Αληθινή Δικαιοσύνη—Πότε και Πώς;

ΟΙ ΑΘΩΟΙ δεν πρέπει να έχουν κανένα λόγο να φοβούνται την αληθινή δικαιοσύνη. Πράγματι, σχεδόν σε κάθε τόπο οι πολίτες έχουν λόγους να είναι ευγνώμονες αν στη χώρα τους υπάρχει νομικό σύστημα που προσπαθεί να διασφαλίζει τη δικαιοσύνη. Το σύστημα αυτό περιλαμβάνει ένα πλαίσιο νόμων, μια αστυνομική δύναμη η οποία τους επιβάλλει και δικαστήρια που απονέμουν δικαιοσύνη. Οι αληθινοί Χριστιανοί σέβονται το δικαστικό σύστημα στο οποίο ζουν, τηρώντας τη Βιβλική νουθεσία να “υποτάσσονται στις ανώτερες εξουσίες”.—Ρωμαίους 13:1-7.

Εντούτοις, δικαστικά συστήματα διαφόρων χωρών έχουν κάνει ανησυχητικά λάθη με επιζήμιες συνέπειες.a Αντί να τιμωρούν τους ενόχους και να προστατεύουν τους αθώους, μερικές φορές αθώοι άνθρωποι έχουν τιμωρηθεί για εγκλήματα που δεν διέπραξαν. Άλλα άτομα έχουν μείνει χρόνια στη φυλακή, με τελική κατάληξη να αφεθούν ελεύθεροι προτού εκτίσουν ολόκληρη την ποινή τους επειδή υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες για το αν ήταν ένοχοι και αν η καταδίκη τους ήταν βάσιμη. Ως αποτέλεσμα, πολλοί ρωτούν: Θα υπάρξει ποτέ αληθινή δικαιοσύνη για όλους; Αν ναι, πότε και πώς; Ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε ως προστάτη των αθώων; Και ποια ελπίδα υπάρχει για όσους έχουν πέσει θύματα αδικίας;

Εσφαλμένη Δικαιοσύνη

Κατά τη δεκαετία του 1980, η Γερμανία έζησε «μια από τις πιο συγκλονιστικές δίκες της μεταπολεμικής περιόδου», στη διάρκεια της οποίας μια μητέρα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για το φόνο των δύο κοριτσιών της. Έπειτα από χρόνια, όμως, τα στοιχεία που υπήρχαν εναντίον της επανεκτιμήθηκαν και αφέθηκε ελεύθερη για να δικαστεί εκ νέου. Η εφημερίδα Ντι Τσάιτ (Die Zeit) ανέφερε το 1995 ότι η αρχική απόφαση «θα μπορούσε να αποδειχτεί δικαστική πλάνη». Ως τον καιρό της συγγραφής αυτού του άρθρου, εκείνη η γυναίκα είχε μείνει εννιά χρόνια στη φυλακή χωρίς να είναι βέβαιο αν ήταν ένοχη ή αθώα.

Ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 1974, το κέντρο της πόλης του Μπέρμιγχαμ, στην Αγγλία, σείστηκε όταν εξερράγησαν δύο βόμβες οι οποίες σκότωσαν 21 άτομα. Ήταν ένα γεγονός που «κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ στο Μπέρμιγχαμ», έγραψε ο Κρις Μάλεν, μέλος του Κοινοβουλίου. Αργότερα, «έξι αθώοι άντρες καταδικάστηκαν για το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ στην ιστορία της Βρετανίας». Οι καταδίκες τους αργότερα ακυρώθηκαν—αλλά οι άντρες αυτοί είχαν ήδη ζήσει 16 χρόνια πίσω από τα σίδερα!

