Κατόπιν, το 1946, έφτασαν στο λιμάνι της πόλης Γκουαγιακίλ ιεραπόστολοι από τη Σχολή Γαλαάδ, οι οποίοι είχαν διοριστεί στον Ισημερινό. Αυτοί ήταν ο Γουόλτερ και η Γουιλμέτα Πέμπερτον μαζί με τους Τόμας και Μαίρη Κλίνγκενσμιθ.

Αφού φρόντισαν για τις απαραίτητες νομικές διατυπώσεις, αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι ξεκίνησαν σύντομα για την πρωτεύουσα, το Κίτο, το οποίο βρίσκεται σ’ ένα οροπέδιο από ηφαιστειογενή τέφρα γύρω στα 3,2 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Επειδή δεν υπήρχε κανένας διαβατός δρόμος που να οδηγεί σ’ αυτό το υψόμετρο, πήραν το τρένο από την Γκουαγιακίλ για το Κίτο. Καθώς ξανάφεραν στο νου τους το ταξίδι που έκαναν, είπαν τα εξής: «Ήμασταν τυχεροί που δεν χρειάστηκε να ανέβουμε στη στέγη ούτε να κρεμαστούμε στα πλαϊνά του τρένου, όπως έκαναν πολλοί. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μετέφεραν μπανάνες, ανανάδες και κοτόπουλα με σκοπό να τα πουλήσουν σε πιο μακρινά μέρη κατά μήκος της γραμμής».

Για να ξεπεράσει το τρένο την απότομη ανηφόρα στο σημείο που λεγόταν η Μύτη του Διαβόλου, κινούνταν σε μια σειρά από απότομες στροφές. Φαινόταν σαν να ταξίδευαν σε ένα στενό χείλος που ήταν σκαμμένο στην πλευρά ενός γκρεμού. Το τρένο σκαρφάλωνε στην απότομη πλαγιά προς μια κατεύθυνση για λίγο, σταματούσε και στη συνέχεια κινούνταν προς τα πίσω μέχρι το επόμενο τμήμα του ζιγκ-ζαγκ. Αυτό επαναλαμβανόταν επανειλημμένα μέχρι που έφτασαν στην κορυφή. Μετά από δυο μέρες, καθώς σουρούπωνε, πλησίασαν στον προορισμό τους. Γεμάτοι δέος, παρατηρούσαν τις χιονοσκέπαστες κορυφές των ηφαιστείων, η πιο εντυπωσιακή από τις οποίες ήταν το Κοτοπάξι—ένα από τα πιο ψηλά ενεργά ηφαίστεια του κόσμου, ύψους 5.897 μέτρων.

Τώρα άρχισε η πραγματική ιεραποστολική ζωή. Έπρεπε να νοικιάσουν ένα σπίτι. Την τροφή την αγόραζαν κάθε μέρα επειδή δεν υπήρχαν ψυγεία. Για το μαγείρεμα χρησιμοποιούσαν μια ξυλόσομπα. Πώς έπλεναν τα ρούχα; Όχι μ’ ένα αυτόματο πλυντήριο. Έτριβαν τα ρούχα πάνω-κάτω με τα χέρια στη σανίδα της σκάφης, το ένα μετά το άλλο. Αλλά όπως είπε ένας από τους ιεραποστόλους: «Δεν θυμάμαι να παραπονεθήκαμε ποτέ πολύ. Απλώς συνεχίζαμε το έργο κηρύγματος».

Κι αυτό επίσης αποτελούσε πρόκληση επειδή τα ισπανικά τους ήταν πολύ περιορισμένα. Παρ’ όλα αυτά, με πίστη στον Ιεχωβά άρχισαν το έργο από σπίτι σε σπίτι χρησιμοποιώντας μια κάρτα μαρτυρίας, δίσκους φωνογράφου και πολλά νοήματα που επινόησαν οι ίδιοι. Τα καλά αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν.

