Διοργάνωση Διεθνών Συνάξεων

Επί μισό και πλέον αιώνα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν μεγάλες συνελεύσεις ταυτόχρονα σε αρκετές πόλεις πολλών χωρών. Το αίσθημα της διεθνούς αδελφοσύνης αυξάνεται σε τέτοιες περιπτώσεις όταν όλοι είναι σε θέση να ακούν τις βασικές ομιλίες που εκφωνούνται σε κάποια κύρια πόλη.

Αλλά μόλις το 1946 μια μεγάλη διεθνής συνέλευση συγκέντρωσε σε μία πόλη εκπροσώπους από πολλά μέρη της γης. Αυτό έγινε στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Μολονότι οι μετακινήσεις στη μεταπολεμική εποχή ήταν ακόμα δύσκολες, οι παρόντες έφτασαν τους 80.000, περιλαμβανομένων και 302 εκπροσώπων από 32 χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 20 γλώσσες. Δόθηκαν πολλές πρακτικές οδηγίες με σκοπό την επέκταση του ευαγγελιστικού έργου. Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα της συνέλευσης ήταν η ομιλία του αδελφού Νορ σχετικά με τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και της επέκτασης. Το ακροατήριο χειροκρότησε με ενθουσιασμό όταν άκουσε τα σχέδια για επέκταση των κεντρικών τυπογραφείων και γραφείων της Εταιρίας, καθώς και των ραδιοφωνικών εγκαταστάσεών της, για ίδρυση γραφείων τμήματος σε κύριες χώρες του κόσμου και για επέκταση του ιεραποστολικού έργου. Αμέσως μετά τη συνέλευση αυτήν, κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες ώστε να μπορέσουν οι αδελφοί Νορ και Χένσελ να κάνουν ένα ταξίδι σε μέρη όλης της γης, προκειμένου να τεθούν σε εφαρμογή όσα είχαν συζητηθεί.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, έγιναν αληθινά ιστορικές συνελεύσεις στο Στάδιο Γιάνκι της Πόλης της Νέας Υόρκης. Στην πρώτη από αυτές, από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου 1950, παρευρέθηκαν εκπρόσωποι από 67 χώρες. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν σύντομες εκθέσεις από υπηρέτες τμημάτων, ιεραποστόλους και άλλους εκπροσώπους. Αυτές έδωσαν στους παρευρεθέντες στη συνέλευση συναρπαστικά δείγματα του εντατικού ευαγγελιστικού έργου που γινόταν σε όλες τις χώρες από τις οποίες προέρχονταν οι εκπρόσωποι. Την τελευταία μέρα, οι παρόντες έφτασαν τους 123.707 για την ομιλία «Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία Επάνω στη Γη;» Το θέμα της συνέλευσης ήταν «Αύξηση της Θεοκρατίας». Η προσοχή στράφηκε στη μεγάλη αριθμητική αύξηση. Ωστόσο, όπως τόνισε εμφατικά ο εισηγητής, ο Γκραντ Σούτερ, αυτό δεν έγινε για να δοθεί δόξα σε κάποιες μεγαλοφυΐες της ορατής οργάνωσης. Απεναντίας, όπως δήλωσε ο ίδιος: «Η νέα αριθμητική δύναμη είναι αφιερωμένη στην τιμή προς τον Ιεχωβά. Έτσι πρέπει να είναι, και εμείς δεν θέλουμε να έχουμε διαφορετική άποψη».

Το 1953, έγινε άλλη μια συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά ο ανώτατος αριθμός των παρόντων ήταν 165.829 άτομα. Όπως είχε γίνει και στην πρώτη συνέλευση εκεί, το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με αναλύσεις συναρπαστικών Βιβλικών προφητειών, με πρακτικές συμβουλές για το πώς πρέπει να επιτελείται το κήρυγμα των καλών νέων και με εκθέσεις από πολλές χώρες. Αν και το πρόγραμμα άρχιζε γύρω στις 9:30 π.μ., συνήθως δεν τελείωνε πριν από τις 9:00 ή τις 9:30 μ.μ. Η συνέλευση παρείχε οχτώ γεμάτες μέρες χαρούμενης πνευματικής γιορτής.

