Την Ημέρα που Κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στην Πόλη της Νέας Υόρκης, στην Ουάσινγκτον, D.C., και στην Πενσυλβανία θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό εκατομμυρίων, αν όχι δισεκατομμυρίων, κατοίκων της υδρογείου. Πού βρισκόσασταν εσείς όταν είδατε ή ακούσατε τα νέα για την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, και στο Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον;

Αυτή η απίστευτα ξαφνική καταστροφή που αφάνισε τόσο πολλές περιουσίες και, το σπουδαιότερο, τόσο πολλές ζωές, έκανε την ανθρωπότητα να σταθεί και να συλλογιστεί.

Τι έχουμε μάθει σχετικά με τις προτεραιότητες και τις επιλογές μας στη ζωή; Πώς εκείνα τα τραγικά γεγονότα έφεραν στο προσκήνιο μερικές από τις καλύτερες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης μας​—την αυτοθυσία, τη συμπόνια, την υπομονή και την ανιδιοτέλεια; Το άρθρο αυτό καθώς και το επόμενο θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στην τελευταία ερώτηση.

Επιζώντες Αφηγούνται την Ιστορία Τους

Αμέσως μετά τη συμφορά στη Νέα Υόρκη ο υπόγειος σιδηρόδρομος έκλεισε και χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειπαν το Κάτω Μανχάταν με τα πόδια​—πολλοί από αυτούς περνώντας τις γέφυρες του Μπρούκλιν και του Μανχάταν. Μπορούσαν να δουν καθαρά τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά καθώς και τα κτίρια των τυπογραφείων τους. Μερικοί από αυτούς που γλίτωσαν από την καταστροφή κατευθύνθηκαν σύντομα προς εκείνα τα κτίρια.

Η Αλίσα (δεξιά), η μητέρα της οποίας είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, έφτασε από τους πρώτους. Ήταν γεμάτη σκόνη και στάχτη.a Η ίδια εξήγησε: «Καθώς πήγαινα με το τρένο στην εργασία μου, είδα να έρχεται καπνός από το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Όταν έφτασα στον τόπο της καταστροφής, παντού στο έδαφος υπήρχαν γυαλιά και ένιωθα την υψηλή θερμοκρασία. Άνθρωποι έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση, ενώ η αστυνομία προσπαθούσε να εκκενώσει την περιοχή. Έμοιαζε με πολεμική ζώνη.

»Έτρεξα σε ένα κοντινό κτίριο για να προστατευτώ. Τότε άκουσα την έκρηξη που προκάλεσε το δεύτερο αεροπλάνο όταν έπεσε στο νότιο πύργο. Η σκηνή ήταν απερίγραπτη. Παντού υπήρχε μαύρος καπνός. Μας είπαν να φύγουμε από την επικίνδυνη ζώνη. Με έβαλαν σε ένα φέριμποτ που διέσχιζε τον πορθμό Ιστ Ρίβερ κατευθυνόμενο προς το Μπρούκλιν. Όταν πέρασα στην άλλη πλευρά, κοίταξα ψηλά και είδα μια μεγάλη επιγραφή: “ΣΚΟΠΙΑ”. Τα κεντρικά γραφεία της θρησκείας της μητέρας μου! Αμέσως κατευθύνθηκα προς το κτίριο των γραφείων. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να βρεθώ σε καλύτερα χέρια. Πλύθηκα και έπειτα επικοινώνησα με τους γονείς μου».

Ο Γουέντελ (δεξιά) ήταν θυρωρός στο ξενοδοχείο Μάριοτ, το οποίο βρισκόταν ανάμεσα στους δύο πύργους. Ο ίδιος είπε: «Είχα βάρδια στη ρεσεψιόν όταν έγινε η πρώτη έκρηξη. Έβλεπα γύρω να πέφτουν συντρίμμια. Κοίταξα απέναντι στο δρόμο και είδα στο έδαφος έναν άντρα τυλιγμένο στις φλόγες. Έβγαλα το σακάκι μου και το πουκάμισό μου και έτρεξα να σβήσω τις φλόγες. Ένας άλλος περαστικός ήρθε να βοηθήσει. Όλα τα ρούχα είχαν καεί και του είχαν απομείνει μόνο οι κάλτσες και τα παπούτσια. Τότε ήρθαν οι πυροσβέστες και τον πήραν για να του δοθεί ιατρική βοήθεια.

»Σύντομα έπειτα από αυτό τηλεφώνησε ο Μπράιαντ Γκάμπελ, από τις ειδήσεις του τηλεοπτικού καναλιού CBS, αναζητώντας έναν αυτόπτη μάρτυρα για να του αφηγηθεί τι συνέβαινε. Η οικογένειά μου στα Παρθένα Νησιά το άκουσε αυτό στην τηλεόραση και έτσι έμαθε ότι ήμουν ζωντανός».

