Στην κοντινή πόλη της Σητείας οργανώθηκε ένας όμιλος ενθουσιωδών Μαρτύρων. Αυτό ενόχλησε τον τοπικό μητροπολίτη, ο οποίος—έχοντας ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες—γνώριζε από πρώτο χέρι πόσο αποτελεσματικοί μπορούσαν να είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ως κήρυκες. Ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει αυτή την «αίρεση» από την περιφέρειά του. Με δική του υποκίνηση, η αστυνομία έσερνε τακτικά τους Μάρτυρες στη φυλακή και στα δικαστήρια με διάφορες ψεύτικες κατηγορίες.

Το Φεβρουάριο του 1945 ο αδελφός μου ο Δημοσθένης, ο οποίος είχε πειστεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δίδασκαν την αλήθεια, μου έδωσε ένα βιβλιάριο του οποίου τον τίτλο δεν θυμάμαι. Τα περιεχόμενά του με εντυπωσίασαν. Σταματήσαμε αμέσως να πηγαίνουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συνταυτιστήκαμε με το μικρό όμιλο στη Σητεία και δώσαμε μαρτυρία στα αδέλφια μας για την καινούρια μας πίστη. Όλοι τους δέχτηκαν τη Γραφική αλήθεια. Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφασή μου να εγκαταλείψω την ψεύτικη θρησκεία έκανε τη σύζυγό μου και την οικογένειά της να με βάλουν στο περιθώριο και να μου φέρονται εχθρικά. Για κάποιο διάστημα ο πεθερός μου αρνούνταν ακόμη και να μου μιλήσει. Στο σπίτι επικρατούσαν διαφωνίες και συνεχείς εντάσεις. Παρ’ όλα αυτά, στις 21 Μαΐου 1945, ο Δημοσθένης και εγώ βαφτιστήκαμε από τον αδελφό Μίνωα Κοκκινάκη.d

Επιτέλους μπορούσα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου να υπηρετήσω ως γνήσιος διάκονος του Θεού! Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου ημέρα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Έχοντας 35 βιβλιάρια στην τσάντα μου, πήγα μόνος μου με λεωφορείο σε κάποιο χωριό. Δειλά δειλά, άρχισα να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι. Όσο προχωρούσα τόσο μεγαλύτερο θάρρος αποκτούσα. Όταν έφτασε ένας εξαγριωμένος ιερέας, μπόρεσα να τον αντιμετωπίσω με θάρρος, αγνοώντας την επίμονη απαίτησή του να τον συνοδεύσω στο αστυνομικό τμήμα. Του είπα ότι θα έφευγα μόνο αφού θα είχα επισκεφτεί ολόκληρο το χωριό, και αυτό ακριβώς έκανα. Ήμουν τόσο χαρούμενος ώστε δεν περίμενα καν το λεωφορείο αλλά κάλυψα τα 15 χιλιόμετρα της επιστροφής με τα πόδια.

Στα Χέρια Αδίστακτων Κακοποιών

Το Σεπτέμβριο του 1945, μου ανατέθηκαν επιπρόσθετες ευθύνες στη νεοσύστατη εκκλησία της Σητείας.