Για τη μεγαλύτερή τους συνέλευση, αυτή που έγινε στη Νέα Υόρκη το 1958, χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί, όχι μόνο το Στάδιο Γιάνκι, αλλά και το κοντινό Πόλο Γκράουντς, καθώς και επιπρόσθετοι χώροι έξω από τα στάδια, για να χωρέσουν τα πλήθη της συνέλευσης. Την τελευταία μέρα, όταν είχαν καταληφθεί όλες οι θέσεις, δόθηκε ειδική άδεια να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ο αγωνιστικός χώρος του Σταδίου Γιάνκι, και πόσο συγκινητικό θέαμα ήταν να βλέπει κανείς χιλιάδες ανθρώπους να συρρέουν, να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κάθονται στο γρασίδι! Η καταμέτρηση έδειξε ότι οι παρόντες που άκουσαν τη δημόσια διάλεξη ήταν 253.922. Μια περαιτέρω απόδειξη της ευλογίας του Ιεχωβά στη διακονία των δούλων του φάνηκε όταν 7.136 άτομα σε αυτή τη συνέλευση συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με βάφτισμα στο νερό—υπερδιπλάσιοι από εκείνους που βαφτίστηκαν σε ένα ιστορικό γεγονός, την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όπως αναφέρει η Αγία Γραφή!—Πράξ. 2:41.

Η όλη λειτουργία αυτών των συνελεύσεων καταδείκνυε κάτι παραπάνω από αποδοτική οργάνωση. Φανέρωνε την επενέργεια του πνεύματος του Θεού στο λαό Του. Παντού ήταν έκδηλη η αδελφική αγάπη που έχει ως βάση της την αγάπη για τον Θεό. Δεν υπήρχαν ακριβοπληρωμένοι διοργανωτές. Κάθε τμήμα επανδρωνόταν με άμισθους εθελοντές. Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές, συχνά ολόκληρες οικογένειες, αναλάμβαναν το αναψυκτήριο. Επίσης, ετοίμαζαν ζεστά γεύματα, και σε τεράστιες τέντες έξω από το στάδιο σέρβιραν τους εκπροσώπους με ρυθμό ως και χίλιους το λεπτό. Δεκάδες χιλιάδες—όλοι τους χαρούμενοι επειδή συμμετείχαν σε αυτό το έργο—υπηρετούσαν ως ταξιθέτες και φρόντιζαν για όλες τις απαραίτητες κατασκευαστικές εργασίες, για το μαγείρεμα και το σερβίρισμα των γευμάτων, για την καθαριότητα και για πολλά άλλα.

Περισσότεροι εθελοντές αφιέρωναν εκατοντάδες χιλιάδες ώρες προκειμένου να φροντίσουν να έχουν κατάλυμα οι εκπρόσωποι. Μερικές χρονιές, οργανώθηκαν «πόλεις» αποτελούμενες από τροχόσπιτα και σκηνές, για να εξυπηρετηθούν τουλάχιστον μερικοί από αυτούς που θα παρακολουθούσαν τη συνέλευση. Το 1953 οι Μάρτυρες θέρισαν, χωρίς να πληρωθούν, 160 στρέμματα σιτάρι για έναν αγρότη στο Νιου Τζέρσι, ο οποίος τους νοίκιασε τη γη του για να φτιάξουν μια «πόλη» από τροχόσπιτα. Έγιναν εγκαταστάσεις για τουαλέτες, φωτισμό, ντους, χώρους για πλυντήρια, καφετέρια και παντοπωλεία για να εξυπηρετηθεί ένα πλήθος που ξεπερνούσε τους 45.000. Καθώς αυτοί άρχισαν να καταφτάνουν, δημιουργήθηκε μια πόλη από τη μια μέρα στην άλλη. Πολύ περισσότερες χιλιάδες άτομα κατέλυσαν σε ξενοδοχεία και ιδιωτικά σπίτια μέσα και γύρω από τη Νέα Υόρκη. Επρόκειτο για ένα εγχείρημα-μαμούθ. Με την ευλογία του Ιεχωβά, φέρθηκε επιτυχώς σε πέρας.

Συνελεύσεις «εν Κινήσει»

Τα μέλη αυτής της διεθνούς αδελφότητας ενδιαφέρονται έντονα για τους συμμάρτυρές τους των άλλων χωρών. Ως αποτέλεσμα, έχουν επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που υπήρξαν για να παρακολουθήσουν συνελεύσεις έξω από τη χώρα στην οποία κατοικούν.

