Έπειτα, το 1958 συνέβη άλλο ένα καλό πράγμα: Προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής.

Εκείνον τον καιρό, υπήρχαν μόνο δύο μικρές περιοχές σε ολόκληρη τη χώρα. Έτσι λοιπόν, εκτός από τις επισκέψεις στις εκκλησίες, αφιερώναμε πολλές εβδομάδες το χρόνο για να κηρύττουμε σε χωριά Ινδιάνων όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Τα καταλύματα εκεί αποτελούνταν συνήθως από ένα μικρό δωμάτιο χωρίς καθόλου παράθυρα και έπιπλα, εκτός από ένα κρεβάτι. Μαζί μας μεταφέραμε ένα μπαούλο στο οποίο είχαμε ένα καμινέτο κηροζίνης, ένα τηγάνι, πιάτα, μια λεκάνη για πλύσιμο, σεντόνια, μια κουνουπιέρα, ρούχα, παλιές εφημερίδες και μερικά άλλα πράγματα. Χρησιμοποιούσαμε τις εφημερίδες για να κλείνουμε τις τρύπες στους τοίχους ώστε να είναι λίγο πιο δύσκολο να μπαίνουν οι αρουραίοι στο δωμάτιό μας.

Αν και εκείνα τα δωμάτια ήταν σκοτεινά και βρώμικα, έχουμε υπέροχες αναμνήσεις από τις νυχτερινές συζητήσεις που απολαμβάναμε καθισμένοι στο κρεβάτι, καθώς τρώγαμε ένα απλό γεύμα μαγειρεμένο στο καμινέτο μας. Εφόσον η παρορμητική μου φύση με έκανε συχνά να μιλάω προτού να σκεφτώ, η σύζυγός μου επωφελούνταν κατά καιρούς από εκείνες τις στιγμές ηρεμίας για να μου δείξει πώς θα μπορούσα να εκφράζομαι με μεγαλύτερη διακριτικότητα προς τους αδελφούς που επισκεπτόμασταν. Έδινα προσοχή στα λόγια της, και οι επισκέψεις μου έγιναν πιο ενθαρρυντικές. Επίσης, όταν έκανα με απερισκεψία αρνητικά σχόλια για άλλους, εκείνη δεν έπαιρνε μέρος στη συζήτηση. Έμαθα, λοιπόν, να διατηρώ θετική άποψη για τους αδελφούς μου. Κυρίως, όμως, εκείνες οι συζητήσεις περιλάμβαναν σημεία που μαθαίναμε από άρθρα της Σκοπιάς και εμπειρίες που είχαμε στην υπηρεσία αγρού κατά τη διάρκεια της μέρας. Και τι συναρπαστικές εμπειρίες ήταν εκείνες!

Πώς Βρήκαμε τον Κάρλος

Στην πόλη Χιπιχάπα, στο δυτικό Ισημερινό, μας έδωσαν το όνομα ενός ενδιαφερομένου​—Κάρλος Μεχία​—αλλά όχι τη διεύθυνσή του. Φεύγοντας εκείνο το πρωί από το δωμάτιο που νοικιάζαμε, δεν ξέραμε πού να ψάξουμε για να τον βρούμε και έτσι πήραμε μια τυχαία κατεύθυνση. Επειδή το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει πολύ, έπρεπε να βαδίζουμε προσεκτικά για να αποφεύγουμε τις πολλές λακκούβες που ήταν γεμάτες λάσπη. Περπατούσα μπροστά από τη σύζυγό μου όταν ξαφνικά άκουσα πίσω μου μια κραυγή απόγνωσης: «Αρτ!» Γύρισα και είδα την Ίντι βουτηγμένη μέσα στη μαύρη λάσπη μέχρι τα γόνατα. Η σκηνή ήταν τόσο αστεία που θα είχα βάλει τα γέλια αν δεν έβλεπα τα δάκρυα στο πρόσωπό της.