Ο Ντόναλντ, ένας γεροδεμένος άντρας ύψους 1,95 μέτρων, εργάζεται στο Παγκόσμιο Οικονομικό Κέντρο. Βρισκόταν στον 31ο όροφο του κτιρίου του, κοιτώντας απέναντι τους Δίδυμους Πύργους και το Ξενοδοχείο Μάριοτ. Ο ίδιος είπε: «Αυτά που είδα με άφησαν αποσβολωμένο και με γέμισαν τρόμο. Άνθρωποι έπεφταν και πηδούσαν από τα παράθυρα του βόρειου πύργου. Με κυρίευσε πανικός και έφυγα από το κτίριό μου τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα».

Κάποια άλλη εμπειρία ήταν αυτή που έζησε μια μητέρα πάνω από 60 ετών μαζί με τις δύο κόρες της που είναι γύρω στα 40. Η Ρουθ και η αδελφή της, η Τζόνι, έμεναν με τη μητέρα τους, την Τζάνις, σε ένα ξενοδοχείο κοντά στους Δίδυμους Πύργους. Η Ρουθ, διπλωματούχος νοσηλεύτρια, αφηγείται: «Έκανα ντους. Ξαφνικά, η μητέρα μου και η αδελφή μου με φώναξαν να βγω έξω. Ήμασταν στο 16ο όροφο και έβλεπαν συντρίμμια να πέφτουν μπροστά από το παράθυρο. Μάλιστα, η μητέρα μου είδε το σώμα ενός άντρα να πέφτει πάνω σε μια κοντινή σκεπή λες και είχε εκτοξευτεί από κάπου.

»Ντύθηκα γρήγορα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από τις σκάλες. Πολλοί ούρλιαζαν. Βγήκαμε στο δρόμο. Ακούγαμε εκρήξεις και βλέπαμε σπίθες φωτιάς. Μας είπαν να κατευθυνθούμε γρήγορα προς τα νότια, στο Μπάτερι Παρκ, εκεί όπου βρίσκεται το φέριμποτ του Στάτεν Άιλαντ. Στο δρόμο, χάσαμε τη μητέρα μας, η οποία πάσχει από χρόνιο άσθμα. Πώς θα τα κατάφερνε με όλο αυτόν τον καπνό, τη στάχτη και τη σκόνη; Την ψάχναμε μισή ώρα αλλά χωρίς επιτυχία. Ωστόσο, στην αρχή δεν ανησυχούσαμε υπερβολικά επειδή είναι πολύ ικανή και ψύχραιμη γυναίκα.

»Τελικά, μας είπαν να διασχίσουμε με τα πόδια τη Γέφυρα του Μπρούκλιν και να περάσουμε στην άλλη πλευρά. Φανταστείτε την ανακούφισή μας όταν φτάσαμε απέναντι στο Μπρούκλιν και είδαμε την τεράστια επιγραφή “ΣΚΟΠΙΑ”! Ξέραμε ότι ήμασταν ασφαλείς.

»Μας καλωσόρισαν και μας πρόσφεραν κατάλυμα. Επίσης μας έδωσαν ρούχα, εφόσον δεν είχαμε τίποτα μαζί μας. Αλλά πού ήταν η μητέρα μας; Όλη τη νύχτα προσπαθούσαμε μάταια να την εντοπίσουμε σε νοσοκομεία. Περίπου στις έντεκα και μισή το επόμενο πρωί λάβαμε ένα μήνυμα. Η μητέρα μας ήταν κάτω στη ρεσεψιόν! Τι της είχε συμβεί;»

Η Τζάνις, η μητέρα, συνεχίζει την αφήγηση: «Όταν βγήκαμε από το ξενοδοχείο, ανησύχησα για μια ηλικιωμένη φίλη μου, η οποία δεν μπόρεσε να φύγει μαζί μας. Ήθελα να επιστρέψω και να τη βοηθήσω να βγει. Αλλά αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο. Μέσα στην αναταραχή έχασα τις κόρες μου. Ωστόσο, δεν ανησυχούσα πολύ επειδή είναι άτομα που προσέχουν τις κινήσεις τους και η Ρουθ είναι έμπειρη νοσηλεύτρια.

»Οπουδήποτε κοιτούσα υπήρχαν άνθρωποι που χρειάζονταν βοήθεια​—κυρίως παιδιά και μωρά. Βοηθούσα όσο πιο πολλούς μπορούσα. Πήγα στον τόπο συγκέντρωσης όπου ξεχώριζαν τα θύματα και τα φρόντιζαν ανάλογα με τη σοβαρότητα των τραυμάτων τους. Βοηθούσα πλένοντας τα χέρια και τα πρόσωπα των αστυνομικών και των πυροσβεστών, που ήταν καλυμμένοι με καπνό και σκόνη. Έμεινα σχεδόν μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. Τότε πήρα το τελευταίο φέριμποτ για το Στάτεν Άιλαντ. Σκέφτηκα ότι πιθανόν να είχαν πάει εκεί οι κόρες μου για ασφάλεια. Αλλά δεν τις βρήκα.

