Σιέρα Λεόνε—Έρχονται στο Φως τα Πιο Πολύτιμα «Διαμάντια» Της

ΤΟ ΕΤΟΣ 1462, μια ομάδα ατρόμητων Πορτογάλων ναυτικών προχώρησε με κόπο κατά μήκος της δυτικοαφρικανικής ακτής μέχρι που έφτασε σ’ ένα σημείο 890 χιλιόμετρα βόρεια του ισημερινού. Αυτοί δεν φοβήθηκαν από τους θρύλους για σκοτεινές θάλασσες γεμάτες τέρατα οι οποίες εκτείνονταν δήθεν στα νότια του Μαρόκου. Επίσης, δεν αποδέχονταν την επικρατούσα αντίληψη ότι ο ήλιος έκαιγε τόσο δυνατά κοντά στον ισημερινό ώστε η θάλασσα έβραζε.

Όπως ακριβώς ήλπιζαν εκείνοι οι ναυτικοί, ούτε τα ξύλινα πλοία τους έπιασαν φωτιά ούτε οι ίδιοι είδαν τα ακέφαλα τέρατα για τα οποία μιλούσαν οι θρύλοι. Αντίθετα, βρήκαν όμορφες ακτές με άσπρη άμμο, πίσω από τις οποίες υψώνονταν επιβλητικά βαθυπράσινα βουνά, καλυμμένα με πυκνά δάση. Και όταν οι τροπικές βροχές κατέκλυζαν τη γη και οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό, τότε οι βροντές μπουμπούνιζαν και ηχούσαν σ’ εκείνα τα βουνά σαν να βρυχιόταν ένα τεράστιο θηρίο. Είναι ενδιαφέρον το ότι οι θαλασσοπόροι εκείνοι ονόμασαν το μέρος αυτό Σιέρα Λεόνε—δηλαδή «Βουνά του Λιονταριού»!

Με την πάροδο των χρόνων, οι άνθρωποι έμαθαν ότι ο πλούτος της Σιέρα Λεόνε δεν περιοριζόταν στην ομορφιά της. Υπήρχαν και μεταλλεύματα: σίδηρος, βωξίτης, ρουτίλιο, χρωμίτης, λευκόχρυσος και χρυσός. Αλλά μόλις το 1930 έγινε μια ανακάλυψη που έκανε τον εμπορικό κόσμο να προσέξει αυτό το μικροσκοπικό κράτος. Βρέθηκαν διαμάντια! Τα κοιτάσματα αυτών των πολύτιμων λίθων αποδείχτηκαν πολύ πλούσια, προσελκύοντας κατά χιλιάδες τους αδαμαντοθήρες.

Μερικοί μάζευαν κυριολεκτικά τα διαμάντια από την επιφάνεια του εδάφους. Μια γυναίκα βρήκε ένα ογκώδες διαμάντι ενώ έπλενε τα ρούχα της σ’ ένα ποταμάκι. Κάποιος άντρας βρήκε ένα πετράδι 153 καρατιών, καθώς έσκαβε για να φυτέψει γλυκοπατάτες στο χωράφι. Ως επί το πλείστον, όμως, η ανεύρεση αυτών των πολύτιμων λίθων έχει απαιτήσει μεγάλη προσπάθεια. Για παράδειγμα, μερικά διαμάντια βρίσκονται θαμμένα βαθιά μέσα στη γη, σε κοιτάσματα κιμπερλίτη, ενός είδους πετρώματος. Η εξόρυξή τους περιλαμβάνει σκάψιμο, ανατίναξη των πετρωμάτων, θραύση και ταξινόμηση. Απαιτεί επίσης επιδεξιότητα, γνώσεις και υπομονή.