Ο Πρώτος Κάτοικος του Ισημερινού Βρίσκει την Αλήθεια

Αργά ένα βράδυ καθώς ο Γουόλτερ Πέμπερτον κατηφόριζε ένα στενό συνοικιακό δρόμο του Κίτο για να ανιχνεύσει τον τομέα, έτρεξε προς το μέρος του ένα μικρό αγόρι για να τον ρωτήσει τι ώρα είναι και στη συνέχεια έτρεξε πίσω προς το άνοιγμα μιας πόρτας. Ο Γουόλτερ, κοιτάζοντας προς τα μέσα, παρατήρησε έναν άντρα που έφτιαχνε ένα ζευγάρι παπούτσια. Με σπαστά ισπανικά, ο Γουόλτερ συστήθηκε, εξήγησε ότι ήταν ιεραπόστολος και ρώτησε τον άντρα αν ενδιαφερόταν για την Αγία Γραφή. «Όχι, αλλά έχω έναν αδελφό ο οποίος ενδιαφέρεται πάρα πολύ», ήταν η απάντηση. Ο αδελφός του άντρα αποδείχτηκε ότι ήταν ο Λουίς Ντάβαλος, κάποιος Αντβεντιστής που είχε αρχίσει να έχει σοβαρές αμφιβολίες για τη θρησκεία του.

Νωρίς το επόμενο πρωί ο Γουόλτερ επισκέφτηκε τον Λουίς. Ο Γουόλτερ αφηγείται: «Με τα περιορισμένα ισπανικά που ήξερα, του εξήγησα το σκοπό του Θεού να κάνει τη γη παράδεισο όπου το ανθρώπινο γένος θα μπορεί να ζει για πάντα κάτω από τη Βασιλεία του Θεού».

Όταν το άκουσε αυτό, ο Λουίς απάντησε: «Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ο Ιησούς είπε ότι θα πήγαινε στον ουρανό για να τους ετοιμάσει τόπο».

Ο Γουόλτερ του έδειξε ότι ο Ιησούς είχε υπόψη του ένα μικρό ποίμνιο και ότι αυτό το μικρό ποίμνιο περιοριζόταν σε 144.000 άτομα. (Λουκ. 12:32· Αποκ. 14:1-3) Εξήγησε επίσης ότι ο Ιησούς μίλησε και για άλλα πρόβατα τα οποία δεν είναι από αυτή την αυλή, αλλά θα έχουν την ελπίδα να ζήσουν εδώ στη γη.—Ιωάν. 10:16.

«Σ’ όλη μου τη ζωή διδάχτηκα πως όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό», είπε ο Λουίς. «Χρειάζομαι περισσότερες αποδείξεις σχετικά μ’ αυτή την επίγεια ομάδα». Έτσι βρήκαν κι άλλα εδάφια και μετά από αυτό ο Λουίς αναφώνησε: «Αυτή είναι η αλήθεια!»—Ησ. 11:6-9· 33:24· 45:18· Αποκ. 21:3, 4.

Ο Λουίς έμοιαζε μ’ έναν άνθρωπο ο οποίος πεθαίνει από δίψα στην έρημο, αλλά η δίψα του ήταν για τα νερά της αλήθειας. Ήθελε να μάθει αμέσως τι διδάσκει η Αγία Γραφή σχετικά με την Τριάδα, την αθανασία της ψυχής, τον πύρινο άδη και άλλες δοξασίες. Περιττό να λεχτεί ότι ο Γουόλτερ δεν μπόρεσε να φύγει παρά μόνο αργά εκείνο το βράδυ. Την αμέσως επόμενη μέρα ο Λουίς δραστηριοποιήθηκε δίνοντας μαρτυρία σ’ όλους τους φίλους του και λέγοντάς τους: «Βρήκα την αλήθεια!»