»Το πρωί προσπάθησα να πάρω το πρώτο φέριμποτ για να επιστρέψω στο Μανχάταν, αλλά δεν μπόρεσα να μπω επειδή δεν ήμουν μέλος κάποιου σωστικού συνεργείου. Τότε είδα έναν από τους αστυνομικούς που είχα βοηθήσει. Του φώναξα: “Τζον! Πρέπει να επιστρέψω στο Μανχάταν”. Εκείνος απάντησε: “Έλα μαζί μου”.

»Όταν έφτασα στο Μανχάταν, κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο Μάριοτ. Πιθανώς να μου δινόταν μια ακόμη ευκαιρία να βοηθήσω την ηλικιωμένη φίλη μου. Δεν υπήρχε περίπτωση! Το ξενοδοχείο είχε καταστραφεί. Το κέντρο της πόλης είχε νεκρωθεί​—δεν υπήρχε ζωή πουθενά. Μόνο καταβεβλημένοι αστυνομικοί και πυροσβέστες, με την τραγωδία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους.

»Προχώρησα προς τη Γέφυρα του Μπρούκλιν. Πλησιάζοντας στην άλλη άκρη της γέφυρας, είδα μια γνωστή επιγραφή: “ΣΚΟΠΙΑ”. Πιθανόν θα μπορούσα να βρω τις κόρες μου εκεί. Όπως το περίμενα, ήρθαν κάτω στη ρεσεψιόν για να με υποδεχτούν. Αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε!

»Όσο περίεργο και αν φαίνεται, δεν είχα ούτε μία κρίση άσθματος, παρ’ όλο τον καπνό, τη σκόνη και τη στάχτη. Προσευχόμουν συνεχώς, επειδή ήθελα να είμαι χρήσιμη, όχι εμπόδιο».

«Δεν Υπήρχε Μέρος για να Προσγειωθεί!»

Η Ρέιτσελ, μια γυναίκα γύρω στα 20, είπε σε έναν αρθρογράφο του Ξύπνα!: «Περπατούσα στο τετράγωνό μας στο Κάτω Μανχάταν όταν άκουσα πάνω από το κεφάλι μου τον ήχο ενός αεροπλάνου. Ήταν τόσο δυνατός ώστε αναγκάστηκα να κοιτάξω ψηλά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω​—ήταν ξεκάθαρο πως αυτό το τεράστιο αεριωθούμενο βρισκόταν σε καθοδική πορεία. Αναρωτιόμουν γιατί πετούσε τόσο χαμηλά και τόσο γρήγορα. Δεν υπήρχε μέρος για να προσγειωθεί! Μάλλον ο πιλότος θα είχε χάσει τον έλεγχο. Έπειτα άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει: “Το αεροπλάνο έπεσε πάνω στο κτίριο!” Μια τεράστια πύρινη μάζα ξεπήδησε από το βόρειο πύργο. Είδα μια γιγάντια μαύρη τρύπα στον πύργο.

»Ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Έμοιαζε σαν ψέμα. Στεκόμουν ακίνητη με ανοιχτό το στόμα. Μέσα σε λίγη ώρα, ένα άλλο αεροπλάνο έπεσε στο δεύτερο πύργο και τελικά κατέρρευσαν και οι δύο πύργοι. Με κατέλαβε πανικός. Μου ήταν αδύνατον να συνειδητοποιήσω αυτό που συνέβαινε!»

«Αν Πρέπει να Κολυμπήσω, θα Κολυμπήσω»

Η 16χρονη Ντενίζ είχε μόλις φτάσει στο σχολείο της δίπλα στο Αμερικανικό Χρηματιστήριο, το οποίο βρίσκεται τρία τετράγωνα νότια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. «Ήταν λίγο μετά τις 9:00 π.μ. Ήξερα ότι κάτι είχε συμβεί, αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Βρισκόμουν στον 11ο όροφο του σχολείου και παρακολουθούσα το μάθημα της ιστορίας. Όλοι οι μαθητές ήταν τρομαγμένοι. Η καθηγήτρια επέμενε να γράψουμε τεστ. Εμείς θέλαμε να βγούμε έξω και να πάμε στο σπίτι μας.

»Τότε το κτίριο σείστηκε καθώς το δεύτερο αεροπλάνο προσέκρουσε στο νότιο πύργο. Αλλά εμείς ακόμη δεν ξέραμε τι είχε συμβεί. Ξαφνικά άκουσα από τη συσκευή ενδοσυνεννόησης της καθηγήτριας τα εξής: “Δύο αεροπλάνα έπεσαν στους Δίδυμους Πύργους!” Σκέφτηκα: “Δεν είναι λογικό να μείνουμε εδώ. Αυτή είναι τρομοκρατική ενέργεια και ο επόμενος στόχος θα είναι το Χρηματιστήριο”. Βγήκαμε, λοιπόν, έξω.

