• Δανία
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1993

    • Ένας Κατασκευαστής Επιγραφών Γνωρίζει την Αλήθεια

      Στην Κοπενχάγη, ένας όμιλος πέντε με έξι ατόμων παρακολουθούσε τις συναθροίσεις, και μεταξύ αυτών ήταν δυο φτωχές μοδίστρες. Όμως, ο όμιλος επρόκειτο σύντομα να ενισχυθεί.

      Στο Μπρόνσχοϊ, που βρίσκεται στη βόρεια άκρη της Κοπενχάγης, έμενε ένας Νορβηγός κατασκευαστής επιγραφών, ο Τζον Ράινσετ. Αυτός και η σύζυγός του, η Αογκούστα, προσπαθούσαν ειλικρινά να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Συχνά, ο Τζον διάβαζε την Αγία Γραφή στην οικογένειά του και προσπαθούσε να την εξηγήσει ώστε να την καταλαβαίνουν ακόμη και τα παιδιά. Αν και παρακολούθησαν διάφορες θρησκευτικές συναθροίσεις, δεν έβρισκαν ικανοποίηση. Κατόπιν, ένα βράδυ έπεσαν στα γόνατα και ο πατέρας προσευχήθηκε ειλικρινά στον Θεό να ανοίξει τα μάτια τους για να βρουν την αλήθεια. Την άλλη μέρα το πρωί στο κατώφλι τους στεκόταν μια βιβλιοπώλισσα κρατώντας τον Α΄ Τόμο της σειράς Χαραυγή της Χιλιετηρίδος! Ποια είχε πάει για να κηρύξει; Η Άννα Χάνσεν, μια από τις δυο φτωχές μοδίστρες.

      Στη συνέχεια ο Καρλ Λουτιχάου επισκέφτηκε αυτή την οικογένεια για να τους διδάξει γύρω από την Αγία Γραφή. Ύστερα από διάφορες μακροσκελείς συζητήσεις, ο Τζον άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις στο Όλε Σούας Κέδε, τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στη Δανία. Έπειτα από κάθε συνάθροιση, επέστρεφε τρέχοντας στο σπίτι του για να πει στη σύζυγό του όλα τα θαυμάσια πράγματα που είχε ακούσει. Μολονότι εκείνη ήταν κατάκοιτη επί πολλά χρόνια, μόλις επανέκτησε τις δυνάμεις της πήγαινε γεμάτη ζήλο στις συναθροίσεις με τις πατερίτσες της.

      Η οικογένεια γνώρισε την αλήθεια πολύ σύντομα. Ο Τζον κήρυττε από πόρτα σε πόρτα σε κάθε ελεύθερη στιγμή. Συχνά, σηκωνόταν από τις 4:30 το πρωί προκειμένου να προετοιμαστεί για τις συναθροίσεις. Όταν κουραζόταν, στη διάρκεια της ημέρας, βυθιζόταν σε μια πολυθρόνα για να πάρει έναν υπνάκο, κρατώντας από συνήθεια το μπρελόκ του χαλαρά στο χέρι. Μόλις αποκοιμιόταν και του έπεφταν τα κλειδιά, ξυπνούσε χάρη στο αυτοσχέδιο ξυπνητήρι του. Αναζωογονημένος, ήταν έτοιμος να βγει ξανά στην υπηρεσία.

      Η σύζυγός του παρά το γεγονός ότι ήταν φιλάσθενη, ήθελε να διαδώσει την αλήθεια στην περιοχή του Χέλεμπεκ, στη βόρεια Σγιέλαν, όπου γεννήθηκε. Έτσι, γέμισε ένα μεγάλο μπαούλο με βιβλία και το έστειλε σιδηροδρομικώς στο Χελσενγκέρ. Επειδή δεν μπορούσε να κουβαλήσει παρά μόνο ένα-δυο βιβλία στην τσάντα της, έραψε μια ειδική ζώνη για τη μέση της, με μεγάλες επίπεδες τσέπες. Εξοπλισμένη κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την τσάντα της στο ένα χέρι, το μπαστούνι στο άλλο και αρκετά βιβλία στη ζώνη, την οποία έκρυβε το ριχτό παλτό της, η θαρραλέα Αογκούστα περπατούσε και κήρυττε από βίλα σε βίλα κατά μήκος της βόρειας ακτής. Πριν πεθάνει το 1925, τα τελευταία της λόγια ήταν: «Υπάρχει τόσο έργο που πρέπει να γίνει εκεί στη βόρεια Σγιέλαν, και ήθελα τόσο πολύ να το κάνω».

      Τρία από τα παιδιά τους έγιναν και αυτοί ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι των καλών νέων, και ο γιος τους Πόουλ είχε το προνόμιο να υπηρετήσει ως επίσκοπος τμήματος για κάποιο χρονικό διάστημα.