«Η Απάντηση στην Προσευχή Μου»

Αυτή την εποχή περίπου, ο Ραμόν Ρεδίν, ένας από τους ιδρυτές της Αντβεντιστικής κίνησης στον Ισημερινό, είχε επίσης απογοητευτεί με τη θρησκεία του. Οι διαιρέσεις που υπήρχαν στην εκκλησία τον ενοχλούσαν. Στην πραγματικότητα, ο Ραμόν αμφέβαλλε για όλες τις θρησκείες. Μια μέρα προσευχήθηκε στον Θεό: «Δείξε μου σε παρακαλώ την αλήθεια. Αν το κάνεις αυτό, θα σε υπηρετήσω πιστά στην υπόλοιπη ζωή μου».

Σύντομα μετά από αυτό, ένας από τους φίλους του, ο Λουίς Ντάβαλος, είπε ότι είχε κάτι πολύ σπουδαίο να του πει. «Ραμόν, ξέρεις ότι οι Αντβεντιστές της Έβδομης Μέρας δεν έχουν την αλήθεια;» Ο Ραμόν απάντησε: «Λουίς, εκτιμώ το ενδιαφέρον που δείχνεις για μένα, αλλά το γεγονός είναι ότι καμιά θρησκεία δεν διδάσκει την αλήθεια της Αγίας Γραφής, και γι’ αυτό το λόγο, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για καμιά απ’ αυτές». Ωστόσο, ο Ραμόν δέχτηκε ένα περιοδικό Σκοπιά καθώς επίσης και τη διεύθυνση του ιεραποστολικού οίκου και υποσχέθηκε ότι θα συζητούσε τουλάχιστον με τους ιεραποστόλους και θα έβλεπε αν αυτοί μπορούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις του. Η φαινομενική του αδιαφορία δεν εξέφραζε τα πραγματικά του αισθήματα· αυτός είχε κατά βάθος την επιθυμία να διαπιστώσει αν υπήρχε πράγματι αληθινή Χριστιανοσύνη. Έτσι, φεύγοντας από το σπίτι του φίλου του, δαπάνησε δυο ώρες ψάχνοντας για τον ιεραποστολικό οίκο.

Ο Γουόλτερ Πέμπερτον, ο οποίος δυσκολευόταν ακόμη με τα ισπανικά, έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να απαντήσει στις ερωτήσεις που έκανε ο Ραμόν, ερωτήσεις όπως η εξής: «Δίνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους ανθρώπους την ελευθερία να κάνουν σκέψεις σχετικά με τις Γραφές;» Ο Γουόλτερ απάντησε: «Εμείς δεν υποχρεώνουμε κανέναν να πάει κόντρα στη συνείδησή του. Θέλουμε οι άνθρωποι να κάνουν σκέψεις σχετικά με τις Γραφές, αφού αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο καταλήγουμε σε σωστά συμπεράσματα».

«Τηρούν οι Μάρτυρες το Σάββατο;» ρώτησε ο Ραμόν. «Τηρούμε αυτά που λέει η Αγία Γραφή σε σχέση με το Σάββατο», απάντησε ο Γουόλτερ.—Ματθ. 12:1-8· Κολ. 2:16, 17.

Με εκπληκτικό τρόπο, παρά το ότι ο Ραμόν μιλούσε σπαστά αγγλικά και ο Γουόλτερ ήξερε περιορισμένα ισπανικά, η αλήθεια άρχισε να αποκρυσταλλώνεται στο μυαλό του Ραμόν. Ο Ραμόν θυμάται τα εξής: «Τόσο εντυπωσιάστηκα από την πρώτη εκείνη ώρα που θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου, ‘Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση στην προσευχή μου!’»

