Ο Ντον Ρέντελ θυμάται: ‘Ήταν λίγο μετά τις 10:00 π.μ. όταν πλησίασα τον κινηματογράφο. Υπήρχαν αστυνομικοί έξω από την είσοδο, και έβλεπα έναν όχλο νεαρών οι οποίοι πηγαινοέρχονταν με σκοπό να μπουν στον κινηματογράφο και να προκαλέσουν φασαρία. Επειδή ορισμένοι αδελφοί γνώριζαν πολλούς από τους ταραξίες, αυτοί βοήθησαν τους αστυνομικούς να κρατήσουν τον όχλο μακριά από την είσοδο. Χρειάστηκε να τους σπρώξω για να περάσω και να μπω μέσα. Στις 10:30 π.μ. ο αδελφός Νορ άρχισε την ομιλία του με 420 παρόντες. Όμως οι θρησκευτικοί χούλιγκανς που ήταν απέξω άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες. Αυτό το σταμάτησε σύντομα η αστυνομία. Αλλά το ερώτημα τώρα ήταν: Πώς θα βγαίναμε από τον κινηματογράφο ύστερα από τη λήξη του προγράμματος; Οι αδελφοί αποφάσισαν ότι, με τη βοήθεια της αστυνομίας, θα κρατούσαν τα μέλη του όχλου στην πρόσοψη του κινηματογράφου. Γι’ αυτό, στο τέλος της ομιλίας μάς ζητήθηκε να φύγουμε από την πίσω έξοδο, και αυτό το κάναμε ήσυχα έτσι ώστε να μη λάβει χώρα οποιαδήποτε αντιπαράθεση’.

Οι Καμπάνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας Δίνουν το Σύνθημα για Νέα Επίθεση

Το 1952 η Αμμόχωστος ήταν μια υπέροχη πόλη με πολλές πορτοκαλιές και λεμονιές καθώς και μια μεγάλη αμμουδερή παραλία. Αυτή η πόλη, στο ανατολικό μέρος του νησιού, βρίσκεται λίγα μόνο χιλιόμετρα από τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Σαλαμίνας, όπου κήρυξε ο απόστολος Παύλος και οι σύντροφοί του. Στις μέρες μας, όμως, από την τουρκική εισβολή το 1974 και ύστερα, η Αμμόχωστος είναι στο μεγαλύτερο μέρος της μια πόλη-φάντασμα, με ελάχιστους κατοίκους. Ωστόσο, το 1952, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν σχεδιάσει να διεξαχτεί μια συνέλευση σε έναν από τους κινηματογράφους της πόλης. Επειδή γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία είχε κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και εξαιτίας των όσων είχαν συμβεί σε προηγούμενες συνελεύσεις, ζητήσαμε την παρουσία της αστυνομίας. Το πρωινό της Κυριακής ήταν πανέμορφο, και οι αδελφοί ανέμεναν τη δημόσια ομιλία που θα εκφωνούνταν στη μέση του πρωινού, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Όμως, δέκα λεπτά πριν από την έναρξη της ομιλίας και τη στιγμή που ήδη βρίσκονταν 350 άτομα καθισμένα μέσα στον κινηματογράφο, υπήρχαν ενδείξεις ότι θα είχαμε φασαρίες. Ο Αντώνης Καραντινός, ιεραπόστολος στην πόλη, ήταν ένας από τους ταξιθέτες που υπηρετούσαν στην μπροστινή είσοδο του κινηματογράφου. Να πώς περιέγραψε τα όσα διαδραματίστηκαν:

