Η Χαμένη Μάχη Εναντίον του Εγκλήματος

«ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ θα μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο μέσα σε μια νύχτα αν όλοι ήταν πρόθυμοι να προσπαθήσουν», είπε ο πρώην επικεφαλής της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, σύμφωνα με την αγγλική εφημερίδα Λίβερπουλ Ντέιλι Ποστ (Liverpool Daily Post). Πράγματι, αν όλοι ήταν νομοταγείς, το έγκλημα θα εξαφανιζόταν.

Εντούτοις, στα περισσότερα μέρη το έγκλημα αυξάνει. Πριν από χιλιάδες χρόνια ειπώθηκαν τα εξής λόγια που έχουν εφαρμογή στην εποχή μας: «Καταστράφηκε η γη ενώπιον του αληθινού Θεού και γέμισε η γη βία». (Γένεση 6:11)—Βλέπε πλαίσιο στην απέναντι σελίδα.

Το Έγκλημα Αρχίζει από Μικρά Πράγματα

Το να παραβαίνει κάποιος το νόμο σε μικρά ζητήματα μπορεί να τον προετοιμάσει για μεγαλύτερες παραβάσεις. Για να εντυπώσει αυτό το γεγονός στους μαθητές της, μια δασκάλα εξήγησε: «Οι ληστές τραπεζών αρχίζουν κλέβοντας μολύβια στο σχολείο».

Αργότερα, τι συμβαίνει πολλές φορές στον εργασιακό χώρο; Οι άνθρωποι μένουν στο σπίτι λόγω υποτιθέμενης ασθένειας και κατόπιν παίρνουν επιδόματα τα οποία δεν δικαιούνται. Αυτή η ανέντιμη συνήθεια είναι πιο διαδεδομένη από ό,τι ίσως νομίζει κάποιος. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, το 6 τοις εκατό των αναρρωτικών αδειών πέφτει Τετάρτη, το 10 τοις εκατό Τρίτη και το 16 τοις εκατό Πέμπτη, αλλά ένα υπέρογκο 31 τοις εκατό πέφτει Δευτέρα, ενώ την πρώτη θέση κατέχει η Παρασκευή με 37 τοις εκατό! Αρρωσταίνουν πραγματικά οι άνθρωποι πιο συχνά τις Δευτέρες και τις Παρασκευές, ή μήπως αυτό είναι άλλη μια μορφή κλοπής;

Ποιοι Είναι οι Εγκληματίες;

Ασφαλώς, οι εγκληματικές ενέργειες τις οποίες διαπράττουν απλοί άνθρωποι συνήθως δεν έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με εκείνες τις οποίες διαπράττουν άνθρωποι σε θέσεις ισχύος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκλονίστηκαν από ένα πολιτικό έγκλημα τέτοιας βαρύτητας ώστε το όνομα που σχετιζόταν με αυτό έγινε μάλιστα μέρος της αγγλικής γλώσσας.

«Γουότεργκεϊτ», σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Αγγλικής του Μπάρνχαρτ (Barnhart Dictionary of New English), είναι ένα «σκάνδαλο, το οποίο αφορά κυρίως την απόπειρα απόκρυψης επιβλαβών πληροφοριών ή παράνομων δραστηριοτήτων».a Κατόπιν προσθέτει: «Η υπόθεση Γουότεργκεϊτ επηρέασε καθοριστικά τη γλώσσα της δεκαετίας του 1970. Με βάση αυτή τη λέξη δημιουργήθηκαν διάφορες καινούριες λέξεις καθώς και η κατάληξη -γκέιτ, οι οποίες χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν το σκάνδαλο ή τη διαφθορά».

Από τότε και έπειτα, πολλά τέτοια σκάνδαλα έχουν αποδείξει ότι το έγκλημα είναι πολύ διαδεδομένο, ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι θα έπρεπε να είναι υποδειγματικοί στην τήρηση του νόμου. Στην Ιαπωνία η πολιτική διαφθορά εξαπλώθηκε τόσο πολύ ώστε χρειάστηκε να ψηφιστούν νέοι νόμοι στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για να την καταπολεμήσουν. Το 1992 ο πρόεδρος της Βραζιλίας έχασε το αξίωμά του όταν κατηγορήθηκε για διαφθορά.