Τη μια μέρα μετά την άλλη οι συζητήσεις συνεχίζονταν. Ο Γουόλτερ έβρισκε τα εδάφια στην αγγλική του Γραφή και ο Ραμόν παρακολουθούσε στην ισπανική του. Δεκαπέντε μέρες μετά την αρχική του επίσκεψη, ο Ραμόν Ρεδίν, μαζί με τον Λουίς Ντάβαλος και άλλους τρεις κατοίκους του Ισημερινού, ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη οργανωμένη ομαδική μαρτυρία που έγινε στον Ισημερινό. Ο Θεός είχε απαντήσει στην προσευχή που έκανε να του δείξει την αλήθεια, και ο αδελφός Ρεδίν έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε ότι θα υπηρετούσε τον Θεό πιστά στην υπόλοιπη ζωή του. Τώρα σε ηλικία 87 χρονών, ο αδελφός Ρεδίν απολαμβάνει το έργο ειδικού σκαπανέα.

Ο Πέδρο Βρίσκει την Απάντηση

Σ’ αυτόν τον πολύ μικρό, αλλά γοργά αυξανόμενο όμιλο ενώθηκε σύντομα ένας νεαρός άντρας ο οποίος έψαχνε για την αλήθεια πάνω από 17 χρόνια. Όταν ο Πέδρο Τούλες ήταν δέκα χρονών, άκουσε έναν ιερέα να προσπαθεί να εξηγήσει την Τριάδα. Επειδή δεν καταλάβαινε, ο Πέδρο τον ρώτησε πώς μπορούσαν τρία πρόσωπα να αποτελούν ένα θεό. Η απάντηση του ιερέα ήταν ένα χτύπημα στο κεφάλι με το χάρακα και μια σειρά από προσβολές. Ο Πέδρο είπε μέσα του: ‘Κάποια μέρα θα μάθω τι συμβαίνει μ’ όλα αυτά’.

Τελικά, αφού δαπάνησε κάποιο χρόνο με τους Αντβεντιστές, άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το «μυστήριο» της Τριάδας διαλευκάνθηκε σχεδόν αμέσως. Έμαθε ότι αυτό δεν ήταν μυστήριο, αλλά ψέμα. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι, όπως λένε μερικοί, «Θεός ο Γιος», αλλά είναι «ο Υιός του Θεού». (Ιωάν. 20:31) Ο Πέδρο εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι όλοι οι Μάρτυρες κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι, ένα έργο που κάποτε είχε προσπαθήσει να πείσει τους Αντβεντιστές να κάνουν. Αυτός πίστευε ότι αυτή η μορφή ευαγγελισμού ήταν απαραίτητη προκειμένου να ακολουθήσει κανείς το παράδειγμα των αποστόλων. (Πράξ. 5:42· 20:20) Παρ’ όλα αυτά, ο Πέδρο εξακολουθούσε να παραμένει αναποφάσιστος στο ζήτημα της θρησκείας.

Για τέσσερις ή πέντε μήνες συνέχιζε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Αντβεντιστών ενώ ήταν συνταυτισμένος και με τους Μάρτυρες. Τελικά, ο Γουόλτερ Πέμπερτον του είπε: «Πέδρο, πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Αν οι Αντβεντιστές έχουν δίκιο, τότε πήγαινε μ’ αυτούς. Αλλά αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την αλήθεια, τότε μείνε προσκολλημένος μ’ αυτούς. Η αλήθεια θα πρέπει να βρίσκεται πάνω από το καθετί».—Παράβαλε 1 Βασιλέων 18:21.

«Αυτό με βοήθησε να πάρω την καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ στη ζωή μου», λέει ο Πέδρο, «και έτσι βαφτίστηκα σε συμβολισμό της αφιέρωσής μου στις 10 Αυγούστου 1947». Την επόμενη χρονιά ο Πέδρο άρχισε το σκαπανικό και από τότε συνέχισε πιστά την ολοχρόνια υπηρεσία. Αυτός ήταν ο πρώτος από τον Ισημερινό που έλαβε εκπαίδευση στη Σχολή Γαλαάδ, μετά από την οποία επέστρεψε στον Ισημερινό για να βοηθήσει στο έργο που υπήρχε εδώ.