»Τρέξαμε προς το Μπάτερι Παρκ. Κοίταξα γύρω για να δω τι συνέβαινε. Καταλάβαινα ότι ο νότιος πύργος θα κατέρρεε. Κατόπιν σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση όλων των υπόλοιπων ψηλών κτιρίων. Ανέπνεα με δυσκολία καθώς η μύτη μου και ο λαιμός μου είχαν κλείσει από τη στάχτη και τη σκόνη. Έτρεξα προς τον πορθμό Ιστ Ρίβερ και σκεφτόμουν: “Αν πρέπει να κολυμπήσω, θα κολυμπήσω”. Καθώς έφευγα προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με σώσει.

»Τελικά με έβαλαν σε ένα φέριμποτ για το Νιου Τζέρσι. Η μητέρα μου έψαχνε πάνω από πέντε ώρες για να με βρει, τουλάχιστον όμως ήμουν ασφαλής!»

«Είναι Άραγε Αυτή η Τελευταία Ημέρα της Ζωής Μου;»

Ο 28χρονος Τζόσουα από το Πρίνστον, του Νιου Τζέρσι, δίδασκε σε μια τάξη στον 40ό όροφο του βόρειου πύργου. Ο ίδιος θυμάται: «Εντελώς ξαφνικά ένιωσα σαν να είχε εκραγεί βόμβα. Ακολούθησαν δονήσεις και τότε σκέφτηκα: “Όχι, πρέπει να ήταν σεισμός”. Κοίταξα έξω και αυτό που είδα ήταν απίστευτο—καπνός και συντρίμμια στροβιλίζονταν γύρω από το κτίριο. Είπα στους μαθητές μου: “Αφήστε τα όλα εδώ. Πάμε να φύγουμε!”

»Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από τις σκάλες στις οποίες υπήρχε πολύς καπνός, και νερό πεταγόταν από τους πυροσβεστικούς ψεκαστήρες. Αλλά δεν επικρατούσε πανικός. Προσευχόμουν συνέχεια να έχουμε διαλέξει το σωστό κλιμακοστάσιο ώστε να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με τη φωτιά.

»Καθώς κατέβαινα τρέχοντας στις σκάλες, σκεφτόμουν: “Είναι άραγε αυτή η τελευταία ημέρα της ζωής μου;” Προσευχόμουν συνέχεια στον Ιεχωβά και ένιωθα ένα παράξενο αίσθημα ειρήνης. Δεν έχω νιώσει ποτέ ένα τέτοιο αίσθημα εσωτερικής ειρήνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή.

»Όταν τελικά βγήκαμε από το κτίριο, η αστυνομία μάς έδιωχνε όλους μακριά. Κοίταξα ψηλά προς τους πύργους και είδα ότι και το ένα και το άλλο κτίριο είχαν σχιστεί στα δύο. Ήταν απίστευτο.

»Κατόπιν άκουσα έναν ανατριχιαστικό ήχο​—μια παράξενη ησυχία σαν να κρατούσαν την αναπνοή τους χιλιάδες άνθρωποι. Ήταν σαν να πάγωσαν τα πάντα στη Νέα Υόρκη. Έπειτα ακούστηκαν ουρλιαχτά. Ο νότιος πύργος κατέρρεε! Ένα κύμα καπνού, στάχτης και σκόνης ορμούσε κατά πάνω μας. Έμοιαζε με ειδικά εφέ σε ταινία. Αλλά αυτό ήταν αληθινό. Καθώς το σύννεφο ερχόταν προς εμάς, δυσκολευόμασταν να αναπνεύσουμε.

»Έφυγα προς τη Γέφυρα του Μανχάταν, όπου γύρισα και είδα το βόρειο πύργο με την τεράστια κεραία της τηλεόρασης να συντρίβεται. Ενώ περνούσα τη γέφυρα, συνέχισα να προσεύχομαι να μπορέσω να φτάσω στο Μπέθελ, στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τόση ευτυχία αντικρίζοντας εκείνο το μέρος. Και εκεί στον τοίχο του εργοστασίου βρισκόταν η μεγάλη επιγραφή την οποία μπορούν να δουν κάθε ημέρα χιλιάδες άνθρωποι: “Να Διαβάζετε το Λόγο του Θεού την Αγία Γραφή Καθημερινά”! Σκέφτηκα: “Έχω σχεδόν φτάσει. Πρέπει να συνεχίσω να περπατάω”.

»Καθώς αναλογίζομαι εκείνα τα γεγονότα, εντυπώνεται στο μυαλό μου η σκέψη ότι πρέπει πράγματι να θέτω τις κατάλληλες προτεραιότητες​—τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή πρέπει να μπαίνουν στην πρώτη θέση».