Ο νομικός σύμβουλος Κεν Κρίσπεν αναφέρθηκε σε μια υπόθεση η οποία «αιχμαλώτισε τη φαντασία του κοινού με έναν τρόπο μοναδικό στα νομικά χρονικά της Αυστραλίας». Μια οικογένεια είχε κατασκηνώσει κοντά στο Άιερς Ροκ όταν εξαφανίστηκε το μωρό τους, το οποίο δεν ξαναβρέθηκε ποτέ. Η μητέρα κατηγορήθηκε για φόνο, κρίθηκε ένοχη και καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Το 1987, και ενώ ήταν φυλακισμένη πάνω από τρία χρόνια, μια επίσημη ανακριτική έρευνα έδειξε ότι τα στοιχεία που υπήρχαν εναντίον της δεν δικαιολογούσαν την καταδίκη της. Αφέθηκε ελεύθερη και απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες.

Μια 18χρονη που ζούσε στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες δολοφονήθηκε το 1986. Κατηγορήθηκε ένας μεσήλικος άντρας, ο οποίος κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε θάνατο. Έζησε έξι χρόνια σε κελιά μελλοθανάτων προτού αποδειχτεί ότι δεν είχε καμιά ανάμειξη στο έγκλημα.

Μήπως πρόκειται για σπάνια παραδείγματα δικαστικής πλάνης; Ο Ντέιβιντ Ρουντόφσκι, από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, παρατηρεί: «Γνωρίζω το σύστημα περίπου 25 χρόνια και έχω δει πολλές υποθέσεις. Θα έλεγα ότι το ποσοστό εκείνων που έχουν καταδικαστεί μολονότι στην πραγματικότητα είναι αθώοι . . . ανέρχεται στο πέντε ως 10%». Ο Κρίσπεν υποβάλλει το εξής συγκλονιστικό ερώτημα: «Υπάρχουν άραγε και άλλοι αθώοι άνθρωποι που κάθονται δυστυχισμένοι στα κελιά της φυλακής;» Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσο τραγικά λάθη;

Παρηγοριά από τις Άγιες Γραφές

Το Νοέμβριο του 1952, ο Ντέρεκ Μπέντλεϊ και ο Κρίστοφερ Κρέιγκ διέρρηξαν μια αποθήκη στο Κρόιντον, κοντά στο Λονδίνο της Αγγλίας. Ο Μπέντλεϊ ήταν 19 ετών και ο Κρέιγκ 16. Κλήθηκε η αστυνομία, και ο Κρέιγκ πυροβόλησε και σκότωσε έναν από τους αστυνομικούς. Ο Κρέιγκ έμεινε εννιά χρόνια στη φυλακή, ενώ ο Μπέντλεϊ απαγχονίστηκε με την κατηγορία του φόνου τον Ιανουάριο του 1953.

Η αδελφή του Μπέντλεϊ, η Άιρις, έκανε εκστρατεία 40 χρόνια για να καθαρίσει το όνομά του από ένα φόνο τον οποίο δεν διέπραξε. Το 1993, το Στέμμα απήλλαξε τον Ντέρεκ Μπέντλεϊ από τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντας ότι ουδέποτε θα έπρεπε να είχε απαγχονιστεί. Η Άιρις Μπέντλεϊ έγραψε σχετικά με αυτή την υπόθεση στο βιβλίο Ας του Απονεμηθεί Δικαιοσύνη (Let Him Have Justice):

«Περίπου ένα χρόνο πριν από το φόνο, συνάντησε μια Μάρτυρα του Ιεχωβά στο δρόμο . . . Η αδελφή Λέιν ζούσε κοντά στο σπίτι μας στην οδό Φέαρβιου και προσκάλεσε τον Ντέρεκ να ακούσει Βιβλικές ιστορίες. . . . Το καλό ήταν πως η αδελφή Λέιν είχε τις Βιβλικές ιστορίες σε δίσκους, τους οποίους και του δάνεισε [επειδή στον Ντέρεκ δεν άρεσε το διάβασμα]. . . . Ερχόταν και μου μιλούσε για αυτά που του έλεγε, όπως ότι όλοι θα επανέλθουμε στη ζωή μετά το θάνατό μας».

Η Άιρις Μπέντλεϊ επισκέφτηκε τον αδελφό της στο κελί των μελλοθανάτων πριν από την εκτέλεσή του. Πώς ένιωθε εκείνος; «Τα όσα του είχε πει η αδελφή Λέιν τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τις τελευταίες εκείνες μέρες».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.