Όταν έγινε η πρώτη από τη σειρά των Συνελεύσεων Καθαρή Λατρεία, στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου της Αγγλίας το 1951, ήταν παρόντες Μάρτυρες από 40 χώρες. Το πρόγραμμα τόνισε την πρακτική πλευρά της αληθινής λατρείας και το να κάνει κάποιος τη διακονία σταδιοδρομία της ζωής του. Από την Αγγλία, πολλοί Μάρτυρες πέρασαν στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπου επρόκειτο να γίνουν εννιά ακόμα συνελεύσεις στους επόμενους δυο μήνες. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν στη Φρανκφούρτη του Μάιν στη Γερμανία, όπου ήταν παρόντα 47.432 άτομα από 24 χώρες. Η θέρμη των αδελφών καταδείχτηκε μετά το τέλος του προγράμματος, όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει και οι Γερμανοί αδελφοί άρχισαν να λένε αυθόρμητα έναν αποχαιρετιστήριο ύμνο με τον οποίο παρέδιδαν στη φροντίδα του Θεού τούς συμμάρτυρές τους που είχαν έρθει από το εξωτερικό για να είναι μαζί τους. Το πλήθος κουνούσε μαντίλια, και εκατοντάδες άτομα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να εκφράσουν προσωπικά την εκτίμησή τους για αυτή τη μεγαλειώδη θεοκρατική γιορτή.

Το 1955, περισσότεροι Μάρτυρες κανόνισαν να επισκεφτούν τους Χριστιανούς αδελφούς τους στο εξωτερικό στη διάρκεια κάποιας συνέλευσης. Με δυο ναυλωμένα πλοία (το καθένα με 700 επιβάτες) και με 42 ναυλωμένα αεροπλάνα, εκπρόσωποι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά πήγαν στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή έκδοση της εφημερίδας Η Αστερόεσσα (The Stars and Stripes), η οποία κυκλοφορούσε στη Γερμανία, χαρακτήρισε τη συρροή των Μαρτύρων ως «τη μεγαλύτερη ίσως ομαδική άφιξη Αμερικανών στην Ευρώπη από τότε που έγινε η εισβολή των Συμμάχων κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Άλλοι εκπρόσωποι ήρθαν από την Κεντρική και τη Νότια Αμερική, την Ασία, την Αφρική και την Αυστραλία. Παρά τις προσπάθειες που έκανε ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου για να εμποδίσει τους Μάρτυρες να διεξαγάγουν τις συνελεύσεις τους στη Ρώμη και στη Νυρεμβέργη, αυτές οι δύο και άλλες έξι έγιναν στην Ευρώπη εκείνο το καλοκαίρι. Οι παρόντες ήταν από 4.351 στη Ρώμη ως και 107.423 στη Νυρεμβέργη. Άλλοι 17.729 συγκεντρώθηκαν στο Βαλτμπίινε, στο τότε λεγόμενο Δυτικό Βερολίνο, στο οποίο ήταν κάπως λιγότερο επικίνδυνο να πάνε οι αδελφοί από την Ανατολική ζώνη εκείνου του καιρού. Πολλοί από αυτούς είχαν μείνει στη φυλακή λόγω της πίστης τους ή είχαν μέλη της οικογένειάς τους που ήταν τότε στη φυλακή, αλλά παρέμεναν στερεοί στην πίστη. Πόσο κατάλληλο ήταν το θέμα της συνέλευσης—«Θριαμβεύουσα Βασιλεία»!

Μολονότι είχαν γίνει ήδη πολλές διεθνείς συνελεύσεις, αυτή που έλαβε χώρα το 1963 ήταν η πρώτη του είδους της. Ήταν μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου. Ξεκίνησε στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και πήγε στη Νέα Υόρκη· κατόπιν, σε τέσσερις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης· πέρασε στη Μέση Ανατολή· μετά στην Ινδία, στη Βιρμανία (τώρα Μιανμάρ), στην Ταϋλάνδη, στο Χονγκ Κονγκ, στη Σιγκαπούρη, στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία, στην Αυστραλία, στην Ταϊβάν, στην Ιαπωνία, στη Νέα Ζηλανδία, στα Φίτζι, στην Κορέα και στη Χαβάη· και ύστερα πίσω στην ηπειρωτική Βόρεια Αμερική. Συνολικά, την παρακολούθησαν εκπρόσωποι από 161 χώρες. Το σύνολο των παρόντων ξεπέρασε τους 580.000. Πεντακόσια ογδόντα τρία άτομα, από 20 περίπου χώρες, έκαναν το γύρο της γης μαζί με τη συνέλευση, παρακολουθώντας την στη μια χώρα κατόπιν της άλλης. Ειδικές περιηγήσεις τούς έδωσαν την ευκαιρία να δουν μέρη θρησκευτικού ενδιαφέροντος, και επίσης συμμετείχαν μαζί με τους ντόπιους αδελφούς τους και αδελφές τους στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Αυτοί οι ταξιδιώτες πλήρωσαν οι ίδιοι τα έξοδά τους.

