• «Είμαι Κυνηγός Τρουφών!»
    Ξύπνα!—1987 | Ιούνιος 8

    • «Είμαι Κυνηγός Τρουφών!»

      «ΣΚΥΛΙΣΙΑ ζωή!» Η δική μου ήταν πραγματικά σκυλίσια ζωή—όλη τη μέρα αλυσοδεμένος στην πιο βρώμικη γωνιά της αυλής. Γάβγιζα τους ξένους μόνο και μόνο γιατί αυτό έπρεπε να κάνω, αφού ήμουνα σκύλος. Αλλά όσο κι αν προσπαθούσα, δεν κατάφερνα να φοβίσω ούτε και τα κοτόπουλα.

      Μια φορά τη μέρα, όταν το αφεντικό μου το θυμόταν, μου φέρνανε λίγο φαΐ και μερικές μέρες μου πετούσαν και κανά δυο ξερά κόκαλα. Είναι αδύνατο να φανταστείτε χειρότερη σκυλίσια ζωή από τη δική μου.

      Κατόπιν ήρθε η μεγάλη αλλαγή. Ήταν τότε που ανακάλυψα εκείνο τον κρυμμένο θησαυρό—τις τρούφες!

      ‘Αλλά τι είναι οι τρούφες;’ μπορεί να ρωτήσετε. ‘Και πώς μπόρεσαν να αλλάξουν τη ζωή ενός σκύλου;’ Οι τρούφες είναι φαγώσιμες συγκεντρώσεις μυκήτων που βρίσκονται μέσα στο χώμα και σε μερικές χώρες θεωρούνται σπουδαία λιχουδιά. Μπορούν να βρεθούν οπουδήποτε και κυμαίνονται από το μέγεθος ενός μπιζελιού μέχρι και το μέγεθος ενός πορτοκαλιού. Αλλά το κύριο πρόβλημα είναι στο πώς θα βρεθούν—και εδώ είναι που μπαίνω στην ιστορία.

      Γυμνασμένος να Μυρίζομαι Τρούφες

      Στην πραγματικότητα, ο νεώτερος γιος του αφεντικού μου, ο Τζιοβάννι, ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα να με γυμνάσει να βρίσκω τρούφες. Προφανώς, ακόμη και ένα φτωχό μαντρόσκυλο, γεννημένο και μεγαλωμένο σε χωριό του Λάνγκε, εδώ στην Ιταλία, θά ’κανε για τη δουλειά, αφού δεν υπήρχε τίποτα άλλο καλύτερο. Ευτυχώς για μένα σ’ αυτό το μέρος του Πιεντμόντ, συμβαίνει να βγαίνουν οι καλύτερες τρούφες της Ιταλίας. Και κάτι άλλο: για τους ανθρώπους είναι δύσκολο να εντοπίσουν τα μέρη που αναπτύσσονται οι τρούφες.

      Τότε ήμουνα εφτά μηνών κουταβάκι, ιδανική ηλικία για να με γυμνάσουν. Έτσι το αφεντικό μου άρχισε να με μαθαίνει να ξεθάβω οτιδήποτε ήταν κρυμμένο μέσα στο χώμα. Με ευκολία ξέχωνα τα κόκαλα που έθαβε για μένα. Ίσως σ’ αυτό να με βοήθησε και ο προηγούμενος καιρός της πείνας μου. Κατόπιν, από τα κόκαλα προχώρησε σε κομμάτια τυριού Γκοργκοντζόλα. Η έντονη μυρωδιά αυτού του τυριού θα με προετοίμαζε να ανακαλύπτω τις μαύρες τρούφες με την όσφρηση.

      Φαίνεται ότι τα πήγαινα καλά. Κάθε φορά που έκανα μια ανακάλυψη, έπαιρνα μια λιχουδιά παραπάνω και ένα φιλικό χάδι. Έτσι, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, καρδιά και ψυχή. Στο μεταξύ, η κοινωνική μου θέση σαν σκύλου είχε βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Τώρα είχα το δικό μου σκυλόσπιτο μέσα στον κήπο των λαχανικών. Δεν ήμουνα πια δεμένος δίπλα στις κοπριές για να με κοροϊδεύουν οι κότες και τα κουνέλια.

      Η Πρώτη-Πρώτη Τρούφα Μου

      Μέχρι το φθινόπωρο ήμουνα έτοιμος για να ψάχνω και να βρίσκω τρούφες. Στην πραγματικότητα τις καλύτερες μπορείς να τις βρεις από τον Οκτώβρη μέχρι το Γενάρη. Πήραμε το μονοπάτι, με το αφεντικό μου από πίσω να με κρατάει από το λουρί και τραβήξαμε για την πλαγιά του λόφου στο κοντινό δάσος με τις βαλανιδιές. Καθώς πλησιάζαμε, άρχισα να εντοπίζω εκείνη τη μυρουδιά που δεν μου άφηνε καμιά αμφιβολία—κάτι σαν σκόρδο κι όμως με μια ευχάριστη διαφορά. Σταμάτησα επί τόπου, μύρισα τον αέρα και κατόπιν τεντώθηκα στο λουρί μου καθώς η μυρωδιά γινόταν ολοένα και πιο έντονη. Ενθουσιάστηκα και το ίδιο έγινε και με το αφεντικό μου—αυτή θα ήταν η πρώτη μου πραγματική ανακάλυψη τρούφας! «Βρες την Φλικ, άντε . . . βρες την!» με παρακινούσε το αφεντικό μου.

      Σταμάτησα στη ρίζα μιας μικρής βαλανιδιάς, εντελώς σίγουρος για τον εαυτό μου. Η τρούφα ήταν εκεί κάτω από τα πόδια μου—αλίμονό μου αν δεν ήταν! Άρχισα να ξύνω το έδαφος, αλλά σχεδόν αμέσως το αφεντικό μου με έσπρωξε πέρα κι άρχισε να σκάβει με το φτυαράκι του. Δεν ήθελε να με κουράσει. Είχα καρφώσει τα μάτια μου σ’ αυτή την τρύπα καθώς το αφεντικό μου έσκαβε ολοένα και πιο βαθιά. Αλλά τρούφες δεν φαίνονταν πουθενά.

      Μετά από λίγο στάθηκε όρθιος και με κοίταξε αποδοκιμαστικά, σαν να μου έλεγε, «Φλικ, με δουλεύεις!» Αλλά εγώ ήξερα ότι η μύτη μου δεν με είχε εξαπατήσει. Χώθηκα στην τρύπα και έσκαψα λίγο ακόμα. Ένα γκριζωπό πράγμα άρχισε να φαίνεται. Μετά από μερικές προσπάθειες με το φτυάρι, να η πρώτη όμορφη τρούφα μου! Ζύγιζε περίπου μισό κιλό και είχε σχήμα στρογγυλό και λείο, κάτι σαν πατάτα. Αν και ήταν αρκετά εκατοστά κάτω από το έδαφος, είχα κατορθώσει να τη μυριστώ.

      Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας λαμπρής καριέρας σαν κυνηγός τρουφών. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια, θεωρούμαι ειδικός γι’ αυτό το νοστιμότατο μανιτάρι που έχει σχήμα πατάτας. Και χάρη σ’ αυτό, με ταΐζουν και με περιποιούνται καλύτερα παρά ποτέ. Άλλος για σκυλίσια ζωή;