Μαρτυρία με Φωνογράφο

Το επόμενο βήμα για να γίνει πιο αποτελεσματικό το έργο ήταν η χρήση φωνογράφων. Στα κατώφλια των σπιτιών ηχούσαν τώρα δίσκοι με σύντομα Βιβλικά κηρύγματα του αδελφού Ρόδερφορντ μεταφρασμένα στη δανική. Σε λίγο εμφανίστηκαν οι ευαγγελιζόμενοι στους τομείς κουβαλώντας φορητούς φωνογράφους.

Όμως, το να κουβαλάει κανείς ένα φωνογράφο, έστω και φορητό, πάνω σε ποδήλατο δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η αδελφή Ρέμερ θυμάται: «Μερικές φορές έπρεπε να περπατάμε κρατώντας το ποδήλατο όχι μόνο στις ανηφόρες αλλά και στις κατηφόρες επειδή ήταν τόσο απότομες και οι δρόμοι γεμάτοι πέτρες, και θα έσπαζε το ελατήριο που στήριζε το φωνογράφο αν κατεβαίναμε γρήγορα τις κατηφόρες». Αυτό το εμπόδιο δεν μείωνε το ζήλο τους. Αντιμετώπισαν με επιτυχία την κατάσταση με το να εφευρίσκουν και να κατασκευάζουν τη μια καταπληκτική συσκευή μετά την άλλη προκειμένου να προσαρμόζουν το φωνογράφο στο ποδήλατο με ασφάλεια. Ένας αδελφός θυμάται ότι από τα 135 άτομα που είχε τη χαρά να βοηθήσει να μπουν στην παγκόσμια οργάνωση κηρύγματος του Ιεχωβά, περίπου 40 άτομα γνώρισαν την αλήθεια ως αποτέλεσμα του έργου φωνογράφου.

Εκτός αυτού, διεξάγονταν οι λεγόμενες συναθροίσεις φωνογράφου στις οποίες ακούγονταν ομιλίες από μεγαλύτερους φωνογράφους. Μερικοί αδελφοί στο Κάλουνμπορ εγκατέστησαν ένα ηχητικό σύστημα σε ένα παλιό αυτοκίνητο που ανήκε στον Ντένιελ Νίλσεν (γιο της Αλμπερτίνε, η οποία είχε βαφτιστεί στον κολπίσκο του Σέγερε το 1902). Όταν πούλησε το αυτοκίνητο, άρχισε να χρησιμοποιεί ένα μικρό κάρο που το έσερνε ένα ποδήλατο. «Κάναμε μακρινά ταξίδια», αφηγείται ο αδελφός Νίλσεν, «σε όλα τα χωριά όπου κηρύτταμε χρησιμοποιώντας ομιλίες από φωνογράφο».

[Εικόνα στη σελίδα 97]

Μια ομάδα που δίνει μαρτυρία με φωνογράφους προσαρμοσμένους πάνω σε ποδήλατα