Περισσότερη Βοήθεια Από τα Κεντρικά Γραφεία

Το 1948 το έργο κηρύγματος έλαβε πραγματική ώθηση όταν 12 επιπρόσθετοι ιεραπόστολοι διορίστηκαν στον Ισημερινό, έξι απ’ αυτούς θα πήγαιναν στο Κίτο και οι άλλοι έξι στη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και κύριο λιμάνι, την Γκουαγιακίλ. Ο Άλμπερτ και η Ζόλα Χόφμαν ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που στάλθηκαν στην Γκουαγιακίλ. Ποτέ τους δεν είχαν ξαναδεί τόσο πολλούς ανθρώπους με ενδιαφέρον και περιέργεια! Ο Άλμπερτ Χόφμαν το περιγράφει αυτό με τον εξής τρόπο:

«Την Κυριακή το απόγευμα δώσαμε μαρτυρία για πρώτη φορά ως όμιλος κατά μήκος της όχθης του ποταμού, όπου συνήθως μπορούσαν να βρεθούν άνθρωποι. Χρησιμοποιήσαμε το φωνόγραφο με δίσκους στην ισπανική. Αρχικά λέγαμε στους ανθρώπους ότι είχαμε ένα θαυμάσιο και σπουδαίο άγγελμα και στη συνέχεια θέταμε σε λειτουργία το φωνόγραφο. Σύντομα συγκεντρωνόταν γύρω μας ένα μεγάλο πλήθος για να ακούσει».

Παρόμοια, όταν οι ιεραπόστολοι έκαναν έργο δρόμου με περιοδικά, ακόμη κι αν αυτοί στέκονταν σε πολυσύχναστα εμπορικά τμήματα της πόλης, γρήγορα τους περιστοίχιζε ένα φιλικό πλήθος. Μερικοί είχαν ερωτήσεις και άλλοι ήθελαν να πάρουν περιοδικά. Αυτή ήταν συγκινητική εμπειρία για τους νέους ιεραποστόλους εφόσον αυτοί δεν ήταν συνηθισμένοι να βλέπουν τέτοιο εκδηλωτικό ενδιαφέρον.

Εκείνοι οι πρώτοι ιεραπόστολοι θυμούνται ιδιαίτερα ένα περιστατικό που συνέβηκε το Μάρτιο του 1949. Τι ήταν αυτό; Ήταν η πρώτη επίσκεψη ζώνης στον Ισημερινό του Ν. Ο. Νορ, του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, και του γραμματέα του, Μ. Τζ. Χένσελ. Στο Κίτο, συγκεντρώθηκαν 82 άτομα για να ακούσουν την ομιλία «Είναι Αργότερα Από Όσο Νομίζετε!» Στην Γκουαγιακίλ, προγραμματίστηκε η ίδια ομιλία. Όταν ο αδελφός Νορ παρατήρησε τον ενθουσιασμό που έδειξαν οι νέοι ιεραπόστολοι για να τη διαφημίσουν, τους είπε τα εξής: «Μην αποθαρρυνθείτε πάρα πολύ αν δεν έρθουν πολλά άτομα». Στο κάτω-κάτω, οι αδελφοί εργάζονταν εκεί μόνο δυόμισι μήνες. Αλλά όλοι ένιωσαν έκπληξη όταν εμφανίστηκαν 280 άτομα και αναρίθμητοι άλλοι άκουσαν την ομιλία από το ραδιόφωνο.

