Όταν ο Ιεχωβά τού μίλησε, ο Ιερεμίας εκδήλωσε δισταγμό. Απάντησε στον Θεό: «Αλίμονο, Υπέρτατε Κύριε Ιεχωβά! Μα εγώ δεν ξέρω πώς να μιλήσω, γιατί είμαι παιδί». (Ιερ 1:6) Αν λάβουμε υπόψη αυτή την παρατήρησή του και τη συγκρίνουμε με την τόλμη και τη σταθερότητα που επέδειξε στη διάρκεια της προφητικής διακονίας του, μπορούμε να διακρίνουμε ότι αυτή η ασυνήθιστη δύναμη δεν ήταν κάτι το έμφυτο στον Ιερεμία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν απόρροια της πλήρους εμπιστοσύνης του στον Ιεχωβά. Πράγματι, ο Ιεχωβά ήταν μαζί του «σαν κάποιος που είναι τρομερός και κραταιός», και ήταν ο Ιεχωβά εκείνος που έκανε τον Ιερεμία «οχυρωμένη πόλη και σιδερένιο στύλο και χάλκινα τείχη εναντίον όλου του τόπου». (Ιερ 20:11· 1:18, 19) Ο Ιερεμίας ήταν τόσο γνωστός για το θάρρος και την τόλμη του ώστε στη διάρκεια της επίγειας διακονίας του Ιησού μερικοί νόμισαν ότι ο Ιησούς ήταν ο Ιερεμίας που είχε επιστρέψει στη ζωή.—Ματ 16:13, 14.

Θάρρος, Εγκαρτέρηση, Αγάπη. Το θάρρος και η εγκαρτέρηση του Ιερεμία συνδυάζονταν με την αγάπη που έτρεφε για το λαό του. Ο Ιερεμίας είχε να διακηρύξει καυστικές καταγγελίες και τρομακτικές κρίσεις, ιδιαίτερα κατά των ιερέων, των προφητών και των αρχόντων, καθώς και εκείνων που ακολουθούσαν τη «δημοφιλή πορεία» και είχαν αναπτύξει «διαρκή απιστία». (Ιερ 8:5, 6) Ωστόσο, κατανοούσε ότι η αποστολή του ήταν, μεταξύ άλλων, να “χτίζει και να φυτεύει”. (Ιερ 1:10) Έκλαψε για τη συμφορά που επρόκειτο να πλήξει την Ιερουσαλήμ. (Ιερ 8:21, 22· 9:1) Το βιβλίο των Θρήνων αποτελεί απόδειξη της αγάπης του και του ενδιαφέροντός του για το όνομα και το λαό του Ιεχωβά. Παρά τη δολιότητα που επέδειξε απέναντί του ο δειλός, αμφιταλαντευόμενος Βασιλιάς Σεδεκίας, ο Ιερεμίας τον ικέτευσε να υπακούσει στη φωνή του Ιεχωβά και να συνεχίσει να ζει. (Ιερ 38:4, 5, 19-23) Επιπλέον, ο Ιερεμίας δεν κρατούσε στάση αυτοδικαίωσης αλλά περιέλαβε και τον εαυτό του όταν αναγνώρισε την πονηρία του έθνους. (Ιερ 14:20, 21) Μετά την απελευθέρωσή του από τον Νεβουζαραδάν, δίστασε να εγκαταλείψει εκείνους που οδηγούνταν εξόριστοι στη Βαβυλώνα, ίσως επειδή ένιωθε ότι έπρεπε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις ή επειδή επιθυμούσε να υπηρετήσει περαιτέρω τα πνευματικά τους συμφέροντα.—Ιερ 40:5.

Μερικές φορές στη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του, ο Ιερεμίας αποθαρρύνθηκε και ζήτησε τη διαβεβαίωση του Ιεχωβά, αλλά ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες δεν παρέλειψε να στραφεί στον Ιεχωβά για βοήθεια.—Ιερ 20.