 Κορινθίους 7:5, 6) Τι ανακούφιση ένιωσε ο Παύλος όταν έφτασε τελικά ο Τίτος για να του μιλήσει σχετικά με τη θετική ανταπόκριση των Κορινθίων στην επιστολή του!

20. (α) Όπως συνέβη με τον Παύλο, ποιος είναι άλλος ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο ο Ιεχωβά χορηγεί παρηγοριά; (β) Τι θα εξεταστεί στο επόμενο άρθρο;

²⁰ Η εμπειρία του Παύλου είναι παρηγορητική για τους υπηρέτες του Θεού σήμερα, πολλοί από τους οποίους επίσης αντιμετωπίζουν δοκιμασίες που τους κάνουν να είναι ‘καταβεβλημένοι’ ή «καταθλιμμένοι». (Φίλιπς [Phillips]) Ναι, ‘ο Θεός που χορηγεί παρηγοριά’ γνωρίζει τις ατομικές μας ανάγκες και μπορεί να μας χρησιμοποιεί για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλον, ακριβώς όπως ο Παύλος παρηγορήθηκε μέσω των ειδήσεων που του μετέφερε ο Τίτος σχετικά με τη μετανοημένη στάση των Κορινθίων. (2 Κορινθίους 7:11-13) Στο επόμενο άρθρο μας, θα εξετάσουμε τη θερμή απάντηση του Παύλου προς τους Κορινθίους και το πώς μπορεί να μας βοηθήσει αυτή να συμμετέχουμε αποτελεσματικά στην παρηγοριά του Θεού σήμερα.

Συμμετοχή στην Παρηγοριά που Παρέχει ο Ιεχωβά

«Η ελπίδα μας για εσάς είναι ασάλευτη, καθόσον γνωρίζουμε ότι, όπως ακριβώς είστε συμμέτοχοι στα παθήματα, έτσι θα συμμετάσχετε και στην παρηγοριά».—2 ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 1:7.

1, 2. Τι έχουν νιώσει πολλά άτομα που έχουν γίνει Χριστιανοί σήμερα;

ΠΟΛΛΟΙ από τους τωρινούς αναγνώστες της Σκοπιάς μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού. Ίσως αυτό να αληθεύει για εσάς. Αν έχουν έτσι τα πράγματα, θυμηθείτε πώς νιώσατε καθώς άρχισαν να ανοίγουν τα μάτια της κατανόησής σας. Λόγου χάρη, όταν κατανοήσατε για πρώτη φορά ότι οι νεκροί δεν υποφέρουν αλλά στερούνται συνειδητότητας, δεν νιώσατε ανακούφιση; Επίσης, όταν μάθατε σχετικά με την ελπίδα που υπάρχει για τους νεκρούς, ότι δισεκατομμύρια άτομα θα αναστηθούν σε ζωή στο νέο κόσμο του Θεού, δεν παρηγορηθήκατε;—Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 5:28, 29.

² Τι θα λεχθεί για την υπόσχεση που έδωσε ο Θεός να τερματίσει την πονηρία και να μεταμορφώσει αυτή τη γη σε παράδεισο; Όταν μάθατε σχετικά με αυτό, δεν παρηγορηθήκατε και δεν γεμίσατε ανυπομονησία; Πώς νιώσατε όταν πρωτομάθατε ότι είναι δυνατόν να μην πεθάνετε ποτέ αλλά να επιζήσετε για να μπείτε στον ερχόμενο επίγειο Παράδεισο; Αναμφίβολα θα συγκινηθήκατε. Ναι, λάβατε το παρηγορητικό άγγελμα του Θεού το οποίο κηρύττουν τώρα παγκόσμια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ψαλμός 37:9-11, 29· Ιωάννης 11:26· Αποκάλυψη 21:3-5.

3. Γιατί αντιμετωπίζουν και θλίψη όλοι όσοι μεταδίδουν σε άλλους το παρηγορητικό άγγελμα του Θεού;

³ Ωστόσο, όταν προσπαθήσατε να μεταδώσετε το άγγελμα της Αγίας Γραφής σε άλλους, αντιληφθήκατε επίσης ότι «η πίστη δεν είναι κάτι που το έχουν όλοι οι άνθρωποι». (2 Θεσσαλονικείς 3:2) Ίσως μερικοί από τους πρώην φίλους σας να σας περιγέλασαν για το ότι εκδηλώσατε πίστη στις υποσχέσεις της Αγίας Γραφής. Μπορεί μάλιστα να αντιμετωπίσατε διωγμό επειδή εξακολουθήσατε να μελετάτε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η εναντίωση ίσως να εντάθηκε καθώς αρχίσατε να κάνετε αλλαγές για να εναρμονίσετε τη ζωή σας με τις Γραφικές αρχές. Αρχίσατε να αντιμετωπίζετε τη θλίψη που επιφέρει ο Σατανάς και ο κόσμος του σε όλους όσους δέχονται την παρηγοριά του Θεού.