Σεισμός Αλλάζει Ιεραποστολικό Διορισμό

Το 1949 φάνηκε κατάλληλο να αρχίσουν να κατευθύνουν την προσοχή σε μερικές από τις πόλεις που βρίσκονται γύρω από το Κίτο στην ορεινή περιοχή των Άνδεων. Διάλεξαν το Αμπάτο. Ωστόσο, τον Αύγουστο την πόλη αυτή και τις γύρω κωμοπόλεις τις έπληξε ο πιο καταστρεπτικός σεισμός που ένιωσε η χώρα εδώ και γενιές ολόκληρες. Εξαφανίστηκαν ολόκληρα χωριά. Υπολογίστηκε ότι έχασαν τη ζωή τους πάνω από 6.000 άτομα. Το Αμπάτο είχε γίνει ερείπια.

Η ερήμωση ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι την επόμενη χρονιά δεν υπήρχαν διαθέσιμα κατάλληλα καταλύματα για να μείνουν οι νέοι ιεραπόστολοι. Έτσι αποφασίστηκε να σταλθούν στη Ριομπάμπα, την πλησιέστερη πόλη προς τα νότια. Το έργο της διάνοιξης αυτού του παρθένου τομέα, το ανέλαβαν ο Τζακ Χολ και ο Τζόζεφ Σέκερακ. Αλλά η πρόοδος ήταν αργή σ’ αυτή την απομονωμένη και σε μεγάλο βαθμό Καθολική πόλη.

Εφάρμοσαν Αυτά που Έμαθαν

Μια μέρα καθώς ο Τζακ έδινε μαρτυρία στη Ριομπάμπα, διέθεσε το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» στον Θέσαρ Σάντος, ένα νεαρό παντρεμένο άντρα. Αυτά που διάβαζε στο βιβλίο τον συνάρπασαν τόσο που δεν το έβαλε κάτω εκείνη τη νύχτα μέχρι που το διάβασε ολόκληρο. Το κεφάλαιο που προκάλεσε μια άμεση αντίδραση ήταν «Χρήσις Εικόνων στη Λατρεία». Διάβασε τα εξής: «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, . . . μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά». (Έξοδ. 20:3-5) Ο Θέσαρ όμως, ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένος στον Σαν Αντόνιο, έναν Καθολικό άγιο, και είχε μια εικόνα του αγίου στο σπίτι του. Αλλά καθώς ο Θέσαρ συνέχιζε να διαβάζει, στραβοκοίταξε την εικόνα του αγίου που άλλοτε ευνοούσε και είπε: «Θα σε κατεβάσω αμέσως». Αυτός τελείωσε την ανάγνωση του κεφαλαίου, άπλωσε το χέρι του, άρπαξε την εικόνα, την έβγαλε έξω και την πέταξε.

Όταν άρχισε να μιλάει γι’ αυτά που είχε μάθει στους συγγενείς και στους φίλους του, αυτοί νόμισαν ότι είχε τρελαθεί. Ωστόσο, μια εβδομάδα αργότερα επισκέφτηκε το μικρότερο αδελφό του τον Χόρχε και του ζήτησε να διαβάσει το βιβλίο. Ο Χόρχε εντυπωσιάστηκε από τη λογικότητα του βιβλίου και υποκινήθηκε βαθιά από την προοπτική της παραδεισένιας γης. Ένα μήνα αργότερα έβγαινε στην υπηρεσία αγρού μαζί με τους ιεραποστόλους.

Όμως, ο Χόρχε έπρεπε να μάθει μερικά πράγματα ακόμη. Μια μέρα, την ώρα που έτρωγε, τον επισκέφτηκε ο Τζακ Χολ. Η μητέρα του Χόρχε σερβίριζε αίμα τηγανητό, ένα συνηθισμένο φαγητό σ’ αυτό το μέρος της χώρας. Όταν πρόσφερε λίγο και στον Τζακ, αυτός αρνήθηκε ευγενικά και επωφελήθηκε από την ευκαιρία για να εξηγήσει τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με το αίμα. (Γέν. 9:4· Πράξ. 15:28, 29) Ο Χόρχε το πήρε αμέσως στα σοβαρά. Προς έκπληξη της μητέρας του, αυτός αρνήθηκε να τελειώσει αυτό που υπήρχε στο πιάτο του.