Ενώ τα εκτενή έργα εξόρυξης διαμαντιών συνεχίζονται μέχρι σήμερα, μια αναζήτηση πετραδιών άλλου είδους—πνευματικών διαμαντιών πολύ μεγαλύτερης αξίας—διεξάγεται στη Σιέρα Λεόνε από το 1915. Εκείνη τη χρονιά, ένας άντρας που ονομαζόταν Άλφρεντ Τζόζεφ εγκατέλειψε το Μπαρμπάντος και ταξίδεψε σ’ αυτή τη χώρα με ατμόπλοιο. Εδώ, άρχισε να ψάχνει όχι για διαμάντια αλλά για ανθρώπους που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν τον αληθινό Θεό ‘εν πνεύματι και αληθεία’. (Ιωάννης 4:24) Αυτή η αναζήτηση γινόταν με τον ίδιο τρόπο που εφήρμοζαν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα—‘δημόσια και από σπίτι σε σπίτι’. (Πράξεις 20:20, ΜΝΚ) Εφτά χρόνια αργότερα, ενώθηκε μαζί του στο έργο αυτό ο Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν, ο οποίος ήταν επίσης από τις Δυτικές Ινδίες.

Μέχρι το τέλος του 1923, είχε ήδη σχηματιστεί μια μικρή εκκλησία στην πρωτεύουσα, το Φρίταουν. Αυτή η εκκλησία περιλάμβανε 14 νεοβαφτισμένα άτομα. Σήμερα, 632 άτομα σε 30 εκκλησίες συμμετέχουν ενεργά στο δημόσιο έργο κηρύγματος ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι προσπάθειές τους να βρουν και να φέρουν στο φως αυτά που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τα πολύτιμα πνευματικά διαμάντια της Σιέρα Λεόνε στέφονται με μεγάλη επιτυχία.

Δραστήριοι Αναζητητές της Αλήθειας

Μερικοί καινούριοι μαθητές του Ιησού Χριστού ήταν σαν τα διαμάντια που εύκολα τα μαζεύει κανείς από την επιφάνεια του εδάφους. Αυτοί έψαξαν με επιμονή για να βρουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένα από τα άτομα αυτά ήταν μια κομμώτρια, η Τζόαν. Η ίδια τηλεφώνησε στα τοπικά κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων στο Φρίταουν και ζήτησε μια Γραφική μελέτη.

Τι υποκίνησε την Τζόαν να κάνει αυτό το τηλεφώνημα; «Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια εποχή στη ζωή μου που να μην αναζητούσα τον Θεό», λέει η ίδια. «Από την παιδική μου ηλικία, έγινα μέλος πολλών εκκλησιών και θρησκευτικών ομάδων, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να ικανοποιηθώ πνευματικά.

»Πριν από δέκα περίπου χρόνια, έμαθα για τους Μάρτυρες· αλλά χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, σχημάτισα τη γνώμη ότι αυτούς τους ανθρώπους πρέπει με κάθε θυσία να τους αποφεύγει κανείς. Όταν κάποια φίλη της οικογένειάς μας έγινε Μάρτυρας, έγινα συνδρομήτρια στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Το έκανα μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσω· ποτέ δεν έκανα τον κόπο να τα διαβάσω. Για να πω την αλήθεια, τα χρησιμοποιούσα για να καθαρίζω τα παράθυρά μου! Τότε ήρθε ένα Ξύπνα! που έλκυσε την προσοχή μου. Το κύριο άρθρο ασχολούνταν με την ανάγκη που έχουμε για αγάπη. [22 Σεπτεμβρίου 1986] Το διάβασα και με εντυπωσίασε βαθιά. Αυτό το περιοδικό με υποκίνησε να ζητήσω μια Γραφική μελέτη». Η Τζόαν σημείωσε ταχεία πρόοδο και σύντομα έγινε βαφτισμένη Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ένα άλλο άτομο που αναζητούσε την αλήθεια ήταν ένας νεαρός άντρας, ο οποίος ονομαζόταν Μάνσο. Ήθελε να γίνει ιερέας και πήγε σε ιερατική σχολή. Αλλά όταν παρατήρησε την υποκρισία των δασκάλων του, αποθαρρύνθηκε και εγκατέλειψε τη σχολή. Στη συνέχεια, ο Μάνσο άρχισε να παρακολουθεί άλλες θρησκευτικές συναθροίσεις. Μια μέρα, καθώς πήγαινε να επισκεφτεί ένα θείο του, είδε ένα βιβλίο που εκδόθηκε από την Εταιρία Σκοπιά—Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Ήταν πεταμένο κάτω μέσα σε μια λακκούβα από λασπόνερα. Εφόσον τον ενδιέφερε ο τίτλος του βιβλίου, το έβγαλε μέσ’ απ’ το νερό, το στέγνωσε και το διάβασε. Εδώ βρισκόταν επιτέλους η αλήθεια που αναζητούσε! Το βιβλίο ενθάρρυνε τους αναγνώστες να παρακολουθήσουν τις συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Έτσι, ο Μάνσο πήγε εκεί, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες και σύντομα βαφτίστηκε. Τώρα υπηρετεί ως ολοχρόνιος σκαπανέας ευαγγελιστής!

