Μήπως Γίνεται η Ζωή Συνεχώς Φτηνότερη;

«Στον κόσμο μας η ζωή είναι φτηνή. Μπορείτε να αγοράσετε θάνατο με λίγες εκατοντάδες λίρες, και υπάρχουν πολλοί που είναι πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν».​—Δε Σκότσμαν (The Scotsman).

Τον Απρίλιο του 1999 δύο έφηβοι κατέλαβαν το Λύκειο Κολουμπάιν, στο Λίτλτον του Κολοράντο, στις ΗΠΑ, με μια επίθεση που συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας πίσω τους 15 νεκρούς. Οι έρευνες έδειξαν ότι ο ένας από τους δράστες είχε φτιάξει μια ιστοσελίδα στην οποία είχε γράψει: «ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ!» Και οι δύο δράστες πέθαναν στον τόπο της τραγωδίας.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο, και αμέτρητοι άνθρωποι πεθαίνουν με βίαιο τρόπο κάθε μέρα. Το 1995, η Νότια Αφρική πήρε την παγκόσμια πρωτιά με ποσοστό 75 δολοφονίες ανά 100.000 κατοίκους. Η ζωή είναι ιδιαίτερα φτηνή σε κάποια χώρα της Νότιας Αμερικής, όπου περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν για πολιτικούς λόγους το 1997. Οι πληρωμένες δολοφονίες είναι κάτι το φυσιολογικό. Ένα δημοσίευμα σχετικά με εκείνη τη χώρα δηλώνει: «Το συγκλονιστικό είναι ότι έχουν αυξηθεί και οι δολοφονίες παιδιών: Το 1996 δολοφονήθηκαν 4.322 παιδιά, αύξηση 40 τοις εκατό μέσα σε δύο μόλις χρόνια». Ωστόσο, ακόμα και παιδιά γίνονται δολοφόνοι​—άλλων παιδιών ή των ίδιων τους των γονέων. Πραγματικά, η ζωή είναι πολύ φτηνή.

Γιατί Επικρατεί η «Κουλτούρα του Θανάτου»;

Τι αποκαλύπτουν αυτά τα γεγονότα και οι αριθμοί; Μια αυξανόμενη έλλειψη σεβασμού για τη ζωή. Άνθρωποι που διψούν για δύναμη και πλούτη σκοτώνουν χωρίς δισταγμό. Βαρόνοι των ναρκωτικών διατάζουν το ξεκλήρισμα ολόκληρων οικογενειών. Χαρακτηρίζουν τις δολοφονίες «χτυπήματα», ενώ λένε ότι «καθάρισαν», «έβγαλαν από τη μέση» και «ξέκαναν» τα θύματά τους. Οι γενοκτονίες και οι εθνικές εκκαθαρίσεις έχουν αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων και έχουν μειώσει την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ως αποτέλεσμα, οι σκοτωμοί αποτελούν καθημερινό θέμα στις τηλεοπτικές ειδήσεις παγκοσμίως.

Αν προσθέσουμε σε αυτό τη βία και τις σφαγές που παρουσιάζονται στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, η κοινωνία μας φαίνεται να είναι απορροφημένη σε μια μακάβρια κουλτούρα με επίκεντρο το θάνατο. Σχετικά με αυτό η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica) λέει: «Στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο θάνατος έγινε ένα ασυνήθιστα δημοφιλές θέμα. Προηγουμένως, μάλλον κατά περίεργο τρόπο, ήταν ένα θέμα που το απέφευγαν σε μεγάλο βαθμό οι σοβαρές επιστημονικές και, σε μικρότερο βαθμό, οι φιλοσοφικές θεωρίες». Σύμφωνα με τον Χοσέπ Φερίκγκλα, Καταλανό καθηγητή πολιτιστικής ανθρωπολογίας, «ο θάνατος είναι το τελευταίο ενεργό ταμπού στις κοινωνίες μας και, ως εκ τούτου, αποτελεί σήμερα μια από τις σημαντικότερες πηγές ιδεολογικής εκμετάλλευσης».

Ίσως το πιο εξέχον χαρακτηριστικό αυτής της «κουλτούρας του θανάτου» είναι η δημοφιλής αντίληψη ότι η δύναμη, η κυριαρχία, τα χρήματα και οι απολαύσεις είναι πολύ πιο σπουδαία από την ανθρώπινη ζωή και τις ηθικές αξίες.