Με την άφιξη περισσότερων ιεραποστόλων στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το κήρυγμα των καλών νέων άρχισε να διαδίδεται γρήγορα στις ακόλουθες απομονωμένες πόλεις που βρίσκονται στην παράκτια πεδινή περιοχή—Μάντα, Λα Λιμπερτάντ, Μιλάγκρο, Ματσάλα και άλλες.

Ο Άλφρεντ Σλόου θυμάται ένα άλλο περιστατικό που συνέβηκε όταν υπηρετούσε ως ιεραπόστολος: «Ένας ‘γενναίος’ τύπος προσποιήθηκε ότι ενδιαφερόταν, αλλά έπειτα άρπαξε ένα αντίτυπο της Σκοπιάς από τα χέρια μιας από τις ιεραποστόλους και με περήφανο τρόπο το έκανε κομμάτια. Περίπου εκείνη την ώρα παρατήρησα τον ιερέα πάνω στο ποδήλατό του με ράσα που ανέμιζαν, να πλησιάζει με ταχύτητα για να επιβεβαιώσει την παρουσία μας.

»Σύντομα μετά την άφιξή του, σχηματίστηκε ένας όχλος, στον οποίο ηγούνταν ο άντρας που έσχισε τη Σκοπιά, και τον βοηθούσαν δυο καλόγριες. Οι υπόλοιποι ήταν κυρίως παιδιά, τα οποία μπορούσε να τα δει κανείς να γεμίζουν τις τσέπες τους με πέτρες. Αρχίσαμε ως όμιλος να προχωρούμε σιγά-σιγά καλύπτοντας τα τετράγωνα που υπήρχαν μέχρι τη στάση του λεωφορείου ενώ ο όχλος μάς ακολουθούσε κατά πόδας. Όση ώρα προχωρούσαμε μ’ αυτόν τον τεταμένο ρυθμό αυτοί ικανοποιούνταν πετώντας μικρές πέτρες στον όμιλό μας. Ευτυχώς, κανένας δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Όταν σταμάτησε το λεωφορείο, ο όχλος τελικά ξεθαρρεύτηκε και μας επιτέθηκε πετώντας κοτρώνες καθώς πλησίαζε. Μέχρι να πλευρίσει ο όχλος το λεωφορείο, όλες οι αδελφές και τα παιδιά βρίσκονταν μέσα, έτσι πήδηξα μέσα κι εγώ. Φύγαμε σ’ έναν καταιγισμό από πέτρες και λάσπη που πετούσαν στο λεωφορείο, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι βρίσκονταν κι αυτοί μέσα, φώναζαν θυμωμένα προς τον όχλο, αποκαλώντας τους άγριους. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα στο λεωφορείο μάς παραχώρησαν ευγενικά τις θέσεις τους και μας βοήθησαν να καθαρίσουμε τη λάσπη, δείχνοντας έτσι ότι αυτά που συνέβηκαν ήταν ενέργειες μόνο λίγων παροδηγημένων, οι οποίοι έκαναν στα τυφλά το θέλημα του ιερέα. Είχαμε μια θαυμάσια ευκαιρία να δώσουμε μαρτυρία σ’ όλο το δρόμο του γυρισμού προς την πόλη».

Η αντίδραση του τύπου ήταν άμεση με επικεφαλίδες όπως οι εξής: «ΙΕΡΕΑΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ», «ΣΤΗ ΜΑΓΔΑΛΕΝΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ», «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ».

