Ιεραποστολική Ζωή τη Δεκαετία του 1960

Το Φεβρουάριο του 1963 ήρθαν από την Αϊτή ο Φρεντ Λούκακ και ο Μαξ Ντανιλέικο. Αφού παντρεύτηκε, ο Φρεντ υπηρέτησε ως επίσκοπος περιοχής. Αρχικά, καθώς επισκεπτόταν τις εκκλησίες, δυσκολευόταν να διακρίνει ποια ήταν τα μέλη της κάθε οικογένειας. Ο Φρεντ θυμάται: «Δεν ήξερα ποιες ήταν οι σύζυγοι των πρεσβυτέρων και δεν μπορούσα να καταλάβω ποια ήταν τα παιδιά τους. Οι αδελφοί ακολουθούσαν το έθιμο που υπάρχει στην κεντρική Αφρική σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες διατηρούν το δικό τους όνομα όταν παντρεύονται και τα παιδιά παίρνουν το όνομα κάποιου συγγενή ή φίλου της οικογένειας.

»Την πρώτη βραδιά της επίσκεψης στην Αίθουσα Βασιλείας, διαπιστώσαμε ότι οι αδελφοί ήταν σιωπηλοί και διστακτικοί απέναντί μας. Όταν άρχισε η συνάθροιση, παρατηρήσαμε κάτι ασυνήθιστο. Οι αδελφοί και τα μεγαλύτερα αγόρια κάθησαν στο ένα μέρος της αίθουσας ενώ τα μικρότερα παιδιά με τις αδελφές κάθησαν στο άλλο. Το μέρος όπου κάθονταν οι αδελφοί ήταν γεμάτο όταν άρχισε η συνάθροιση, αλλά η πλευρά όπου κάθονταν οι αδελφές ήταν σχεδόν άδεια. Καθώς συνεχιζόταν η συνάθροιση, κατέφθασαν περισσότερες αδελφές έχοντας μαζί τα παιδιά τους και ισορροπώντας με χάρη πάνω στο κεφάλι τους Γραφές και βιβλία.

»Σηκώθηκα για να χαιρετήσω την εκκλησία και να συστήσω τη σύζυγό μου και τον εαυτό μου. Αφού τους καλωσόρισα θερμά, σταμάτησα, έστρεψα το βλέμμα μου στην πλευρά της αίθουσας όπου κάθονταν οι άντρες και είπα: “Αδελφοί, παρακαλώ διαθέστε δέκα λεπτά για να βρείτε τις συζύγους και τα παιδιά σας. Από εδώ και στο εξής, παρακαλώ να κάθεστε μαζί ως οικογένειες, όπως κάνει ο λαός του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο”. Συμμορφώθηκαν ευχαρίστως».

Τα ταξίδια με τα δημόσια μέσα μεταφοράς είχαν επίσης τις δυσκολίες τους. Η σύζυγος του αδελφού Λούκακ, η Λία, θυμάται: «Χρειαζόταν να παίρνουμε στις αποσκευές μας μικρά ράντζα, κουνουπιέρα, κουβά, φορητά φίλτρα νερού, ρούχα, βιβλία, περιοδικά και Γραφικές ταινίες. Για να δείξουμε τις ταινίες φέρναμε ηλεκτρικά καλώδια, λάμπες, κινηματογραφικές μπομπίνες, τα κείμενα, μια μικρή γεννήτρια και ένα δοχείο βενζίνης. Όλα αυτά τα παίρναμε μαζί μας καθώς ταξιδεύαμε με φορτηγά της περιοχής. Για να βρούμε θέση στην καμπίνα του οδηγού, έπρεπε να είμαστε στο φορτηγό από τις 2:00 π.μ. Ειδάλλως, θα έπρεπε να καθήσουμε στην καρότσα κάτω από τον ήλιο, μαζί με ζώα, αποσκευές και πολλούς άλλους επιβάτες.

»Σε κάποια περίπτωση, ύστερα από ώρες πεζοπορίας στον καυτό ήλιο, διαπιστώσαμε επιστρέφοντας ότι είχαν εισβάλει μυρμήγκια στη μικρή καλύβα όπου μέναμε. Είχαν σκαρφαλώσει σε έναν κουβά, και με τα σώματά τους έκαναν γέφυρα για να φτάσουν σε ένα μικρό κουτί μαργαρίνης το οποίο άδειασαν τελείως. Εκείνο το βράδυ, το δείπνο μας ήταν φρυγανιές και μισή κονσέρβα σαρδέλες ο καθένας. Παρότι ήμασταν κουρασμένοι και νιώθαμε λίγη αυτολύπηση, πήγαμε για ύπνο, ενώ απέξω οι αδελφοί σιγοτραγουδούσαν ύμνους της Βασιλείας δίπλα στη φωτιά. Τι γλυκός και όμορφος τρόπος για να αποκοιμηθούμε!»

Πιστοί Ιεραπόστολοι και Ντόπιοι Πρεσβύτεροι

Από το 1956 μέχρι το 1977, πάνω από 20 ιεραπόστολοι υπηρέτησαν στο Κονγκό (Μπραζαβίλ). Παρότι η ζωή δεν ήταν πάντοτε εύκολη για αυτούς, ο καθένας συνέβαλε σημαντικά στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Παραδείγματος χάρη, όλοι όσοι υπηρέτησαν ως υπηρέτες τμήματος ήταν συγχρόνως και ιεραπόστολοι. Όταν ο αδελφός Σενιομπός επέστρεψε στη Γαλλία το 1962, ο Λάρι Χολμς διορίστηκε να επιβλέπει το έργο κηρύγματος. Αφότου ο Λάρι και η σύζυγός του η Όντρεϊ άφησαν την ιεραποστολική υπηρεσία το 1965, υπηρέτης τμήματος έγινε ο αδελφός Λούκακ.

1956: Το Μάρτιο φτάνουν οι πρώτοι ιεραπόστολοι από τη Γαλλία.

1977: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τίθενται υπό απαγόρευση. Τα περιουσιακά στοιχεία του γραφείου τμήματος κατάσχονται και οι ιεραπόστολοι απελαύνονται.

1999: Ξεσπάει άλλος ένας εμφύλιος πόλεμος. Οι ιεραπόστολοι φεύγουν ξανά.