4. Με ποιους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να αντιδράσουν στη θλίψη τα νεοενδιαφερόμενα άτομα;

⁴ Δυστυχώς, όπως προείπε ο Ιησούς, η θλίψη κάνει μερικούς να σκανδαλίζονται και να διακόπτουν την επαφή τους με τη Χριστιανική εκκλησία. (Ματθαίος 13:5, 6, 20, 21) Άλλοι υπομένουν τη θλίψη με το να κρατούν προσηλωμένη τη διάνοιά τους στις παρηγορητικές υποσχέσεις που μαθαίνουν. Τελικά αφιερώνουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά και βαφτίζονται ως μαθητές τού Γιου του, του Ιησού Χριστού. (Ματθαίος 28:19, 20· Μάρκος 8:34) Ασφαλώς, η θλίψη δεν σταματάει τη στιγμή που βαφτίζεται ένας Χριστιανός. Λόγου χάρη, η διατήρηση αγνότητας μπορεί να απαιτεί σκληρό αγώνα από ένα άτομο που είχε ανήθικο παρελθόν. Άλλοι είναι αναγκασμένοι να παλεύουν με τη συνεχή εναντίωση από μη ομόπιστα μέλη της οικογένειάς τους. Όποια και αν είναι η θλίψη, όλοι όσοι επιδιώκουν πιστά μια ζωή αφιέρωσης στον Θεό μπορούν να είναι βέβαιοι για ένα πράγμα. Με πολύ προσωπικό τρόπο, θα νιώσουν την παρηγοριά και τη βοήθεια του Θεού.

«Ο Θεός Κάθε Παρηγοριάς»

5. Μαζί με τις πολλές δοκιμασίες που πέρασε ο Παύλος, τι ένιωσε επίσης;

⁵ Ένα άτομο το οποίο εκτιμούσε βαθιά την παρηγοριά που χορηγεί ο Θεός ήταν ο απόστολος Παύλος. Ύστερα από μια περίοδο η οποία αποτέλεσε ιδιαίτερη δοκιμασία για αυτόν στην Ασία και στη Μακεδονία, ο Παύλος ένιωσε μεγάλη ανακούφιση όταν άκουσε ότι η εκκλησία της Κορίνθου είχε ανταποκριθεί καλά στην επιστολή ελέγχου που τους έστειλε. Αυτό τον υποκίνησε να τους γράψει μια δεύτερη επιστολή, η οποία περιέχει την ακόλουθη έκφραση αίνου: «Ευλογημένος ας είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας του τρυφερού ελέους και ο Θεός κάθε παρηγοριάς, ο οποίος μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη».—2 Κορινθίους 1:3, 4.

6. Τι μαθαίνουμε από τα λόγια του Παύλου που αναφέρονται στα εδάφια 2 Κορινθίους 1:3, 4;

⁶ Αυτά τα θεόπνευστα λόγια λένε πολλά. Ας τα αναλύσουμε. Όταν ο Παύλος εκφράζει αίνο ή ευχαριστίες στον Θεό ή του απευθύνει κάποιο αίτημα στις επιστολές του, συνήθως διαπιστώνουμε ότι περιλαμβάνει επίσης βαθιά εκτίμηση για τον Ιησού, την Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας. (Ρωμαίους 1:8· 7:25· Εφεσίους 1:3· Εβραίους 13:20, 21) Γι’ αυτό ο Παύλος απευθύνει αυτή την έκφραση αίνου στον ‘Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’. Κατόπιν, για πρώτη φορά στα συγγράμματά του, χρησιμοποιεί ένα ουσιαστικό της κοινής ελληνικής το οποίο αποδίδεται ‘τρυφερό έλεος’. Αυτό το ουσιαστικό προέρχεται από μια λέξη που χρησιμοποιείται για την έκφραση λύπης απέναντι στα παθήματα κάποιου άλλου. Έτσι ο Παύλος περιγράφει τα τρυφερά αισθήματα που έχει ο Θεός για καθέναν από τους πιστούς υπηρέτες Του ο οποίος περνάει θλίψη—τρυφερά αισθήματα τα οποία υποκινούν τον Θεό να ενεργεί με ελεήμονα τρόπο για χάρη τους. Τελικά, ο Παύλος απέβλεπε στον Ιεχωβά ως την πηγή αυτής της επιθυμητής ιδιότητας, αποκαλώντας τον ‘Πατέρα του τρυφερού ελέους’.