«Δέκα μόνο λεπτά πριν από την έναρξη της δημόσιας ομιλίας, άρχισε να χτυπάει η καμπάνα μιας Ορθόδοξης εκκλησίας που βρισκόταν εκεί κοντά. Όπως καταλάβαμε αργότερα, αυτό ήταν το σύνθημα για να αρχίσουν διάφοροι ιερείς, καθώς και δεκάδες γυμνασιόπαιδα, μια διαδήλωση μπροστά στον κινηματογράφο. Τι θέαμα ήταν αυτό! Μπροστά πήγαιναν ιερείς οι οποίοι οδηγούσαν έναν όχλο νεαρών που ήταν αποφασισμένοι να μπουν μέσα στον κινηματογράφο. Προετοιμαστήκαμε για φασαρία. Κλείσαμε την πόρτα του κινηματογράφου, και όταν εκείνοι προσπάθησαν να μπουν με το ζόρι, εμένα με τράβηξε ένας ιερέας και έσκισε τα ρούχα μου. Η κατάσταση χειροτέρεψε, και έτσι κλήθηκαν ενισχύσεις της αστυνομίας, οι οποίες έφτασαν γρήγορα. Επειδή εμποδίστηκε η προσπάθειά τους να διαλύσουν τη συνάθροιση, ο όχλος φώναζε και ωρυόταν εναντίον μας έξω από τον κινηματογράφο».

Αφού οι προσπάθειές τους απέτυχαν, οι ιερείς οδήγησαν τον όχλο πίσω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Ιεχωβά μάς είχε δώσει τη νίκη.

Από το 1952 ως το 1953, δύο ιεραπόστολοι, ο Αντώνης Καραντινός και ο Εμμανουήλ Πατεράκης, χρειάστηκε να φύγουν από την Κύπρο. Αυτοί οι αδελφοί είχαν αγωνιστεί σκληρά για την πίστη ενόσω βρίσκονταν στην Κύπρο, και οι αδελφοί τούς θυμούνται με στοργή.

Ένα από τα πρώτα περιστατικά που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας συνέβη στην Αμμόχωστο, πολύ κοντά στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας. Άρχισε μια επίθεση εναντίον ενός παραπλήσιου βρετανικού στρατοπέδου. Φυσικά, οι πέντε ιεραπόστολοι που ζούσαν στο τμήμα, όλοι τους Βρετανοί υπήκοοι, ένιωσαν αρκετή πίεση.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ντένις Μάθιουζ και η σύζυγός του, η Μέιβις, δυο ιεραπόστολοι, μόλις είχαν φτάσει στο σπίτι τους. Όταν άνοιξαν την πίσω πόρτα, εξερράγη μια βόμβα στο σπίτι ενός γείτονα, που ήταν Βρετανός στρατιώτης. Καθώς κάποιοι κυνηγούσαν μέσα σε έναν πορτοκαλεώνα απέναντι από τον ιεραποστολικό οίκο εκείνον που έβαλε τη βόμβα, ακούστηκαν πυροβολισμοί. Σε λίγο κάποιος χτύπησε την πόρτα, αλλά οι ιεραπόστολοι φοβούνταν να ανοίξουν και ρώτησαν ποιος ήταν. Επρόκειτο για Βρετανούς στρατιώτες, οι οποίοι ανησυχούσαν και ήθελαν να μάθουν αν οι ένοικοι ήταν καλά.

Μια φορά, όταν οι αδελφοί Ρέντελ και Γαβριηλίδης είχαν πάει στο Ξυλοφάγου για να βοηθήσουν στις προετοιμασίες για μια συνέλευση περιοχής, ακούστηκε πολλή φασαρία έξω από την αίθουσα, την ώρα που διεξαγόταν η εβδομαδιαία Μελέτη Σκοπιάς της εκκλησίας. Μερικοί Βρετανοί στρατιώτες εμφανίστηκαν στην είσοδο. Αυτοί μας πληροφόρησαν ότι στα περίχωρα του χωριού σκοτώθηκε ένας Βρετανός στρατιώτης και άλλος ένας είχε τραυματιστεί σοβαρά. Ως αποτέλεσμα, σε όλη την περιοχή είχε επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας, και οι στρατιώτες ζήτησαν από τον αδελφό Ρέντελ να πει σε όλους όσους βρίσκονταν στην αίθουσα να φύγουν αμέσως για τα σπίτια τους. Την επομένη, συγκέντρωσαν όλους τους άντρες του χωριού, περιλαμβανομένου και του αδελφού Ρέντελ, μολονότι ήταν Βρετανός, και τους έβαλαν σε ένα συρματοπλεγμένο χώρο για ανάκριση. Φυσικά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχαν καμιά σχέση με τους σκοτωμούς, έτσι τους ελευθέρωσαν τελικά και εκείνοι συνέχισαν τις ετοιμασίες τους για την επικείμενη συνέλευση.