Δεν είναι ολοφάνερο ότι οι παραβάσεις εκ μέρους ατόμων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, περιλαμβανομένων των γονέων, των δασκάλων και των οργάνων επιβολής του νόμου, συντελούν στην εγκληματική δράση των μαζών;

Δεν Αρκούν οι Καλές Προθέσεις

Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι οι κυβερνήσεις θέλουν να εξαλείψουν το έγκλημα. Εντούτοις, ένας αξιωματικός εν αποστρατεία παρατήρησε τα εξής για τη χώρα του: «Ελάχιστα πράγματα έχει κάνει η κυβέρνηση για να βοηθήσει το μηχανισμό της δικαιοσύνης να λειτουργεί γρήγορα και αποτελεσματικά. Δεν υπάρχουν αρκετοί δικαστές· έτσι οι λίγοι που έχουμε εξαντλούνται από το φόρτο εργασίας. Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν επαρκούν και δεν έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό. Οι αστυνομικοί μερικές φορές δεν πληρώνονται έγκαιρα, πράγμα που κάνει πολύ δελεαστική τη δωροληψία».

Το ιταλικό περιοδικό Λα Σιβιλτά Κατόλικα (La Civiltà Cattolica) καυτηριάζει «την ανικανότητα της Πολιτείας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα» και κατόπιν παρατηρεί: «Αναγνωρίζουμε την αφοσίωση που δείχνουν τα όργανα επιβολής του νόμου και οι δικαστές σε σχέση με την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά είναι προφανές ότι το οργανωμένο έγκλημα δεν επηρεάζεται στο ελάχιστο· αντίθετα, η δύναμή του και η εξουσία του αυξάνονται».

Οι καλές προθέσεις των κυβερνήσεων σε σχέση με την καταπολέμηση του εγκλήματος σαφώς δεν αρκούν. Η Ανίτα Γκραντίν, επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα μετανάστευσης και δικαστικών υποθέσεων, κατάλληλα παρατήρησε: «Χρειαζόμαστε καλύτερες, πιο αποτελεσματικές μεθόδους συνεργασίας στη μάχη ενάντια στο λαθρεμπόριο και στη διακίνηση ναρκωτικών, στην παράνομη μεταφορά αλλοδαπών και στη λαθρομετανάστευση, στο οργανωμένο έγκλημα, στην απάτη και στη διαφθορά».

Πόσο Αφοσιωμένοι Είναι οι Άνθρωποι του Νόμου;

Μερικοί αμφιβάλλουν για το πόσο πραγματικά αφοσιωμένες είναι οι αρχές στην καταπολέμηση του εγκλήματος. Ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας κάποιας χώρας παρατηρεί ότι όλοι, τουλάχιστον δημόσια, «καταδικάζουν τη διαφθορά και τα οικονομικά εγκλήματα». Εντούτοις, λέει ο ίδιος, δεν έχουν όλοι την ειλικρινή επιθυμία να εξαλείψουν το έγκλημα και τη διαφθορά. Ολοένα και περισσότεροι—περιλαμβανομένων και των ανθρώπων του νόμου—φαίνεται πως θεωρούν τη δωροδοκία, την απάτη και την κλοπή αποδεκτούς τρόπους για να «πάνε μπροστά».

Το γεγονός ότι πολλοί «οι οποίοι διαπράττουν εγκλήματα παραμένουν ατιμώρητοι», όπως το εξέφρασε κάποιος τελωνειακός, είναι αναμφίβολα ένας λόγος για την αύξηση του εγκλήματος. Για παράδειγμα, ένα ρωσικό έντυπο μιλάει για «την ευκολία με την οποία ξεφεύγουν ατιμώρητοι οι εγκληματίες». Αυτό, προσθέτει το έντυπο, «φαίνεται ότι παρακινεί τους απλούς πολίτες να διαπράττουν τα πιο απεχθή εγκλήματα». Συμβαίνει αυτό ακριβώς που είπε ο Βιβλικός συγγραφέας πριν από 3.000 χρόνια περίπου: «Επειδή η ποινή εναντίον ενός κακού έργου δεν εκτελείται γοργά, γι’ αυτό η καρδιά των γιων των ανθρώπων είναι μέσα τους πλήρως δοσμένη στο να κάνει το κακό».—Εκκλησιαστής 8:11.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι κυβερνήσεις διεξάγουν μια χαμένη μάχη εναντίον του εγκλήματος. Η γερμανική εφημερίδα Ράινισερ Μέρκουρ σχολιάζει: «Ο φόβος του κόσμου για την αύξηση των βίαιων εγκλημάτων είναι βαθιά ριζωμένος και δεν μπορεί να μετριαστεί ούτε με τους συνηθισμένους διαπληκτισμούς των πολιτικών κομμάτων ούτε με τις στατιστικές οι οποίες δείχνουν ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο ίσως φαίνεται».