7. Γιατί μπορεί να λεχθεί ότι ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός κάθε παρηγοριάς»;

⁷ Το ‘τρυφερό έλεος’ του Θεού καταλήγει σε ανακούφιση για το άτομο που περνάει θλίψη. Γι’ αυτό ο Παύλος περιγράφει στη συνέχεια τον Ιεχωβά ως ‘τον Θεό κάθε παρηγοριάς’. Έτσι, μπορούμε να αποβλέπουμε στον Ιεχωβά ως την πηγή οποιασδήποτε παρηγοριάς λαβαίνουμε από την καλοσύνη των ομοπίστων μας. Δεν υπάρχει πραγματική, διαρκής παρηγοριά που να μην προέρχεται από τον Θεό. Επιπλέον, εκείνος δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του, καθιστώντας μας έτσι ικανούς να είμαστε παρηγορητές. Επίσης, το άγιο πνεύμα του Θεού είναι εκείνο που υποκινεί τους υπηρέτες του να δείχνουν τρυφερό έλεος σε όσους έχουν ανάγκη παρηγοριάς.

Εκπαιδευόμαστε να Είμαστε Παρηγορητές

8. Αν και ο Θεός δεν είναι η πηγή των δοκιμασιών μας, ποιο ωφέλιμο αποτέλεσμα μπορεί να έχει σε εμάς το γεγονός ότι υπομένουμε θλίψη;

⁸ Αν και ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει τις διάφορες δοκιμασίες που έρχονται στους πιστούς υπηρέτες του, ποτέ δεν είναι εκείνος η πηγή αυτών των δοκιμασιών. (Ιακώβου 1:13) Εντούτοις, η παρηγοριά που παρέχει όταν υπομένουμε θλίψη μπορεί να μας εκπαιδεύσει ώστε να είμαστε πιο ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων. Με ποιο αποτέλεσμα; «Για να μπορούμε να παρηγορούμε εκείνους που περνούν οποιοδήποτε είδος θλίψης μέσω της παρηγοριάς με την οποία παρηγορούμαστε εμείς οι ίδιοι από τον Θεό». (2 Κορινθίους 1:4) Έτσι, ο Ιεχωβά μάς εκπαιδεύει ώστε να μοιραζόμαστε αποτελεσματικά την παρηγοριά του με τους ομοπίστους μας και με εκείνους που συναντάμε στη διακονία μας, καθώς μιμούμαστε τον Χριστό και ‘παρηγορούμε όλους όσους πενθούν’.—Ησαΐας 61:2· Ματθαίος 5:4.

9. (α) Τι θα μας βοηθήσει να υπομένουμε παθήματα; (β) Πώς παρηγορούνται άλλοι όταν εμείς υπομένουμε πιστά τη θλίψη;

⁹ Ο Παύλος υπέμεινε τα πολλά του παθήματα χάρη στην άφθονη παρηγοριά που έλαβε από τον Θεό μέσω του Χριστού. (2 Κορινθίους 1:5) Και εμείς επίσης μπορούμε να νιώθουμε άφθονη παρηγοριά με το να κάνουμε στοχασμούς γύρω από τις πολύτιμες υποσχέσεις του Θεού, να προσευχόμαστε για την υποστήριξη του αγίου πνεύματός του και να βλέπουμε τις απαντήσεις που δίνει ο Θεός στις προσευχές μας. Έτσι θα ενισχυόμαστε ώστε να εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε την κυριαρχία του Ιεχωβά και να αποδεικνύουμε τον Διάβολο ψεύτη. (Ιώβ 2:4· Παροιμίαι 27:11) Όταν έχουμε υπομείνει πιστά κάθε μορφή θλίψης, θα πρέπει, όπως ο Παύλος, να δίνουμε όλη την τιμή στον Ιεχωβά, του οποίου η παρηγοριά καθιστά ικανούς τους Χριστιανούς να παραμένουν πιστοί υπό δοκιμασία. Η υπομονή των πιστών Χριστιανών έχει παρηγορητική επίδραση στην αδελφότητα, υποκινώντας και άλλους να πάρουν την απόφαση να ‘υπομένουν τα ίδια παθήματα’.—2 Κορινθίους 1:6.