Πώς διαδίδεται αυτή η «κουλτούρα του θανάτου»; Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να αντισταθμίσουν αυτή την αρνητική επιρροή που τους περιβάλλει και επηρεάζει τα παιδιά τους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν στα επόμενα άρθρα.

Πώς Προωθείται η «Κουλτούρα του Θανάτου»;

«Χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίζουν τους γεμάτους τραυματικές εμπειρίες νεαρούς πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου από τα Αμερικανόπουλα που εκτίθενται στη βία και σε άλλες οδυνηρές εμπειρίες, αλλά η συναισθηματική απόσταση που τους χωρίζει ίσως δεν είναι τόσο μεγάλη».—Μαρκ Κάουφμαν, Δε Ουάσινγκτον Ποστ (The Washington Post).

Είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι επηρεαζόμαστε άμεσα ή έμμεσα από το θάνατο. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το πού ζούμε​—σε μια χώρα που σπαράσσεται από βίαιες διαμάχες ή σε κάποια άλλη που απολαμβάνει σχετική σταθερότητα.

Η «ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» αντικατοπτρίζεται σήμερα στα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης, άγχους, εθισμού στα ναρκωτικά, εκτρώσεων, αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, αυτοκτονιών και μαζικών δολοφονιών. Ο καθηγητής Μάικλ Κερλ, του Τμήματος Κοινωνιολογίας και Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Τρίνιτι στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, στις ΗΠΑ, εξήγησε αναφορικά με την εκμετάλλευση του θέματος του θανάτου: «Από την πλεονεκτική θέση που μας δίνει το γεγονός ότι ζούμε στα τέλη του εικοστού αιώνα [1999], διαπιστώνουμε πως . . . ο θάνατος αρχίζει να αναγνωρίζεται ως η κεντρική υποκινούσα δύναμη πίσω από τη ζωή, τη ζωτικότητα και τη δομή της κοινωνικής τάξης. Ο θάνατος είναι η μούσα που εμπνέει τις θρησκείες, τις φιλοσοφίες, τις πολιτικές ιδεολογίες, τις καλές τέχνες και τις ιατρικές τεχνολογίες μας. Ωθεί τους ανθρώπους να αγοράζουν εφημερίδες και ασφαλιστήρια συμβόλαια, κάνει συναρπαστικά τα σενάρια των τηλεοπτικών μας προγραμμάτων και . . . δίνει ώθηση ακόμη και στις βιομηχανίες μας». Ας εξετάσουμε μερικά παραδείγματα σχετικά με το πώς εκδηλώνεται στην εποχή μας αυτό το φαινόμενο που αποκαλείται κουλτούρα του θανάτου.

Οι Πωλήσεις Όπλων

Η «κουλτούρα του θανάτου» αντικατοπτρίζεται καθημερινά στις πωλήσεις όπλων. Χρησιμοποιώντας όπλα, οι άνθρωποι σκοτώνουν στρατιώτες, αλλά κυρίως σκοτώνουν αμάχους, μεταξύ των οποίων αθώες γυναίκες και παιδιά. Στους πολέμους, εμφύλιους ή μη, η ζωή είναι πάντοτε φτηνή. Πόσο κοστίζει η σφαίρα ενός δολοφόνου ή ενός ελεύθερου σκοπευτή;

Το γεγονός ότι σε μερικές χώρες η απόκτηση όπλων είναι πολύ εύκολη έχει προκαλέσει τρομακτική και διαρκή αύξηση των μεμονωμένων καθώς και των ομαδικών θανάτων. Μετά την τραγωδία στο λύκειο του Λίτλτον στο Κολοράντο, άρχισαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την ευρεία πώληση όπλων και την ευκολία με την οποία μπορούν να τα αποκτούν οι ανήλικοι. Ο αριθμός των νεαρών ατόμων που πεθαίνουν με βίαιο τρόπο στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανησυχητικός​—κατά μέσο όρο 40 την εβδομάδα, σύμφωνα με το περιοδικό Νιούζγουικ (Newsweek). Από αυτούς, σχεδόν το 90 τοις εκατό πέφτουν θύματα της χρήσης όπλων. Αυτό ισοδυναμεί με 150 σφαγές σαν του Λίτλτον κάθε χρόνο!