Βέβαια, ο ιερέας αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στην ενέργεια του όχλου, λέγοντας ότι βρισκόταν σ’ ένα άλλο μέρος της γειτονιάς. Μερικοί Καθολικοί σύλλογοι και επιτροπές αυτής της περιοχής υπέγραψαν επίσης μια αναφορά διακηρύττοντας την αθωότητά τους. Αλλά το Υπουργείο Προεδρίας της Κυβέρνησης έδωσε οδηγίες στον αρχηγό της αστυνομίας να απαντήσει τα εξής: «Το Σύνταγμα και οι νόμοι της Δημοκρατίας επιτρέπουν την ανεξιθρησκεία, και γι’ αυτόν το λόγο, εμείς ως αρχές υποχρεωνόμαστε να είμαστε άγρυπνοι για να διαπιστώνουμε ότι δεν απειλούνται τα δικαιώματα των πολιτών. . . . Θα ήταν πολύ επιθυμητό να μην υπάρξει από τώρα και στο εξής επανάληψη περιστατικών παρόμοιων με αυτό που συνέβηκε στις έξι αυτού του μήνα, διαφορετικά αυτή η αρχή θα υποχρεωθεί να τιμωρήσει τους υπεύθυνους σύμφωνα με το νόμο».

Παρ’ όλα αυτά, επρόκειτο να έρθουν περισσότερες παρενοχλήσεις, γιατί η Εκκλησία δεν ήταν διατεθειμένη να αφήσει ελεύθερους τους αιχμαλώτους της.

Δυσκολίες στην Κουένκα

Η Κουένκα, η τρίτη σε μέγεθος πόλη του Ισημερινού, με πληθυσμό 152.000 ατόμων, ήταν ένα πραγματικό προπύργιο της Καθολικής Εκκλησίας. Επειδή οι κάτοικοι δεν είχαν λάβει ακόμη μαρτυρία, τον Οκτώβριο του 1953 διορίστηκαν εκεί ο Πέδρο Τούλες και ο Καρλ Ντόχαου, που αποφοίτησε πιο πρόσφατα από τη Γαλαάδ. Αυτός ήταν πολύ δύσκολος και συχνά αποθαρρυντικός διορισμός.

Ο Καρλ θυμάται μια φανατική υπηρέτρια η οποία είπε αναστατωμένη: «Εσείς δεν πιστεύετε στην Παρθένα». Όταν αυτός άνοιξε την Αγία Γραφή στο εδάφιο Ματθαίος 1:23, αυτή άρχισε να τρέμει και είπε: «Απαγορεύεται σε μας να διαβάζουμε την Αγία Γραφή». Στο σημείο αυτό ξαναμπήκε απότομα μέσα στο σπίτι και άφησε τον Καρλ να στέκεται στην πόρτα. Σε μια άλλη περίπτωση κάποια υπηρέτρια άκουγε με ενδιαφέρον, αλλά όταν ήρθε σπίτι η οικοδέσποινα και είδε τι συνέβαινε, έριξε με μια κλωτσιά κάτω από τα σκαλοπάτια την τσάντα του Καρλ που περιείχε τα βιβλία του. Κάποια άλλη φορά, ένας εξαγριωμένος οικοδεσπότης τον κυνηγούσε από μια αυλή κραδαίνοντας ένα καυσόξυλο. Κάθε φορά που οι ιεραπόστολοι έδιναν μαρτυρία στην περιοχή του Σαν Μπλας, ο ιερέας χτυπούσε τις καμπάνες της εκκλησίας· και όταν τα παιδιά κατέφταναν τρέχοντας, τα παρότρυνε να πετούν πέτρες στους ιεραποστόλους.

Σε τρία χρόνια, κανένα άτομο στην Κουένκα δεν είχε το θάρρος να πάρει μια στάση υπέρ της αλήθειας. Πολλές φορές ο Καρλ έκανε λυπημένος περίπατο δίπλα στο ποτάμι και προσευχόταν να του δώσει ο Ιεχωβά έναν πιο παραγωγικό διορισμό. Τελικά διορίστηκε στην παράκτια πόλη της Ματσάλα, που κατοικείται από ήρεμους, ανοιχτόμυαλους ανθρώπους.