10, 11. (α) Ποια είναι μερικά πράγματα που προξένησαν παθήματα στην εκκλησία της αρχαίας Κορίνθου; (β) Πώς παρηγόρησε ο Παύλος την εκκλησία της Κορίνθου, και ποια ελπίδα εξέφρασε;

¹⁰ Οι Κορίνθιοι ήταν συμμέτοχοι στα παθήματα που έρχονται σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς. Επιπρόσθετα, χρειάζονταν συμβουλή για να αποκόψουν έναν αμετανόητο πόρνο. (1 Κορινθίους 5:1, 2, 11, 13) Το γεγονός ότι δεν το είχαν κάνει αυτό και δεν είχαν τερματίσει τη διαμάχη και τις διαιρέσεις είχε φέρει όνειδος στην εκκλησία. Τελικά, όμως, εφάρμοσαν τη συμβουλή του Παύλου και έδειξαν γνήσια μετάνοια. Γι’ αυτό, εκείνος τους επαίνεσε θερμά και δήλωσε ότι η θαυμάσια ανταπόκρισή τους στην επιστολή του τον είχε παρηγορήσει. (2 Κορινθίους 7:8, 10, 11, 13) Προφανώς, το αποκομμένο άτομο είχε επίσης μετανοήσει. Έτσι, ο Παύλος τούς συμβούλεψε να ‘τον συγχωρήσουν . . . και να τον παρηγορήσουν, μήπως, με κάποιον τρόπο, έναν τέτοιον άνθρωπο τον κατάπινε το ότι ήταν υπερβολικά λυπημένος’.—2 Κορινθίους 2:7.

¹¹ Η δεύτερη επιστολή του Παύλου πρέπει ασφαλώς να παρηγόρησε την εκκλησία της Κορίνθου. Μάλιστα, αυτό περιλαμβανόταν στις προθέσεις του. Ο ίδιος εξήγησε: «Η ελπίδα μας για εσάς είναι ασάλευτη, καθόσον γνωρίζουμε ότι, όπως ακριβώς είστε συμμέτοχοι στα παθήματα, έτσι θα συμμετάσχετε και στην παρηγοριά». (2 Κορινθίους 1:7) Ολοκληρώνοντας την επιστολή του, ο Παύλος παρότρυνε: «Συνεχίστε . . . να παρηγορείστε, . . . και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θα είναι μαζί σας».—2 Κορινθίους 13:11.

12. Ποια ανάγκη έχουν όλοι οι Χριστιανοί;

¹² Τι σπουδαίο μάθημα μπορούμε να πάρουμε από αυτό! Όλα τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας χρειάζεται να ‘συμμετέχουν στην παρηγοριά’ που παρέχει ο Θεός μέσω του Λόγου Του, του αγίου πνεύματός Του και της επίγειας οργάνωσής Του. Ακόμη και τα αποκομμένα άτομα μπορεί να χρειάζονται παρηγοριά αν έχουν μετανοήσει και έχουν διορθώσει την εσφαλμένη πορεία τους. Έτσι, «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» έχει θεσπίσει μια γεμάτη έλεος διευθέτηση για να τα βοηθήσει. Μια φορά το χρόνο, δυο πρεσβύτεροι μπορούν να επισκεφτούν ορισμένα αποκομμένα άτομα. Αυτά ίσως να μη δείχνουν πλέον στασιαστική στάση ούτε να εμπλέκονται σε χονδροειδή αμαρτία, και μπορεί να χρειάζονται βοήθεια για να κάνουν τα αναγκαία βήματα ώστε να επανενταχτούν.—Ματθαίος 24:45· Ιεζεκιήλ 34:16.

Η Θλίψη του Παύλου στην Ασία

13, 14. (α) Πώς περιέγραψε ο Παύλος μια περίοδο σοβαρής θλίψης που αντιμετώπισε στην Ασία; (β) Ποιο περιστατικό ίσως να είχε υπόψη του ο Παύλος;

¹³ Το είδος των παθημάτων τα οποία είχε αντιμετωπίσει η εκκλησία της Κορίνθου μέχρι τότε δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις πολλές θλίψεις που χρειάστηκε να υπομείνει ο Παύλος. Επομένως, εκείνος μπορούσε να τους υπενθυμίσει: «Δεν θέλουμε να έχετε άγνοια, αδελφοί, για τη θλίψη που μας συνέβη στην περιφέρεια της Ασίας, ότι δεχτήκαμε υπερβολική πίεση πέρα από τη δύναμή μας, ώστε ήμασταν πολύ αβέβαιοι ακόμη και για τη ζωή μας. Στην πραγματικότητα, νιώσαμε μέσα μας ότι είχαμε λάβει την ποινή του θανάτου. Και αυτό, για να εμπιστευόμαστε, όχι στον εαυτό μας, αλλά στον Θεό που εγείρει τους νεκρούς. Από κάτι τόσο μεγάλο όσο ο θάνατος μας έσωσε και θα μας σώσει· και η ελπίδα μας είναι σε αυτόν ότι και περαιτέρω θα μας σώσει».—2 Κορινθίους 1:8-10.