Ο Κόσμος της Ψυχαγωγίας

Ο κινηματογράφος εκμεταλλεύεται το θέμα του θανάτου. Λόγου χάρη, το σενάριο μιας ταινίας μπορεί να προσδώσει ελκυστική χροιά σε πράγματα όπως η ανηθικότητα, η βία, το εμπόριο ναρκωτικών ή το οργανωμένο έγκλημα, μειώνοντας έτσι στο ελάχιστο την αξία της ζωής και των ηθικών αρχών. Μάλιστα, μερικές ταινίες προσδίδουν ρομαντική χροιά στο θάνατο​—παρουσιάζοντας το μύθο της μετά θάνατον ζωής και την υποτιθέμενη επάνοδο μερικών για να επισκεφτούν τους ζωντανούς—​πράγμα που απλώς τον κάνει να φαίνεται ασήμαντος.

Το ίδιο αληθεύει και για μερικά τηλεοπτικά προγράμματα και είδη μουσικής. Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, οι νεαροί δολοφόνοι στο Λίτλτον ήταν φανατικοί θαυμαστές ενός τραγουδιστή της ροκ, ο οποίος έχει γίνει διάσημος για «τον ερμαφροδιτισμό, τις σατανικές απεικονίσεις» και τα τραγούδια του που έχουν ως «θέμα τους το στασιασμό και το θάνατο».

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σύστημα με το οποίο αξιολογείται η καταλληλότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων αναθεωρήθηκε για να προστατεύει τους νέους από το να βλέπουν πράγματα που μπορεί να τους επηρεάσουν αρνητικά. Ωστόσο, αυτό δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο Τζόναθαν Όλτερ γράφει στο περιοδικό Νιούζγουικ ότι αυτό «ίσως κάνει τα παιδιά να θέλουν περισσότερο τον απαγορευμένο καρπό». Κατόπιν πρόσθεσε ότι, αν ο Πρόεδρος Κλίντον ήθελε να ντροπιάσει και να αναγκάσει τους υπευθύνους να μειώσουν τη βία στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, θα έπρεπε να «δημοσιοποιεί τα ονόματα όλων των μεγάλων εταιριών (και των ανώτατων διοικητικών στελεχών τους)» που, όχι μόνο γυρίζουν ταινίες με μαχαιρώματα και ηχογραφούν “γκάνγκστα ραπ”, αλλά και παράγουν ηλεκτρονικά παιχνίδια τα οποία επιτρέπουν στα παιδιά να «σκοτώνουν “εικονικά” ανθρώπους».

Ο Θάνατος στα Βιντεοπαιχνίδια και στο Ιντερνέτ

Στο βιβλίο του Μανιφέστο για τους Αγώνες Θανάτου (The Deathmatch Manifesto), ο Ρόμπερτ Γουόρινγκ αναλύει τη δημοτικότητα που έχουν μεταξύ των εφήβων τα παιχνίδια με θέμα τους αγώνες θανάτου.a Ο κ. Γουόρινγκ πιστεύει ότι, με επίκεντρο αυτό το φαινόμενο, έχει δημιουργηθεί μια κρυφή κοινωνία παικτών. Αυτά τα παιχνίδια δεν επιμορφώνουν, αλλά μαθαίνουν τον παίκτη να σκοτώνει. «Το να παίζεις με ένα ζωντανό αντίπαλο από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να προσπαθείς να αποδείξεις ότι αξίζεις είναι μια δυνατή εμπειρία. Εύκολα μπορεί να σε απορροφήσει», λέει ο Γουόρινγκ. Οι έφηβοι παγιδεύονται από τη δύναμη των τρισδιάστατων σεναρίων που αποτελούν το φόντο αιματηρών σφαγών. Μερικοί οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση μέσω του Ιντερνέτ, αγοράζουν βιντεοπαιχνίδια για να τα χρησιμοποιούν στην τηλεόρασή τους στο σπίτι. Άλλοι συνηθίζουν να πηγαίνουν σε δημόσιους χώρους όπου νοικιάζουν συσκευές βιντεοπαιχνιδιών και διεξάγουν “εικονικούς” αγώνες μέχρι θανάτου με άλλους αντιπάλους.