«Είδα Ανθρώπους να Πηδάνε από τον Πύργο»

Η Τζέσικα, 22 χρονών, είδε τα γεγονότα όταν βγήκε από έναν κεντρικό σταθμό του υπόγειου σιδηροδρόμου. «Κοίταξα ψηλά και είδα στάχτη, συντρίμμια και διάφορα μεταλλικά κομμάτια να πέφτουν. Άνθρωποι περίμεναν να χρησιμοποιήσουν τα δημόσια τηλέφωνα και η αναμονή τούς έκανε να κυριεύονται όλο και περισσότερο από πανικό. Προσευχήθηκα για να παραμείνω ήρεμη. Έπειτα ακούστηκε άλλη μία έκρηξη. Κομμάτια από μέταλλο και γυαλί έπεφταν από τον ουρανό. Άκουσα ανθρώπους να φωνάζουν: “Έπεσε και άλλο αεροπλάνο!”

»Σήκωσα τα μάτια μου ψηλά και αυτό που έβλεπα ήταν τρομακτικό​—άνθρωποι πηδούσαν από τους τελευταίους ορόφους όπου ο καπνός και οι φλόγες έβγαιναν κατά κύματα. Ακόμη βλέπω τη σκηνή μπροστά μου​—ένας άντρας με μια γυναίκα. Κρατιούνταν για λίγο από ένα παράθυρο. Έπειτα αναγκάστηκαν να το αφήσουν, και όλο έπεφταν, έπεφταν, έπεφταν. Ήταν φρικτό θέαμα.

»Τελικά, έφτασα στη Γέφυρα του Μπρούκλιν, όπου έβγαλα τα παπούτσια μου τα οποία με ενοχλούσαν και έτρεξα προς την άλλη πλευρά του ποταμού, στο Μπρούκλιν. Μπήκα στο κτίριο των γραφείων της Σκοπιάς, όπου με βοήθησαν αμέσως να ηρεμήσω.

»Εκείνο το βράδυ στο σπίτι, διάβασα στο Ξύπνα! 22 Αυγούστου 2001, τη σειρά άρθρων “Αντιμετώπιση του Μετατραυματικού Άγχους”. Πόσο πολύ χρειαζόμουν αυτές τις πληροφορίες!»

Το τεράστιο μέγεθος της καταστροφής υποκίνησε ανθρώπους να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Το ακόλουθο άρθρο εξηγεί αυτή την πλευρά της ιστορίας.

[Υποσημείωση]

[Διάγραμμα/Εικόνες στη σελίδα 8, 9]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ

1 ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΥΡΓΟΣ Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 1

2 ΝΟΤΙΟΣ ΠΥΡΓΟΣ Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 2

3 ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΜΑΡΙΟΤ Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 3

7 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟΥ 7

ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΖΗΜΙΕΣ

4 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟΥ 4

5 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟΥ 5

L ΟΥΑΝ ΛΙΜΠΕΡΤΙ ΠΛΑΖΑ

D ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Λεωφ. Λίμπερτι 130

6 ΤΕΛΩΝΕΙΟ ΗΠΑ Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 6

N S ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΟΤΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΠΕΖΩΝ

ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΖΗΜΙΕΣ

2F ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ 2

3F ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ 3

W ΚΗΠΟΣ ΓΟΥΙΝΤΕΡ

[Ευχαριστίες]

4 Οκτωβρίου 2001 Τρισδιάστατος χάρτης του Κάτω Μανχάταν από Urban Data Solutions, Inc.

[Εικόνες]

Επάνω αριστερά: Ο νότιος πύργος κατέρρευσε πρώτος

Κέντρο αριστερά: Μερικοί έτρεξαν στα κτίρια της Σκοπιάς για ασφάλεια

Δεξιά: Εκατοντάδες πυροσβέστες και μέλη σωστικών συνεργείων εργάστηκαν ακούραστα στον τόπο της καταστροφής

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία AP/Jerry Torrens

Andrea Booher/Φωτογραφία FEMA News

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

Φωτογραφία AP/Marty Lederhandler

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 4]

Φωτογραφία AP/Suzanne Plunkett

Υποστήριξη και Συμπόνια από Πολλές Περιοχές

ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ήρθαν από άλλα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς και από άλλες χώρες. Ένας από αυτούς ήταν ο 29χρονος Τομ (φαίνεται επάνω), πυροσβέστης από την Οτάβα του Καναδά. Είπε στο Ξύπνα!: «Είδα τα γεγονότα στην τηλεόραση και ήθελα να δώσω ηθική υποστήριξη στους συναδέλφους μου πυροσβέστες στη Νέα Υόρκη. Έφτασα με το αυτοκίνητο στη Νέα Υόρκη την Παρασκευή και πήγα στον τόπο της καταστροφής το Σάββατο για να βοηθήσω. Με έβαλαν στην αποκαλούμενη ομάδα των κουβάδων, η οποία απομάκρυνε τα συντρίμμια με κουβάδες.

»Ψάχναμε αργά αργά μέσα στα χαλάσματα, μία μία φτυαριά, για αντικείμενα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε την ταυτότητα των νεκρών πυροσβεστών. Βρήκα ένα εργαλείο, που χρησιμοποιούσαν για να ανοίγουν κλειδωμένες πόρτες, καθώς και τους συνδέσμους μιας μάνικας. Ήταν επίπονη εργασία. Ήμασταν 50 περίπου εθελοντές και χρειάστηκαν δύο ώρες για να γεμίσουμε ένα φορτηγό με μπάζα.