¹⁴ Μερικοί Βιβλικοί λόγιοι πιστεύουν ότι ο Παύλος αναφερόταν στην οχλαγωγία που ξέσπασε στην Έφεσο, η οποία θα μπορούσε να είχε κοστίσει τη ζωή του Παύλου καθώς και των δυο Μακεδόνων που τον συντρόφευαν στο ταξίδι του, του Γάιου και του Αρίσταρχου. Αυτοί οι δυο Χριστιανοί οδηγήθηκαν με τη βία σε κάποιο θέατρο το οποίο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από έναν όχλο που ‘φώναζε επί δύο περίπου ώρες: «Μεγάλη η Άρτεμις [η θεά] των Εφεσίων!»’ Τελικά, κάποιος αξιωματούχος της πόλης κατάφερε να ησυχάσει το πλήθος. Αυτή η απειλή για τη ζωή του Γάιου και του Αρίσταρχου πρέπει να στενοχώρησε πολύ τον Παύλο. Μάλιστα, ήθελε να πάει μέσα και να λογικέψει το φανατισμένο όχλο, αλλά τον εμπόδισαν να διακινδυνέψει τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο.—Πράξεις 19:26-41.

15. Ποια ακραία κατάσταση μπορεί να περιγράφεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 15:32;

¹⁵ Ωστόσο, ο Παύλος μπορεί να περιέγραφε κάποια κατάσταση πολύ πιο ακραία από το παραπάνω περιστατικό. Στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους, ο Παύλος ρώτησε: «Αν, όπως οι άνθρωποι, πάλεψα με θηρία στην Έφεσο, τι με ωφελεί;» (1 Κορινθίους 15:32) Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ζωή του Παύλου απειλήθηκε όχι μόνο από θηριώδεις ανθρώπους αλλά και από κατά γράμμα άγρια ζώα στο στάδιο της Εφέσου. Οι εγκληματίες μερικές φορές τιμωρούνταν με το να τους εξαναγκάσουν να παλέψουν με θηρία ενώ αιμοδιψή πλήθη παρακολουθούσαν. Αν ο Παύλος εννοούσε ότι είχε αντιμετωπίσει κατά γράμμα θηρία, την τελευταία στιγμή θα πρέπει να είχε γλιτώσει με θαυματουργικό τρόπο από απάνθρωπο θάνατο, ακριβώς όπως ο Δανιήλ σώθηκε από το στόμα κατά γράμμα λιονταριών.—Δανιήλ 6:22.

Σύγχρονα Παραδείγματα

16. (α) Γιατί μπορούν πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά να συναισθανθούν τις θλίψεις που πέρασε ο Παύλος; (β) Για ποιο πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι σχετικά με όσους πέθαναν λόγω της πίστης τους; (γ) Ποιο καλό αποτέλεσμα προέκυψε όταν μερικοί Χριστιανοί γλίτωσαν το θάνατο την τελευταία στιγμή;

¹⁶ Πολλοί σημερινοί Χριστιανοί μπορούν να συναισθανθούν τις θλίψεις που πέρασε ο Παύλος. (2 Κορινθίους 11:23-27) Και σήμερα, επίσης, διάφοροι Χριστιανοί έχουν ‘δεχτεί υπερβολική πίεση πέρα από τη δύναμή τους’, και πολλοί έχουν αντιμετωπίσει καταστάσεις στις οποίες ‘ήταν πολύ αβέβαιοι για τη ζωή τους’. (2 Κορινθίους 1:8) Μερικοί θανατώθηκαν από άτομα που διέπραξαν μαζικές δολοφονίες και από κτηνώδεις διώκτες. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η παρηγορητική δύναμη του Θεού τούς βοήθησε να υπομείνουν, και ότι πέθαναν με την καρδιά και τη διάνοιά τους σταθερά προσηλωμένες στην εκπλήρωση της ελπίδας τους, είτε ουράνιας είτε επίγειας. (1 Κορινθίους 10:13· Φιλιππησίους 4:13· Αποκάλυψη 2:10) Σε άλλες περιπτώσεις, ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα ζητήματα έτσι ώστε οι αδελφοί μας να σωθούν από το θάνατο. Αναμφίβολα, όσοι σώθηκαν με αυτόν τον τρόπο ανέπτυξαν αυξημένη εμπιστοσύνη «στον Θεό που εγείρει τους νεκρούς». (2 Κορινθίους 1:9) Έπειτα, μπορούσαν να μιλούν με ακόμη μεγαλύτερη πεποίθηση μεταδίδοντας το παρηγορητικό άγγελμα του Θεού σε άλλους.—Ματθαίος 24:14.