Ανταπόκριση στην Υπομονετική Υποβοήθηση

Ωστόσο, άλλοι καινούριοι μαθητές έμοιαζαν περισσότερο με τα διαμάντια που βρίσκονται παγιδευμένα βαθιά μες στα πετρώματα. Χρειάστηκε να καταβληθεί πραγματική προσπάθεια για να «έρθουν στο φως». Ο Ντόναλντ, ένας Χριστιανός πρεσβύτερος, θυμάται την υπομονή που χρειάστηκε για να βοηθηθεί μια γυναίκα που ονομαζόταν Μάρθα. Ο ίδιος δηλώνει: «Μολονότι δέχτηκε να κάνει μελέτη, πάντοτε μας έκανε να περιμένουμε αρκετή ώρα προτού καθήσει για να μελετήσουμε. Μερικές φορές άφηνε επίτηδες διάφορες δουλειές που θα μπορούσαν να είχαν γίνει πιο νωρίς. Κατόπιν μας ζητούσε να περιμένουμε μέχρι να τις τελειώσει. Μερικές φορές περιμέναμε πάνω από ώρα. Αυτή ήλπιζε ότι θα αποθαρρυνόμασταν και θα φεύγαμε, αλλά κάθε εβδομάδα εμείς προσπαθούσαμε να καλύψουμε λίγη τουλάχιστον σημαντική ύλη. Το αποτέλεσμα; Με τον καιρό μεγάλωσε η εκτίμησή της.

»Μια άλλη δυσκολία που αντιμετωπίζαμε ήταν να καταφέρουμε να πάρουμε τη Μάρθα μαζί μας στις συναθροίσεις. Έφερνα κι άλλους Μάρτυρες για να παραβρεθούν στη Γραφική της μελέτη, ώστε να αισθάνεται άνετα όταν θα ερχόταν στην Αίθουσα Βασιλείας. Αλλά εκείνη το ανέβαλε αυτό επανειλημμένα τόσο πολύ, ώστε όταν ήρθε τελικά, γνώριζε σχεδόν ολόκληρη την εκκλησία!» Η υπομονή ανταμείφτηκε. Η Μάρθα έχει βαφτιστεί και η υπόστασή της στην εκκλησία είναι καλή.

Αρχικά ο Πάιος αντιστεκόταν στην αλήθεια. Όταν κάποιο αντρόγυνο ιεραποστόλων άρχισε Γραφική μελέτη μαζί του, ο Πάιος είχε περάσει ήδη τα 70 και ήταν φανατικό μέλος ενός πολιτικού κόμματος και ο ταμίας της εκκλησίας του. «Λογομαχούσε με πάθος για το καθετί που συζητούσαμε», είπαν οι ιεραπόστολοι. «Κάθε εβδομάδα, ήταν ήρεμος όταν αρχίζαμε, αλλά σιγά-σιγά άναβε. Δίναμε πραγματικές μάχες κάθε εβδομάδα και συχνά απελπιζόμασταν και θέλαμε να τα παρατήσουμε και να τον ξεγράψουμε. Η κύρια αιτία που μας έκανε να τον επισκεπτόμαστε και πάλι ήταν το γεγονός ότι προετοιμαζόταν με μεγάλη επιμέλεια για τη μελέτη.

