Μέσα σε όλη αυτή την κλιμακούμενη πίεση, το 1935, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέκτησαν σαφή κατανόηση από την Αγία Γραφή για την ταυτότητα του ‘πολύ όχλου’ ή ‘μεγάλου πλήθους’ των εδαφίων Αποκάλυψη 7:9-17. (ΝΜ, ΜΝΚ) Αυτή η κατανόηση τους έθεσε σε επιφυλακή για ένα μη αναμενόμενο αλλά και επιτακτικό έργο. (Ησ. 55:5) Δεν διακρατούσαν πια την άποψη ότι όλοι όσοι δεν ήταν από το «μικρό ποίμνιο» των κληρονόμων της ουράνιας Βασιλείας θα είχαν κάποτε στο μέλλον την ευκαιρία να εναρμονίσουν τη ζωή τους με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. (Λουκ. 12:32) Συνειδητοποίησαν ότι τώρα είχε έρθει ο καιρός να κάνουν μαθητές τέτοιου είδους ανθρώπους, με σκοπό να επιζήσουν και να μπουν στο νέο κόσμο του Θεού. Πόσο καιρό θα συνεχιζόταν η σύναξη αυτού του μεγάλου πλήθους από όλα τα έθνη δεν το ήξεραν, αν και πίστευαν ότι το τέλος του πονηρού συστήματος θα έπρεπε να είναι πολύ κοντά. Για το πώς ακριβώς θα γινόταν αυτό το έργο, ενόψει του διωγμού που εξαπλωνόταν και γινόταν πιο άγριος, δεν ήταν βέβαιοι. Ωστόσο, ήταν πεπεισμένοι για ένα πράγμα—εφόσον ‘το χέρι του Ιεχωβά δεν έχει σμικρυνθεί’, εκείνος θα άνοιγε το δρόμο για να μπορέσουν να εκτελέσουν το θέλημά του.—Ησ. 59:1.

Το έτος 1935 είναι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή εκείνον τον καιρό προσδιορίστηκε η ταυτότητα του πολύ όχλου ή μεγάλου πλήθους, που αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψη 7:9. Σε σχέση με τη σύναξη αυτής της ομάδας, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να διακρίνουν ότι η Αγία Γραφή έθετε ενώπιόν τους ένα έργο μεγαλύτερων διαστάσεων από οποιοδήποτε προηγούμενο έργο.