17-19. Ποιες εμπειρίες δείχνουν ότι οι αδελφοί μας στη Ρουάντα είναι συμμέτοχοι στην παρηγοριά του Θεού;

¹⁷ Πρόσφατα, οι αγαπητοί μας αδελφοί στη Ρουάντα πέρασαν μια εμπειρία παρόμοια με εκείνη που είχε ο Παύλος και οι σύντροφοί του. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους, αλλά οι προσπάθειες του Σατανά απέτυχαν να καταστρέψουν την πίστη τους. Απεναντίας, οι αδελφοί μας σε αυτή τη χώρα έχουν νιώσει την παρηγοριά του Θεού με πολλούς προσωπικούς τρόπους. Στη διάρκεια της γενοκτονίας των Τούτσι και των Χούτου οι οποίοι ζούσαν στη Ρουάντα, υπήρξαν Χούτου που διακινδύνεψαν τη ζωή τους για να προστατέψουν Τούτσι, και Τούτσι οι οποίοι προστάτεψαν Χούτου. Μερικοί θανατώθηκαν από εξτρεμιστές επειδή προστάτεψαν ομοπίστους τους. Παραδείγματος χάρη, κάποιος Χούτου Μάρτυρας του Ιεχωβά ονόματι Γκαχίζι θανατώθηκε επειδή έκρυβε μια Τούτσι αδελφή ονόματι Σαντάλ. Τον Τούτσι σύζυγο της Σαντάλ, τον Ζαν, τον έκρυβε σε κάποια άλλη τοποθεσία μια Χούτου αδελφή ονόματι Σαρλότ. Επί 40 ημέρες, ο Ζαν και ένας άλλος Τούτσι αδελφός παρέμεναν κρυμμένοι μέσα σε μια μεγάλη καμινάδα, βγαίνοντας μόνο για σύντομα χρονικά διαστήματα στη διάρκεια της νύχτας. Όλο αυτόν τον καιρό, η Σαρλότ τούς παρείχε τροφή και προστασία, παρότι έμενε κοντά σε ένα στρατόπεδο των Χούτου. Σε αυτή τη σελίδα, μπορείτε να δείτε τη φωτογραφία του Ζαν και της Σαντάλ, που ξανάσμιξαν και είναι ευγνώμονες για το ότι οι Χούτου ομόπιστοί τους ‘διακινδύνεψαν τον τράχηλό τους’ για χάρη τους, ακριβώς όπως έκανε η Πρίσκα και ο Ακύλας για τον απόστολο Παύλο.—Ρωμαίους 16:3, 4.

¹⁸ Ένας άλλος Χούτου Μάρτυρας, ο Ρουακαμπούμπου, επαινέθηκε από την εφημερίδα Ινταρεμάρα (Intaremara) για το ότι προστάτεψε διάφορους Τούτσι ομοπίστους του.a Η εφημερίδα ανέφερε: «Υπάρχει και ο Ρουακαμπούμπου, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο οποίος συνέχισε να κρύβει ανθρώπους εδώ και εκεί ανάμεσα στους αδελφούς του (έτσι αποκαλούν οι ομόπιστοι ο ένας τον άλλον). Περνούσε ολόκληρη την ημέρα του μεταφέροντας τροφή και πόσιμο νερό για εκείνους, αν και έχει άσθμα. Ο Θεός, όμως, τον έκανε ασυνήθιστα δυνατό».

