Σκαπανικό στη Γιουτλάνδη

Τώρα ξεκίνησε ένα πιο εντατικό έργο στους αγροτικούς τομείς. Τον Ιανουάριο του 1924 τρεις βιβλιοπώλες, ο Κνουδ και ο Κρίστιαν Ντέιλ και ο Κρίστιαν Ρέμερ, σχημάτισαν μια «φάλαγγα βιβλιοπωλών» και στάλθηκαν στη Γιουτλάνδη με πρώτο σταθμό την πόλη Σκίβε. Ο αδελφός Λουτιχάου ξεκίνησε την εκστρατεία με μια δημόσια ομιλία στη μεγαλύτερη αίθουσα της πόλης και κατόπιν ο Κρίστιαν Ντέιλ έκανε διάφορες ομιλίες σε συναθροίσεις που διεξάχτηκαν σε διάφορες παμπ και πνευματικά κέντρα όλης της περιοχής. Οι ομιλίες ανακοινώνονταν μέσω διαφημίσεων στις εφημερίδες και μέσω διαφημιστικών. Μετά την ομιλία, οι βιβλιοπώλες κάλυπταν τον τομέα διαθέτοντας βιβλία και βιβλιάρια.

Την άνοιξη του 1924, οι τρεις αδελφοί έφτασαν στο Χαδερσλέου της Νότιας Γιουτλάνδης, μιας επαρχίας που ανήκε κάποτε στη Γερμανία αλλά προσαρτίστηκε ξανά στη Δανία μέσω δημοψηφίσματος το 1920. Νεαροί από εκείνη την περιοχή κλήθηκαν να πολεμήσουν στο Δυτικό Μέτωπο. Πολλοί από αυτούς άφησαν την πίστη τους για τον Θεό μέσα στα γαλλικά χαρακώματα.

Ο Κρίστιαν Ρέμερ περιγράφει τι είδους εμπειρία ήταν να κηρύττει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους: «Ήταν κάπως παράξενος αλλά ενδιαφέρων τομέας για έργο. Ο πολιτικός τους αγώνας είχε κάνει αυτούς τους ανθρώπους προσιτούς».

Ένα από τα άτομα που συνάντησαν οι βιβλιοπώλες την πρώτη φορά που έκαναν έργο στον τομέα τους ήταν ο Έντον Χάνσεν, ένας υποδηματοποιός από το Όα Γιέρστελ. Και αυτός επίσης είχε χάσει την πίστη του στο Δυτικό Μέτωπο. Μαζί με δυο συμπολεμιστές του, παρακολούθησε την ομιλία ‘Τι Λένε οι Γραφές για την Κόλαση;’ Την επόμενη μέρα τον επισκέφτηκε ο Κνουδ Ντέιλ, και ύστερα από μια ζωηρή τρίωρη συζήτηση δέχτηκε το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Αυτό το βιβλίο τού αναζωπύρωσε την πίστη τόσο πολύ ώστε μαζί με τη σύζυγό του, Κατρίνε, έκανε πολύ αξιόλογο έργο στη Νότια Γιουτλάνδη.

Μέχρι και το φθινόπωρο του 1925, οι τρεις βιβλιοπώλες της «φάλαγγας Ντέιλ» χρησιμοποιούσαν ποδήλατα ή τρένα για τη μεταφορά τους, αλλά τώρα κάποιος αδελφός τούς διέθεσε ένα αυτοκίνητο. Ο Κρίστιαν Ρέμερ ταξίδεψε στην Κοπενχάγη για να το παραλάβει. «Η απόκτηση του αυτοκινήτου ήταν μεγάλο γεγονός! Ήταν ένα χαριτωμένο σαραβαλάκι, και μάλιστα καμπριολέ», αναπολεί ο ίδιος. «Και επειδή εγώ ήμουν ο μόνος που είχα δίπλωμα, έγινα ο οδηγός. Το αυτοκίνητο κράτησε ένα χρόνο. Τότε το ανταλλάξαμε και πήραμε το κομψότερο αυτοκίνητο της εποχής, ένα Φορντ σεντάν μοντέλο 1923—το οποίο ήταν κλειστό και ζεστό το χειμώνα. Πολυτελέστατο αμάξι!»

Αυτοί οι βιβλιοπώλες έκαναν σταδιακά έργο σε όλη τη Γιουτλάνδη και στο νησί Φιν μέχρι το Μάρτιο του 1929, οπότε εξαντλήθηκαν τα χρήματα που υπήρχαν για αυτή την ειδική δραστηριότητα.

Ένα τρίτο ζευγάρι από βιβλιοπώλισσες, η Άννα Πέτερσεν και η Τόρα Σβένσεν, κάλυψαν και αυτές τον τομέα στο Φιν και στη Γιουτλάνδη. Η αδελφή Πέτερσεν αναφέρει: «Συνήθως έστελναν εμάς τους σκαπανείς σε τομείς όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες. Πηγαίναμε στον παντοπώλη και τον ρωτούσαμε αν ήξερε κάποιον μέσα στην πόλη που θα μπορούσε να μας νοικιάσει ένα δωμάτιο. Η κουζίνα μας αποτελούνταν από μια μικρή γκαζιέρα και δυο-τρεις κατσαρόλες πάνω σε ένα παλιό τραπέζι ή πάνω σε δυο-τρία κιβώτια που παίρναμε από τον παντοπώλη».