Κατάφερα να τη βγάλω από εκεί, αλλά τα παπούτσια της έμειναν κολλημένα στη λάσπη. Είπα σε ένα αγόρι και σε ένα κορίτσι που μας κοιτούσαν: «Θα σας δώσω μερικά χρήματα αν βγάλετε τα παπούτσια από τη λάσπη». Εν ριπή οφθαλμού τα παπούτσια ήταν έξω, αλλά η Ίντι χρειαζόταν ένα μέρος για να πλυθεί. Η μητέρα των παιδιών, που παρακολουθούσε τη σκηνή, μας κάλεσε στο σπίτι της και βοήθησε τη σύζυγό μου να πλύνει τα πόδια της ενώ τα παιδιά καθάριζαν τα λερωμένα παπούτσια. Πριν φύγουμε, συνέβη ένα ακόμη καλό πράγμα. Τη ρώτησα αν γνώριζε πού θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον κύριο με το όνομα Κάρλος Μεχία. Με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, είπε: «Είναι ο σύζυγός μου». Αρχίσαμε μαζί τους Γραφική μελέτη, και τελικά ολόκληρη η οικογένεια βαφτίστηκε. Χρόνια αργότερα, ο Κάρλος, η σύζυγός του και δύο από τα παιδιά τους έγιναν ειδικοί σκαπανείς.

Δύσκολα Ταξίδια​—Συγκινητική Φιλοξενία

Τα ταξίδια στο έργο περιοχής παρουσίαζαν δυσκολίες. Χρησιμοποιούσαμε λεωφορεία, τρένα, φορτηγά, μονόξυλα κανό και μικρά αεροπλάνα. Κάποτε, ο Τζον Μακ Λένακαν, ο οποίος υπηρετούσε ως επίσκοπος περιφερείας, και η σύζυγός του η Ντόροθι μας συνόδευσαν σε μια περιοδεία κηρύγματος σε ψαροχώρια κοντά στα σύνορα με την Κολομβία. Ταξιδεύαμε με ένα μονόξυλο κανό που είχε εξωλέμβια μηχανή. Ακριβώς δίπλα μας κολυμπούσαν καρχαρίες μεγάλοι όσο το κανό! Ακόμη και ο έμπειρος πλοηγός μας θορυβήθηκε από το μέγεθός τους και οδήγησε γρήγορα το κανό πιο κοντά στην ακτή.

Οι δυσκολίες, ωστόσο, που αντιμετωπίσαμε στο έργο περιοχής άξιζαν και με το παραπάνω. Γνωρίσαμε θαυμάσιους, φιλόξενους αδελφούς. Πολλές φορές, οι οικογένειες που μας φιλοξενούσαν μας πίεζαν να τρώμε τρία γεύματα τη μέρα, ενώ οι ίδιοι έτρωγαν μόνο ένα. Ή, μας έβαζαν να κοιμόμαστε στο μοναδικό κρεβάτι του σπιτιού, ενώ εκείνοι κοιμούνταν στο πάτωμα. Η σύζυγός μου έλεγε συχνά: «Αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί με βοηθούν να βλέπω πόσο λίγα χρειαζόμαστε τελικά για να ζήσουμε».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η υγεία μου είχε βελτιωθεί και αρχίσαμε πάλι το έργο περιοχής. Η Ιμπάρα ήταν μια πόλη που ανήκε στην περιοχή μας. Όταν την είχαμε επισκεφτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν μόνο δύο Μάρτυρες εκεί, ένας ιεραπόστολος και ένας ντόπιος αδελφός. Ανυπομονούσαμε, λοιπόν, να γνωρίσουμε τα πολλά καινούρια άτομα που είχαν προστεθεί στην εκκλησία.

Στην πρώτη μας συνάθροιση εκεί, ο αδελφός Ροντρίγκο Βάκα ανέβηκε στο βήμα και παρουσίασε ένα μέρος που περιλάμβανε συμμετοχή του ακροατηρίου. Κάθε φορά που έκανε μια ερώτηση, οι αδελφοί στο ακροατήριο φώναζαν «Γιο, γιο!» («Εμένα, εμένα!») αντί να σηκώνουν τα χέρια τους. Η Ίντιθ και εγώ κοιταχτήκαμε με έκπληξη. “Τι συμβαίνει εδώ;” σκέφτηκα. Αργότερα μάθαμε ότι ο αδελφός Βάκα είναι τυφλός, αλλά αναγνωρίζει τα μέλη της εκκλησίας από τη φωνή τους. Είναι ποιμένας που γνωρίζει πραγματικά τα πρόβατά του! Αυτό μας θύμισε τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 10:3, 4, 14 για τον Καλό Ποιμένα που γνωρίζει τα πρόβατά του, όπως και αυτά γνωρίζουν εκείνον. Σήμερα, υπάρχουν στην Ιμπάρα έξι ισπανόφωνες εκκλησίες, μία στη γλώσσα κίτσουα και μία στη νοηματική. Ο αδελφός Βάκα συνεχίζει να υπηρετεί πιστά ως πρεσβύτερος και ειδικός σκαπανέας.a

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Επίσκεψη σε μια οικογένεια Μαρτύρων στο έργο περιοχής, το 1959