¹⁹ Σκεφτείτε, επίσης, ένα ζευγάρι ενδιαφερομένων Χούτου ονόματι Νικοντάμ και Αταναζί. Προτού ξεσπάσει η γενοκτονία, αυτό το αντρόγυνο μελετούσε την Αγία Γραφή με έναν Τούτσι Μάρτυρα ονόματι Αλφόνς. Με κίνδυνο της ζωής τους, έκρυψαν τον Αλφόνς στο σπίτι τους. Αργότερα αντιλήφθηκαν ότι το σπίτι δεν ήταν ασφαλές μέρος επειδή οι Χούτου γείτονές τους γνώριζαν για τον Τούτσι φίλο τους. Γι’ αυτό, ο Νικοντάμ και η Αταναζί έκρυψαν τον Αλφόνς σε μια τρύπα στην αυλή τους. Αυτή ήταν καλή κίνηση, επειδή οι γείτονες άρχισαν να έρχονται ψάχνοντας για τον Αλφόνς σχεδόν καθημερινά. Ενόσω βρισκόταν σε αυτή την τρύπα επί 28 ημέρες, ο Αλφόνς έκανε στοχασμούς γύρω από Γραφικές αφηγήσεις, όπως είναι η αφήγηση σχετικά με τη Ραάβ, η οποία έκρυψε δυο Ισραηλίτες στην οροφή του σπιτιού της στην Ιεριχώ. (Ιησούς του Ναυή 6:17) Σήμερα, ο Αλφόνς συνεχίζει την υπηρεσία του στη Ρουάντα ως κήρυκας των καλών νέων, ευγνώμων για το ότι οι Χούτου με τους οποίους μελετούσε την Αγία Γραφή διακινδύνεψαν τη ζωή τους για αυτόν. Και τι έγινε με τον Νικοντάμ και την Αταναζί; Τώρα είναι βαφτισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά και διεξάγουν πάνω από 20 Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα.

20. Με ποιον τρόπο έχει παρηγορήσει ο Ιεχωβά τους αδελφούς μας στη Ρουάντα, αλλά ποια συνεχή ανάγκη έχουν πολλοί από αυτούς;

²⁰ Τον καιρό που άρχισε η γενοκτονία στη Ρουάντα, υπήρχαν 2.500 διαγγελείς των καλών νέων στη χώρα. Αν και εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους ή υποχρεώθηκαν να φύγουν από τη χώρα, ο αριθμός των Μαρτύρων αυξήθηκε φτάνοντας τους 3.000 και πλέον. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Θεός πράγματι παρηγόρησε τους αδελφούς μας. Τι θα πούμε για τα πολλά ορφανά και τις χήρες που υπάρχουν ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Όπως είναι φυσικό, αυτά τα άτομα εξακολουθούν να περνούν θλίψη και έχουν συνεχή ανάγκη παρηγοριάς. (Ιακώβου 1:27) Τα δάκρυά τους θα εξαλειφτούν τελείως μόνο όταν λάβει χώρα η ανάσταση στο νέο κόσμο του Θεού. Ωστόσο, χάρη στις αποστολές βοήθειας από τους αδελφούς τους και επειδή είναι λάτρεις του ‘Θεού κάθε παρηγοριάς’, αυτοί είναι σε θέση να τα βγάζουν πέρα στη ζωή.

21. (α) Πού αλλού έχουν οι αδελφοί μας απελπιστική ανάγκη της παρηγοριάς του Θεού, και ποιος είναι ένας τρόπος με τον οποίο όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε; (Βλέπε το πλαίσιο «Παρηγοριά στη Διάρκεια Τεσσάρων Ετών Πολέμου».) (β) Πότε θα ικανοποιηθεί πλήρως η ανάγκη που έχουμε για παρηγοριά;

²¹ Σε πολλά άλλα μέρη, όπως είναι η Ερυθραία, η Σιγκαπούρη και η πρώην Γιουγκοσλαβία, οι αδελφοί μας εξακολουθούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά παρά τη θλίψη. Είθε να βοηθούμε αυτούς τους αδελφούς δεόμενοι τακτικά να λάβουν παρηγοριά. (2 Κορινθίους 1:11) Είθε και εμείς να υπομένουμε πιστά μέχρι τον καιρό κατά τον οποίο ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια [μας]» με την πιο πλήρη έννοια. Τότε θα νιώσουμε σε πλήρη βαθμό την παρηγοριά που θα χορηγήσει ο Ιεχωβά μέσα στο νέο κόσμο δικαιοσύνης του.—Αποκάλυψη 7:17· 21:4· 2 Πέτρου 3:13.

Παρηγοριά στη Διάρκεια Τεσσάρων Ετών Πολέμου

ΣΤΗ διάρκεια των τεσσάρων ετών του πολέμου στο έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πολλοί άνθρωποι αντιμετώπισαν κακουχίες και σοβαρές ελλείψεις. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν εκατοντάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι συνέχισαν πιστά να λατρεύουν ‘τον Θεό κάθε παρηγοριάς’.—2 Κορινθίους 1:3.