Οι εκπρόσωποι από τη Λατινική Αμερική έδιναν ένα δυναμικό παρόν στις περισσότερες διεθνείς συνελεύσεις. Αλλά το έτος 1966-1967 ήταν η σειρά τους να φιλοξενήσουν τις συνελεύσεις. Εκείνοι που τις παρακολούθησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ το δράμα που ζωντάνεψε τη Βιβλική αφήγηση για τον Ιερεμία και το οποίο τους βοήθησε όλους να κατανοήσουν τη σημασία της για την εποχή μας.a Οι δεσμοί της Χριστιανικής αγάπης ενισχύθηκαν όταν οι επισκέπτες είδαν με τα ίδια τους τα μάτια το περιβάλλον στο οποίο λαβαίνει χώρα μια τεράστια εκστρατεία Βιβλικής εκπαίδευσης στη Λατινική Αμερική. Συγκινήθηκαν βαθιά από την ισχυρή πίστη των συλλάτρεών τους, πολλοί από τους οποίους είχαν υπερπηδήσει φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια—εναντίωση από την οικογένεια, πλημμύρες, απώλεια των υπαρχόντων τους—προκειμένου να παρευρεθούν. Τους έδωσαν μεγάλη ενθάρρυνση εμπειρίες όπως αυτή μιας φιλάσθενης ειδικής σκαπάνισσας από την Ουρουγουάη η οποία έδωσε συνέντευξη έχοντας μαζί της στην εξέδρα πολλά από τα 80 άτομα που είχε ήδη βοηθήσει να κάνουν πρόοδο και να φτάσουν στο σημείο του Χριστιανικού βαφτίσματος! (Το 1992, αυτή είχε βοηθήσει 105 άτομα να φτάσουν στο σημείο του βαφτίσματος. Εξακολουθούσε να είναι φιλάσθενη και εξακολουθούσε να είναι ειδική σκαπάνισσα!) Πόσο εγκαρδιωτική ήταν επίσης η συνάντηση με ιεραποστόλους από τις πρώτες κιόλας τάξεις της Γαλαάδ που ήταν ακόμα στο διορισμό τους! Εκείνες οι συνελεύσεις έδωσαν εξαίρετη ώθηση στο έργο που γινόταν σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Σε πολλές από εκείνες τις χώρες, υπάρχουν τώρα 10, 15, ακόμα και 20 φορές περισσότεροι υμνητές του Ιεχωβά από όσους υπήρχαν τότε.

Λίγα χρόνια αργότερα, το έτος 1970-1971, Μάρτυρες από το εξωτερικό μπόρεσαν να συναναστραφούν αδελφούς τους σε διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν στην Αφρική. Η μεγαλύτερη από αυτές τις συνελεύσεις ήταν στο Λάγκος της Νιγηρίας, όπου έπρεπε να κατασκευαστούν εξ ολοκλήρου όλες οι εγκαταστάσεις. Για να προστατευτούν οι εκπρόσωποι από τον καυτό ήλιο, φτιάχτηκε μια «πόλη» από μπαμπού—χώροι με καθίσματα, κοιτώνες, καφετέρια και άλλα τμήματα. Για αυτήν χρειάστηκαν 100.000 στύλοι από μπαμπού και 36.000 μεγάλες πλεκτές ψάθες—φτιαγμένα όλα από αδελφούς και αδελφές. Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε 17 γλώσσες ταυτόχρονα. Οι παρόντες έφτασαν τους 121.128 και βαφτίστηκαν 3.775 καινούριοι Μάρτυρες. Υπήρχαν εκπρόσωποι πάμπολλων φυλετικών ομάδων, και πολλοί από τους παρόντες ήταν άτομα που στο παρελθόν πολεμούσαν ο ένας τον άλλον. Αλλά τώρα, πόση χαρά ένιωθε κανείς να τους βλέπει ενωμένους με τους δεσμούς της γνήσιας Χριστιανικής αδελφοσύνης!

