Οι Κυβερνήσεις Προσπαθούν

Μια έρευνα που έκαναν τα Ηνωμένα Έθνη το 1990 αποκάλυψε ότι οι πιο αναπτυγμένες χώρες δαπανούν κατά μέσο όρο το 2 με 3 τοις εκατό του ετήσιου προϋπολογισμού τους για τον έλεγχο του εγκλήματος, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες δαπανούν ακόμα περισσότερα, κατά μέσο όρο το 9 με 14 τοις εκατό. Η αύξηση των αστυνομικών δυνάμεων και ο καλύτερος εξοπλισμός τους έχει προτεραιότητα σε μερικές περιοχές. Αλλά τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα. Μερικοί Ούγγροι πολίτες παραπονιούνται: «Ποτέ δεν υπάρχουν αρκετοί αστυνομικοί για να πιάσουν τους εγκληματίες, αλλά πάντοτε υπάρχουν αρκετοί για να πιάσουν όσους κάνουν τροχαίες παραβάσεις».

Πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν πρόσφατα να ψηφίσουν αυστηρότερους ποινικούς νόμους. Για παράδειγμα, επειδή «αυξάνονται οι απαγωγές σε όλη τη Λατινική Αμερική», αναφέρει το περιοδικό Τάιμ (Time), οι κυβερνήσεις εκεί έχουν αντιδράσει με νόμους που είναι «ταυτόχρονα αυστηροί και αναποτελεσματικοί. . . . Άλλο πράγμα η θέσπιση νόμων», παραδέχεται το περιοδικό, «και άλλο η εφαρμογή τους».

Στη Βρετανία υπολογίζεται ότι το 1992 υπήρχαν πάνω από 100.000 ομάδες επιφυλακής σε γειτονιές, οι οποίες κάλυπταν τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια σπίτια. Παρόμοια προγράμματα εφαρμόστηκαν στην Αυστραλία στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Στόχος τους, λέει το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Εγκληματολογίας, είναι να μειώσουν το έγκλημα «αφυπνίζοντας περισσότερο τους πολίτες σε θέματα δημόσιας ασφάλειας, βελτιώνοντας τη στάση και τη συμπεριφορά των κατοίκων όσον αφορά την καταγγελία των εγκλημάτων και των ύποπτων περιστατικών στη γειτονιά, καθώς επίσης κάνοντάς τους λιγότερο ευπρόσβλητους στο έγκλημα με το να σημαδεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα και να εγκαθιστούν αποτελεσματικά συστήματα ασφαλείας».

Σε μερικά μέρη χρησιμοποιείται κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης που συνδέει τους αστυνομικούς σταθμούς με καταστήματα. Η αστυνομία, οι τράπεζες και τα μαγαζιά χρησιμοποιούν βιντεοκάμερες ως μέσο αποτροπής του εγκλήματος ή αναγνώρισης των παρανόμων.

Στη Νιγηρία, η αστυνομία στήνει μπλόκα στις λεωφόρους στην προσπάθειά της να συλλαμβάνει ληστές και κλέφτες αυτοκινήτων. Η κυβέρνηση έχει καθιερώσει ένα ειδικό σώμα ελεγκτών για οικονομικά αδικήματα προκειμένου να καταπολεμήσει την απάτη. Επιτροπές που φροντίζουν για τη διατήρηση καλών σχέσεων ανάμεσα στην αστυνομία και στην κοινότητα, οι οποίες αποτελούνται από ηγετικές προσωπικότητες της κοινότητας, πληροφορούν την αστυνομία για εγκληματικές δραστηριότητες και για ύποπτα άτομα.

Οι επισκέπτες στις Φιλιππίνες παρατηρούν ότι τα σπίτια γενικά δεν αφήνονται αφύλακτα και ότι πολλοί έχουν σκυλιά για φύλακες. Οι επιχειρηματίες έχουν ιδιωτικούς φρουρούς για να προστατεύουν τις επιχειρήσεις τους. Τα αντικλεπτικά αυτοκινήτων γίνονται ανάρπαστα. Οι άνθρωποι που έχουν οικονομική άνεση αποσύρονται σε βίλες ή πολυκατοικίες υψηλής ασφάλειας.