Στο Σεράγεβο, οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τις επιπρόσθετες κακουχίες που προέρχονταν από το γεγονός ότι ζούσαν σε μια μεγάλη πόλη η οποία βρισκόταν υπό πολιορκία σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Υπήρχαν ελλείψεις στο ηλεκτρικό, στο νερό, στα καυσόξυλα και στα τρόφιμα. Πώς λειτουργούσε η εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σεράγεβο υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες; Χριστιανοί από γειτονικές χώρες διακινδύνεψαν τη ζωή τους για να φέρουν μια μεγάλη ποσότητα εφοδίων. (Βλέπε τη Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1994, σελίδες 23-27.) Επίσης, οι αδελφοί στο Σεράγεβο μοιράζονταν μεταξύ τους ό,τι είχαν, θέτοντας την πρώτιστη έμφαση στο να μοιράζονται τα πνευματικά πράγματα. Στη διάρκεια της πολιορκίας, ένας Χριστιανός επίσκοπος από αυτή την πόλη έδωσε την ακόλουθη έκθεση:

«Εκτιμούμε πάρα πολύ τις συναθροίσεις μας. Η σύζυγός μου και εγώ, μαζί με 30 άλλα άτομα, περπατάμε 15 χιλιόμετρα για να πάμε και άλλα τόσα για να γυρίσουμε από τις συναθροίσεις. Μερικές φορές ανακοινωνόταν ότι επρόκειτο να δοθεί νερό τις ώρες που διεξάγονταν οι συναθροίσεις. Τι θα έκαναν οι αδελφοί; Θα έμεναν στο σπίτι ή θα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις; Οι αδελφοί μας προτιμούσαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Οι αδελφοί πάντα βοηθούν ο ένας τον άλλον· ό,τι έχουν το μοιράζονται. Μια αδελφή στην εκκλησία μας ζει στα περίχωρα της πόλης, κοντά στο δάσος· έτσι, της είναι κάπως πιο εύκολο να βρίσκει καυσόξυλα. Επίσης, εργάζεται σε ένα φούρνο και πληρώνεται σε αλεύρι. Όποτε είναι δυνατόν, ψήνει ένα μεγάλο καρβέλι ψωμί και το φέρνει στη συνάθροιση. Μετά τη συνάθροιση, καθώς οι αδελφοί βγαίνουν έξω, δίνει στον καθένα από ένα κομμάτι.

»Είναι σημαντικό ότι κανένας από τους αδελφούς και τις αδελφές δεν νιώθει ποτέ εγκαταλειμμένος. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος από εμάς θα είναι ο επόμενος που θα χρειαστεί βοήθεια σε κάποια δυσάρεστη κατάσταση. Όταν οι δρόμοι ήταν παγωμένοι και μια αδελφή ήταν άρρωστη, νεαροί, δυνατοί αδελφοί την έβαζαν πάνω σε ένα έλκηθρο και το τραβούσαν για να τη φέρουν στις συναθροίσεις.

»Όλοι συμμετέχουμε στο έργο κηρύγματος, και ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειές μας. Αυτός βλέπει τη φοβερή κατάσταση που περνάμε στη Βοσνία, αλλά μας έχει ευλογήσει με αύξηση—αύξηση την οποία δεν είχαμε δει πριν από τον πόλεμο».

Παρόμοια, σε άλλα σπαρασσόμενα από τον πόλεμο μέρη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν απολαύσει αυξήσεις παρά τις σοβαρές κακουχίες. Από το γραφείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κροατία έρχεται η παρακάτω έκθεση σχετικά με έναν όμιλο Μαρτύρων: «Οι αδελφοί που ζουν στη Βέλικα Κλάντουσα πέρασαν υπερβολικά δύσκολους καιρούς. Η πόλη δέχτηκε επίθεση σε αρκετές περιπτώσεις. Οι αδελφοί χρειάστηκε να εξηγήσουν την ουδετερότητά τους σε κροατικά, σερβικά και ποικίλα μουσουλμανικά στρατεύματα. Είναι βέβαιο ότι χρειάστηκε να υπομείνουν πολλά—φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, πείνα, τον κίνδυνο του θανάτου. Εντούτοις, όλοι τους παρέμειναν πιστοί και έχουν το ξεχωριστό προνόμιο να βλέπουν την ευλογία του Ιεχωβά στις δραστηριότητές τους».

Παρ’ όλες αυτές τις κακουχίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βέλικα Κλάντουσα και στο γειτονικό Μπίχατς συνεχίζουν να απολαμβάνουν αυξήσεις καθώς μεταδίδουν με ζήλο το άγγελμα παρηγοριάς του Θεού στους πλησίον τους. Οι 26 συνολικά ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας σε αυτά τα δυο μέρη διεξάγουν 39 οικιακές Γραφικές μελέτες!