»Τη Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου, ανασύραμε τα πτώματα μερικών πυροσβεστών οι οποίοι είχαν τρέξει μέσα στο κτίριο την προηγούμενη Τρίτη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή​—όλα τα μέλη των σωστικών συνεργείων σταμάτησαν να εργάζονται, έβγαλαν τα κράνη τους, και στάθηκαν ακίνητοι​—σε ένδειξη σεβασμού για τους νεκρούς συναδέλφους μας.

»Καθώς στεκόμουν παρατηρώντας γύρω μου τον τόπο της καταστροφής, μού έκανε εντύπωση το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή σήμερα. Η κατάσταση με έκανε να αναλογιστώ τη ζωή μου, την εργασία μου, την οικογένειά μου. Ανεξάρτητα από τους κινδύνους, η εργασία μου είναι πολύ ανταμειφτική​—μου δίνει τη δυνατότητα να βοηθάω άλλους, ακόμη και να σώζω ζωές».

Οι Μάρτυρες Προσφέρουν Πρακτική Βοήθεια

Τις πρώτες δύο ημέρες της καταστροφής, περίπου 70 άνθρωποι αναζήτησαν ασφάλεια στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επειδή μερικοί είχαν χάσει τα δωμάτιά τους στα ξενοδοχεία και τις αποσκευές τους, τους δόθηκε ένα μέρος για να μείνουν και ρούχα για να αλλάξουν. Τους προσφέρθηκε φαγητό. Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι τους παρασχέθηκε συναισθηματική υποστήριξη από έμπειρους Χριστιανούς πρεσβυτέρους.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έστειλαν επίσης απαραίτητο εξοπλισμό για περιπτώσεις έκτακτων αναγκών και προμήθειες για τα μέλη των σωστικών συνεργείων τα οποία εργάζονταν στον τόπο της καταστροφής. Επίσης διέθεσαν μεταφορικά μέσα στην πυροσβεστική υπηρεσία για τη μεταφορά πυροσβεστών στην πληγείσα περιοχή. Ο Ρικάρντο (κέντρο δεξιά), ένας 39χρονος Μάρτυρας και εργάτης αποκομιδής απορριμμάτων, βοηθούσε μαζί με εκατοντάδες άλλους απομακρύνοντας τόνους συντρίμμια κάθε ημέρα. Αυτός είπε στο Ξύπνα!: «Το θέαμα ήταν πολύ οδυνηρό, ιδιαίτερα για τους πυροσβέστες οι οποίοι έψαχναν για τους χαμένους συναδέλφους τους. Τους είδα να απεγκλωβίζουν έναν πυροσβέστη ζωντανό. Κάποιος άλλος πυροσβέστης σκοτώθηκε από ένα ανθρώπινο σώμα που έπεσε πάνω του. Πολλοί πυροσβέστες έκλαιγαν. Εγώ ξέσπασα σε λυγμούς. Εκείνη την ημέρα κανένας δεν ήταν πιο θαρραλέος από αυτούς τους άντρες».

«Καιρός και Απρόβλεπτη Περίσταση»

Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από αυτή τη συμφορά. Ανάμεσά τους υπάρχουν τουλάχιστον 14 Μάρτυρες οι οποίοι έτυχε να βρίσκονται μέσα ή κοντά στον τόπο της τραγωδίας. Η 65χρονη Τζόις Κάμινγκς, η οποία καταγόταν από το Τρινιδάδ, είχε ραντεβού με τον οδοντίατρο κοντά στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Δυστυχώς, το ραντεβού ήταν περίπου την ώρα της καταστροφής. Προφανώς δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τον καπνό και την πήγαν εσπευσμένα σε κάποιο κοντινό νοσοκομείο. Δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Η περίπτωσή της ήταν μία από τις πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που τους βρίσκει «καιρός και απρόβλεπτη περίσταση». (Εκκλησιαστής 9:11) Ήταν γνωστή για το μεγάλο ζήλο της στο ευαγγελιστικό έργο.

Ο Κάλβιν Ντόσον (βλέπε πλαίσιο) εργαζόταν σε ένα χρηματομεσιτικό γραφείο στον 84ο όροφο του νότιου πύργου. Βρισκόταν στο γραφείο του και έβλεπε καθαρά το βόρειο πύργο αφότου χτυπήθηκε από ένα αεροπλάνο. Ο εργοδότης του, ο οποίος δεν ήταν στο γραφείο, του τηλεφώνησε για να μάθει τι είχε συμβεί. Ο ίδιος αφηγήθηκε: «Ο Κάλβιν προσπαθούσε να μου περιγράψει όσα είδε. Είπε: “Άνθρωποι πηδάνε από το κτίριο!” Του είπα να φύγει από εκεί γρήγορα και να πάρει και τους άλλους από το γραφείο». Ο Κάλβιν δεν κατάφερε να φύγει. Ο εργοδότης συνέχισε: «Ο Κάλβιν ήταν θαυμάσιος άνθρωπος και τον εκτιμούσαμε όλοι μας, ακόμη και όσοι από εμάς δεν είχαμε θρησκευτικά ενδιαφέροντα. Θαυμάζαμε την αγάπη του για τον Θεό και την ανθρωπιά του».