Η λονδρέζικη εφημερίδα Δι Ιντιπέντεντ (The Independent) σχολίασε: «Καθώς μειώνεται η εμπιστοσύνη στην επιβολή του νόμου, ολοένα και περισσότεροι πολίτες οργανώνουν μόνοι τους την άμυνα των κοινοτήτων τους». Επίσης όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν όπλο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι κάθε δεύτερο σπιτικό έχει τουλάχιστον ένα όπλο.

Οι κυβερνήσεις αναπτύσσουν συνεχώς νέες μεθόδους καταπολέμησης του εγκλήματος. Αλλά ο Β. Φσιεβολόντοφ, της Ακαδημίας Εσωτερικών Υποθέσεων της Ουκρανίας, τονίζει ότι, σύμφωνα με πηγές του Ο.Η.Ε., πολλοί επινοητικοί άνθρωποι βρίσκουν «πρωτότυπες μεθόδους για να συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση» και έτσι «η εκπαίδευση που δίνεται στα όργανα επιβολής του νόμου» δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτές τις μεθόδους. Έξυπνοι εγκληματίες διοχετεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε επιχειρήσεις και σε κοινωνικές υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να ενσωματώνονται στην κοινωνία και «να αποκτούν υψηλές θέσεις στην κοινωνία».

Κλονίζεται η Εμπιστοσύνη

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σε μερικές χώρες καταλήγουν μάλιστα στο συμπέρασμα ότι και οι ίδιες οι κυβερνήσεις είναι μέρος του προβλήματος. Το περιοδικό Έζιαγουίκ ανέφερε τα λόγια του επικεφαλής κάποιας ομάδας κατά του εγκλήματος: «Περίπου το 90% των υπόπτων που συλλαμβάνουμε είναι είτε αστυνομικοί είτε στρατιωτικοί». Άσχετα με το αν αυτό αληθεύει ή όχι, αναφορές σαν και αυτήν έκαναν κάποιο νομοθέτη να σχολιάσει: «Αν αυτοί που ορκίζονται να τηρούν το νόμο είναι οι παράνομοι, τότε η κοινωνία μας κινδυνεύει».

Τα σκάνδαλα διαφθοράς ανώτατων παραγόντων έχουν συγκλονίσει κυβερνήσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, υποσκάπτοντας ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών. Εκτός από το ότι χάνουν την πίστη τους στην ικανότητα των κυβερνήσεων να αναχαιτίσουν το έγκλημα, οι άνθρωποι τώρα αμφισβητούν το κατά πόσο οι κυβερνήσεις είναι αποφασισμένες να κάνουν κάτι τέτοιο. Κάποιος εκπαιδευτικός ρώτησε: «Πώς θα μπορέσουν αυτές οι κυβερνήσεις να καταπολεμήσουν το έγκλημα όταν και αυτές οι ίδιες είναι βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στο βούρκο;»

Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά το έγκλημα παραμένει. Εντούτοις, πλησιάζει ένας καιρός κατά τον οποίο δεν θα υπάρχει πια έγκλημα!

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ προείπε ότι στις ημέρες μας οι άνθρωποι θα ήταν «φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, ανυπάκουοι στους γονείς, αχάριστοι, χωρίς οσιότητα, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, χωρίς εγκράτεια, άγριοι, χωρίς αγάπη για την αγαθότητα». (2 Τιμόθεο 3:2, 3) Τέτοιου είδους άνθρωποι διαπράττουν εγκλήματα.

Εφόσον οι άνθρωποι είναι αυτοί που διαπράττουν τα εγκλήματα, όσο αυτοί αλλάζουν προς το καλύτερο τόσο θα μειώνεται και το έγκλημα. Αλλά ποτέ δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αλλάξουν προς το καλύτερο. Σήμερα είναι δυσκολότερο από ποτέ άλλοτε, επειδή από το 1914, μια ημερομηνία που βασίζεται στη Βιβλική χρονολόγηση, ζούμε στις «τελευταίες ημέρες» αυτού του συστήματος πραγμάτων. Όπως προείπε η Αγία Γραφή, αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από ‘κρίσιμους καιρούς, που είναι δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους’. Αυτούς τους κρίσιμους καιρούς τους προξενεί ο Σατανάς ο Διάβολος, ο μεγαλύτερος εγκληματίας από όλους, ο οποίος έχει «μεγάλο θυμό, καθώς γνωρίζει ότι έχει μικρό χρονικό διάστημα».—2 Τιμόθεο 3:1· Αποκάλυψη 12:12.

