Ο Άινα Μπένγκο αφηγείται ένα μικρό περιστατικό από αυτή τη δραστηριότητα: «Διευθετήσαμε να γίνει μια μικρή συνέλευση σε μια εκκλησία της βόρειας Γιουτλάνδης για να βοηθήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας να οργανωθούν για το έργο από σπίτι σε σπίτι. Έπειτα από μια ομιλία την οποία εκφώνησε ο αδελφός Ντέι, λάβαμε οδηγίες σχετικά με το πώς πρέπει να κάνουμε το έργο, τι θα πρέπει να λέμε στους ανθρώπους, κτλ. Μας ανατέθηκαν τομείς, πήραμε έντυπα και βγήκαμε από την πόρτα με την καρδιά στο στόμα! Καθώς ο αδελφός Ντέι και εγώ περπατούσαμε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, είδαμε δυο αδελφές να στέκονται σε κάποια είσοδο και να κλαίνε. Τις πήραμε μαζί μας, και σύντομα ξαναέλαμψαν τα μάτια τους!»

Ο αδελφός Ντέι σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας «κανονικός» Οίκος Μπέθελ όπου όλοι θα μπορούσαν να ζουν και να τρώνε μαζί στο ίδιο μέρος. Έτσι, διαμορφώθηκε ο έκτος όροφος, ακριβώς κάτω από τα δοκάρια της στέγης· καθαρίστηκαν τα μικρά δωμάτια της αποθήκης, λουστραρίστηκαν τα πατώματα, τοποθετήθηκε ταπετσαρία στους τοίχους και επιπλώθηκαν τα δωμάτια. Όταν αποπερατώθηκαν οι εργασίες, ο Άινα Μπένγκο, ο Σίμον Πέτερσεν και ένας ακόμη αδελφός είχαν από μια μικρή, αν και κάπως πρωτόγονη, κρεβατοκάμαρα ο καθένας.