Μετά τη συνέλευση, μερικοί ξένοι εκπρόσωποι πήγαν με λεωφορείο στην περιοχή των Ίγκμπο για να δουν το μέρος που πλήγηκε χειρότερα από τον τότε πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Προκαλούνταν μεγάλη αίσθηση στη μια πόλη μετά την άλλη όταν τους επισκέπτες τους χαιρετούσαν και τους αγκάλιαζαν οι ντόπιοι Μάρτυρες. Οι άνθρωποι έβγαιναν τρέχοντας στους δρόμους για να δουν. Μια τέτοια εκδήλωση αγάπης και ενότητας μεταξύ μαύρων και λευκών ήταν κάτι που δεν το είχαν δει ποτέ προηγουμένως.

Σε ορισμένες χώρες ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά το καθιστά αδύνατον να συγκεντρωθούν όλοι σε ένα μέρος. Ωστόσο, κατά καιρούς, έχουν γίνει ταυτόχρονα μερικές μεγάλες συνελεύσεις και στη συνέχεια άλλες, τη μια εβδομάδα μετά την άλλη. Το 1969, η ενότητα η οποία κυριαρχούσε σε συνελεύσεις που είχαν διευθετηθεί να γίνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε εντονότερη από το γεγονός ότι μερικοί από τους κύριους ομιλητές πήγαιναν αεροπορικώς από τη μια συνέλευση στην άλλη, υπηρετώντας τες έτσι όλες. Το 1983 και το 1988, παρόμοια ενότητα έγινε αισθητή όταν σε ορισμένες μεγάλες συνελεύσεις στις οποίες χρησιμοποιούνταν η ίδια γλώσσα υπήρχε, και μάλιστα από τη μια χώρα στην άλλη, τηλεφωνική σύνδεση για τις βασικές ομιλίες που τις εκφώνησαν μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Το αληθινό θεμέλιο της ενότητας που έχουν μεταξύ τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως, είναι το γεγονός ότι όλοι λατρεύουν τον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό, όλοι ακολουθούν πιστά την Αγία Γραφή ως οδηγό τους, όλοι ωφελούνται από το ίδιο πρόγραμμα για πνευματική τροφή, όλοι αποβλέπουν στον Ιησού Χριστό ως τον Ηγέτη τους, όλοι επιδιώκουν να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στη ζωή τους, όλοι θέτουν την εμπιστοσύνη τους στη Βασιλεία του Θεού και όλοι συμμετέχουν στη μετάδοση των καλών νέων για αυτή τη Βασιλεία σε άλλους.

Οργάνωση Συνελεύσεων για Διεθνή Αίνο προς τον Ιεχωβά

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αυξηθεί αριθμητικά ως του σημείου να ξεπερνούν τον πληθυσμό πολλών κρατών. Προκειμένου να επιτελούν οι συνελεύσεις τους το μέγιστο δυνατό καλό, απαιτείται πολύς και προσεκτικός προγραμματισμός. Εντούτοις, συνήθως αρκεί απλώς να δημοσιευτεί το πού θα πρέπει να παρευρεθούν οι Μάρτυρες διαφόρων περιοχών, για να είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει επαρκής χώρος για τον καθένα. Όταν διευθετούνται διεθνείς συνελεύσεις, τώρα είναι συνήθως απαραίτητο να εξετάζει το Κυβερνών Σώμα, όχι μόνο τον αριθμό των Μαρτύρων από άλλες χώρες που θα ήθελαν και είναι σε θέση να πάνε εκεί, αλλά και το μέγεθος των διαθέσιμων εγκαταστάσεων για συνελεύσεις, τον αριθμό των ντόπιων Μαρτύρων που θα παρευρεθούν και το πόσα καταλύματα μπορούν να διατεθούν για τους εκπροσώπους· κατόπιν μπορεί να οριστεί ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός παρόντων από κάθε χώρα. Αυτό έγινε σε σχέση με τις τρεις Συνελεύσεις «Θεοσεβής Αφοσίωση» που έγιναν στην Πολωνία το 1989.