Το πιθανότερο, όμως, είναι ότι ισχύει το αντίθετο, δηλαδή το έγκλημα είναι χειρότερο από όσο ίσως φαίνεται. Εντούτοις, υπάρχει περιθώριο για αισιοδοξία. Ένας κόσμος απαλλαγμένος από το έγκλημα είναι τόσο κοντά όσο ποτέ προηγουμένως, και είναι δυνατόν να ζήσετε για να τον δείτε. Το επόμενο άρθρο θα δείξει γιατί το λέμε αυτό.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν το έγκλημα αποδεκτό τρόπο για να «πάνε μπροστά»

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

Μια Γη Γεμάτη Βία

ΒΡΑΖΙΛΙΑ: «Αντιδρώντας στο κλιμακούμενο κύμα βίας, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους κεντρικούς δρόμους [του Ρίο ντε Τζανέιρο] προκειμένου να εκφράσουν το φόβο και την οργή τους για το έγκλημα το οποίο έχει πιάσει στα πλοκάμια του την πόλη τους».—Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν (International Herald Tribune).

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: «Το χάσμα μεταξύ της διάθεσης να καταφύγει κάποιος στη βία και της περίστασης που τον ωθεί να το κάνει αυτό γίνεται διαρκώς μικρότερο. Έτσι, δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η βία έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο».—Ράινισερ Μέρκουρ (Rheinischer Merkur).

ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ: «Οι Η.Π.Α. είναι το πιο βίαιο κράτος στο βιομηχανοποιημένο κόσμο. . . . Κανένα άλλο βιομηχανοποιημένο κράτος δεν συγκρίνεται με αυτές».—Τάιμ (Time).

ΙΡΛΑΝΔΙΑ: «Οικογένειες του εγκλήματος παρόμοιες με εκείνες της Μαφίας έχουν ριζώσει στο κεντρικό Δουβλίνο και στα φτωχότερα δυτικά προάστιά του. Οι σπείρες εφοδιάζονται με όλο και περισσότερα όπλα».—Δι Ικόνομιστ (The Economist).

ΚΙΝΑ: «Οι γκάνγκστερ επανέρχονται στην Κίνα και το φοβερό έγκλημα φαίνεται ότι μαίνεται ανεξέλεγκτο. . . . Κινέζοι ειδικοί λένε ότι ο αριθμός των συμμοριών και των “μυστικών εταιριών” αυξάνεται τόσο γρήγορα ώστε η αστυνομία έχει χάσει το λογαριασμό».—Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times).

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ: «Οι άνθρωποι περνούν τώρα πολύ πιο εύκολα το κατώφλι της βίας, και έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες να είναι η βία η πρώτη επιλογή στην οποία θα καταφύγει ο δράστης».—Δι Ιντιπέντεντ (The Independent).

ΜΕΞΙΚΟ: «Η ταχύτατη αύξηση του εγκλήματος σε τόσο λίγο χρόνο είναι ανησυχητική».—Δε Γουόλ Στριτ Τζέρναλ (The Wall Street Journal).

ΝΙΓΗΡΙΑ: «Η οικογενειακή μονάδα, οι εκκλησίες, τα τζαμιά, τα σχολεία και οι σύλλογοι έχουν αποτύχει να εκτελέσουν το καθήκον τους ώστε να αποτρέπουν τους νέους από το έγκλημα, σύμφωνα με τον αστυνομικό εκπρόσωπο κ. Φρανκ Οντίτα».—Ντέιλι Τσάμπιον (Daily Champion).

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ: «Αχαλίνωτη και ουσιαστικά ανεξέλεγκτη βία απειλεί τον καθένα από εμάς και το καθετί που κάνουμε—και είναι ανάγκη να γίνει κάτι δραστικό».—Δε Σταρ (The Star).

ΡΩΣΙΑ: «Σπείρες παρόμοιες με εκείνες της Μαφίας έχουν μεταμορφώσει μια πόλη η οποία όταν ανήκε στη Σοβιετική Ένωση ήταν από τις πιο ασφαλείς στον κόσμο σε πόλη εγκλήματος. . . . “Στα 17 χρόνια που κάνω περιπολίες”, λέει ο υπαστυνόμος Γκενάντι Γκρόσικοβ, “δεν έχω ξαναδεί τόσο πολλά ούτε τόσο άγρια εγκλήματα στη Μόσχα”».—Τάιμ.

ΤΑΪΒΑΝ: «Στην Ταϊβάν . . . ο αριθμός των ληστειών, των επιθέσεων και των φόνων παρουσιάζει σταδιακή άνοδο στην κοινωνία . . . Πράγματι, οι δείκτες της εγκληματικότητας ανεβαίνουν σιγά σιγά και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν τους αντίστοιχους των Δυτικών χωρών».—Δε Νιου Γιορκ Τάιμς.

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ: «Έξι στις δέκα οικογένειες στις Φιλιππίνες λένε ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς στο σπίτι τους ή στους δρόμους».—Έζιαγουίκ (Asiaweek).