Μολονότι η καταλληλότητα των παιχνιδιών με θέμα τους «αγώνες θανάτου» αξιολογείται ανάλογα με την ηλικία του παίκτη, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ελάχιστος έλεγχος. Ο 14χρονος Έντι από τις Ηνωμένες Πολιτείες σχολίασε: «Συνήθως σου λένε ότι δεν είσαι αρκετά μεγάλος, αλλά δεν σου απαγορεύουν να αγοράσεις [το παιχνίδι]». Στον Έντι αρέσει κάποιο παιχνίδι που περιλαμβάνει ένα όργιο πυροβολισμών. Μολονότι οι γονείς του το γνωρίζουν αυτό και δεν το εγκρίνουν, σπανίως ελέγχουν να δουν αν χρησιμοποιεί το παιχνίδι. Ένας έφηβος κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Η γενιά μας έχει απευαισθητοποιηθεί περισσότερο από κάθε άλλη γενιά σε ό,τι αφορά τη βία. Τώρα τα παιδιά ανατρέφονται περισσότερο από την τηλεόραση παρά από τους γονείς, και η τηλεόραση τροφοδοτεί τις βίαιες φαντασιώσεις των παιδιών». Ο Τζον Λέλαντ έγραψε στο περιοδικό Νιούζγουικ: «Καθώς τουλάχιστον 11 εκατομμύρια έφηβοι είναι τώρα συνδεδεμένοι με το Ιντερνέτ [στις Ηνωμένες Πολιτείες], ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της ζωής των ατόμων εφηβικής ηλικίας δαπανάται σε ένα χώρο που είναι απρόσιτος σε πολλούς γονείς».

Τρόποι Ζωής που Οδηγούν στο Θάνατο

Τι θα πούμε για τη συμπεριφορά των ανθρώπων όταν δεν ασχολούνται με αυτά τα παιχνίδια ή με βίαιες ταινίες; Αν και στην πραγματική ζωή δεν χρειάζεται να παλεύουμε μέχρι θανάτου με αλλόκοτα πλάσματα, ο τρόπος ζωής πολλών ανθρώπων περιλαμβάνει αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Λόγου χάρη, παρά την επιρροή της οικογένειας, τα συστήματα υγείας και τους διάφορους ειδήμονες που προειδοποιούν για τον κίνδυνο του καπνίσματος και των ναρκωτικών, αυτές οι συνήθειες εξακολουθούν να βρίσκονται σε άνοδο. Σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν σε πρόωρο θάνατο. Προκειμένου να αυξήσουν τα αθέμιτα κέρδη τους, οι μεγαλοεπιχειρήσεις και οι έμποροι ναρκωτικών συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται το άγχος, την απόγνωση και την πνευματική ένδεια των ανθρώπων.

Ποιος Βρίσκεται Πίσω από Όλα Αυτά;

Μήπως η Αγία Γραφή παρουσιάζει το θάνατο ως κατάλληλο ψυχαγωγικό θέμα; Δικαιολογεί άραγε τους διάφορους τρόπους ζωής που μπορούν να μας οδηγήσουν στο θάνατο; Όχι. Για τους αληθινούς Χριστιανούς, σαν τον απόστολο Παύλο, ο θάνατος είναι στην πραγματικότητα «εχθρός». (1 Κορινθίους 15:26) Οι Χριστιανοί δεν βλέπουν το θάνατο ως κάτι το ελκυστικό ή διασκεδαστικό αλλά, μάλλον, ως κάτι το αφύσικο, ως άμεση συνέπεια της αμαρτίας και του στασιασμού εναντίον του Θεού. (Ρωμαίους 5:12· 6:23) Ο θάνατος δεν αποτελούσε ποτέ μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού για τον άνθρωπο.

Έχει ειπωθεί ότι ο Σατανάς διαθέτει «τα μέσα να προξενεί το θάνατο». Αποκαλείται «ανθρωποκτόνος», όχι κατ’ ανάγκην επειδή επιφέρει το θάνατο με άμεσο τρόπο, αλλά επειδή το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας δόλο, παρασύροντας τους ανθρώπους στην αμαρτία, προωθώντας διαγωγή που προξενεί διαφθορά και θάνατο, και καλλιεργώντας δολοφονικές τάσεις στη διάνοια και στην καρδιά αντρών, γυναικών, ακόμα και παιδιών. (Εβραίους 2:14, 15· Ιωάννης 8:44· 2 Κορινθίους 11:3· Ιακώβου 4:1, 2) Ωστόσο, γιατί αποτελούν οι νεαροί τον κύριο στόχο; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε;