Σε εκείνες τις συνελεύσεις αναμένονταν περίπου 90.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά από την Πολωνία και επιπλέον χιλιάδες νεοενδιαφερόμενα άτομα. Προσκλήθηκαν επίσης να τις παρακολουθήσουν πολλοί από τη Βρετανία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγιναν δεκτοί με χαρά πολλοί εκπρόσωποι από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ιαπωνία. Άλλοι ήρθαν από τη Σκανδιναβία και από την Ελλάδα. Υπήρχαν εκπρόσωποι από τουλάχιστον 37 χώρες. Για ορισμένα μέρη του προγράμματος, ήταν απαραίτητο να μεταφράζονται πολωνικές ή αγγλικές ομιλίες σε 16 άλλες γλώσσες. Συνολικά οι παρόντες ήταν 166.518.

Μεγάλες ομάδες Μαρτύρων σε αυτές τις συνελεύσεις είχαν έρθει από την τότε Σοβιετική Ένωση και από την Τσεχοσλοβακία· αρκετά άτομα αποτελούσαν επίσης τις ομάδες των παρόντων από άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα ξενοδοχεία και οι κοιτώνες των σχολείων δεν επαρκούσαν για να καταλύσουν όλοι. Φιλόξενα, οι Πολωνοί Μάρτυρες άνοιξαν την καρδιά τους και τα σπίτια τους, μοιραζόμενοι με χαρά ό,τι είχαν. Μια εκκλησία 146 ατόμων προμήθευσε καταλύματα για 1.200 και πλέον εκπροσώπους. Για μερικούς από αυτούς που παρακολούθησαν αυτές τις συνελεύσεις ήταν η πρώτη φορά που βρίσκονταν σε μεγάλη σύναξη με πάνω από 15 ή 20 άτομα από το λαό του Ιεχωβά. Από την καρδιά τους ανάβλυζε η εκτίμηση καθώς κοιτούσαν τις δεκάδες χιλιάδες παρόντες στα στάδια, ενώνονταν με αυτούς στην προσευχή και ύψωναν όλοι μαζί τη φωνή τους ψέλνοντας ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά. Όταν έκαναν παρέες στα διαλείμματα, τους έβλεπε κανείς να αγκαλιάζονται θερμά, παρ’ όλο που η διαφορά στη γλώσσα συχνά δεν τους επέτρεπε να πουν με λόγια όσα είχαν μέσα στην καρδιά τους.

Καθώς η συνέλευση έφτανε στο τέλος της, η καρδιά τους είχε γεμίσει από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά, ο οποίος έκανε να γίνουν όλα αυτά. Στη Βαρσοβία, μετά τα αποχαιρετιστήρια σχόλια που έκανε ο εισηγητής, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα που κράτησαν το λιγότερο δέκα λεπτά. Μετά τον τελικό ύμνο και την προσευχή, τα χειροκροτήματα ξανάρχισαν και το ακροατήριο έμεινε αρκετή ώρα στις κερκίδες. Περίμεναν πολλά χρόνια να συμβεί κάτι τέτοιο και τώρα δεν ήθελαν να τελειώσει.

Το επόμενο έτος, το 1990, πριν κλείσουν πέντε μήνες από την άρση της 40χρονης απαγόρευσης που είχε επιβληθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην τότε Ανατολική Γερμανία, έγινε άλλη μια συναρπαστική διεθνής συνέλευση, αυτή τη φορά στο Βερολίνο. Μεταξύ των 44.532 παρόντων υπήρχαν εκπρόσωποι από 65 διαφορετικές χώρες. Από μερικές χώρες, είχαν έρθει μόνο λίγοι· από την Πολωνία περίπου 4.500. Τα λόγια δεν μπορούσαν να εκφράσουν τα βαθιά αισθήματα που ένιωθαν εκείνοι οι οποίοι δεν είχαν ποτέ προηγουμένως την ελευθερία να παρακολουθήσουν μια τέτοια συνέλευση, και όταν ολόκληρο το ακροατήριο ενωνόταν σε ύμνους αίνου προς τον Ιεχωβά, αυτοί δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα χαράς που ανέβαιναν στα μάτια τους.

