Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Πώς βλέπει η Χριστιανική εκκλησία τη λαιμαργία;

Ο Λόγος του Θεού καταδικάζει τόσο τη μέθη όσο και τη λαιμαργία ως συμπεριφορά που δεν συμβιβάζεται με την υπηρεσία προς τον Θεό. Συνεπώς, η Χριστιανική εκκλησία αντιμετωπίζει τον αδιόρθωτο λαίμαργο όπως ακριβώς βλέπει τον κατά συνήθεια μέθυσο. Ούτε ο μέθυσος ούτε ο λαίμαργος μπορεί να είναι μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας.

Τα εδάφια Παροιμίες 23:20, 21 δηλώνουν: «Μην είσαι ανάμεσα σε οινοπότες, ανάμεσα σε λαίμαργους κρεοφάγους. Διότι ο μέθυσος και ο λαίμαργος θα πέσουν σε φτώχεια, και ο νυσταγμός θα ντύσει με κουρέλια τον άνθρωπο». Στο εδάφιο Δευτερονόμιο 21:20 διαβάζουμε για κάποιον “πεισματάρη και στασιαστικό” άνθρωπο, ο οποίος ήταν άξιος θανάτου υπό το Μωσαϊκό Νόμο. Σύμφωνα με αυτό το εδάφιο, εκείνος ο στασιαστικός και αμετανόητος άνθρωπος ήταν μεταξύ άλλων «λαίμαργος και μέθυσος». Σαφώς, στον αρχαίο Ισραήλ η λαιμαργία θεωρούνταν απαράδεκτη συνήθεια για εκείνους που επιθυμούσαν να υπηρετούν τον Θεό.

Τι σημαίνει, όμως, το να είναι κανείς λαίμαργος, και τι λένε οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές για αυτό το θέμα; Ο λαίμαργος ορίζεται ως κάποιος που επιδίδεται κατά συνήθεια σε άπληστη και αχόρταγη κατανάλωση τροφής. Κατ’ αρχάς, λοιπόν, η λαιμαργία αποτελεί μορφή απληστίας, και ο Λόγος του Θεού μάς λέει ότι οι «άπληστοι» είναι άτομα που δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. (1 Κορινθίους 6:9, 10· Φιλιππησίους 3:18, 19· 1 Πέτρου 4:3) Επιπρόσθετα, όταν ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους Χριστιανούς να μην πράττουν “τα έργα της σάρκας”, έκανε λόγο για «μεθύσια, ξέφρενα γλέντια και παρόμοια πράγματα». (Γαλάτες 5:19-21) Το υπερβολικό φαγητό συνοδεύει πολλές φορές τα μεθύσια και τα ξέφρενα γλέντια. Επιπλέον, η λαιμαργία αναμφίβολα περιλαμβάνεται στην έκφραση του Παύλου «και παρόμοια πράγματα». Όπως συμβαίνει και με τα άλλα «έργα της σάρκας», ένας Χριστιανός που είναι πασίγνωστος για τη λαιμαργία του και αρνείται πεισματικά να αλλάξει την άπληστη συμπεριφορά του πρέπει να αποβληθεί από την εκκλησία.​—1 Κορινθίους 5:11, 13.a