»Αφού η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για έναν περίπου χρόνο, ο Πάιος μας πληροφόρησε ότι αποφάσισε να ερευνήσει μόνος του το ζήτημα. Εφόσον ήταν συνταξιούχος δάσκαλος, ήξερε πώς να ερευνάει. Κάθε μέρα επί δυο εβδομάδες, ανέβαινε στο βουνό για να πάει στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, όπου βυθιζόταν στη μελέτη των σχολιολογίων της Αγίας Γραφής και των λεξικών. Κατόπιν μας πληροφόρησε: ‘Τώρα πείστηκα πως όλα όσα μου λέγατε είναι αλήθεια. Ο Θεός δεν είναι Τριάδα, δεν υπάρχει πύρινος άδης και η ψυχή δεν είναι αθάνατη. Ακόμη και μερικά άτομα στην εκκλησία μου παραδέχονται ότι έτσι έχουν τα πράγματα’». Ο Πάιος σημείωσε στη συνέχεια ταχεία πρόοδο και παραιτήθηκε τόσο από την πολιτική όσο και από την εκκλησία του. Αφότου βαφτίστηκε, υπηρετούσε ως βοηθητικός σκαπανέας όσο μπορούσε πιο συχνά, δαπανώντας 60 ώρες το μήνα στο έργο κηρύγματος, μέχρι το θάνατό του το 1987.

«Κάτι που δεν γνωρίζαμε για πολύ καιρό», θυμούνται οι ιεραπόστολοι που δίδαξαν τον Πάιο, «ήταν ότι η μητέρα του είχε συνταυτιστεί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνος θυμόταν ότι παρακολουθούσε μαζί της τις συναθροίσεις όταν ήταν νεαρός. Αλλά όταν εκείνη πέθανε, αυτός ακολούθησε το δικό του δρόμο. Μετά το βάφτισμά του, ο Πάιος είπε: ‘Το μόνο πράγμα που με λυπεί είναι το ότι δεν μπορεί να με δει τώρα η μητέρα μου’. Τότε, έλαμψε το πρόσωπό του και πρόσθεσε: ‘Αλλά θα με δει στο νέο κόσμο!’»

Η αναζήτηση για διαμάντια και η αναζήτηση για μαθητές συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Φανταχτερές διαφημίσεις καυχιούνται λέγοντας ότι «τα διαμάντια είναι παντοτινά». Παρ’ όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου έξοχου πετραδιού δεν το χαίρεται παντοτινά επειδή, αν δεν υπήρχε η προμήθεια του Θεού για σωτηρία, η κατάληξη όλων των αμαρτωλών ανθρώπων θα ήταν ο θάνατος. (Ιωάννης 3:16, 17) Το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Σιέρα Λεόνε φέρνει, λοιπόν, ένα θησαυρό που είναι πιο πολύτιμος από απλά διαμάντια, δηλαδή δούλους του Θεού και μαθητές του Ιησού Χριστού! Και ο Λόγος του Ιεχωβά υπόσχεται: ‘Όποιος . . . πράττει το θέλημα του Θεού μένει παντοτινά’.—1 Ιωάννου 2:17.

[Χάρτης/Εικόνες στις σελίδες 22, 23]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

[Εικόνες]

Σε συνθήκες σαν κι αυτές, οι διαγγελείς της Βασιλείας βρίσκουν τα πνευματικά διαμάντια στη Σιέρα Λεόνε