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 7]

«Η γενιά μας έχει απευαισθητοποιηθεί περισσότερο από κάθε άλλη γενιά σε ό,τι αφορά τη βία»

Βοηθώντας τους Νέους να Ξεφύγουν από την «Κουλτούρα του Θανάτου»

Γιατί ασκεί τόση έλξη στους σημερινούς νεαρούς το θέμα του θανάτου; Ο Χένρι Χάιντ, βουλευτής της πολιτείας του Ιλινόις, των ΗΠΑ, είπε: «Υπάρχει ένα πνευματικό κενό σε αυτούς τους νεαρούς που το γεμίζει η κουλτούρα του θανάτου και της βίας».

ΕΝΑΣ αναγνώστης του περιοδικού Τάιμ (Time) έγραψε: «Την ευθύνη για την υποκουλτούρα του θανάτου που επικρατεί μεταξύ των νεαρών σήμερα τη φέρουν οι οκνηροί γονείς, η βίαιη ψυχαγωγία και η έλλειψη ηθικού και πνευματικού υπόβαθρου».

Η μοναξιά είναι άλλο ένα από τα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τους εφήβους. Μερικοί ζουν σε σπίτια όπου και οι δύο γονείς εργάζονται και λείπουν τις περισσότερες ώρες της μέρας. Άλλοι έχουν μόνο ένα γονέα. Σύμφωνα με κάποιο έντυπο, οι έφηβοι στις Ηνωμένες Πολιτείες περνούν περίπου 3,5 ώρες μόνοι τους κάθε μέρα και δαπανούν 11 ώρες λιγότερο με τους γονείς τους κάθε εβδομάδα από ό,τι οι νέοι στη δεκαετία του 1960. Μάλιστα, μερικοί νέοι στερούνται παντελώς την παρουσία ή τη συναισθηματική υποστήριξη των γονέων τους.

Τι Μπορούν να Κάνουν οι Γονείς

Αν σκεφτεί κανείς το «πνευματικό κενό» με το οποίο παλεύουν οι νεαροί, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γονέων; Οι σοφοί γονείς κατανοούν ότι τα παιδιά τους χρειάζονται αφενός ωφέλιμη ψυχαγωγία και αφετέρου τακτική προσωπική υποστήριξη. Οι γονείς, υποκινούμενοι από στοργικό ενδιαφέρον, μπορούν να συζητούν με τα παιδιά τους για τις προτιμήσεις τους σε τομείς όπως η μουσική, τα τηλεοπτικά προγράμματα, οι βιντεοταινίες, τα μυθιστορήματα, τα βιντεοπαιχνίδια και ο κινηματογράφος. Μολονότι οι νεαροί μπορεί να μην το εκφράζουν με λόγια, πολλοί από αυτούς λαχταρούν τη στοργή και τη γεμάτη αγάπη καθοδηγία των γονέων τους. Χρειάζονται ειλικρινείς απαντήσεις επειδή ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα. Οι ενήλικοι θα πρέπει να καταλαβαίνουν ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν έναν κόσμο πολύ πιο περίπλοκο από εκείνον στον οποίο έζησαν οι ίδιοι όταν ήταν νέοι.

Οι γονείς που θέλουν να προστατέψουν τα παιδιά τους θα συζητούν μαζί τους τακτικά, θα τα ακούν πραγματικά και θα τα προειδοποιούν για τους κινδύνους της σύγχρονης κουλτούρας. Όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια και είναι συνεπείς, λογικοί καθώς και στοργικοί με τα παιδιά τους, φυσιολογικά θα έχουν καλά αποτελέσματα.​—Ματθαίος 5:37.

Οι γονείς που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να συζητούν τακτικά με τα παιδιά τους, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, καθώς και έντυπα και βιντεοταινίες που βασίζονται σε αυτήν.a Χρησιμοποιούν αυτές τις περιστάσεις, όχι για να επιπλήξουν τα παιδιά τους, αλλά μάλλον για να εξετάσουν θέματα που εποικοδομούν πνευματικά. Σε αυτές τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι γονείς ακούν τα προβλήματα ή τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το καθένα από τα παιδιά τους, και έτσι οι νέοι έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν προσωπική προσοχή.