Προς τα τέλη του ίδιου έτους, όταν έγινε μια παρόμοια συνέλευση στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, χρειάστηκαν δυο μεγάλα στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο των 134.406 ατόμων. Στη συνέχεια έγινε μια συνέλευση στην Αργεντινή, όπου και πάλι χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα δυο στάδια για να χωρέσει το διεθνές ακροατήριο. Στις αρχές του 1991, γίνονταν και άλλες διεθνείς συνελεύσεις στην Ταϊβάν, στην Ταϋλάνδη και στις Φιλιππίνες. Επίσης, εκείνο το έτος υπήρχαν μεγάλα ακροατήρια από πολλά κράτη στις συνελεύσεις που έγιναν στην Ανατολική Ευρώπη—στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στη σημερινή Κροατία. Και το 1992, εκπρόσωποι από 28 χώρες θεώρησαν ιδιαίτερο προνόμιο το να είναι από τα 46.214 άτομα στην Αγία Πετρούπολη για την πρώτη πραγματικά διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στη Ρωσία.

[Εικόνες στη σελίδα 270, 271]

Το 1958, 253.922 ακροατές πλημμύρισαν δυο μεγάλα στάδια στη Νέα Υόρκη για να ακούσουν το μήνυμα «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνάει—Είναι το Τέλος του Κόσμου Κοντά;»

Πόλο Γκράουντς

Στάδιο Γιάνκι

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Γκραντ Σούτερ, εισηγητής της συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 274]

Ο Τζον Γκρόου (καθιστός), ενώ συζητάει για τη διοργάνωση της συνέλευσης με τον Τζορτζ Κάουτς το 1958

[Εικόνες στη σελίδα 277]

Το 1963 έγινε μια συνέλευση που έκανε το γύρο του κόσμου μαζί με εκπροσώπους από 20 περίπου χώρες οι οποίοι πήγαιναν όπου και αυτή σε μέρη όλης της γης

Το Κιότο της Ιαπωνίας (κάτω αριστερά) ήταν μια από τις 27 πόλεις συνέλευσης. Εκπρόσωποι στην Κορέα που γνωρίστηκαν ο ένας με τον άλλον (κέντρο). Χαιρετισμός των Μαορί στη Νέα Ζηλανδία (κάτω δεξιά)

[Εικόνες στη σελίδα 279]

Συνέλευση που εξυπηρέτησε ταυτόχρονα 17 γλωσσικές ομάδες και έγινε σε μια «πόλη» από μπαμπού που φτιάχτηκε για αυτήν την περίσταση (Λάγκος, Νιγηρία, 1970)

[Εικόνες στη σελίδα 280]

Τρεις μεγάλες συνελεύσεις έγιναν στην Πολωνία το 1989, με παρόντες εκπροσώπους από 37 χώρες

Χιλιάδες βαφτίστηκαν στο Τσορζούφ

Το ακροατήριο χειροκροτούσε παρατεταμένα στη Βαρσοβία

Ο Θ. Τζάρας (στα δεξιά) μίλησε σε εκπροσώπους στο Πόζναν

Εκπρόσωποι από την τότε Ε.Σ.Σ.Δ. (κάτω)

Μέρη του προγράμματος στο Τσορζούφ μεταφράστηκαν σε 15 γλώσσες

[Εικόνες στη σελίδα 272, 273]

Αξιοσημείωτα Γεγονότα σε Μερικές Μεγάλες Συνελεύσεις

Εκατοντάδες ενθουσιώδεις εκπρόσωποι κατέφταναν με πλοία, χιλιάδες με αεροπλάνα, δεκάδες χιλιάδες με αυτοκίνητα και λεωφορεία

Χρειαζόταν καλή οργάνωση και πολλοί πρόθυμοι εθελοντές για να εντοπιστούν και να χορηγηθούν επαρκή καταλύματα

Στη διάρκεια αυτών των οχταήμερων συνελεύσεων, σερβίρονταν τακτικά στους εκπροσώπους ζεστά γεύματα—δεκάδες χιλιάδες τέτοια γεύματα

Το 1953, σε μια «πόλη» από τροχόσπιτα και σκηνές κατέλυσαν πάνω από 45.000 εκπρόσωποι

Στη Νέα Υόρκη, το 1958, βαφτίστηκαν 7.136 άτομα—περισσότεροι από οποτεδήποτε άλλοτε από τον καιρό της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ.

Υπήρχαν χαιρετιστήριες επιγραφές από πολλές χώρες, και μέρη του προγράμματος παρουσιάστηκαν σε 21 γλώσσες στη Νέα Υόρκη το 1953