Κραυγή για Βοήθεια

«Ο ΘΕΟΣ με ξέχασε!» φώναξε μια γυναίκα από τη Βραζιλία. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της, ένιωθε πως η ζωή της δεν είχε πια νόημα. Έχετε προσπαθήσει ποτέ να παρηγορήσετε κάποιον που είναι τόσο καταθλιμμένος ή που κραυγάζει ίσως για βοήθεια;

Μερικοί απελπίζονται τόσο πολύ ώστε βάζουν τέλος στη ζωή τους​—αρκετοί δε από αυτούς είναι νεαροί. Σύμφωνα με την εφημερίδα Φόλια ντε Σ. Πάουλο (Folha de S. Paulo), μια μελέτη που έγινε στη Βραζιλία δείχνει ότι «οι αυτοκτονίες μεταξύ των νέων έχουν αυξηθεί κατά 26 τοις εκατό». Λόγου χάρη, εξετάστε την περίπτωση του Βάλτερ,a ενός νεαρού που ζει στο Σάο Πάουλο. Δεν είχε ούτε γονείς ούτε σπίτι ούτε ιδιωτική ζωή ούτε φίλους στους οποίους να στηριχτεί. Για να βάλει τέλος στη δυστυχία του, ο Βάλτερ αποφάσισε να πηδήξει από μια γέφυρα.

Μια μεμονωμένη μητέρα, η Έντνα, είχε ήδη δύο παιδιά όταν γνώρισε έναν άλλον άντρα. Έπειτα από έναν μήνα μόνο, άρχισαν να συζούν στο σπίτι της μητέρας του, η οποία ασχολούνταν περιστασιακά με τον πνευματισμό και ήταν αλκοολική. Η Έντνα έκανε και άλλο παιδί, άρχισε να πίνει υπερβολικά και έπαθε τόσο σοβαρή κατάθλιψη ώστε προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Τελικά, έχασε την κηδεμονία των παιδιών της.

Τι θα λεχθεί για τους ηλικιωμένους; Η Μαρία ήταν μια κεφάτη και ομιλητική γυναίκα. Καθώς μεγάλωνε, όμως, άρχισε να ανησυχεί για την εργασία της ως νοσοκόμας επειδή φοβόταν ότι θα έκανε λάθη. Αυτό της έφερνε κατάθλιψη. Αφού δοκίμασε διάφορα φάρμακα με δική της πρωτοβουλία, ζήτησε ιατρική βοήθεια, και φάνηκε ότι η αγωγή που της χορηγήθηκε τη βοηθούσε. Όταν όμως έχασε την εργασία της σε ηλικία 57 ετών, η κατάθλιψη επέστρεψε και μάλιστα τόσο έντονη ώστε δεν φαινόταν κάποια διέξοδος. Η Μαρία άρχισε να σκέφτεται την αυτοκτονία.

Σύντομα​—Ένας Κόσμος Χωρίς Απόγνωση

Η ΖΩΗ γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική, και υπάρχουν πολλοί λόγοι για απόγνωση. Όταν είμαστε απογοητευμένοι, ίσως είναι δύσκολο να ελέγξουμε τα αισθήματά μας. Ακόμη και εκείνοι που αγαπούν τη ζωή μπορεί να νιώσουν φοβερά δυστυχισμένοι! Προσέξτε μερικά παραδείγματα.

Στους αρχαίους χρόνους, ο προφήτης Μωυσής αποθαρρύνθηκε τόσο πολύ ώστε είπε στον Θεό: «Παρακαλώ, θανάτωσέ με τελείως, αν βρήκα εύνοια στα μάτια σου, ώστε να μη βλέπω τη συμφορά μου». (Αριθμοί 11:15) Κατατρεγμένος από τους εχθρούς του, ο προφήτης Ηλίας αναφώνησε: «Αρκεί! Τώρα, Ιεχωβά, αφαίρεσε την ψυχή [ζωή] μου». (1 Βασιλέων 19:4) Και ο προφήτης Ιωνάς είπε: «Ιεχωβά, αφαίρεσε, σε παρακαλώ, την ψυχή μου από εμένα, γιατί είναι καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω». (Ιωνάς 4:3) Αλλά ούτε ο Μωυσής ούτε ο Ηλίας ούτε ο Ιωνάς αυτοκτόνησαν. Όλοι τους γνώριζαν την εντολή του Θεού: «Δεν πρέπει να διαπράξεις φόνο». (Έξοδος 20:13) Έχοντας ισχυρή πίστη στον Θεό, αντιλαμβάνονταν ότι καμία κατάσταση δεν είναι απελπιστική και ότι η ζωή είναι δώρο από τον Θεό.

Τι θα λεχθεί για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα; Εκτός από το συναισθηματικό πόνο ή τα σωματικά προβλήματα, μερικές φορές ίσως χρειάζεται να υπομένουμε άσχημη μεταχείριση από την οικογένεια, τους γείτονες ή τους συνεργάτες μας. Η Αγία Γραφή μιλάει για ανθρώπους που είναι πλήρεις «από κάθε αδικία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, γεμάτοι φθόνο, φόνο, έριδες, δόλο, μοχθηρή διάθεση, όντας ψιθυριστές, κακολόγοι, άτομα που μισούν τον Θεό, θρασείς, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέτες κακών πραγμάτων, ανυπάκουοι στους γονείς, χωρίς κατανόηση, ασυνεπείς στις συμφωνίες, άστοργοι, ανελεήμονες». (Ρωμαίους 1:28-31) Εφόσον περιβαλλόμαστε από τέτοιους ανθρώπους κάθε μέρα, η ζωή μπορεί να μοιάζει με βάρος. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται παρηγοριά και ανακούφιση;