Οι νεαροί που δεν λαβαίνουν πνευματική καθοδηγία από τους γονείς τους μπορούν να ενισχυθούν από το εδάφιο Ψαλμός 27:10, το οποίο λέει: «Ακόμη και αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Ιεχωβά θα με δεχτεί». Πώς βοηθάει τους νεαρούς ο Ιεχωβά, ο Πατέρας του τρυφερού ελέους; Οι συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελούν καταφύγιο στο οποίο πολλοί βρίσκουν στοργή και λύνουν τις απορίες τους. Ο Χοσίας, ένας νεαρός που διαπίστωσε πόσο αληθινό είναι αυτό, σχολιάζει: «Η οργάνωση του Ιεχωβά παίζει ζωτικό ρόλο. Εγώ ένιωθα ότι δεν άξιζε να ζει κανείς. Ζούσα χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα. Η ζωή μου άλλαξε ριζικά από τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος μου. Στους αδελφούς της εκκλησίας βρήκα την οικογένεια που είχα χάσει. Οι πρεσβύτεροι και οι οικογένειές τους μέσα στην εκκλησία μοιάζουν με άγκυρα από συναισθηματική άποψη».

Στην πραγματικότητα, πολλοί νεαροί και ενήλικοι έχουν βελτιώσει την ψυχική και πνευματική τους υγεία παρακολουθώντας τακτικά τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η ανθρωπολόγος Πατρίσια Φορτούνι σχολίασε σχετικά με αυτό το θετικό αποτέλεσμα στο σύγγραμμά της με τίτλο Μάρτυρες του Ιεχωβά: Μια Θρησκευτική Εναλλακτική Λύση για την Αντιμετώπιση του Τέλους της Χιλιετίας (Los Testigos de Jehová: una alternativa religiosa para enfrentar el fin del milenio): «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρουν ένα ξεκάθαρο και συγκεκριμένο σύστημα αρχών το οποίο εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή, έναν ακριβή κώδικα που χρησιμεύει ως οδηγός για τον τρόπο σκέψης και ενέργειας». Το «σύστημα αρχών» και ο “κώδικας” που αναφέρονται εδώ βασίζονται στην Αγία Γραφή. Συνεπώς, μολονότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες πιέσεις με τους συνανθρώπους τους, ενισχύονται από τη μοναδική σοφία αυτού του αρχαίου βιβλίου. Ναι, οι Μάρτυρες βρίσκουν καταφύγιο στις σαφείς πεποιθήσεις και αρχές που βρίσκονται στην Αγία Γραφή.

Όταν «ο Θάνατος Δεν θα Υπάρχει Πια»

Η διδασκαλία που παρέχεται στις Αίθουσες Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά τονίζει συνεχώς την υπόσχεση του Θεού για ένα νέο κόσμο ο οποίος θα έρθει σύντομα, όπου «δικαιοσύνη θα κατοικεί», έναν κόσμο όπου «δεν θα υπάρχει κανείς που να τους κάνει να τρέμουν». (2 Πέτρου 3:13· Μιχαίας 4:4) Επιπλέον, ο προφήτης Ησαΐας γράφει ότι τότε ο Θεός «θα καταπιεί το θάνατο για πάντα, και ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα εξαλείψει οπωσδήποτε τα δάκρυα από όλα τα πρόσωπα». Ο θάνατος έπληξε την ανθρώπινη φυλή εξαιτίας της παράβασης του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, αλλά ο Θεός υπόσχεται ότι σύντομα «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια».​—Ησαΐας 25:8· Αποκάλυψη 21:3, 4· Ρωμαίους 5:12.

Αν είστε νέοι και αναζητάτε βοήθεια, σας προσκαλούμε να στραφείτε στις σελίδες της Αγίας Γραφής για να βρείτε ελπίδα, καθώς και λόγο για να ζείτε. Με τη βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά μπορείτε να αποκτήσετε την ελπίδα ότι οι καλύτεροι καιροί είναι ακόμα μπροστά μας στο νέο κόσμο που υπόσχεται ο Θεός.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Οι γονείς θα πρέπει να αφιερώνουν χρόνο για να ακούν πραγματικά τα παιδιά τους και να κατανοούν τα προβλήματά τους

[Εικόνες στη σελίδα 10]

«Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρουν ένα ξεκάθαρο και συγκεκριμένο σύστημα αρχών το οποίο εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή»