Εκείνοι, ωστόσο, που ακολουθούν μια πορεία παρόμοια με την πορεία που ακολουθούσαν πολλοί γραμματείς και Φαρισαίοι, οι οποίοι εκούσια και εν γνώσει τους αντιμάχονταν τη φανέρωση του πνεύματος του Θεού μέσω του Χριστού, δεν θα λάβουν ανάσταση, και έτσι δεν μπορούν να “ξεφύγουν από την κρίση της Γέεννας”.—Ματ 23:13, 33· Μαρ 3:22-30.

Εφόσον ο Αδάμ και η Εύα ήταν τέλεια πλάσματα, και η εντολή του Θεού προς αυτούς ήταν ξεκάθαρη και κατανοητή και από τους δύο, είναι προφανές ότι η αμαρτία τους ήταν εκούσια και δεν δικαιολογούνταν με βάση κάποια ανθρώπινη αδυναμία ή ατέλεια. Γι’ αυτό, τα λόγια που τους είπε μετά ο Θεός δεν περιέχουν πρόσκληση για μετάνοια. (Γε 3:16-24) Το ίδιο ισχύει και για το πνευματικό πλάσμα που τους είχε παρασύρει στο στασιασμό. Το τέλος του και το τέλος των άλλων αγγελικών πλασμάτων που ενώθηκαν μαζί του είναι η αιώνια καταστροφή. (Γε 3:14, 15· Ματ 25:41) Ο Ιούδας, παρότι ατελής, είχε ζήσει από πολύ κοντά τον ίδιο τον Γιο του Θεού και εντούτοις έγινε προδότης. Ο ίδιος ο Ιησούς τον χαρακτήρισε «γιο της καταστροφής». (Ιωα 17:12) Ο αποστατικός «άνθρωπος της ανομίας» επίσης αποκαλείται «γιος της καταστροφής». (2Θε 2:3· βλέπε ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ· ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ· ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ.) Παρόμοια, όλοι όσοι κατατάσσονται στα συμβολικά «κατσίκια» όταν ο Ιησούς κρίνει ως βασιλιάς την ανθρωπότητα “απέρχονται σε αιώνια εκκοπή”, χωρίς να τους απευθύνεται πρόσκληση για μετάνοια.—Ματ 25:33, 41-46.