Αιώνες Σχισμάτων

Η ΛΕΞΗ «σχίσμα» ορίζεται ως «η διαδικασία μέσω της οποίας ένα θρησκευτικό σώμα διαιρείται σε δυο ή περισσότερα ξεχωριστά, ανεξάρτητα σώματα».

330 Κ.Χ. «Το σχίσμα μεταξύ του Ελληνικού και του Λατινικού Χριστιανικού κόσμου. . . . Η ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, της ‘νέας Ρώμης’ (330), η οποία αντικατέστησε την ‘παλαιά Ρώμη’ ως αυτοκρατορική πρωτεύουσα, έσπειρε τους σπόρους ενός μελλοντικού εκκλησιαστικού ανταγωνισμού μεταξύ της Ελληνικής Ανατολής και της Λατινικής Δύσης».—Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion).

330-867 Κ.Χ. «Από την ίδρυση της Έδρας της Κωνσταντινούπολης μέχρι το μεγάλο σχίσμα του 867, ο κατάλογος αυτών των προσωρινών ρήξεων στην κοινωνία των ομοθρήσκων είναι εξαιρετικά μεγάλος. . . . Από τα 544 αυτά χρόνια (323-867), η Κωνσταντινούπολη πέρασε τουλάχιστον τα 203 βρισκόμενη σε κατάσταση σχίσματος [με τη Ρώμη εξαιτίας θεολογικών διενέξεων σχετικών με την Τριάδα και εξαιτίας της εικονολατρίας]».—Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (The Catholic Encyclopedia).

867 Κ.Χ. «Η έδρα της Κωνσταντινούπολης διατήρησε τη θέση της εναντίον της Ρώμης στη διάρκεια του λεγόμενου Σχίσματος του Φωτίου. Όταν ο Πάπας Νικόλαος Α΄ έθεσε υπό αμφισβήτηση την προαγωγή του Φωτίου στο αξίωμα του πατριάρχη, . . . ο Βυζαντινός πατριάρχης αρνήθηκε να υποταχθεί. . . . Ο Νικόλαος . . . αφόρισε τον Φώτιο· μια σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη ανταπέδωσε (867) αφορίζοντας με τη σειρά της τον Νικόλαο. Τα άμεσα προβλήματα που ανέκυψαν μεταξύ των δύο εδρών ήταν θέματα που αφορούσαν την εκκλησιαστική υπεροχή, τη λειτουργική και την πειθαρχία των κληρικών».—Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica).

1054 Κ.Χ. «ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΑΝΑΤΟΛΗΣ-ΔΥΣΗΣ, γεγονός που επέφερε τον τελικό διαχωρισμό μεταξύ των Ανατολικών [Ορθόδοξων] Χριστιανικών εκκλησιών . . . και της Δυτικής [Ρωμαιοκαθολικής] Εκκλησίας».—Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.

1378-1417 Κ.Χ. «ΤΟ [ΜΕΓΑΛΟ] ΔΥΤΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ—Η περίοδος . . . στην οποία ο Δυτικός Χριστιανικός κόσμος διαιρέθηκε ανάμεσα σε δύο, και αργότερα σε τρεις, παπικές αρχές [με ανταγωνιστές πάπες που βρίσκονταν στη Ρώμη, στην Αβινιόν (Γαλλία) και στην Πίζα (Ιταλία)]».—Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia).

16ος αιώνας Κ.Χ. «Σε ό,τι αφορά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, . . . η Καθολική Εκκλησία χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον τον όρο αίρεση παρά τον όρο σχίσμα».—Τεό—Νουβέλ ενσικλοπεντί κατολίκ (Théo—Nouvelle encyclopédie catholique).

1870 Κ.Χ. «Η Πρώτη Σύνοδος του Βατικανού, η οποία υποστήριξε το ‘αλάθητο’ του πάπα, επέφερε το σχίσμα των ‘Παλαιοκαθολικών’».—Ο Σταυρός (La Croix) (Παριζιάνικη, Καθολική εφημερίδα).

1988: Το Σχίσμα του Αρχιεπισκόπου Λεφέβρ, ο οποίος «εισήγαγε το σχίσμα στην Καθολική Εκκλησία, με την περιφρόνησή του προς τον Πάπα και το πνεύμα της δεύτερης Συνόδου του Βατικανού, . . . και ο οποίος θεωρεί τους Προτεστάντες αιρετικούς, βλέπει τον οικουμενισμό ως έργο του διαβόλου και προτιμάει να πεθάνει αφορισμένος παρά να συμβιβαστεί με μια Εκκλησία που παρουσιάζει τάσεις εκσυγχρονισμού».—Κάθολικ Χέραλντ (Catholic Herald).