Ένας άλλος Μάρτυρας ανάμεσα στα θύματα ήταν ο Τζέιμς Αμάτο (κάτω δεξιά στην απέναντι σελίδα), πατέρας τεσσάρων παιδιών και αξιωματικός στην πυροσβεστική υπηρεσία της Νέας Υόρκης. Όσοι τον γνώριζαν είπαν ότι ήταν τόσο θαρραλέος ώστε «θα έμπαινε σε ένα φλεγόμενο κτίριο ακόμη και αν οι άλλοι το έβαζαν στα πόδια». Ο Τζέιμς προήχθη μετά θάνατον σε ανώτερο βαθμό.

Ένας άλλος Μάρτυρας πυροσβέστης, με πείρα εφτά χρόνων, ήταν ο Τζορτζ Ντιπασκουάλε. Ήταν παντρεμένος με τη Μελίσα και είχε μια δίχρονη κορούλα, την Τζόρτζια Ρόουζ. Ήταν πρεσβύτερος σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάτεν Άιλαντ και βρισκόταν στο δέκατο όροφο του νότιου πύργου όταν κατέρρευσε. Και αυτός έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να σώσει άλλους.

Αυτοί είναι μόνο δύο από τους εκατοντάδες πυροσβέστες, αστυνομικούς και μέλη σωστικών συνεργείων οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους καθώς προσπαθούσαν με γενναιότητα να σώσουν ανθρώπους. Ό,τι και να πει κανείς για την ανδρεία αυτών των διασωστών θα είναι λίγο. Ο δήμαρχος της Πόλης της Νέας Υόρκης, Ρούντολφ Τζουλιάνι, είπε αργότερα σε μια ομάδα πυροσβεστών οι οποίοι πήραν προαγωγή: «Η προθυμία σας να συνεχίσετε απτόητοι κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις είναι πηγή έμπνευσης για όλους εμάς. . . . Και δεν υπάρχει . . . καλύτερο παράδειγμα θάρρους από αυτό που επέδειξε η Πυροσβεστική Υπηρεσία της Πόλης της Νέας Υόρκης».

Παρηγοριά Μέσω της Διακονίας Τους

Τις ημέρες μετά την τραγωδία, περίπου 900.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες ενήργησαν αποφασιστικά σε όλη τη χώρα προκειμένου να παρηγορήσουν τους θλιμμένους ανθρώπους. Η αγάπη για τον πλησίον τούς υποκίνησε να παρηγορήσουν εκείνους που πενθούσαν. (Ματθαίος 22:39) Επίσης, στη διακονία τους προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή στη μόνη αληθινή ελπίδα για τη βασανισμένη ανθρωπότητα.​—2 Πέτρου 3:13.

Οι Μάρτυρες έδειχναν συμπόνια καθώς πλησίαζαν τους ανθρώπους. Πρόθεσή τους ήταν να προσφέρουν παρηγοριά από τις Γραφές και να μιμηθούν το αναζωογονητικό παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος είπε: «Ελάτε σε εμένα, όλοι εσείς που μοχθείτε και είστε καταφορτωμένοι, και εγώ θα σας αναζωογονήσω. Βάλτε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από εμένα, διότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε αναζωογόνηση για τις ψυχές σας. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίο μου είναι ελαφρό».​—Ματθαίος 11:28-30.

Ομάδες πρεσβυτέρων από τις τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μανχάταν πήραν άδεια να περάσουν στον τόπο της καταστροφής για να μιλήσουν και να δώσουν παρηγοριά στα μέλη των σωστικών συνεργείων που βρίσκονταν εκεί. Η ανταπόκριση ήταν πολύ ευνοϊκή. Εκείνοι οι διάκονοι σχολίασαν: «Οι άντρες άκουγαν τα Γραφικά εδάφια που τους διαβάζαμε με δάκρυα στα μάτια». Μέλη σωστικών συνεργείων ξεκουράζονταν σε μια βάρκα σε ένα μικρό λιμάνι. «Οι άντρες φαίνονταν τόσο απελπισμένοι, με τα κεφάλια τους σκυμμένα, μη μπορώντας να αντέξουν όσα είχαν δει. Καθήσαμε μαζί τους και τους διαβάσαμε εδάφια από τη Γραφή. Μας ευχαρίστησαν πολύ που πήγαμε εκεί λέγοντας ότι πραγματικά χρειάζονταν αυτή την παρηγοριά».

Συχνά, οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθαν σε επαφή οι Μάρτυρες ήθελαν κάτι να διαβάσουν και τους προσφέρθηκαν χιλιάδες ειδικά βιβλιάρια δωρεάν. Μερικά από αυτά είχαν τους εξής τίτλους: Όταν Πεθαίνει Κάποιος που Αγαπάτε, Θα Υπάρξει Ποτέ Ένας Κόσμος Χωρίς Πόλεμο; και Ενδιαφέρεται Πραγματικά ο Θεός για Εμάς; Επίσης δόθηκε ειδική προσοχή σε δύο σειρές άρθρων του Ξύπνα!: «Το Νέο Πρόσωπο της Τρομοκρατίας» (22 Μαΐου 2001) και «Αντιμετώπιση του Μετατραυματικού Άγχους» (22 Αυγούστου 2001). Σε πολλές περιπτώσεις οι Μάρτυρες μιλούσαν για την ελπίδα της ανάστασης την οποία δίνει η Γραφή. (Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 24:15) Ίσως εκατομμύρια άνθρωποι έλαβαν αυτό το παρηγορητικό άγγελμα.

Πρέπει να μας Βάλει σε Σκέψεις

Τραγωδίες σαν αυτήν στην Πόλη της Νέας Υόρκης πρέπει να μας βάλουν όλους σε σκέψεις όσον αφορά το πώς χρησιμοποιούμε τη ζωή μας. Μήπως ζούμε μόνο για τις ιδιοτελείς επιδιώξεις μας ή προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην ευτυχία των άλλων; Ο προφήτης Μιχαίας ρώτησε: «Τι σου ζητάει ο Ιεχωβά σε ανταπόδοση παρά να ασκείς δικαιοσύνη και να αγαπάς την καλοσύνη και να είσαι μετριόφρων καθώς περπατάς με τον Θεό σου;» (Μιχαίας 6:8) Η μετριοφροσύνη πρέπει να μας υποκινήσει να στραφούμε στο Λόγο του Θεού για να βρούμε την αληθινή ελπίδα για τους νεκρούς και για να ανακαλύψουμε τι θα κάνει σύντομα ο Θεός προκειμένου να αποκαταστήσει τις παραδεισιακές συνθήκες πάνω σε αυτή τη γη. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις υποσχέσεις της Γραφής, σας παροτρύνουμε να επικοινωνήσετε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά της περιοχής σας.​—Ησαΐας 65:17, 21-25· Αποκάλυψη 21:1-4.

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 11]

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΤΑΤΙΑΝΑΣ

Η Λένα, η χήρα του Κάλβιν Ντόσον, μίλησε στο Ξύπνα! για την προσευχή που έκανε η εφτάχρονη κόρη της λίγες ημέρες αφότου έμαθε ότι ο πατέρας της δεν θα επέστρεφε στο σπίτι. Η Λένα είχε προσευχηθεί και η Τατιάνα ρώτησε: «Μαμά μπορώ να κάνω και εγώ μια προσευχή;» Η μητέρα της συμφώνησε. Η Τατιάνα είπε στην προσευχή της: «Ιεχωβά, ουράνιε Πατέρα μας, θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε για αυτό το φαγητό και για αυτή την ημέρα που ζήσαμε. Και θέλουμε να ζητήσουμε να είναι το πνεύμα σου με εμένα και με τη μαμά ώστε να μπορούμε να είμαστε δυνατές. Και θέλουμε να ζητήσουμε να είναι το πνεύμα σου με τον μπαμπά, ώστε να είναι δυνατός όταν θα γυρίσει. Και όταν θα γυρίσει, θα είναι ωραίος, γερός και ευτυχισμένος και υγιής, και θα τον ξαναδούμε. Στο όνομα του Ιησού . . . Α! και μην ξεχάσεις να δίνεις δύναμη στη μαμά. Αμήν».

Επειδή η Λένα δεν ήταν απολύτως σίγουρη για το αν είχε καταλάβει η Τατιάνα, της είπε: «Τατιάνα, η προσευχή σου ήταν πολύ ωραία. Αλλά, γλυκιά μου, το ξέρεις ότι ο μπαμπάς δεν θα γυρίσει;» Αμέσως, το πρόσωπο της Τατιάνας πήρε ταραγμένη όψη. «Δεν θα γυρίσει;» είπε. «Όχι», απάντησε η μητέρα της. «Νόμιζα ότι σου το είπα. Νόμιζα ότι κατάλαβες πως ο μπαμπάς δεν θα γυρίσει». Η Τατιάνα είπε: «Μα εσύ συνεχώς μου έλεγες ότι θα γυρίσει στο νέο κόσμο!» Όταν τελικά κατάλαβε τι εννοούσε η κόρη της, η Λένα είπε: «Συγνώμη, Τατιάνα. Δεν σε κατάλαβα. Νόμιζα ότι εννοούσες πως ο μπαμπάς θα γύριζε αύριο». Η Λένα παρατήρησε: «Ένιωσα ωραία όταν κατάλαβα ότι ο νέος κόσμος είναι τόσο πραγματικός για αυτήν».