Αυτό εξηγεί τη σύγχρονη απότομη άνοδο του εγκλήματος. Ο Σατανάς γνωρίζει ότι αυτός και το σύστημά του πρόκειται σύντομα να καταστραφούν. Στη διάρκεια του λίγου χρόνου που του απομένει, προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να προκαλέσει την άνθηση των κακών χαρακτηριστικών που αναφέρονται στο 3ο κεφάλαιο της Δεύτερης επιστολής προς τον Τιμόθεο. Συνεπώς, για να μπορέσει μια κυβέρνηση να τερματίσει το έγκλημα, πρέπει να απαλλαγεί από την επιρροή του Σατανά καθώς και να βοηθήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν ώστε να μην ενεργούν πλέον με τον τρόπο που περιγράφεται παραπάνω. Αλλά είναι κάποια κυβέρνηση ικανή να επιτελέσει αυτό το υπεράνθρωπο έργο;

Καμιά ανθρώπινη κυβέρνηση δεν είναι ικανή να το κάνει αυτό. Ο Τζ. Βασκόβιτς, καθηγητής της νομικής στην Ουκρανία, αναφέρει ότι χρειάζεται «ένας κοινός, ικανός φορέας ο οποίος θα ενώσει και θα κατευθύνει τις προσπάθειες όλων των κρατικών και δημόσιων οργανισμών». Επίσης, ο Πρόεδρος Φιντέλ Ράμος των Φιλιππίνων δήλωσε σε ένα παγκόσμιο συνέδριο για το έγκλημα: «Επειδή ο εκσυγχρονισμός έχει κάνει τον κόσμο μας πιο μικρό, το έγκλημα έχει κατορθώσει να διασχίσει τα εθνικά σύνορα και έχει μετατραπεί σε διεθνές πρόβλημα. Συνεπάγεται ότι και οι λύσεις θα πρέπει παρόμοια να είναι διεθνείς».

«Παγκόσμια Τραγωδία»

Τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένας διεθνής οργανισμός. Από τη στιγμή της ίδρυσής του επιζητεί να καταπολεμήσει το έγκλημα. Αλλά δεν έχει κάποιες διαφορετικές λύσεις από εκείνες που έχουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Το βιβλίο Τα Ηνωμένα Έθνη και η Πρόληψη του Εγκλήματος (The United Nations and Crime Prevention) παρατηρεί: «Τα περισσότερα έθνη αδυνατούν να ελέγξουν το τοπικό έγκλημα, και το διεθνές έγκλημα έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε έχει ξεφύγει από τον έλεγχο που ασκεί τώρα η διεθνής κοινότητα. . . . Το έγκλημα από τις ομάδες οργανωμένου εγκλήματος έχει επεκταθεί παίρνοντας ανησυχητικές διαστάσεις, με ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες υπό μορφή σωματικής βίας, εκφοβισμού και διαφθοράς δημόσιων αξιωματούχων. Η τρομοκρατία έχει στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα. Το καταστροφικό εμπόριο εθιστικών ναρκωτικών έχει γίνει παγκόσμια τραγωδία».

Ο Τζέιμς Μάντισον, τέταρτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, είπε κάποτε: «Για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης στην οποία άνθρωποι θα ασκούν εξουσία πάνω σε ανθρώπους, η μεγάλη δυσκολία έγκειται στο εξής: πρέπει πρώτα να καταστήσετε την κυβέρνηση ικανή να ελέγχει τους κυβερνωμένους· και κατόπιν να την αναγκάσετε να ελέγχει τον εαυτό της». (Παράβαλε Εκκλησιαστής 8:9.) Έτσι, η ιδανική λύση θα ήταν να αντικαταστήσουμε τις κυβερνήσεις στις οποίες ‘άνθρωποι ασκούν εξουσία πάνω σε ανθρώπους’ με ένα σύστημα μέσω του οποίου θα κυβερνάει ο Θεός. Είναι όμως ρεαλιστική μια τέτοια λύση;